7 SIGNS na Hindi Ka Okay + Paano Mag Heal By Brain Power 2177
Alam mo 'yung pakiramdam na parang okay ka naman… pero sa totoo lang, hindi talaga? Gumigising ka, nagtatrabaho, nakikipag-usap—pero sa loob-loob mo, parang may kulang, may mabigat, may hindi mo maipaliwanag.
Kung minsan, ang mga taong laging may ngiti sa mukha… sila rin 'yung pinakamalungkot kapag mag-isa.
Sa video na 'to, pag-uusapan natin ang 7 palihim na ugali o kilos na madalas hindi napapansin—pero nagsasabi na hindi ka talaga okay, kahit parang normal ka lang.
Kung nararanasan mo ang alinman sa mga ito, baka oras na para kumustahin mo ang sarili mo nang mas totoo.
NUMBER 1
MADALAS KANG NATUTULALA
O NAWAWALA SA SARILI MONG ISIP
May mga araw na parang present ka nga sa katawan mo, pero ang isip mo, wala na sa kasalukuyan. Nakatitig ka lang sa kawalan, walang ginagawa, pero sa loob-loob mo, ang bigat. Tila ba may bumabalot na ulap sa utak mo—hindi ka naman galit, hindi ka rin natutuwa, pero parang may kung anong gumugulo. Ramdam mo na parang may iniisip ka, pero hindi mo rin masabi kung ano. Parang may kulang, may mali, may bumabagabag—pero hindi mo ma-pinpoint. Pilit mong pinapakita sa iba na ayos ka lang, tuloy ang trabaho, nakikipag-usap ka, tumatawa pa nga minsan. Pero kapag mag-isa ka na, tahimik na ulit ang paligid, doon bumabalik ang bigat.
Yung tulala mong mga sandali, hindi lang basta boredom. Minsan, 'yan ang paraan ng katawan mo para sabihin sa’yo na pagod ka na. Hindi lang pagod sa gawain—pagod sa pag-iisip, sa pakikibagay, sa pagpapanggap na okay ka. ‘Yung tulalang ‘yan, senyales na may mga tanong kang hindi nasasagot, may mga emosyon kang hindi nabibigyan ng espasyo, may mga bagay kang kinikimkim na ayaw mo pang silipin. At sa gitna ng tahimik mong pagtitig sa kawalan, doon sumisilip ang katotohanan—hindi ka talaga okay, kahit ginagawa mo pa rin ang lahat ng dapat mong gawin.
NUMBER 2
HINDI MO NA TALAGA NAE-ENJOY
ANG MGA DATI MONG KINAHIHILIGAN
May mga panahon sa buhay na ginagawa mo pa rin ang mga nakasanayan mo—'yung mga bagay na dati ay nagbibigay sa'yo ng saya, ng sigla, ng inspirasyon. Pero habang tumatagal, napapansin mong parang wala na 'yung dati mong gana. Ginagawa mo pa rin sila, oo. Pero hindi na buo ang loob mo. Parang napipilitan ka na lang, parang kailangan mo lang tapusin o gawin para hindi ka masabihang tamad, o para hindi mo masyadong maramdaman ang bigat sa loob mo.
Wala namang nagbago sa activity, pero may nagbago sa pakiramdam mo habang ginagawa mo ito. Hindi mo na maramdaman 'yung dati mong excitement. Hindi na siya nakakagaan ng loob, hindi na siya nakakalimot ng problema. Para kang robot na inuulit-ulit ang isang bagay—walang emosyon, walang sigla, walang koneksyon.
At sa totoo lang, hindi mo agad mapapansin 'to. Kasi akala mo, normal lang na mawalan ng interes paminsan-minsan. Pero habang lumilipas ang mga araw, mapapaisip ka—"Bakit ganito? Bakit parang kahit anong gawin ko, hindi ko na maramdaman 'yung dating saya?" At doon mo marerealize, hindi lang ito simpleng pagkabagot. Baka ito ay isang palihim na sigaw mula sa loob mo, na pagod ka na, ubos ka na, o may pinagdadaanan kang hindi mo pa hinaharap.
At mahirap 'to, kasi sa panlabas, mukha kang okay. Nagagawa mo pa rin ang mga dapat mong gawin. Pero sa loob-loob mo, parang may nawawala. Parang kahit anong gawin mong paborito noon, hindi na sapat para mapuno 'yung parte mong unti-unti nang nauubos.
NUMBER 3
MADALAS KANG MAPIKON
O MAIRITA KAHIT SA MALILIIT NA BAGAY
Minsan napapansin mong parang ang init ng ulo mo kahit wala namang matinding dahilan. Parang ang bilis mong ma-trigger—konting sablay lang sa usapan, may hindi lang nasunod na plano, o may maliit lang na aberya, bigla kang napapailing, napapabuntong-hininga, o kaya'y tahimik na lang pero halatang naiinis. Kahit hindi mo ito ipinapakita nang todo, sa loob-loob mo, kumukulo ka. At kapag may nagtangkang kumumusta o kausapin ka tungkol dito, hindi mo rin maipaliwanag nang maayos kung bakit ka gano’n.
Ang hindi napapansin ng karamihan—minsan pati ikaw—ay ang galit o inis na nararamdaman mo ay hindi talaga para sa kasalukuyang sitwasyon. Parang may naipon kang emosyon na hindi mo nabigyan ng boses, at ngayon, kahit simpleng bagay, napapagbuntunan. Hindi mo ito ginusto, at alam mong wala namang mali sa ginagawa ng ibang tao, pero hindi mo rin mapigilan. Kasi ang totoo, pagod ka na. Hindi lang sa pisikal, kundi pati sa emosyon. Parang napuno na ‘yung loob mo at wala nang espasyo para sa kahit anong dagdag stress, kahit gaano pa ito kaliit.
At doon mo makikita ang lalim ng pagod na nararanasan mo—na kahit ang katahimikan ng paligid, parang nakakapagpa-init pa ng ulo. Hindi dahil sa ayaw mo ng kapayapaan, kundi dahil sa dami ng iniisip mo, kahit anong tunog sa labas, parang dagundong pa rin ang utak mo sa loob. Minsan, ito ang paraan ng katawan mong sabihin na, “Sobra na. Pahinga naman.” Hindi ito pagiging masungit o pikon. Ito’y sintomas ng isang damdaming matagal mo nang nilulunok—at ngayon, unti-unti na itong humahanap ng paraan para maramdaman mo na hindi ka talaga okay.
NUMBER 4
GABI-GABI KA NANG HIRAP MAKATULOG
KAHIT PAGOD KA NA
Gabi-gabi ka nang hirap makatulog kahit pagod ka na. Yung katawan mo, ubos na. Pero yung isip mo, gising na gising. Hiniga mo na ang sarili mo. Pinikit mo na ang mata mo. Pero ayaw makisama ng utak mo—ayaw tumigil ng pag-iisip. Para kang nakakulong sa sarili mong kama, parang tahimik ang paligid pero ang gulo-gulo sa loob mo. Hindi mo na alam kung ilang beses ka nang nagpalit ng pwesto. Tumingin ka sa orasan—alas dos. Tapos maya-maya, alas tres. Tapos alas kuwatro. Gising ka pa rin.
At ang masakit pa, hindi mo rin maintindihan kung bakit. Wala ka namang iniiyakan. Wala ka namang kaaway. Wala kang rason na obvious. Pero parang may bigat kang hindi maipaliwanag. May gumugulo sayo, pero hindi mo rin masabi kung ano. Tahimik ang mundo, pero ang isip mo—parang may sariling kwarto na puno ng tanong, takot, at iniisip na wala sa tamang oras.
At kahit anong pilit mong i-relax ang sarili mo, hindi siya umaayos. Kahit pilitin mong hindi mag-isip, mas lalo ka lang napapagod. Hanggang sa unti-unti, kinabukasan na. At gigising ka ulit nang puyat, pagod, at parang wala kang pahinga. Magpapatuloy ang araw mo na parang normal, pero sa likod ng ngiti mo, may puyat kang dala. May bigat kang tinutulugan gabi-gabi. At hindi lang siya simpleng “hirap matulog”—madalas, yan ang isa sa mga pinakatahimik na senyales na hindi ka talaga okay.
NUMBER 5
AYAW MONG MAPAG-ISA,
PERO KAPAG KASAMA MO NA ANG IBA,
PARANG GUSTO MO NANG UMUWI
Isa 'to sa mga pinaka-confusing na pakiramdam. Parang may hinahanap ka, pero kahit nandoon ka na sa piling ng iba, parang hindi mo pa rin 'yon matagpuan. Kaya sa umpisa pa lang, gusto mong may kasama ka. Ayaw mong mapag-isa. Ayaw mong mahuli sa katahimikan. Kasi kapag nag-iisa ka, doon lumalakas 'yung boses sa loob mo—'yung mga tanong, 'yung mga bigat na matagal mo nang tinatago, 'yung mga alaala na pilit mong kinakalimutan. Kaya ang instinct mo: hanap ng gulo, hanap ng kausap, hanap ng kahit anong distraction. Basta huwag ka lang maiwan sa sarili mong mundo.
Pero ang nakakapagod, pag nasa gitna ka na ng mga tao, hindi ka rin mapalagay. Parang disconnected ka. Naririnig mo sila, pero hindi mo sila maramdaman. Nakangiti ka, pero hindi ka kasali. Parang may kurtina sa pagitan ninyo—present ka, pero wala ka. Tapos bigla mong maiisip, “Ba’t parang mas gusto ko na lang umuwi?” Hindi dahil ayaw mo sa kanila, kundi dahil kahit anong gawin mo, parang hindi mo pa rin matagpuan 'yung “peace” na hinahanap mo. Parang kahit nasa maraming tao ka, mas lalo mong nararamdaman kung gaano ka kalungkot, o kung gaano ka kalayo sa sarili mo.
Ito 'yung klase ng pagod na hindi kaya ng tulog. 'Yung uri ng lungkot na hindi agad nahahalata kasi nakatago sa likod ng tawa, kwento, at pakikisama. Pero sa loob-loob mo, parang nauubos ka na. Parang gusto mo lang ng pahinga. Hindi mula sa mga tao, kundi mula sa bigat na dala-dala mo kahit saan ka magpunta.
At ang totoo, hindi ka nag-iisa sa ganitong pakiramdam.
NUMBER 6
LAGING MAY BACKGROUND NOISE
—HINDI KA MAPAKALI SA KATAHIMIKAN
May mga taong hindi makatiis sa katahimikan. Pagpasok pa lang sa kwarto, may kailangang tumunog. May kailangang marinig. Hindi dahil boring ang paligid, kundi dahil nakakatakot ang katahimikan. Kasi sa katahimikan, doon bumubulong ang mga tanong na matagal mo nang iniiwasan. Doon mo naririnig ang mga boses sa loob ng isip mong paulit-ulit na nagtatanong: “Masaya ka ba talaga?” “May saysay pa ba lahat ng ginagawa mo?” “Hanggang kailan ka magpapanggap na ayos ka lang?”
Kaya pinupuno mo ang paligid ng tunog. Hindi para maaliw—kundi para may sagabal sa pagitan mo at ng sarili mong damdamin. Para hindi mo marinig ang tibok ng pusong pagod na, pero walang lakas loob amining hindi na kinaya. Para hindi mo maramdaman ang bigat na matagal mo nang kinikimkim, pero ayaw mong harapin. At habang tuloy-tuloy ang ingay sa labas, mas natatakpan ang ingay sa loob.
Pero sa totoo lang, hindi mo kailangang tumakbo mula sa katahimikan. Kasi sa katahimikan mo rin mahahanap ang sagot. Oo, masakit. Nakakatakot. Pero minsan, kailangan mong mapakinggan ang sarili mo nang walang filter. Kailangan mong damhin ang hindi mo pinapayagang lumabas. Kasi hindi mo mapapawi ang lungkot na hindi mo muna aaminin. Hindi mo malulutas ang gulong hindi mo kinikilala.
At hindi habang-buhay makakatulong ang ingay. Hindi habang-buhay epektibo ang pagtakbo. Kasi kahit gaano kalakas ang background noise, darating at darating ang gabi na wala nang ibang tunog—kundi ikaw, at ang sarili mong katotohanan.
NUMBER 7
MAY PAKIRAMDAM KANG PARANG MAY KULANG
—PERO HINDI MO MAIPALIWANAG KUNG ANO
May mga araw na gumigising ka na parang normal lang. Maayos naman ang tulog mo, kumain ka naman ng tama, may mga naka-line up kang gawin, at sa panlabas na itsura, ayos lang ang lahat. Pero sa gitna ng katahimikan, o kahit habang may ginagawa ka, may isang pakiramdam na hindi mo mabigyang pangalan. Parang may kulang. Hindi mo alam kung saan nanggagaling, at mas lalo mong hindi alam kung ano ang hinahanap mo. Hindi ito gutom, hindi ito pagod, hindi rin ito boredom. Isa itong malalim at mahirap ilarawang puwang sa loob mo na kahit anong galing mo sa pagdedistract sa sarili mo—hindi siya nawawala.
Minsan, iniisip mong baka kailangan mo lang ng bagong hobby, bagong routine, o bagong goals. Pero kahit anong "bagong bagay" ang idagdag mo, parang wala pa ring nababago sa loob. Nandoon pa rin 'yung tahimik pero paulit-ulit na tanong sa isip mo: "Bakit parang hindi sapat? Bakit parang hindi ako buo?" Nakakabingi ang katahimikan, pero mas nakakabingi 'yung ingay na galing sa loob—'yung ingay na wala namang tunog pero ramdam na ramdam mo.
At dito ka napapaisip: baka hindi lang ito simpleng pagkabagot. Baka hindi lang ito dahil wala kang ginagawa. Kasi kahit anong gawin mong pagganap sa araw-araw, kahit gaano ka ka-"productive," hindi niya natatabunan 'yung pakiramdam na parang may nawawala. Isa itong paalala na minsan, kaya mong mabuhay na "okay" sa paningin ng lahat, pero sa loob-loob mo, may bahagi kang hindi mo pa nahaharap—at iyon ang marahang kumakatok, humihiling ng pansin, humihiling na marinig mo rin siya.
PANGHULING PAALALA:
Alam mo, hindi mo kailangang bumagsak muna o gumuho ang mundo mo bago mo masabing hindi ka okay. Hindi mo kailangang umiyak gabi-gabi, mawalan ng gana sa lahat, o sumigaw ng tulong sa social media para lang mapansin—minsan, sapat na 'yung katahimikan. 'Yung simpleng pakiramdam na may hindi tama, pero hindi mo rin masabi kung ano. 'Yung gising ka, gumagalaw, nakangiti, pero parang may laman ang dibdib mong hindi mo maalis-alis.
At dito nagkakamali ang marami—akala natin okay pa tayo basta gumigising, nagtatrabaho, nakakatawa, at nakakapag-deliver ng dapat i-deliver. Pero hindi natin namamalayan, paunti-unti na tayong nauubos. Hindi sa biglaang bagsak, kundi sa tahimik na pagkapagod na tinatanggap na lang natin araw-araw.
Kaya kung nararamdaman mo 'to—'yung mga tila maliliit pero paulit-ulit na kirot sa isip o sa damdamin—wag mong isantabi. Hindi mo kailangang ipilit maging matatag kapag ang totoo, gusto mo na lang huminga nang malalim at sabihing, "Pagod na ako." Hindi ka mahina kung umamin kang hindi ka ayos. Sa totoo lang, 'yan ang tunay na lakas—'yung kayang kilalanin ang sarili, hindi lang kapag masaya, kundi lalo na kapag tahimik na itong humihingi ng pansin.
Ang pagiging "functional" ay hindi laging katumbas ng pagiging "okay." Minsan, napakahusay lang natin magdala. Pero kahit gaano pa tayo kagaling magpanggap, darating at darating ang punto na 'yung sarili nating tinatakbuhan, haharapin din natin.
At sa oras na 'yon, sana piliin mong huwag talikuran ang sarili mo. Sana piliin mong pakinggan ang sarili mo. Kasi totoo 'to—minsan, ang pinakamahirap kausapin ay ang sariling matagal nang nanahimik. Pero siya rin ang may hawak ng totoo mong kapayapaan.
Tinukoy natin ang mga palihim na ugali na nagpapakitang hindi ka talaga okay—kahit mukha kang ayos sa panlabas. At kung isa ka sa mga taong tahimik na nasaktan, nalito, o napagod habang pinapakinggan 'yon… may gusto akong sabihin sa’yo: hindi doon nagtatapos ang kwento mo.
Ngayon naman, pag-uusapan natin ang pinakamahalagang bahagi—paano mo sisimulang ayusin ang hindi mo maipaliwanag na bigat?
Paano ka unti-unting babangon, hindi sa paraang pilit, kundi sa paraang totoo, dahan-dahan, at makatao?
Walang instant solution dito, pero bawat hakbang ay totoo. At kung pakiramdam mo wala kang kakampi, sana ang video na ‘to ang magsilbing paalala na may paraan. May pag-asa. At higit sa lahat, may direksyon. Handa ka na ba?
UNANG SOLUSYON
MAGSANAY NG "MINDFULNESS" SA MALILIIT NA GAWAIN
Kasi sa totoo lang, hindi laging kailangan ng malaking bakasyon, tahimik na bundok, o retreat para lang makahanap ng kapayapaan. Minsan, ang totoong katahimikan, matatagpuan mo sa mismong gitna ng araw mo—kung kailan kumikilos ka, pero buo ang presensya mo sa ginagawa mo.
Kapag sinimulan mong buuin ang ugali ng pagiging buo sa kasalukuyan, kahit sa simpleng sandali, para mong tinuturuan ang sarili mong bumalik sa realidad—hindi 'yung nakaraan na paulit-ulit mong binabalikan sa isip, o 'yung kinabukasang punung-puno ng tanong at takot. Dito mo mararamdaman na kahit pagod ka, may parte pa rin sa’yo na kalmado. Kahit magulo ang paligid, may bahagi sa’yo na tahimik. At kahit hindi mo kontrolado ang lahat, meron ka pa ring kakayahang kontrolin ang kung paano ka naroroon sa bawat sandali.
Ang pagiging mindful ay hindi tungkol sa pagiging perpekto. Hindi ito tungkol sa pagtanggal ng emosyon o pag-iwas sa problema. Ito’y pagyakap sa kung nasaan ka ngayon, sa kung ano ang totoo sa’yo sa mismong oras na ito—kahit hindi ito maganda, kahit hindi ito malinaw, at kahit hindi ito madali. Kasi kapag natutunan mong bumalik sa kasalukuyan, doon ka lang talaga nagkakaroon ng lakas na harapin ang totoo mong nararamdaman. Doon mo lang maririnig ang boses ng sarili mo na matagal mo nang hindi pinapansin.
At sa mundong paulit-ulit kang hinihila sa takot, comparison, pressure, at ingay—ang mindfulness ang paraan para piliin mong manahimik, kahit saglit lang, at sabihing: “Nandito ako. At sapat 'yon para sa ngayon.”
PANGALAWANG SOLUSYON
GUMAWA NG BAGONG "MICRO-JOYS" KAHIT MALIIT LANG
Hindi mo kailangang ibalik agad ang dati mong gana. Pero subukan mong mag-explore ng bagong routine o experience, kahit 5–10 minuto lang sa isang araw. Isang bagong genre ng music, isang simpleng sketch sa notebook, o kahit pag-aalaga ng halaman. Sa pag-discover ng bago, binibigyan mo ng pagkakataon ang sarili mong makaramdam ulit ng excitement, kahit hindi pa buo ang gana mo ngayon.
PANGATLONG SOLUSYON
MAG-PAUSE BAGO MAG-REACT,
AT ISULAT ANG TOTOO MONG NARARAMDAMAN
Bago ka pumutok o mambato ng phone, huminga muna. Isang malalim na hinga. Tapos, kung kaya mo, isulat sa papel o sa notes app mo kung ano talaga ang kinaiinisan mo. Minsan kasi, hindi naman traffic ang dahilan ng inis mo—kundi 'yung dami ng dinadala mong hindi mo na nailalabas. Ang pagsusulat ay parang emotional release valve—hindi solution agad, pero nakakatulong para hindi ka sumabog.
PANG-APAT NA SOLUSYON
GAWING "MENTAL WIND-DOWN"
ANG HULING 30 MINUTES NG GABI
Sa totoo lang, hindi lang katawan natin ang pagod sa dulo ng araw—pati isip, damdamin, at buong pagkatao natin. Pero ang madalas nating ginagawa? Pagkatapos ng buong araw ng stress, responsibilidad, at pagpe-pretend na okay, diretsong scroll, nood, o laro na agad. Inaakala nating nakakapag-relax tayo, pero sa totoo lang, binubusog lang natin ulit ang utak natin ng ingay. Hindi natin siya binibigyan ng pagkakataong huminga.
Ang gabi ay hindi lang oras para matulog—ito rin ang pagkakataong magpahinga hindi lang sa kama, kundi sa bigat ng araw. Kaya mahalagang ituring ang huling 30 minuto ng gabi bilang mental wind-down. Isang paanyaya para buhusan mo ng tahimik na atensyon ang sarili mo. Para tuluyang ihinto ang karera ng isip mo. Para hayaan mong marinig ang sarili mong emosyon na buong araw mong tinakasan.
Kasi paano ka makakatulog nang mahimbing kung ang isip mo, gising pa rin sa lahat ng “kailangan,” “dapat,” at “baka”? Paano magiging mapayapa ang tulog mo kung ang utak mo, parang gulong na hindi marunong tumigil sa pag-ikot? Kailangan ng oras para bumaba ang takbo. Kailangan ng pahintulot para bitawan ang dalang pagod. Kailangan ng intensyon para sabihing: “Tama na muna. Bukas na ulit.”
Sa pamamagitan ng simpleng mental wind-down, pinaparamdam mo sa sarili mo na ligtas kang magpahinga. Na hindi mo kailangang resolbahin lahat ngayon. Na hindi mo kailangang buhatin ang mundo hanggang sa pagtulog. Na kahit sandali lang—may puwang kang huminga.
At 'yan ang regalo ng gabing tahimik: pagkakataong alagaan ang sarili mo sa paraang hindi halata ng iba, pero siguradong mararamdaman ng puso mo.
PANGLIMANG SOLUSYON
MAG-SET NG INTENTIONAL ALONE TIME
NA HINDI PANG-ESCAPE KUNDI PANG-RECONNECT
Sa panahon ngayon, parang naging automatic na ang pag-iwas. Kapag may nararamdaman tayong hindi natin maipaliwanag, ang una nating ginagawa ay tumakbo—papunta sa trabaho, sa kaibigan, sa social media, sa kahit anong ingay na makakalimot kahit saglit. Pero ang hindi natin napapansin, habang mas lalo tayong tumatakbo, mas lalo tayong nawawala.
Kaya mahalaga ang maglaan ng oras na ikaw lang. Hindi 'yung oras na pinilit mong mapag-isa dahil napagod ka sa ingay, kundi 'yung oras na kusa mong pinili—dahil gusto mong marinig ulit ang sarili mong tinig. Ito 'yung klase ng katahimikan na hindi nakakatakot, kundi nakakagising. 'Yung hindi mo ginagamit para takasan ang mundo, kundi para tanungin ang sarili mo: "Kamusta na ako?"
Sa intentional alone time, hindi mo kailangang magpanggap. Wala kang kailangang patunayan. Walang roles na kailangang gampanan. Isa lang ang layunin mo—ang muling bumalik sa sarili mong presensya. At kapag nahanap mo 'yung espasyong 'yon, kahit sandali lang, mararamdaman mong hindi ka na ganun kalayo sa sarili mo.
Hindi ito madaling gawin sa simula. Kasi sanay ka nang laging may kasama, laging may ingay, laging may ginagawa. Pero sa paglalaan mo ng oras na tahimik, totoo, at tapat, unti-unti mong mararamdaman na may parte sa'yo na matagal nang gustong kausapin ka. Hindi para sumbatan ka, kundi para ipaalala kung sino ka, at gaano ka kahalaga—kahit sa mga panahong hindi mo na rin 'yon nararamdaman.
PANG-ANIM NA SOLUSYON
SANAYIN ANG SARILI SA
“5-MINUTE SILENCE HABIT” ARAW-ARAW
Kahit nakakailang sa una, subukang umupo nang tahimik kahit limang minuto lang kada araw—walang music, walang cellphone, walang video. Sa unang linggo, baka makaramdam ka ng kaba o lungkot. Pero kapag pinayagan mong marinig ang sarili mong iniisip, mas madali mong malalaman kung anong parte ng pagkatao mo ang gusto nang magpahinga o maghilom.
PANG PITONG SOLUSYON
TUKUYIN ANG “EMOTIONAL NEEDS” NA HINDI NATUTUGUNAN
Mag-reflect gamit ang tanong na ito: “Kailan ko huling naramdaman na buo ako? Ano ang meron noon na wala ngayon?” Minsan, hindi materyal na bagay ang kulang—kundi validation, belonging, o sense of meaning. Kapag na-identify mo ang nawawala, doon ka makakahanap ng direksyon. Minsan, kailangan mo lang itanong sa sarili mo: “Ano ba ang tunay na gusto kong maramdaman?” At doon mo sisimulang buuin ulit ang nawawala.
Alam mo, hindi mo kailangang hintayin na may masira sa buhay mo bago mo piliing huminto at makinig. Minsan, ang tunay na kagalingan ay nagsisimula sa simpleng pag-upo… sa pagtanggap… at sa paglapit muli sa sarili mong matagal mo nang tinalikuran.
Hindi laging masaya. Hindi laging magaan. Pero sa bawat minuto na pinipili mong makasama ang sarili mo—hindi para tumakas, kundi para makilala siya ulit—doon ka unti-unting gumagaling.
At sa katahimikan na ‘yon… maririnig mo ang boses mong matagal nang natahimik. Ang boses na nagsasabing: “Andito pa rin ako, self. Kasama mo pa rin ako. At kaya nating magsimula ulit.”
Kung sa tingin mo may kakilala kang kailangang marinig ito, i-share mo sa kanya. At kung ikaw mismo ‘to—bakit hindi ka magpahinga muna ngayon? Kahit limang minuto lang. Para sa’yo. Para sa sarili mong kapayapaan.
Comments
Post a Comment