Kung Ayaw Mong Makita Kang Mahina, Iwasan Mo 'To: 8 Ugaling Dapat Mong Iwanan By Brain Power 2177
Napansin mo ba 'to?
Kapag masyado kang mabait, inaabuso ka.
Kapag nagpapakatotoo ka, pinapalabas kang mahina.
At kapag tahimik ka lang, iniisip ng iba, wala kang alam.
Sa totoo lang…
May mga ugali tayong akala natin ‘nakakatulong’ sa image natin—pero sa mata ng iba, palatandaan ito ng kahinaan. At kung sawa ka na sa pakiramdam na parang hindi ka rin makuha ng seryosong respeto kahit anong gawin mo… Baka kailangan mo nang bitawan ang 8 ugaling ‘to.
Kasi tandaan mo:
Hindi mo kailangang maging agresibo para ituring kang malakas… Pero kailangan mong tanggalin ang mga ugaling nagpapababa sa iyo—kahit hindi mo ito agad napapansin.
Handa ka na bang malaman kung ano-ano ‘yon?
Pag-usapan natin 'yan.
NUMBER 1
PAGTATAGO NG TOTOONG DAMDAMIN
“Ayos lang ako.”
Ilang beses mo na bang sinabi ‘yan kahit sa totoo lang, wasak ka na sa loob?
Aminin natin—lahat tayo, minsan (o madalas), nagtatago ng totoong nararamdaman. Hindi dahil gusto natin, kundi dahil natatakot tayong husgahan. Natatakot tayong masabing “mahina”, o baka isipin ng iba, “drama lang ‘yan.”
Pero ito ang hindi alam ng marami:
Ang pag-amin sa nararamdaman mo ay hindi kahinaan.
In fact, ang taong kayang humarap sa sarili niyang emosyon—galit, lungkot, takot, o pagkalito—sila ang mas malakas kaysa sa mga laging nagkukunwaring “okay lang.”
Isipin mo ‘to:
Kapag pinipilit mong itago ang nararamdaman mo, para kang bote ng softdrink na niyugyog. Patong nang patong ang pressure sa loob mo. At kapag hindi mo ‘yan nilabas sa healthy na paraan, puputok ka—sa paraang baka makasakit ka ng iba o ng sarili mo.
Minsan, ‘yung taong laging nagpapatawa…
‘yung laging “life of the party”…
‘yung palaging matatag sa labas…
sila ‘yung pinakabugbog sa loob.
Bakit?
Kasi hindi sila marunong o hindi sila sanay maglabas ng totoong damdamin. At sa mata ng iba, mukha silang strong. Pero deep inside, wasak.
Real talk lang:
Hindi mo kailangang maging "emotionless" para tawaging matatag. Hindi mo kailangang magpanggap na matibay araw-araw. Kasi kung paulit-ulit mong ini-ignore ang emosyon mo, mawawala ka rin sa sarili mo. At darating ang point na kahit ikaw, hindi mo na alam kung ano talaga ang nararamdaman mo.
So ano’ng dapat gawin?
Simple lang: Kilalanin ang nararamdaman mo.
Hindi mo kailangang i-broadcast sa buong mundo. Pero pwede mo itong i-share sa tamang tao. Kaibigan. Pamilya. Therapist. Journal. O kahit sarili mo lang sa harap ng salamin.
Ang pagtatapat sa sarili mo ay hindi kabawasan sa pagkatao mo.
Sa totoo lang, doon ka pa nga mas lalakas.
Mas mahirap aminin ang sakit kaysa itago ito—kaya kung kaya mong tanggapin ang nararamdaman mo, panalo ka na. ‘Di ka mahina. Isa kang warrior na marunong umiyak, pero hindi sumusuko.
NUMBER 2
PALAGING PAGHINGI NG PAG-APRUBA NG IBA
“Okay ba ‘to?”
“Mukha ba akong tanga kapag ginawa ko ‘to?”
“Ano kayang sasabihin nila kung ito ang piliin ko?”
Kung madalas mong tanungin ‘yan sa sarili mo—o sa iba—baka kailangan mong pakinggan ‘tong part na ‘to.
Marami sa atin ang lumaking conditioned na hanapin ang “okay” ng ibang tao bago tayo gumawa ng desisyon. Bata pa lang tayo, laging may validation: kapag nagpakita ka ng drawing, tatanungin mo agad si mama: “Maganda ba ‘to?” Kapag tumama ka sa exam, hihintayin mong purihin ka bago ka matawa o ngumiti.
At habang tumatanda tayo, dala-dala natin ‘to—pero sa mas malalim na paraan. Hindi lang ito tungkol sa drawing o grade. Nagiging parte na siya ng identity mo. Kaya kapag may desisyon kang kailangang gawin—career, relasyon, lifestyle—ang unang tanong mo ay, “Ano kaya ang iisipin nila?”
At dito tayo nadadapa.
Bakit?
Kasi habang naghihintay ka ng approval ng ibang tao, nawawala ka na. Unti-unti, lumiliit yung boses mo sa sarili mong buhay. Kapag puro ka tanong sa iba, hindi mo na naririnig ang sarili mong sagot.
May mga pagkakataong ayaw mong magsimula ng business dahil baka pagtawanan ka. Ayaw mong magsuot ng kakaibang damit kasi baka sabihan kang trying hard. Gusto mong mag-vlog, pero naisip mo baka sabihin ng iba, “Sino ka ba para gawin ‘yan?”
So ano’ng nangyayari?
Hindi mo na rin ginagawa.
At ang masakit?
Yung mga tao na hinihintay mong aprubahan ka—wala naman talagang pakialam sa’yo.
O kung meron man, panandalian lang. Kasi, totoo ‘to: People are too busy thinking about themselves to think about you all day.
Kapag laging iba ang batayan mo kung anong tama, hindi ka talaga makakawala. Maguguluhan ka. Mapapagod ka. Kasi habang buhay, magbabago ang opinyon ng mga tao. At kung nakadepende ka sa kanila, ibig sabihin… hindi ikaw ang may hawak sa sarili mong buhay.
Ito ang irony:
Akala mo, kapag laging kang nagpapa-apruba, mas tanggap ka.
Pero ang totoo, mas hindi ka nire-respeto ng tao.
Kasi ang tunay na respeto ay ibinibigay sa mga taong may sariling paninindigan—hindi sa mga taong palaging nakasandal sa opinyon ng iba.
Kaya kung gusto mong hindi makita bilang mahina, simulan mong sanayin ang sarili mo na pakinggan ang sarili mong boses.
Hindi mo kailangang maging rebelde. Pero kailangan mong maging authentic. Yung tipong kapag may ginawa ka, hindi dahil gusto mo silang i-please, kundi dahil ito ang totoo sa puso mo.
At tandaan:
Hindi mo kailangan ng basbas ng iba para mabuhay nang buo.
NUMBER 3
PAGHAHANAP NG PAAWA
Aminin na natin: lahat tayo, minsan naging “pa-victim.” Lahat tayo dumaan sa phase na gusto nating marinig ng iba ang kwento natin—yung hirap, yung sakit, yung “grabe ‘yung pinagdaanan ko...” Kasi totoo naman, minsan gusto lang natin ng karamay. Gusto lang natin ng taong makikinig.
Pero may hangganan ‘yon.
Nagiging unhealthy na siya kapag ginagawa na nating pattern. Kapag bawat kwento mo, laging ikaw ang biktima. Kapag lahat ng mali, kasalanan ng iba. Kapag paulit-ulit mong binabanggit sa mga kaibigan mo, “Ako kasi, iniwan ako... niloko ako... sinaktan ako...”—pero matagal na ‘yon, at paulit-ulit mo pa ring ikinukuwento.
Bakit delikado ‘to?
Kasi imbes na mag-move on, nasa-stuck ka sa role ng kawawa.
At ang masama pa, dumedepende ka na sa awa ng iba para makaramdam ng halaga.
Nagiging parang “emotional currency” ang awa—parang kailangan mo muna umiyak, masaktan, o magkwento ng drama para lang mapansin ka, para lang mahalin ka, o pakinggan ka.
Ang problema?
Hindi to tunay na koneksyon. Hindi ‘yon respeto.
Kapag napansin ka lang ng tao dahil naaawa sila sa’yo—hindi ka nila minahal, kinaawaan ka lang.
At sa mata ng iba, hindi ito lakas.
Kasi ang taong malakas, hindi kailangang magmakaawa para sa atensyon. Hindi kailangang laging magkuwento ng sakit para lang maramdaman na “worth it” siya.
May kakilala ka bang ganyan? Yung kada breakup niya, buong timeline niya puro hugot? Tapos kapag di mo siya na-message, sasabihin niyang “Wala na talagang may pake.”
Ang tanong: concerned ka ba talaga sa kanya, o napipilitan ka lang kasi ayaw mong magmukhang masama?
Kaya instead na maka-attract ng genuine support, ang nagiging dating mo sa iba ay needy, manipulative, at minsan, toxic.
Real talk:
Hindi mo kailangang maging “kawawa” para pahalagahan ng tao.
Mas deserve mo ‘yung klaseng atensyon na galing sa respeto—hindi sa awa.
Yung support na binibigay dahil naniniwala sila sa’yo, hindi dahil naaawa lang sila sa’yo.
Mas nakakahanga ‘yung taong dumaan sa matinding sakit—pero pinili pa ring bumangon nang tahimik.
Hindi dahil gusto niyang magpaka-strong, kundi dahil ayaw na niyang manatiling bihag ng nakaraan niya.
So kung gusto mong makita kang malakas, bitawan mo na ang mindset ng “laging ako ang kawawa.”
Hindi mo kailangang patunayan ang halaga mo sa pamamagitan ng pagkuwento ng paulit-ulit na sakit. Patunayan mo ‘yan sa pamamagitan ng pagbangon, ng paghilom, at ng pag-grow—kahit walang palakpak.
NUMBER 4
PAG-IWAS SA RESPONSIBILIDAD
“Hindi ako ang may kasalanan, siya kasi eh…” Familiar ba?
Isa ito sa mga pinaka-common pero pinaka-underrated na senyales ng kahinaan: ang hindi marunong tumanggap ng pagkakamali. Madalas, kapag may nangyaring mali—sa trabaho, sa relasyon, o kahit sa simpleng usapan—automatic na may hinahanap tayong masisisi.
"Eh kasi siya ang nagsimula."
"Hindi ko naman ginusto ‘yun eh, nadala lang ako."
"Wala kasi silang ginawa, ako pa tuloy ang nasisi."
Sa unang tingin, parang natural lang ito—defense mechanism nga naman. Pero kung paulit-ulit na ganito ang ugali mo, hindi mo namamalayang nawawala ang control mo sa buhay mo.
Think about it: Paano mo mababago ang isang bagay na ayaw mong akuin?
Kapag hindi mo tinatanggap ang pagkakamali mo, sinasabi mong wala kang power para baguhin ang sitwasyon. Parang sinasabi mong biktima ka lagi—ng sitwasyon, ng ibang tao, ng pagkakataon. At kapag ganyan ang mindset mo, hindi ka magle-level up sa buhay.
May kaibigan ka bang laging may excuse? Yung laging late, tapos ang dahilan: "Traffic kasi eh." Pero araw-araw naman ganun. Hindi na siya gumagawa ng paraan, kasi para sa kanya, laging may ibang dapat sisihin. Ganyan ang taong laging iniiwasan ang responsibilidad—hindi na siya nag-iimprove.
On the flip side:
Ang mga taong may accountability—kahit hindi sila perfect—mas pinapahalagahan ng iba. Kapag marunong kang magsabing, "Oo, ako 'yun. Mali ako. Pasensya na. Babawi ako." Ang dating mo? Hindi mahina, kundi mature. Hindi ka mukhang kawawa, kundi may paninindigan.
Real talk:
Kung gusto mong respetuhin ka ng ibang tao, hindi mo kailangan magpanggap na laging tama. Kailangan mo lang maging totoo at marunong managot. Kasi sa totoo lang, hindi ka magiging tunay na malakas hangga’t hindi mo kayang tumanggap ng sariling pagkukulang.
Kaya kung gusto mong hindi makita ng ibang tao na mahina ka...
Simulan mong akuin ang mga bahagi ng buhay mo na dati ay ayaw mong harapin. Dahil sa oras na harapin mo 'yan, doon ka nagsisimulang maging malakas.
NUMBER 5
PALAGING PAGPAPARAYA KAHIT IKAW ANG NASASAKTAN
Alam mo ‘yung pakiramdam na ikaw na nga ‘yung laging nagbibigay, ikaw pa rin ‘yung naiipit sa dulo? Yung tipong kahit mali na, ikaw pa rin ‘yung nagso-sorry? Kahit sobra ka nang nasasaktan, tinitiis mo pa rin kasi ayaw mong may masaktan na iba?
Oo, mabait kang tao. Mapagparaya. Marunong umunawa. Pero tanong ko lang—hanggang kailan mo pipiliing unahin ang damdamin ng iba kaysa sa sarili mo?
Maraming tao ang natutong magparaya hindi dahil gusto nila, kundi dahil natakot silang mawalan. Takot na baka pag nagsalita sila, layuan sila. Takot na baka ‘pag ipinaglaban nila ang sarili nila, isipin ng iba na “masama silang tao.” Kaya ang ending, pinipili na lang nilang manahimik. Tinitiis ang sakit. Pinipilit ngumiti kahit durog na.
Pero ito ang totoo: Ang sobrang pagpaparaya ay hindi kabaitan kapag ikaw na mismo ang nauubos.
Ang kabaitan ay dapat merong boundaries. Kasi kung ikaw mismo hindi mo kayang ipaglaban ang sarili mo, paano ka paniniwalaan ng iba na may halaga ka?
Na-experience mo na ba ‘yung iniisip mong “sige na lang, okay lang ako,” pero deep inside, hindi naman talaga okay? Yung unti-unti kang nawawala sa sarili mo dahil mas iniintindi mo lagi kung ano ang makakabuti sa iba?
Kung palagi mong inuuna ang kapakanan ng ibang tao habang kinakalimutan mo ang sarili mo, hindi ‘yan pagiging mabuti. ‘Yan ay pagiging takot. Takot na iwan. Takot na husgahan. Takot na mawalan.
Pero tandaan mo ‘to:
Hindi selfish ang mag-set ng boundaries.
Hindi masama ang magsabing “Tama na.”
Hindi ka masamang tao kung ipaglalaban mo ang sarili mo.
Ang mga taong hindi kayang tumayo para sa sarili nila ay madalas mas madaling kontrolin, abusuhin, at balewalain. Kaya kung gusto mong igalang ka ng iba, matutong humindi.
Matutong magsalita kapag may mali.
At higit sa lahat—matutong mahalin ang sarili mo, gaya ng pagmamahal mo sa iba.
Kasi sa dulo ng araw, ikaw lang din ang masasaktan kapag patuloy mong pinipiling manahimik.
NUMBER 6
TAKOT SA PAGKAKAMALI
Ito ang isa sa pinaka-common pero pinaka-hindi napapansin na ugali na nagpapakita ng kahinaan: yung takot na magkamali.
Kasi ‘di ba, sa totoo lang, lahat naman tayo gusto ng perfect na resulta. Ayaw nating mapahiya, ayaw nating pagtawanan, ayaw nating masabihang “bobo” o “palpak.” Kaya minsan, kahit gusto mo talagang gawin ang isang bagay—mag-business, mag-start ng YouTube channel, mag-apply sa trabaho na gusto mo, ligawan ‘yung taong gusto mo—hindi mo ginagawa. Hindi dahil tamad ka, kundi dahil takot kang magkamali.
Pero eto ang tanong: Hanggang kailan ka matatakot? Hanggang kailan ka maghihintay ng “perfect timing” na wala namang dumarating?
Ang pagkakamali ay hindi kabawasan sa pagkatao mo. Sa katunayan, ito ang nagpapanday sa’yo para tumibay. Yung mga taong malalakas—hindi sila malakas dahil hindi sila nagkakamali. Malakas sila kasi marami na silang pagkakamaling pinagdaanan… at tinanggap nila ‘yun.
Kumbaga sa larong video game, hindi ka puwedeng mag-level up kung hindi ka muna matatalo. Kailangan mong ulit-ulitin ang stage, matalo sa boss fight, para matutunan mo ang tamang timing, tamang galaw, tamang strategy. Ganon din sa buhay.
Maraming tao ang nabubuhay sa “what if.”
“What if sinubukan ko?”
“What if hindi ko pinakinggan ‘yung takot ko?”
“What if naging matapang lang ako kahit saglit?”
Pero hindi na natin ‘yan malalaman… kasi pinili nating hindi subukan. Pinili nating manatiling ligtas. Pero tandaan mo: Ang pagiging safe, hindi ibig sabihin successful.
Ang totoong kahinaan ay hindi ang pagkakamali. Ang totoong kahinaan ay yung takot mong magkamali na siya ring pumipigil sa’yo para maging kung sino ka dapat maging.
Kung gusto mong itigil ang mindset na "mahina ako kapag nagkamali ako," subukan mong tanungin ang sarili mo:
“Kung hindi ako matakot ngayon, ano kaya ang magagawa ko?”
At dun magsisimula ang tunay mong lakas.
NUMBER 7
PAG-IIWAS SA KUMPETISYON
Alam mo 'yung feeling na kapag may pa-contest, may paligsahan sa school, sa trabaho, o kahit simpleng usapan lang ng “achievements,” parang bigla kang natahimik, umatras, o nagkunwaring wala kang pake? Hindi dahil hindi mo kaya, kundi dahil... ayaw mo lang talagang mapahiya. O baka natatakot kang maikumpara.
Maraming tao ang iniisip na "low-key lang ako" o "ayoko ng gulo" kaya iniiwasan nila ang kumpetisyon. Pero kung tutuusin, madalas, hindi ito pagiging “peaceful”—kundi pagiging takot. Takot matalo. Takot mapansin. Takot makita ng ibang tao ang kakulangan mo.
Pero ganito ‘yan:
Kapag iniiwasan mo ang kumpetisyon, iniiwasan mo ring lumago.
Paano mo malalaman kung gaano ka kagaling kung hindi mo sinusubukan makipagsabayan? Paano mo madidiscover ang potential mo kung lagi kang umaatras kapag may pagkakataon na patunayan ang sarili mo?
Halimbawa:
Sa school, may pa-speech contest. Marunong ka naman magsalita, pero dahil may isang kaklase kang magaling, nag-backout ka na agad.
Sa office, may promo para sa leadership role. May experience ka naman, pero naisip mong “baka ‘di ako piliin” — kaya hindi ka na nag-apply.
Akala natin, nakakaiwas tayo sa stress at pressure. Pero ang totoo, nawawalan tayo ng oportunidad. Nawawala 'yung chance na ma-prove natin sa sarili natin na kaya pala natin.
Ang kumpetisyon ay hindi tungkol sa pagtalon sa taas ng ibang tao. Ito ay tungkol sa pag-abot mo sa pinaka-best na version ng sarili mo. Ang mga tao kasing malalakas — hindi sila natatakot sa mas magaling sa kanila. Hinahayaan nilang maging inspirasyon ito, hindi intimidation.
At ‘eto pa:
Kung hindi ka lalaban, laging merong ibang lalaban at sila ang makakakuha ng slot na dapat sana, para sa’yo. Hindi mo kailangang talunin ang lahat. Pero kailangan mong patunayan sa sarili mo na kaya mong sumabay, kahit minsan, kahit natatalo ka. Dahil doon ka nagiging matatag. Doon mo pinapanday ang tunay na lakas.
So kung ayaw mong makita kang mahina?
Tigilan mo na ang pag-iiwas sa kumpetisyon. Hindi ito tungkol sa pagalingan—ito ay tungkol sa paglago.
Ang tunay na malakas?
‘Yun ‘yung kayang tumayo sa harap ng marami, at sabihing:
“Nandito ako. Lalaban ako. Kahit matalo, matututo.
NUMBER 8
PAGPAPANGGAP NA LAGING MALAKAS
Alam mo yung mga taong parang “walang pake” sa problema? Yung kahit anong dagok ng buhay, parang wala lang? Yung tipong “Ako pa ba? Sanay na ako d’yan.” Pero sa totoo lang... sa likod ng mga salitang ‘yan, may tinatago—at yun ay takot na matawag na mahina.
At baka... isa ka rin sa kanila.
Kasi sa totoo lang, maraming Pilipino ang lumaki sa mindset na "Dapat matibay ka. Huwag kang iiyak. Lalo na kung lalaki ka." Sa bahay pa lang, sinasabihan na tayo ng mga linyang, "Tigilan mo 'yang kaartehan mo," o "Huwag kang maging pabigat." Kaya nadadala natin ito pagtanda.
Kaya ngayon, kahit punong-puno ka na, pinipili mo pa ring ngumiti. Kahit parang guguho ka na sa dami ng iniisip mo, sinasabi mo pa rin sa sarili mong:
“Kaya ko ‘to. Dapat kayanin ko.”
Pero eto ang tanong:
Bakit natin kailangang magpanggap na malakas palagi?
Madalas, ginagawa natin ‘yan para protektahan ang sarili natin—sa hiya, sa judgment, o sa tingin ng ibang tao. Ayaw natin na isipin ng iba na mahina tayo, kasi feeling natin kapag mahina ka, hindi ka na kapani-paniwala, hindi ka na kagalang-galang, o baka iwanan ka na lang nila.
Pero eto ang dapat mong malaman:
Ang pagpapanggap na malakas ay hindi lakas—isa ‘yang maskara.
At habang suot mo ‘yung maskarang ‘yan, walang tunay na makakaintindi sa’yo. Kasi ni ikaw mismo, hindi mo na rin kinikilala yung tunay mong nararamdaman.
Nakakapagod magpanggap. Lalo na kapag gabi na, tahimik ang paligid, at ikaw na lang ang kausap ng sarili mo—doon mo mararamdaman yung bigat na matagal mo nang dinadala.
Ang tunay na lakas, hindi ‘yan ‘yung walang iniinda. Ang tunay na lakas, ‘yan yung kakayahang aminin na may kahinaan ka, at willing kang ayusin ‘yun.
Kung totoo kang malakas, hindi mo kailangang magpanggap. Hindi mo kailangang i-perform ang tapang para lang tanggapin ka ng iba. Dahil alam mo sa sarili mo kung sino ka—at ‘yun ang mas importante.
So kung ikaw ‘to—na palaging nag-aakting na matapang, masaya, okay lang kahit hindi naman—baka panahon na para ilabas mo na ang tunay mong sarili. Hindi mo kailangang malunod sa katahimikan. Hindi mo kailangang harapin lahat mag-isa.
Ang lakas ay hindi katahimikan. Minsan, ang lakas ay yung simpleng salitang:
“Hindi ko na kaya. Kailangan ko ng tulong.”
At kung kaya mong sabihin ‘yan... mas malakas ka kaysa sa inaakala mo.
Konklusyon:
Alam mo, sa totoo lang, lahat tayo ay may kahinaan. Lahat tayo dumadaan sa mga panahong parang ang hirap maging matatag. Pero ang problema, sa mundo ngayon—lalo na sa social media—parang kailangan mo laging magpanggap na okay ka, na malakas ka, na wala kang sablay. Kasi kapag nagpakita ka ng konting emosyon, konting duda sa sarili mo, konting pagkakamali... ang bilis mong i-judge. “Ay, ang hina mo pala.” “Ay, hindi ka pala kasing galing ng inaakala namin.”
Kaya tuloy, marami sa atin ang natutong magtago ng totoo. Natutong ngumiti kahit umiiyak na sa loob. Natutong mag-‘yes’ kahit gusto nang sumigaw ng ‘no’. Natutong takasan ang mga sitwasyon kaysa harapin. Pero ito ang gusto kong ipaalala sa'yo ngayon: hindi mo kailangang patunayan sa mundo na malakas ka—kailangan mo lang patunayan sa sarili mo na hindi ka susuko.
Ang tunay na lakas, hindi 'yan nakikita sa big muscles, sa matigas na mukha, o sa kapal ng boses. Nakikita 'yan sa tahimik na pagbangon tuwing bumabagsak ka. Sa pag-amin ng pagkakamali kahit nakakahiya. Sa kakayahang humingi ng tawad, at sa tapang na magpatawad. Sa pagtanggap ng totoo mong nararamdaman kahit hindi ito maganda.
Kapag iniiwasan mo ang mga ugaling nagpapakita ng takot, insecurities, at pagdepende sa validation ng iba—unti-unti kang nagiging mas matatag. Mas totoo. Mas buo. At doon ka mas nire-respeto ng tao—hindi dahil sa galing mo, kundi dahil sa katatagan mo kahit sa panahon ng kahinaan.
Kaya kung ayaw mong makita kang mahina, hindi mo kailangang magpanggap na malakas. Ang kailangan mo lang, magdesisyon araw-araw na maging totoo at matatag—kahit pa unti-unti.
Lahat tayo, may mga insecurities, may mga moments na parang gusto na lang nating sumuko, o magtago, o magkunwaring “okay lang” kahit hindi naman talaga.
Pero eto ang gusto kong ipaalala sa’yo ngayon:
Ang pagiging totoo sa sarili mo ay hindi kahinaan. Ang pag-amin na may kailangan ka pang baguhin ay hindi kabawasan sa pagkatao mo. Sa katunayan, doon nagsisimula ang totoong lakas.
Kung isa ka sa mga taong minsan nararamdaman mong parang hindi sapat, parang palaging kulang, o parang kailangan mong magpanggap para lang tanggapin ka ng iba—this is your sign. Hindi mo kailangang dalhin lahat mag-isa. Hindi mo kailangang maging perpekto. Ang kailangan mo lang ay magsimulang alisin ang mga ugaling hindi na nakakatulong sa’yo—unti-unti, araw-araw.
Kasi tandaan mo:
Ang tunay na respeto ng tao, hindi mo makukuha sa pagpapanggap. Nakukuha mo ’yan sa paninindigan, sa authenticity, at sa growth.
Tandaan mo:
Hindi mo kailangang maging perpekto para tawaging malakas.
Ang kailangan mo lang… ay maging totoo.
Comments
Post a Comment