Ito Ang 8 Ugaling SISIRA sa Busy Mo sa Hinaharap By Brain Power 2177
May tanong ako sa’yo… kapag tumanda ka na—like, nasa 70s or 80s ka na—gusto mo bang punong-puno ng panghihinayang ang puso mo? Tipong sasabihin mong, ‘Sana noon pa ako nagsimula… Sana hindi ko sila sinaktan… Sana sinunod ko 'yung puso ko…’
Kung ayaw mong dumating sa puntong 'yun, may mga ugali kang KAILANGANG bitawan habang maaga pa. Kasi minsan, hindi natin namamalayan… sarili nating habits ang dahilan kung bakit tayo nagsisisi sa huli.
NUMBER 1
PAGPAPALIBAN NG MAHAHALAGANG BAGAY
(Procrastination)
Alam mo ‘yung feeling na may gusto kang simulan—business, passion project, o kahit simpleng gawain lang sa araw-araw—pero laging may boses sa isip mong nagsasabing, “Mamaya na lang. May oras pa naman.” Ayan. ‘Yan ang procrastination. At kung hindi mo 'yan makokontrol, ‘yan din ang magiging isa sa mga dahilan kung bakit baka tumanda kang punong-puno ng panghihinayang.
Ang totoo, hindi naman tamad ang karamihan sa atin. Minsan, natatakot lang tayo—takot magsimula kasi baka mag-fail, baka hindi maging maganda, o baka mapahiya. Kaya ang ending, dinadaan natin sa "bukas na lang." Pero habang panay ang “mamaya na lang” mo, hindi mo napapansin, araw-araw may nawawala sa’yo: oras, oportunidad, at momentum.
Tumingin ka sa paligid—maraming tao ang nasa 40s, 50s, o mas matanda pa, na nagsasabing:
"Sana sinimulan ko ‘yon noong mas bata pa ako."
"Sana hindi ko pinatagal."
"Sana hindi ko hinintay na maging ready ako."
Ang masaklap, minsan hindi naman natin tinamad gawin—hindi lang natin agad sinimulan. Pero dahil sobrang tagal nating naghintay, hindi na natin nagawa.
At eto ang katotohanan: Hindi mo kailangang maging 100% ready para magsimula. Kailangan mo lang gawin ang unang hakbang. Kahit maliit. Kahit alanganin. Basta simulan mo.
Kasi habang nagdadalawang-isip ka pa, may ibang taong nagsimula na. At habang naghihintay ka pa ng “perfect timing,” may mga taong gumagawa ng paraan para gawing perfect ang bawat maliit na pagkakataon.
So kung may bagay kang matagal mo nang gustong gawin—ngayon pa lang, tanungin mo ang sarili mo:
“Gaano pa katagal ko 'to ipagpapaliban?”
Kasi baka habang hinihintay mong maging ready, nawawala na ‘yung mismong buhay na dapat mo sanang ini-enjoy.
NUMBER 2
PAGPAPAKUWALANG-BAHALA SA KALUSUGAN
Isa ‘to sa mga pinaka-karaniwang pagkakamali na ginagawa natin habang bata pa tayo—ang isipin na invincible tayo. Yung pakiramdam na “okay lang ‘to,” “kaya pa ‘yan,” o “bata pa naman ako.” Pero ang totoo? Lahat ng ginagawa natin ngayon sa katawan natin, iniipon 'yan—at babalik ‘yan sa atin pag tanda natin. Ang tawag diyan: “health debt.”
Marami sa atin, sinasagad ang puyat dahil sa trabaho o bisyo. Kape sa umaga, energy drink sa hapon, tapos chichirya o fast food sa gabi. Walang ehersisyo, palaging nakaupo, halos hindi na natutulog ng maayos. At kapag may nararamdaman, hindi pinapansin—“siguro pagod lang,” “lilipas din ‘yan,” o “wala akong oras magpatingin.”
Pero habang ginagawa natin ‘yan, tahimik na kumakatok na pala ang mga sakit. Hindi agad, pero unti-unti. Hanggang sa isang araw, bigla ka na lang magigising na may high blood ka na, may fatty liver ka na, may diabetes ka na, o mas malala—may cancer ka na.
At doon nagsisimula ang panghihinayang.
Hindi dahil hindi ka nag-ipon ng pera—kundi dahil hindi mo inalagaan ang katawan na dapat sana'y ginagamit mo pa para i-enjoy ang mga naipon mong pera.
Maraming tao ang nagsisisi kapag sila na ang nasa ospital.
Yung dating “hindi importante” ay naging “sana pala inuna ko.”
Yung dating “wala lang” ay naging “bakit ngayon lang lumabas ang epekto?”
At yung dating “kaya ko pa ‘to” ay naging “sana nakinig ako noon pa.”
Hindi mo kailangang magpakastrikto o sobrang healthy kaagad. Simulan mo lang sa maliliit na bagay—kumain ka ng gulay kahit ayaw mo, ako nga araw-araw gulay ang kinain ko e. Maglakad ka rin ng 30 minutes kahit tinatamad ka, matulog ka ng 7–8 hours kahit may temptation mag-scroll sa phone. Kasi bawat maliit na hakbang na ginagawa mo ngayon, may malaking epekto sa kinabukasan mo.
Ang totoong yaman ay hindi lang pera—ang totoong yaman ay kalusugan. Kasi kahit gaano karami ang pera mo, kung hindi mo na kayang tumayo sa kama, kung lagi ka nang may iniindang sakit, kung hindi mo na ma-enjoy ang oras kasama ang pamilya—anong saysay ng lahat?
So habang kaya pa, alagaan mo na ang katawan mo. Hindi dahil uso, hindi dahil napilitan—kundi dahil gusto mong tumanda nang malakas, masigla, at walang pagsisisi.
NUMBER 3
TAKOT SUBUKAN ANG BAGONG BAGAY
Alam mo 'yung feeling na parang may gusto kang gawin, pero may boses sa loob mo na nagsasabing "Eh paano kung pumalpak?"
Yung tipong gusto mong magsimula ng negosyo, pero iniisip mo agad: "Eh paano kung malugi?" O kaya gusto mong i-try mag-apply sa mas magandang trabaho, pero sinasabi mo sa sarili mo: "Eh baka di naman ako matanggap."
Gusto mong umalis sa toxic relationship, pero natatakot kang mag-isa. Gusto mong i-express yung passion mo—kumanta, sumayaw, magsulat, mag-vlog—pero kinain ka ng hiya at takot sa sasabihin ng iba.
Natural lang matakot. Tao ka. Lahat tayo may fear of the unknown. Kasi kapag bago ang isang bagay, wala tayong assurance. Walang guarantee. Pero tanungin mo ang sarili mo: Ilang beses mo nang pinigilan ang sarili mo dahil lang natakot ka? Ilang “opportunity” na ang lumipad palayo dahil hindi mo ito sinunggaban? Ilang taon na ang lumipas, at nasa parehong lugar ka pa rin?
Ang totoo, kadalasan hindi naman failure ang kinatatakutan natin. Ang kinatatakutan natin ay:
Ang mapahiya.
Ang i-judge ng ibang tao.
Ang mawalan ng kontrol.
Ang harapin ang sarili nating kahinaan.
Pero habang pinipili nating manatili sa comfort zone natin, unti-unti tayong nabubulok doon. Kasi kahit "comfortable" siya, hindi naman talaga tayo masaya. Comfort zone is safe, yes. Pero walang growth diyan. Walang excitement. Walang “level up.”
Subukan mong balikan lahat ng mga bagay na proud ka sa buhay mo ngayon. Lahat 'yon, dumaan sa point na hindi ka sigurado, pero sinubukan mo pa rin. So ano'ng pinagkaiba ng ngayon? Ang tanong hindi na “Paano kung mag-fail ako?” Ang mas magandang tanong ay: “Paano kung mag-work?” Paano kung ito pala ang simula ng bagong version ng sarili mo?
Paano kung dito mo pala matuklasan ang totoong gusto mo sa buhay?
At kahit mag-fail ka—okay lang. Kasi ang failure ay hindi kabaligtaran ng success. Parte siya ng success. Mas marami kang matututunan sa pagkakamali kaysa sa mga bagay na hindi mo kailanman sinubukan.
At sa dulo ng buhay mo, ang magsisisi ka hindi dahil nagkamali ka—kundi dahil hindi mo sinubukan.
So kung may bagay kang gustong gawin—kahit maliit lang—subukan mo. Gamitin ang takot hindi para umatras, kundi para lumakas. Dahil minsan, yung bagay na kinatatakutan mo, siya palang magpapalaya sa'yo.
NUMBER 4
PAGPAPALUGOD SA LAHAT NG TAO
(People Pleasing)
Alam mo ‘yung pakiramdam na kahit ayaw mo, pumapayag ka? Yung tipong pagod ka na pero sasama ka pa rin kasi baka magtampo sila? O kaya naman may ibang plano ka na, pero babaguhin mo dahil ayaw mong may masabi ang iba?
Kung oo, baka isa ka sa maraming taong nahuhulog sa trap ng people pleasing.
At sa totoo lang, hindi ikaw ang may problema kung gusto mong maging mabuting tao. Pero nagiging problema ito kapag paulit-ulit mong inuuna ang ibang tao sa punto na nakakalimutan mo na ang sarili mo.
Bakit ba natin ginagawa 'to?
Gusto natin ng approval.
Ayaw nating ma-reject.
Takot tayong may masabing masama tungkol sa atin.
Gusto nating "peace" kahit tayo na ang naaapakan.
Pero ang hindi natin alam, unti-unti tayong nauubos. Hindi dahil masama tayong tao, kundi dahil pilit nating pinupunan ang standards ng iba habang isinusuko ang sarili nating pangangailangan.
Ito ang mga epekto ng people pleasing na kadalasang hindi agad napapansin:
Hindi ka na makagawa ng desisyon para sa sarili mo.
Lagi kang may guilt kahit wala kang ginagawang masama.
Napapagod ka, pero hindi mo maipaliwanag kung bakit.
Hindi mo na kilala kung sino ka — dahil lagi kang nakaayon sa gusto ng iba.
Parang ikaw ‘yung driver ng sasakyan mo, pero ibang tao ang nagpapatakbo nito. Gusto mong kumanan, pero sabi nila kaliwa. Gusto mong huminto, pero pinipilit ka nilang dumiretso. Hanggang sa dumating ang araw na hindi mo na alam kung saan ka talaga papunta.
And here's the truth na kailangan mong marinig:
Hindi mo kailangang pasayahin ang lahat.
Kahit anong gawin mo, may masasabi pa rin ang ibang tao. Kahit gaano ka ka-genuine, may hindi pa rin makakakita ng tunay mong intensyon. So bakit mo pa iisakripisyo ang sarili mong kapayapaan para sa validation ng ibang tao?
Paano ka makakaalis sa ganitong cycle?
Matutong magsabi ng “hindi” — at huwag kang mag-sorry kung wala ka namang ginagawang masama.
Alamin mo kung ano ang importante sa’yo. Kung alam mo ang priorities mo, mas madali mong masasala kung ano ang “yes” at “no.”
Piliin mong pakinggan ang sarili mo. Hindi selfish ang unahin ang sarili kung matagal ka nang nauubos para sa iba.
At tandaan:
Ang totoong respeto, hindi mo kailangang hingiin. Ibinibigay 'yan ng kusang-loob ng mga taong tunay na may malasakit sa’yo.
Kapag tumanda ka, ayaw mong maalala ang sarili mong kabataan at isipin:
“Ginawa ko ang lahat para sa kanila, pero hindi ko nagawa ang kahit ano para sa sarili ko.”
Simulan mong piliin ang sarili mo ngayon — hindi dahil wala kang pakialam sa iba, kundi dahil oras na para alagaan mo rin ang sarili mong kapakanan.
NUMBER 5
PAGPAPABAYA SA RELASYON
“Akala natin laging may bukas…”
Isa ito sa mga pinakakaraniwang pagsisisi ng mga taong tumanda na—yung mga relasyon na hindi naalagaan, mga salitang hindi nasabi, at mga yakap na hindi naibigay habang may pagkakataon pa.
Minsan kasi, sobrang busy natin sa trabaho, sa goals, sa social media, sa paghabol ng “success,” nakakalimutan natin ‘yung mga taong pinakamalapit sa’tin. Andiyan lang sila—si Mama na lagi kang tinatawag para kumain, pero lagi mong sinasabi “mamaya na.” Si Papa na tahimik pero naghahatid pa rin sayo kahit late na. ‘Yung partner mong paulit-ulit na gustong makipag-usap pero inuuna mo ang ML o Netflix. O ‘yung kaibigan mong dati mong lagi kausap pero ngayon, ‘seen’ na lang lagi.
Hindi natin namamalayan, unti-unting lumalayo ang loob ng mga taong mahal natin. At sa paglipas ng panahon, baka huli na para bawiin.
Ang masakit, hindi naman natin sinasadya. Hindi tayo masamang tao. Pero ang totoo: hindi sapat ang pagmamahal kung hindi mo ipinapakita.
Hindi sapat ang “alam naman niyang mahal ko siya” kung hindi mo man lang siya tinanong kung kamusta na siya, o niyakap kahit minsan, o kinausap nang buo ang loob mo.
Napakadaling sabihin na "mahalaga sila sa buhay ko," pero napakahirap patunayan kung wala tayong effort na panindigan 'yon sa araw-araw.
At kapag nawala na sila—sa buhay mo man o sa mundong ito—doon mo lang marerealize ang bigat ng "sana."
“Sana nakausap ko pa siya.”
“Sana nag-sorry ako.”
“Sana niyakap ko siya nung huli kaming nagkita.”
Kaya habang may pagkakataon pa, ayusin mo ang relasyon. Kung may tampuhan, ikaw na ang maunang kumontak. Kung may hindi pagkakaintindihan, kausapin mo. Kung hindi mo pa nasasabi kung gaano mo sila kamahal, sabihin mo ngayon na. Walang nawawala sa pagpapakumbaba, pero ang dami mong pwedeng mawala sa pagpapabaya.
Ang mga relasyon sa buhay natin—pamilya, kaibigan, partner—hindi ‘yan laging nandiyan. Tao lang din sila, napapagod, nasasaktan, umaalis.
Sa huli, hindi pera ang babalikan mo. Hindi likes, hindi career. Kundi ‘yung mga taong pinabayaan mo habang abala ka sa kung anu-ano.
NUMBER 6
PAGPAPABAYA SA SARILING PANGARAP
Minsan, tayo pa mismo ang unang sumusuko sa sarili nating mga pangarap.
Simula pagkabata, may mga pangarap na tayong iniingatan — maging doktor, artista, negosyante, guro, manunulat, o simpleng magkaroon ng tahimik na buhay sa probinsya. Bata pa lang tayo, puno na tayo ng imahinasyon at pag-asa. Pero habang tumatanda, parang unti-unti nating nalilimutan ‘yon. Bakit?
Kasi tinuruan tayong piliin ang “practical.”
Kasi sabi ng lipunan, “Hindi ka yayaman d’yan.”
Kasi baka daw "sayang lang ang oras at pera."
Kasi iniisip natin, “Wala akong talent,” “Late na ako,” o “Wala na akong oras.”
Ang masakit, pinaniwala natin ang sarili natin na hindi na puwedeng matupad ang pangarap — kahit hindi pa natin sinusubukan nang buo.
Maraming tao ang pinipili ang "safe route." Nag-aaral, nagtatrabaho, sumusunod sa takbo ng mundo. Walang masama roon — pero paano kung araw-araw kang gumigising na may kulang? Yung tipong may maayos kang trabaho, pero parang may bahagi ng puso mong hindi kumpleto? Yung pakiramdam mo, nabubuhay ka, pero hindi ka buhay.
Ang totoo, hindi selfish ang unahin ang sarili mong pangarap. Hindi ka masamang anak, kaibigan, o magulang kung sinubukan mong habulin ang matagal mo nang gustong gawin. Sa katunayan, kapag ginagawa mo ang bagay na tunay na nagpapasaya sa’yo, mas nagiging masaya at buo ka bilang tao — at iyon ang klase ng taong nagbibigay din ng mas totoo at mas buo na pagmamahal sa iba.
Isipin mo ‘to:
Ilang taon ka na ba ngayon?
Ilang taon mo na bang iniisip ‘yang pangarap mo?
Gaano pa katagal bago mo tuluyang isuko ‘yon?
Marami sa atin ang nagigising sa katotohanang huli na ang lahat. Yung tipong 60 ka na, may anak ka na, may bahay at kotse ka na… pero habang nagkakape ka sa umaga, bigla mong mapagtatanto:
“Hindi ko nagawa 'yung gusto ko talaga.”
Ang pangarap, hindi laging kailangang malaki.
Minsan simpleng negosyo lang na gusto mong simulan, simpleng vlog na gusto mong i-launch, o simpleng libro na gusto mong isulat. Pero kung paulit-ulit mo yang ipinagpapaliban dahil sa takot, dahil sa sinasabi ng iba, dahil sa doubt mo sa sarili mo… mapapagod kang mag-explain sa sarili mo habang buhay.
Kaya kung may pangarap ka — kahit maliit, kahit simple, kahit matagal mo nang tinago — alalahanin mong hindi pa huli ang lahat.
Oo, baka mahirap. Oo, baka hindi agad magtagumpay. Pero kung hindi mo susubukan, siguradong wala kang mararating.
Sabi nga, “Mas masakit ang ‘what if’ kaysa sa pagkatalo.” Mas mabuting subukan at mabigo, kaysa tumanda na may dalang tanong na “Paano kaya kung sinubukan ko?”
Kung may pangarap kang matagal mo nang hindi binibigyang pansin, baka ito na ang sign. Ibalik mo ang tiwala sa sarili mo. Baka hindi mo lang alam, may taong naghihintay ng resulta ng pangarap mong 'yan. Huwag mo silang ipagkait — at higit sa lahat, huwag mong ipagkait ‘yan sa sarili mo.
NUMBER 7
PAGKAKALIMOT SA KASALUKUYAN
(Living in the Past or Future)
Ipikit mo sandali ang mga mata mo.
Tapos isipin mo kung ilang beses mo na bang naisip yung mga “Sana noon…”
“Sana hindi ko ginawa ‘to.”
“Sana siya pa rin.”
O baka naman mas madalas mong sinasabi yung mga “Balang araw…”
“Balang araw yayaman din ako.”
“Kapag may oras na ako, saka ko gagawin ‘to.”
“Kapag handa na ako, doon ko siya kakausapin.”
Ang problema sa ganyang pag-iisip? Nalilimutan nating mabuhay sa ngayon.
Marami sa atin ang nabubuhay sa alaala ng nakaraan—mga pagkakamaling hindi matanggap, mga taong nawala, o mga pagkakataong hindi natin nagamit. Paulit-ulit nating pinapanuod sa isip natin yung eksena na sana binago natin. Pero ang totoo, kahit gaano mo pa ulit-ulitin sa isip mo, hindi mo na mababago ang kahapon. At habang nakakulong ka sa alaala, dumadaan ang kasalukuyan na parang hindi mo namamalayan.
Sa kabilang banda, may mga taong masyadong naka-focus sa hinaharap.
Gusto mo ng magandang bahay, ng kotse, ng successful na career. Gusto mong maging “future self” mo agad. Kaya todo kayod, todo plano, todo hustle. Pero sa sobrang abala sa "next step," nakakalimutan mong huminga. Nakakalimutan mong tumawa. Nakakalimutan mong tumingin sa paligid at ma-appreciate ang mga simpleng bagay—yung kape sa umaga, yung yakap ng anak mo, yung kwentuhan sa jeep, yung simoy ng hangin sa hapon.
Tapos darating yung araw na mapapaisip ka:
“Nasaan na ako nung mga panahon na ‘yon?”
Yung mga taong kasama mo ngayon, hindi mo na makakasama habang-buhay.
Yung mga karanasang pwede mong ma-enjoy ngayon, baka hindi na bumalik.
Ang buhay ay parang pelikula. Kung puro ka fast forward o rewind, hindi mo na mapapanood nang buo ang kwento.
Kaya ito ang tanong ko sa’yo: Kumusta ka sa ngayon?
Hindi kahapon. Hindi bukas. Ngayon.
Kumakain ka pa ba ng sabay sa pamilya mo?
Nakangiti ka pa ba kahit simpleng bagay lang?
Na-aappreciate mo pa ba ang katahimikan?
Kapag huminto ka ba ngayon, masasabi mong "Masaya ako ngayon kahit hindi perpekto ang lahat"?
Kung hindi, baka panahon na para bumalik sa kasalukuyan. Ika nga nila, the present is a gift—at baka ito na ang regalo na matagal mo nang hindi binubuksan.
NUMBER 8
PAGKUKUMPARA NG SARILI SA IBA
(Comparison Culture)
Isa ito sa mga pinakatinik sa dibdib ng marami ngayon—yung palaging ikinukumpara ang sarili sa iba. Minsan, hindi mo naman sinasadya. Scroll ka lang sa social media, tapos makikita mo: may bagong kotse si ganito, nakapag-travel si ganyan, engaged na siya, may bahay na sila, ang ganda ng katawan niya, ang ganda ng buhay nila. At bago mo pa mamalayan, nadedepress ka na. Feeling mo, ang layo-layo mo na sa “tamang” landas. Pero ang tanong—sino ba ang nagsabing iisa lang ang tamang timeline?
Hindi pare-pareho ang takbo ng ating buhay. Hindi mo kailangang ma-promote sa edad 25, hindi mo kailangang makapag-asawa sa edad 30, o magka-anak sa edad 35. Hindi mo kailangang magkaroon ng milyon sa bangko para masabing successful ka. Ang tunay na sukatan ng buhay ay hindi nakabase sa kung nasaan ka kumpara sa iba, kundi kung nasaan ka kumpara sa dati mong sarili.
Kapag puro comparison ang iniintindi mo, lagi kang kulang. Kahit anong gawin mo, laging may mas magaling, mas maganda, mas mayaman. Pero kapag natutunan mong tumingin sa sarili mong progreso, matututo kang magpasalamat. Mas magiging kontento ka. Mas magiging masaya ka.
Karamihan sa mga taong tumatanda na may pagsisisi ay yung mga palaging nabuhay sa anino ng iba. Hindi sila naging totoo sa sarili nila. Hindi nila tinahak ang landas na gusto nila, kasi masyado silang abala sa paghabol sa kung ano ang “in” o kung ano ang meron ang iba.
Sa huli, tandaan mo: ang tunay na kalayaan ay yung nabubuhay ka nang hindi mo kailangang patunayan ang sarili mo sa kahit sino. Ang mahalaga, masaya ka, payapa ka, at totoo ka sa sarili mo.
Pangwakas na Paalala:
Alam mo, sa totoo lang, lahat tayo gusto ng masayang buhay. Gusto natin ng tagumpay, ng kapayapaan, ng walang pagsisisi pag tanda natin. Pero minsan, hindi natin napapansin, sa dami ng iniisip natin—trabaho, bayarin, obligasyon, expectations ng ibang tao—unti-unti tayong napapalayo sa totoong gusto natin. At habang abala tayo sa "pagpapaka-busy," dahan-dahan din tayong napapalapit sa huli ng buhay, hindi natin namamalayan.
Kaya ang tanong: Pag dumating ang araw na uupo ka na lang sa isang sulok, puti na ang buhok mo, mahina na ang tuhod mo... anong klaseng alaala ang gusto mong baunin? Alaala ba ng “sayang sana ginawa ko ‘to…” o alaala ng “buti na lang sinubukan ko…”?
Walang mas masakit kundi ang pagsisisi sa mga bagay na hindi mo ginawa. Mga salitang hindi mo nasabi. Mga taong hindi mo niyakap. Mga pangarap na isinantabi mo kasi natakot kang subukan. Tandaan mo, hindi natin hawak kung gaano kahaba ang buhay natin, pero hawak natin kung paano natin ito gugugulin.
Kung patuloy mong uulitin ang mga gawi na alam mong hindi na nakakatulong sa'yo, darating ang araw na hihilingin mong sana bumalik ang panahon. Pero hindi mo na kayang ibalik ang mga taong nawala, ang lakas ng katawan mo, ang panahon na dapat ay ginamit mo para maging totoo sa sarili mo.
Kaya habang may pagkakataon pa, bitiwan mo na ang mga ugaling hindi mo ikakaunlad. Huwag mo nang hintayin pang magsisi sa huli. Piliin mong maging totoo, piliin mong magmahal, piliin mong subukan, at piliin mong mabuhay nang buo—para pag tumanda ka, hindi mo na kailangang magtanong ng "paano kung..." dahil ginawa mo na.
Alam mo, sa huli… hindi talaga natin pagsisisihan yung mga bagay na nagkamali tayo. Ang tunay na mabigat sa puso, ‘yung mga pagkakataong pinalagpas natin. Mga desisyong hindi natin ginawa. Mga taong hindi natin pinatawad. At mga pangarap na hindi natin nilabanan. Kaya kung may natutunan ka sa video na ’to, ‘wag mo lang panoorin—gawin mo rin. Dahil hindi tayo habangbuhay bata, at hindi habangbuhay may panahon.
Kung gusto mong mas marami pang ganitong kwentuhan—totoo, malalim, pero relatable—don’t forget to like, share, and subscribe. At kung may gusto kang idagdag sa listahan, ilagay mo sa comments. Baka ‘yan na ‘yung makatulong sa akin at sa iba.
Kita kits ulit sa susunod na video. Ingat ka, at sana, mamuhay ka nang walang pagsisisi.
Comments
Post a Comment