10 Ugali na Unti-unting KUMAKAIN ng KALIGAYAHAN Mo Araw-Araw

10 Ugali na Unti-unting KUMAKAIN ng KALIGAYAHAN Mo Araw-Araw

Alam mo bang may mga simpleng ginagawa ka araw-araw na unti-unting sumisipsip sa kaligayahan at katahimikan mo—at hindi mo man lang namamalayan? Akala mo normal lang, pero ‘yun pala, sila ang dahilan kung bakit lagi kang pagod, iritable, o parang may kulang. Sa video na 'to, malalaman mo ang 10 nakasanayang habits na tahimik pero matindi ang epekto sa peace of mind mo. Baka isa ka na pala sa 99% na nawawalan ng saya dahil dito—kaya panoorin mo ‘to hanggang dulo.

NUMBER 1

PAGHAHANAP NG VALIDATION SA LABAS

Isa sa mga pinaka-di natin namamalayang nakakapagod ay 'yung palihim nating paghahanap ng pagpapatunay mula sa ibang tao. Yung tipong may isang parte sa atin na parang laging nagtatanong: “Tama ba ‘yung ginagawa ko? Okay ba ‘ko? Sapat ba ako?” At ang kasagutan sa mga tanong na ‘yan ay hindi natin hinahanap sa sarili natin, kundi sa ibang tao. Sa reaksyon nila. Sa salita nila. Sa kung paano nila tayo tinatrato.

Kapag ganito ang sistema, parang laging may kulang. Laging may kailangan patunayan. Laging may kailangang patunayan pa. Kahit anong effort mo, kahit gaano ka pa magbago o magpakitang-gilas, parang hindi pa rin sapat. Kasi ang basihan ng halaga mo ay hindi mo hawak. Nasa kamay ng iba. At ang problema roon, pabago-bago ang paningin ng tao. Hindi mo makokontrol kung kailan sila masisiyahan, o kung kailan nila makikita ang effort mo. Kaya kahit anong gawin mo, hindi ka makakaranas ng totoong kapayapaan, dahil laging may kaba kung matatanggap ka ba o hindi.

Dito nagsisimula ang unti-unting pagkaubos. Hindi mo na namamalayan, binabago mo na ang sarili mo para lang umangkop sa panlasa ng iba. Hindi mo na nalalasahan ang sarili mong desisyon, dahil nakaangkla na lahat sa kung ano ang iniisip nila. Unti-unti mong nakakalimutang pakinggan ang sarili mong boses, kasi mas malakas na ang boses ng paligid.

At habang nangyayari ‘to, nawawala ‘yung authenticity. Nawawala ‘yung tunay na ikaw. Nagkakaroon ng disconnect sa pagitan ng kung sino ka talaga at kung sino ‘yung ipinapakita mo. Doon nagsisimulang mabura ang joy. Doon na rin unti-unting nawawala ang inner peace. Dahil paano ka magiging masaya, kung araw-araw mong kinukwestyon ang sarili mo, at araw-araw mong hinihintay ang approval na hindi naman palaging dumarating?

Kapag nakasanayan mo nang iasa sa labas ang kasagutan sa kung sino ka, makakalimutan mong kaya mong sagutin ‘yan sa sarili mo. Makakalimutan mong may boses ka rin. May desisyon ka ring puwedeng gawin na hindi kailangang ipaliwanag sa kahit sino. May halaga ka, kahit walang nakakapansin. At may kapayapaan kang pwedeng maranasan, sa oras na piliin mong ikaw mismo ang maging pinanggagalingan ng validation mo.

Ang tunay na kalayaan ay dumarating kapag natutunan mong hindi mo kailangang magpaliwanag palagi. Na hindi mo kailangang patunayan ang sarili mo sa bawat segundo. Na puwede kang mamuhay sa katahimikan, kahit hindi ka palakpakan ng mundo.

NUMBER 2

PAGPIGIL SA EMOSYON

Isa ito sa mga pinaka-invisible pero matinding dahilan kung bakit unti-unti tayong nauubos sa loob. Sa mundong puno ng pressure, parang naging default na ang pagiging matatag. Parang kapag pinakita mong apektado ka, mahina ka. Kaya ang ginagawa ng marami, tinatago. Kinakain sa loob. Pinipilit ngumiti kahit pagod na. Pinipilit magpakatatag kahit puno na ng takot, lungkot, o galit sa puso.

Ang hindi natin napapansin, habang ginagawa natin ito araw-araw, unti-unti nating tinutulak palayo ang sarili nating emosyon. At sa bawat pagtanggi sa nararamdaman natin, para tayong tinatanggalan ng karapatang maging tao. Dahil bahagi ng pagiging tao ang makaramdam. At kapag paulit-ulit mong pinipigil ang emosyon mo, dumadating ang panahon na parang manhid ka na lang. Wala ka nang maramdaman—hindi dahil wala nang nararamdaman, kundi dahil sobrang tagal mo nang sinanay ang sarili mong itago ang lahat.

At kapag nasanay kang itago ang emosyon mo, nawawala na rin ang koneksyon mo sa sarili mo. Hindi mo na alam kung ano ba talaga ang gusto mo, ano bang nagpapasaya sayo, o kung ano ba talaga ang nararamdaman mo. Nagiging automatic na lang ang lahat—gumigising, nagtatrabaho, nakikipag-usap—pero parang wala ka na dun. Parang katawan na lang ang gumagalaw, pero ang puso mo, matagal nang tahimik.

Ito ang isa sa pinaka-malupit na dahilan ng pagkawala ng peace of mind. Kasi kahit anong tahimik sa paligid mo, kung may sigawan sa loob mo na hindi mo pinakikinggan, hindi ka kailanman magiging payapa. Ang bigat ng emosyon ay hindi nawawala sa pag-iwas—lalong lumalalim yan sa bawat araw na hindi mo kinikilala. Hanggang sa dumating ang punto na hindi mo na alam kung bakit bigla kang naiiyak, bigla kang nagagalit, o bigla kang napapagod—dahil ang totoo, matagal mo na pala itong dinadala.

Ang pagpapakatatag ay hindi masama. Pero ang totoong tatag ay hindi yung hindi umiiyak, hindi nagsasalita, o hindi nagpapakita ng kahinaan. Ang totoong tatag ay yung kaya mong tanggapin kung ano ang totoo mong nararamdaman, at hindi ka natatakot harapin ito. Dahil ang healing ay nagsisimula hindi sa pagtanggi, kundi sa pag-amin. At doon lang nagsisimulang bumalik ang kaligayahan at kapayapaan sa loob mo.

NUMBER 3

PAGSISIMULA NG ARAW SA CELLPHONE

Isa ito sa mga bagay na akala natin ay maliit lang, pero malaki ang epekto sa mental at emotional state natin buong araw. Kapag pagkagising mo pa lang ay agad mong kinukuha ang cellphone mo, hindi mo namamalayang binibigay mo na agad sa labas ang kontrol sa isip mo. Wala pang limang minuto mula nang idilat mo ang mga mata mo, pero utak mo, lumilipad na. Naiistorbo agad ang utak sa gulo ng mundo bago mo pa man maramdaman ang sarili mong katawan, bago ka pa man makabuo ng kahit isang tahimik na sandali para sa sarili mo.

Dahil sa simpleng habit na 'to, nawawala yung mahalagang transition mula sa pahinga patungo sa panibagong araw. Dapat 'yung unang bahagi ng umaga ay panahong tahimik—para maramdaman mong buhay ka, huminga ka, at handa kang harapin ang anumang dala ng araw. Pero ang nangyayari, puro noise na agad ang pumapasok. Walang clear intention. Walang presence. Parang sinugod mo na agad ang battlefield nang wala kang armor. At dahil dito, kahit wala ka pang ginagawa, parang pagod ka na. Hindi dahil sa katawan, kundi dahil sa mental overload.

Ito rin ang oras kung kailan sobrang sensitibo pa ng utak. At kung ano man ang unang stimuli na pumasok—yun na ang magtatakda ng tono ng buong araw mo. Kung stress, kaba, comparison, ingay, o kahit sobrang daming impormasyon ang unang bumungad sa'yo, asahan mong 'yun din ang magiging daloy ng araw mo. Kasi sa halip na ikaw ang magdikta kung paano mo haharapin ang mundo, hinayaan mong ang mundo ang unang sumigaw sa'yo.

Ang umaga ay hindi dapat agawan. Ito dapat ang oras kung kailan ikaw muna. Tahimik muna. Ikaw ang boss ng utak mo, hindi yung device mo. Pero sa tuwing inuuna mo ang cellphone, parang ipinapasa mo na agad ang remote control ng emosyon mo sa ibang tao, sa ibang balita, sa ibang mundo. At kapag araw-araw mo 'tong ginagawa, unti-unti nitong kinukuha ang sense of peace mo—at hindi mo na namamalayan, naging normal na pala sa'yo ang laging nagmamadali, laging kinakabahan, laging walang direksyon sa umaga.

NUMBER 4

PAGPAPABAYA SA SARILING KALUSUGAN

Kapag araw-araw tayong abala sa trabaho, responsibilidad, at mga iniintinding bagay, kadalasan ang unang nasasakripisyo ay sarili nating kalusugan. Hindi natin namamalayan, pero unti-unti natin itong isinusuko kapalit ng pagiging “productive,” kapalit ng pagiging “available,” o minsan, kapalit ng pagpapatunay na kaya natin ang lahat. Iniisip natin, okay lang ‘yan—konting puyat, konting skip ng meals, konting pahinga na lang bukas. Pero ang hindi natin agad nararamdaman ay ang kabuuang epekto nito sa ating pagkatao.

Habang pinipilit nating itulak ang katawan sa mga limitasyon nito, dahan-dahan din nitong kinukuha ang kasiyahan at kapayapaan natin. Yung simpleng pagod na akala mo mawawala kinabukasan, nauuwi sa pagiging iritable, madaling ma-trigger, mabigat ang loob kahit walang dahilan. Yung energy na dapat ay para sa mga bagay na nagpapasaya sa atin, nauubos sa kakakapit lang sa araw-araw. At sa tuwing binabalewala natin ang tawag ng katawan na "magpahinga ka na," para nating pinipiling pabayaan ang sarili nating tahanan.

Minsan, sa sobrang dami nating gustong gampanan, nakakalimutan nating hindi tayo makina. At kahit makina, kailangan din ng maintenance. Hindi natin kayang ibigay ang best natin sa trabaho, sa pamilya, o sa mga mahal natin sa buhay, kung tayo mismo ay hindi okay. Hindi selfish ang unahin ang sarili—responsibilidad ito. Dahil kung gusto mong makapagbigay ng totoong malasakit, dapat nagsisimula ‘yan sa sarili mong katawan, isip, at damdamin.

Ang pagpapabaya sa kalusugan ay hindi lang usapin ng physical na anyo—kasama dito ang mental clarity, emotional stability, at spiritual balance. Kapag nagugulo ang isa, domino effect ang kasunod. Kaya bago ka pa maubos, bago ka pa humantong sa punto na hindi mo na maramdaman kung ano ang "peace," huminto ka muna. Pakinggan mo ang sarili mo. Dahil ang katawan mo ay hindi kalaban—kaibigan mo ito. At tulad ng isang kaibigan, kapag pinapahalagahan mo siya, saka mo mararamdaman ang tunay na kapayapaan sa loob mo.

NUMBER 5

PAGIGING BUSY PARA LANG MAGING "PRODUCTIVE"

May mga araw na parang ang dami mong ginagawa, pero sa huli, pakiramdam mo… parang wala ka namang natapos. Busog sa schedule, pero gutom sa fulfillment. Para kang tumatakbo nang tumatakbo, pero paikot-ikot lang ang landas mo. Hindi mo na alam kung saan ka patungo—basta gumagalaw ka lang, para lang masabing hindi ka tumigil. Para lang masabing "productive ka."

Pero sa totoo lang, hindi lahat ng galaw ay may kabuluhan. Hindi lahat ng abala ay may saysay. Minsan pala, ang pagiging sobrang busy ay hindi dahil sa dami ng importanteng gawain, kundi dahil sa takot—takot mapag-iwanan, takot matawag na tamad, takot harapin ang katahimikan kung saan maririnig mo ang tunay mong nararamdaman. Kaya nilalagyan mo ng laman ang bawat minuto. Kaya hindi ka mapakali kapag walang ginagawa. Kasi sanay ka na—sanay ka na sa ingay, sa pressure, sa pakiramdam na kapag hindi ka abala, parang wala kang halaga.

Ito ang trap ng false productivity: akala mo, ginagawa mo 'to para sa growth mo, pero sa totoo lang, nagiging takas lang ito sa sarili mong emosyon. Nakakapagod 'to. Hindi lang pisikal, kundi pati mental at emosyonal. Kasi kahit anong gawin mo, may kulang pa rin. Wala pa ring peace. Walang sense of accomplishment. At doon mo mare-realize—ibang usapan ang pagiging abala sa pagiging may kabuluhan.

Kapag hindi mo tinanong ang sarili mo kung "Bakit ko ba 'to ginagawa?", posibleng taon na ang lumipas pero hindi ka pa rin lumalapit sa gusto mong puntahan. Kasi ang productivity ay hindi lang basta dami ng gawa, kundi lalim ng dahilan. At ang tunay na peace ay hindi mo makikita sa punong planner o punong calendar, kundi sa oras na kaya mong tumigil… at maging okay sa katahimikan.

NUMBER 6

OVERTHINKING

Ang overthinking ay isa sa mga pinakamatinding kaaway ng katahimikan sa isip. Para kang nakakulong sa sariling utak mo—umiikot, paulit-ulit, at walang katapusang tanong, duda, at senaryo na iniisip mo kahit wala pang nangyayari. Kahit pagod na pagod ka na, hindi mo mapigilang isipin uli. Hindi mo alam kung kailan ka magsisimulang mag-relax, dahil parang lagi kang may dapat alalahanin, may dapat siguraduhin, may dapat paghandaan.

Ang utak ay likas na makapangyarihan, pero kapag hindi natin ito ginamit ng tama, kaya nitong sirain ang katahimikan natin mismo. Ang labis na pag-iisip ay parang paglalakad sa maze na wala namang exit—akala mo may patutunguhan ka, pero paikot-ikot ka lang. At sa bawat ikot, unti-unting nauubos ang enerhiya mo, bumibigat ang dibdib mo, at nawawala ang kasiyahan sa mga simpleng bagay. Kapag sinapian ka ng overthinking, hindi mo na nararamdaman ang "ngayon," dahil palagi kang nasa "baka" at "paano kung."

Masakit isipin na minsan, tayo mismo ang dahilan kung bakit hindi tayo mapanatag. Hindi dahil mahina tayo, kundi dahil nasanay tayong isipin na kung mas iniisip natin ang mga bagay-bagay, mas magiging maayos ang kalalabasan. Pero ang katotohanan, ang sobrang pag-iisip ay hindi nakakatulong sa solusyon—mas lalo lang nitong pinapalabo ang sitwasyon. Ang simpleng desisyon, nagiging komplikado. Ang dapat ay tahimik na gabi, nagiging labanan sa loob ng isipan.

At sa gitna ng lahat ng ito, ang katawan mo ay nadadamay. Napapagod ka, kahit wala ka namang ginagalaw. Nahihirapan kang makatulog, kahit antok na antok ka na. Nawawala ang gana mo sa mga bagay na dati mong kinagigiliwan. Dahil kahit anong pilit mong ngumiti sa labas, may bumubulong sa loob mong may mali, may kulang, may dapat pang isipin.

Overthinking ang tahimik pero malupit na magnanakaw ng peace of mind. Kapag hindi mo ito nabantayan, kaya nitong kontrolin ang araw mo, ang desisyon mo, at ang pananaw mo sa sarili. Kaya’t mahalagang maging aware—hindi para pilitin itong itigil agad, kundi para simulan mo nang hawakan muli ang manibela ng isip mo. Dahil hindi ikaw ang utak mo. At kung natutunan mong manahimik sa gitna ng ingay ng sarili mong pag-iisip, doon mo mararamdaman ang tunay na kapayapaan.

NUMBER 7

PAGKUKUMPARA NG SARILI SA IBA

Isa ito sa mga pinakamadaling malubog pero pinakamahirap makita sa sarili. Ang pagkukumpara ay parang tahimik na bulong sa likod ng isip mo—hindi mo man sinasadya, pero paulit-ulit niyang pinapaalala sa'yo na may kulang, na may mali, na dapat ganito ka rin. Hindi ito palaging malakas o halata. Minsan, simpleng damdamin lang ng pagka-discontent, o yung hindi mo maipaliwanag na lungkot na bigla na lang sumusulpot.

Ang masaklap dito, habang mas iniisip mong dapat kang makipagsabayan, mas nawawala yung sense ng sariling halaga. Napapalitan ito ng tanong na, “Bakit parang ako lang ang naiwan?” Kahit pa may mga bagay ka namang naabot, parang hindi pa rin sapat. Unti-unti, nagkakaroon ng invisible pressure na maging someone else—kahit hindi mo naman talaga gusto yung buhay na yun.

At habang patuloy mong tinitingnan ang lakas ng iba, hindi mo na napapansin ang sarili mong galing. Nawawala yung appreciation sa mga bagay na meron ka, dahil ang focus mo ay laging sa kung anong wala ka. At dito nagsisimula ang matinding pagdududa sa sarili. Lahat ng kilos mo, lahat ng desisyon mo, biglang tila may kasamang takot—takot na hindi ka magiging enough, takot na mahuhuli ka, takot na hindi ka mapapansin.

Ang epekto nito ay hindi lang sa confidence mo. Apektado pati kapayapaan mo. Laging may kaba, laging may panghihinayang, laging may pressure na patunayan ang sarili. Kahit kailan, hindi mo mararamdaman ang tunay na kaligayahan kung laging sa iba nakasentro ang tingin mo.

Ang totoo, hindi tayo ginawa para maging version ng ibang tao. May sariling oras ang bawat isa, may sariling daan, at may sariling kwento. Pero habang abala kang tinitingnan kung nasaan na sila, nawawala sa paningin mo kung nasaan ka na ba ngayon. Hindi mo na napapansin kung gaano ka na kalayo mula sa dati mong sarili. At habang patuloy mong kinukumpara ang lakas nila sa kahinaan mo, hindi mo na naaalala kung gaano ka rin katatag sa mga panahong wala kang ibang sandigan kundi ang sarili mo.

Kaya kung gusto mong mabawi ang peace of mind mo, unahin mong alisin ang tingin sa iba at ibalik ang mata mo sa sarili mong paglalakbay. Dahil doon mo lang muling mararamdaman ang tahimik pero totoo mong halaga.

NUMBER 8

PEOPLE-PLEASING

Isa sa mga pinakadi-namamalayang dahilan kung bakit nauubos ang saya at kapayapaan natin araw-araw ay ang ugaling palaging inuuna ang kagustuhan ng ibang tao kaysa sa sarili nating pangangailangan. Sa unang tingin, parang mabuting asal ito—ang pagiging maalalahanin, magalang, at laging handang tumulong. Pero kapag ito ay naging habitual na, at palaging sarili mo ang nasasakripisyo, nagsisimula itong maging tahimik na anyo ng self-abandonment.

Nakasanayan na nating ikabit ang halaga natin sa kung gaano tayo kagaling makibagay, makisama, o magpaubaya. At sa bawat “oo” na sinasabi natin, kahit gusto na nating tumanggi, unti-unti tayong nawawala sa sarili nating desisyon. Sa bawat pag-kibit-balikat sa totoo nating nararamdaman para lang maiwasan ang hindi pagkakaintindihan, nabubura natin ang sariling boses natin. Hanggang sa dumating ang punto na hindi mo na alam kung ikaw pa ba talaga ‘yung gumagalaw sa buhay mo, o ‘yung imahe mo na ginawa para lang matanggap ng iba.

Ang totoo, ang ugat ng people-pleasing ay takot. Takot na hindi mahalin. Takot na iwan. Takot na husgahan. Kaya kahit pagod na pagod na tayo, kahit hindi na masaya, kahit taliwas na sa prinsipyo natin, patuloy pa rin tayong nagpapanggap na okay lang. Dahil ang iniisip natin, mas madali nang tiisin ang sariling discomfort kaysa harapin ang posibilidad na mawalan ng koneksyon sa ibang tao. Pero ang hindi natin alam, sa paulit-ulit na paglimos ng validation mula sa labas, nawawala ‘yung tunay na connection sa sarili.

At sa tuwing inuuna natin ang kapakanan ng iba kahit taliwas sa nararamdaman natin, parang sinasabi na rin natin sa sarili nating hindi valid ‘yung emosyon natin. Parang sinasabi natin sa sarili nating, “Hindi ako sapat, kaya kailangan ko silang pasayahin para manatili sila.” Kaya kahit tumutulong ka, kahit palangiti ka, kahit lahat ay sinisikap mong ayusin—sa likod nun, may pakiramdam ng pagkaubos. Dahil walang kapalit na tunay na peace ang pakikipagpalit ng sarili mong katotohanan kapalit ng pansamantalang pagtanggap ng iba.

Hindi masama ang magmahal, pero dapat kasama sa pagmamahal ang sarili. Hindi kasalanan ang tumanggi, lalo na kung kapalit nun ay ang kapayapaan mo. Hindi mo kailangang magpaka-perpekto para lang manatili ang mga tao sa buhay mo. Dahil ang mga taong tunay na para sa’yo, hindi mo kailangang pasayahin palagi para piliin ka nila. At kapag natutunan mong mahalin at tanggapin ang sarili mo kahit hindi ka palaging nakangiti, doon mo lang mararamdaman ang tunay na laya—at kapayapaan na hindi nakadepende sa sinuman.

NUMBER 9

KAKAISIP NG NAKARAAN

Isa ito sa mga pinakamabigat pero pinakatahimik na dahilan kung bakit nauubos ang saya at kapayapaan natin araw-araw. Minsan, akala mo okay ka lang. Kumakain, nagtatrabaho, nakikipagkwentuhan… pero sa likod ng lahat ng kilos mo, may malalim na boses na paulit-ulit na bumubulong: "Dapat ganito ang ginawa ko noon," o "Kung pwede ko lang balikan ‘yon, babaguhin ko." Hindi mo man sinasadya, pero pinipili mong manatili sa isang panahon na hindi mo na kayang baguhin.

At habang ginagawa mo 'yan, parang nakakulong ka sa isang emosyonal na loop—hindi ka makausad, kasi lagi mong binabalikan ang mga alaala na matagal mo nang pilit kalimutan. Sa bawat pag-ikot ng alaala sa isip mo, isang piraso ng katahimikan mo ang unti-unting nawawala. Hindi mo na naririnig ang sarili mong damdamin sa kasalukuyan dahil masyado kang abala sa pag-ulit ng dati.

Ang totoo, hindi naman talaga ang mga nakaraan ang sumasakit—kundi ang pagkakapit natin dito. Hindi natin magawang pakawalan ang mga tanong na walang sagot, ang mga eksenang hindi na mauulit, at ang mga salitang hindi na mababawi. Kaya kahit nasa harap na natin ang mga bagong simula, hindi natin ito lubos na ma-enjoy. Dahil kalahati ng puso't isip natin, naiwan pa rin doon—sa panahong tapos na.

At habang patuloy kang naghahanap ng kasagutan o resolusyon sa isang panahon na wala nang kapasidad para sumagot, parang unti-unti kang nauupos. Dahil wala nang mas draining pa kaysa sa paulit-ulit na pagpunta sa isang lugar kung saan hindi ka na talaga makakahanap ng kapayapaan. Ang nakaraan ay hindi na tahanan—isa na lang siyang daang dapat tawirin, hindi tirhan.

Ang problema, hindi natin namamalayan kung gaano kalaki ang epekto nito. Kapag hindi ka maka-let go, hindi lang kaligayahan ang nawawala, kundi pati yung koneksyon mo sa kasalukuyan. Nawawala ang appreciation sa mga bagay na meron ka na ngayon, kasi masyado kang naka-focus sa mga bagay na nawala noon. At sa bawat araw na pinipiling alalahanin ang kahapon, isang araw na naman ang lumilipas na hindi mo naramdaman.

Kaya kung gusto mong mabawi ang tunay na kapayapaan, kailangan mong bitawan ang ideya ng isang nakaraang hindi mo na mababago. Hindi dahil wala na itong halaga, kundi dahil mas mahalaga na ngayon ang sarili mong katahimikan. Ang pagbitaw ay hindi pagkalimot—ito ay pagpapalaya sa sarili mo mula sa bigat na hindi mo na kailangang dalhin pa.

NUMBER 10

KAUSAP ANG MGA NEGATIBONG TAO

May mga tao sa paligid natin na tila laging may dalang ulap sa bawat pag-uusap. Sa halip na maging mapagaan ang pakiramdam pagkatapos silang makausap, para bang may bigat kang inuuwi. Hindi mo man agad namamalayan, pero ang paulit-ulit na exposure sa ganitong enerhiya ay nakakabawas ng sigla at tahimik na kumakain sa peace of mind mo. Hindi nila kailangang sumigaw, hindi nila kailangang magsalita ng masama—minsan, sapat na ang paraan nila ng pagtingin sa mundo para maapektuhan ka.

Habang mas madalas mong ibinubukas ang sarili mo sa ganitong klaseng presensya, mas madaling malason ang pananaw mo. Unti-unti mong napapansin na pati ikaw, nagiging maramdamin sa mga bagay na dati'y hindi mo pinapansin. Yung optimism mo na dati mong sandalan, ngayon napapalitan ng pangamba. Yung tahimik mong isip, ngayon puno na ng ingay na hindi naman sa'yo nagsimula. At kahit hindi mo gusto, parang hinihila ka nilang pababa sa kung anong emosyon meron sila.

Ang mahirap pa, dahil sanay ka nang kasama sila, hindi mo agad mapapansin ang epekto. Pero makikita mo na lang ang sarili mong mabilis mapagod, madaling mainis, at unti-unting lumalayo sa kung sino ka talaga. Ang totoo, hindi lang nila sinasaktan ang kapayapaan mo—minsan, hinahawakan na rin nila ang direksyon ng emosyon mo.

Kapag hindi mo namamalayang ina-absorb mo na ang bigat ng ibang tao, dito nawawala ang joy mo kahit wala namang mali sa araw mo. Sa bandang huli, ikaw pa rin ang responsable sa kung sino ang pinapapasok mo sa espasyo mo—dahil hindi lahat ng kausap ay kaibigan, at hindi lahat ng kasama ay kapakipakinabang. Ang kapayapaan mo ay kayamanang dapat mong pinoprotektahan, hindi bagay na isinusugal sa ngalan ng pakikisama.

Ngayon na alam mo na ang mga daily habits na unti-unting sumisipsip sa saya at kapayapaan mo… tanong ko: alin sa mga 'to ang pinaka-tumatama sa'yo ngayon?

I-comment mo sa baba—honest lang—dahil baka 'yung story mo, makatulong din sa iba.

At kung gusto mong mas marami pang ganitong content na eye-opener at may lalim, huwag kalimutang i-LIKE, mag-SUBSCRIBE, at i-hit ang bell icon para updated ka lagi.

Tandaan: hindi mo kailangang perfect para maging payapa—kailangan mo lang magsimulang pumili ng mas mabuting mga gawi, araw-araw.

Kita tayo sa next video, at sana… mas magaan na ang pakiramdam mo.

Follow me