10 PATIBONG sa Buhay na Hindi Mo Namamalayang Nahulog Ka Na By Brain Power 2177

10 PATIBONG sa Buhay na Hindi Mo Namamalayang Nahulog Ka Na

May mga bagay sa buhay na akala natin normal lang… pero ‘yun pala, unti-unti na tayong nilulunod. Hindi mo man agad napapansin, pero baka isa ka na pala sa mga nabitag. Hindi dahil mahina ka — kundi dahil matalino ang mga trap na ‘to. At kung hindi ka aware, paulit-ulit mo silang malalagpasan… habang pakiramdam mo ay hindi ka umaabante.

Sa video na ‘to, pag-uusapan natin ang 10 pinaka-common pero mapanlinlang na bitag sa buhay. At ang goal ko, simple lang — para pag natapos mo ‘to, mas magiging malinaw na sayo kung alin sa mga ‘to ang dapat mo nang takasan… bago ka tuluyang maubos.

NUMBER 1

TRAP NG OVERTHINKING

Alam mo yung pakiramdam na kahit wala namang nangyayari, pagod na pagod ka na? Parang may bigat sa dibdib, may gulo sa isip, at kahit anong gawin mo, parang hindi ka makakilos? Yan ang bitag ng overthinking. Isa ‘to sa mga pinakatinik na trap sa buhay — kasi tahimik siya, pero nakakasakal. Hindi mo siya agad mararamdaman, pero ramdam mo yung epekto niya sa bawat parte ng araw mo.

Ang overthinking, hindi lang basta iniisip mo ang isang bagay nang paulit-ulit. Ito yung uri ng pag-iisip na paikot-ikot, walang direksyon, at kadalasan — mas nagpapalito kesa nagpapalinaw. Parang may boses sa loob ng utak mo na laging may tanong, laging may duda, laging may "what if." At kahit ilang beses mo nang sinubukang sagutin, hindi siya natatahimik.

At ang problema sa trap na ‘to, hindi lang siya nakakadrain mentally — nakakaapekto rin siya sa desisyon mo, sa emosyon mo, at sa buong pagkatao mo. Hindi ka makapagdesisyon agad kasi palagi mong iniisip ang lahat ng posibleng mangyari. Hindi ka makatulog ng maayos kasi paulit-ulit mong binabalikan sa isip mo yung mga nangyari. Hindi ka makapag-move forward kasi natatakot kang magkamali. At habang tumatagal, hindi mo namamalayang hindi ka na talaga gumagalaw.

Hindi rin totoo na kapag mas iniisip mo ang isang bagay, mas maayos mong mareresolba ito. Minsan, kabaliktaran pa. The more you overanalyze, the more ka pang natatali. Kasi sa bawat tanong mo, may bagong tanong. Sa bawat duda mo, may bagong pangamba. At bago mo pa man magawa ang isang hakbang, nauubos ka na ng isip mo.

Ang overthinking din, may kakambal — self-doubt. Kapag paulit-ulit mong kinukwestyon ang sarili mo, unti-unti kang nawawalan ng tiwala. Nagiging bihag ka ng sariling utak mo. Hindi ka makapaniwala sa sarili mong kakayahan, kasi palagi mong iniisip na baka mali ka, baka hindi ka enough, baka hindi ito ang tamang timing. Pero kailan ba naging sapat ang “perfect timing”? Kailan ba naging sapat ang sobra-sobrang pag-iisip?

Ang overthinking ay isang uri ng mental prison na ikaw mismo ang may susi, pero natatakot kang gamitin. Kasi iniisip mo pa rin kung ano ang mangyayari pag binuksan mo na. Pero ang tanong: hanggang kailan mo hahayaan ang sarili mong makulong sa mga bagay na hindi pa naman nangyayari? Hanggang kailan mo iistambay ang buhay mo sa “baka,” sa “paano kung,” sa “eh kung ganito”?

NUMBER 2

TRAP NG TOXIC RELATIONSHIPS

Isa sa pinakamasakit — pero pinakakaraniwang bitag sa buhay — ay ‘yung manatili sa isang relasyon na matagal mo nang alam na hindi na nakakabuti sayo. Relasyon man ‘yan sa kaibigan, sa karelasyon, o kahit sa sariling pamilya, mahirap umalis kapag puso na ang sangkot. Kasi kahit nasasaktan ka na, may parte pa rin sayo na umaasa… umaasa na magbabago pa ang lahat.

At dito pumapasok ang bitag — kasi ang toxic relationship, hindi palaging halata. Minsan tahimik lang siya. Kahit hindi ka sinisigawan. Kahit hindi ka naman sinasaktan. Pero pakiramdam mo, unti-unti kang nauubos. Hindi mo na kilala ang sarili mo. Wala ka nang ganang gawin ang mga bagay na dati mong kinagigiliwan. Lagi kang nangangapa, laging may takot, laging may guilt, laging may tanong sa sarili kung sapat ka ba.

Kaya mo siya tinitiis kasi iniisip mo, "mahal ko naman siya," o kaya "may pinagsamahan kami." At minsan, iniisip mo pa na baka ikaw pa ang may mali. Dito nagsisimula ang cycle — paulit-ulit kang nagpapatawad, paulit-ulit mong nilulunok ang sama ng loob, hanggang sa makalimutan mo na kung ano talaga ang deserve mong maramdaman sa isang relasyon.

Ang tunay na pagmamahal, hindi lang dapat nararamdaman — dapat nakikita. Nakikita sa respeto, sa pag-unawa, sa suporta, at sa pag-alaga sa emotional space mo. Kapag ang isang relasyon ay ginagawa kang maliit, kapag ikaw ay natutong manahimik na lang para iwas gulo, kapag unti-unti mo nang sinasakal ang sarili mong boses — hindi na ‘yun pagmamahal. ‘Yan ay bitag.

At kung hindi ka magiging honest sa sarili mo, baka mamalayan mo na lang — taon na ang lumipas pero ikaw pa rin ang laging umiintindi, ikaw pa rin ang nauubos, at ikaw pa rin ang walang kapayapaan. Ang totoo, hindi lahat ng relasyong pinili mong pasukin ay relasyong kailangan mong panindigan. Minsan, ang tunay na lakas ay nasa kakayahang bumitaw… para sa sarili mong kalayaan.

NUMBER 3

TRAP NG PEOPLE PLEASING

Isa sa mga pinaka-mapanglinlang na bitag sa buhay ay ang people pleasing — ‘yung parang mission mo na mapasaya ang lahat, makuha ang approval ng lahat, at hindi mabigo ang kahit sino. Sa una, mukha itong kabutihan. Mukhang malasakit. Mukhang pagiging mabuting tao. Pero habang tumatagal, unti-unti mo ring mararamdaman… napapagod ka na. Napipilitan ka na. Nawawala ka na.

Dahil sa kagustuhan mong huwag masaktan ang iba, ikaw ang nasasaktan. Sa kagustuhan mong hindi maka-offend, ikaw ang nauubos. Sa bawat “oo” na pilit mong binibitiwan, may parte sa’yo na napipilas — kasi alam mong hindi mo na talaga gusto, pero ginagawa mo pa rin… para lang walang masabi ang iba.

At ang masakit? Kahit anong effort mong i-please ang lahat, laging may hindi matutuwa. Laging may kulang. Laging may makakalimot sa ginawa mong kabutihan. Kaya habang pinipilit mong protektahan ang image mo sa mata ng ibang tao, nakakalimutan mong protektahan ang sarili mong kapayapaan.

People pleasing is a trap disguised as kindness. Pero hindi lahat ng kabaitan ay tama — lalo na kung ang kapalit ay sarili mong dignidad, oras, at mental health. Hindi mo obligasyon ang pasayahin ang lahat. Hindi mo responsibilidad ang bitbitin ang emosyon ng ibang tao sa likod ng ngiti mong pilit.

Darating ang punto na kailangan mong mamili: Approval ng iba, o respeto sa sarili. At sa oras na piliin mong tumayo para sa sarili mo — kahit may magtampo, kahit may hindi makaintindi — doon mo mararamdaman ang tunay na kalayaan.

NUMBER 4

TRAP NG PAGKAKALIMOT SA SARILI

May mga panahon sa buhay natin na sobrang abala tayo sa pagtupad ng mga inaasahan ng iba… sa pagtatrabaho, sa pag-aalaga, sa pagbibigay, sa pagtulong — hanggang sa dumating yung araw na mapapaisip ka: “Nasaan na ako?” Hindi ito tanong kung nasaan ka physically. Ito’y tanong ng kaluluwa. Tanong ng pagod na loob na tila hindi na kilala ang sarili.

Kapag tuloy-tuloy mong inuuna ang lahat ng bagay sa paligid mo — pamilya, kaibigan, trabaho, obligasyon — pero hindi mo man lang natatanong kung ano na ang nararamdaman mo… dahan-dahan kang nauubos. Pero ang mahirap dito, hindi mo agad mararamdaman. Kasi sa simula, masaya ka namang tumutulong. Gusto mong maging mabuting tao. Gusto mong mapagkatiwalaan. Gusto mong masabi nilang “mabait ka, maaasahan ka, selfless ka.”

Pero habang binibigay mo ang lahat ng meron ka — oras, lakas, pagmamahal, pang-unawa — may isang bagay kang hindi namamalayang naiiwan: ikaw.

Hindi mo na naaalala kung ano bang nagpapasaya sayo. Hindi mo na ma-describe kung sino ka kapag wala ang mga responsibilidad mo. Hindi mo na alam kung kailan ka huling tumahimik, huminga, at nagtanong: “Kamusta na ako, talaga?” At ang masakit, darating sa punto na kahit anong galing mo sa pagpapasaya ng iba… hindi mo na mapangiti ang sarili mo.

Ito ang bitag ng pagkakalimot sa sarili. Hindi ito biglaan. Isa itong unti-unting pagkalunod sa ingay ng mundo, sa ingay ng expectations, sa ingay ng pagiging “dapat ganito ka.” At kung hindi ka hihinto para makinig sa sarili mong boses, baka mamaya — hindi mo na ito marinig ulit.

NUMBER 5

TRAP NG COMPARISON

(PAGHAHAMBING SA SARILI SA IBA)

Isa sa pinaka-mapanganib pero tahimik na bitag sa buhay ay ‘yung paghahambing ng sarili mo sa ibang tao. At ang mahirap dito? Hindi mo agad mapapansin na unti-unti ka na palang hinihila pababa. Kasi sa una, mukha lang siyang simpleng pagtingin sa buhay ng iba — pero sa ilalim nun, nagsisimula nang maubos ang tiwala mo sa sarili mo.

Hindi mo naman sinasadya. Natural lang sa tao ang mag-observe, ang mapansin ang galing ng iba, ang achievements nila, ang mga narating nila. Pero ang problema nagsisimula kapag nagiging internal ang tanong. ‘Yung mula sa “Ang galing naman niya,” nagiging “Bakit ako hindi ganun?” O kaya “Bakit parang ang bilis nila, tapos ako parang naiwan?”

Diyan nagsisimulang masaktan ang sarili mong identity. Nagkakaroon ka ng silent pressure na dapat ganito ka na rin. Dapat ganun na rin ang narating mo. Dapat may napatunayan ka na. At kung hindi mo namamalayan, nakasalalay na ang tingin mo sa sarili mo base sa level ng ibang tao — hindi sa progress mo, hindi sa sariling takbo mo, kundi sa kung gaano ka kalayo kumpara sa kanila.

At ang totoo? Hindi mo nakikita ang buong kwento nila. Hindi mo alam ‘yung mga gabi nilang hindi makatulog, ‘yung mga sakripisyo, o kahit ‘yung mga bagay na pinili nilang hindi ipakita. Ang nakikita mo lang ay ‘yung surface, ‘yung polished version, ‘yung highlight reel. Kaya unfair kung iju-judge mo ang sarili mo base sa isang illusion ng perfection.

Habang mas hinahayaan mong kainin ka ng comparison, mas nawawala ang appreciation mo sa kung nasaan ka ngayon. Mas nawawala ang pasasalamat sa mga natutunan mo, sa mga growth na pinagdaanan mo, at sa sarili mong timeline. Nagiging blur lahat, kasi lagi mong iniisip kung nasaan na ang iba.

Ito ang bitag: akala mo inspirasyon, pero deep inside, unti-unti ka nang kinokonsumo ng inggit, ng self-doubt, ng pressure. At masakit man aminin, minsan ang pinaka-nakakapagod na laban ay ‘yung laban sa sarili — dahil lang sa iniisip mong kulang ka… dahil lang sa iba.

Pero hindi ka kulang. Hindi ka late. Hindi ka behind. Iba lang talaga ang landas mo. At hindi mo kailangang maging katulad ng iba para maging sapat.

NUMBER 6

TRAP NG INSTANT GRATIFICATION

(Mabilisang Sarap)

Ito ‘yung bitag na hindi mo agad mapapansin. Tahimik lang siya. Parang simpleng pagpili lang ng “masarap ngayon” kaysa sa “mas maganda bukas.” Pero habang tumatagal, hindi mo namamalayang siya na pala ang dahilan kung bakit parang paikot-ikot ka sa buhay mo.

Kasi sa totoo lang, sanay na tayong makuha agad ang gusto natin. Isang click lang, may delivery ka na. Isang scroll lang, may entertainment ka na. Isang pindot lang, may instant reward. At dahil doon, unti-unti tayong nasasanay na kung hindi agad masarap, boring. Kung hindi agad comfortable, ayaw na natin. Kung hindi agad may resulta, tigil na.

Pero ang hindi natin namamalayan, habang palagi tayong tumatakbo papunta sa mabilisang sarap, mas lumalayo tayo sa tunay na tagumpay. Kasi ang mga bagay na may halaga, hindi instant. Ang mga bagay na nagbibigay ng tunay na fulfillment, hindi sila dumarating kapag gusto natin — dumarating sila kapag handa na tayo. At para maging handa, kailangan nating daanan ‘yung hindi masarap, hindi comfortable, hindi instant.

Ang trap na ‘to, ang galing magbalat-kayo. Akala mo rest lang, pero pala distraction na. Akala mo reward, pero pala dahilan ng delay. Hindi niya sinasabi sayo na nawawala ka na sa focus mo. Tahimik lang siyang nagnanakaw ng oras, ng energy, at ng momentum mo.

At habang inuuna natin ang “ngayon na sarap,” unti-unti nating isinusuko ang “bukas na tagumpay.” Hindi mo agad mararamdaman, pero darating ‘yung point na titingin ka sa sarili mo, at magtatanong ka: “Bakit parang wala namang nangyayari?” Hindi mo alam, kasi ang dami mong beses pinili ‘yung panandaliang ginhawa kaysa sa pangmatagalang paglago.

Kaya kung nararamdaman mong paulit-ulit ka na lang sa simula, laging parang kulang, o laging may guilt kahit nagpapahinga ka — baka ito na ‘yung bitag na kailangan mong makita. Hindi para sisihin ang sarili mo, kundi para gisingin ka. Dahil oras na para piliin hindi lang ‘yung masarap, kundi ‘yung makabuluhan.

NUMBER 7

TRAP NG PROCRASTINATION

Isa ‘to sa pinaka-tahimik pero pinaka-mapanganib na bitag sa buhay. Kasi hindi mo siya agad mararamdaman. Hindi siya kasing ingay ng stress. Hindi siya kasing bigat ng heartbreak. Pero unti-unti, kinukuha niya ang mga oportunidad na dapat sana ay sa'yo.

Ang procrastination, parang kaibigan na laging bumubulong ng “mamaya na lang.” At dahil pamilyar, pinapakinggan natin. Sinasabi niya sa’yo na huwag ka munang kumilos, magpahinga ka muna, bukas na lang. Pero ang hindi niya sinasabi sa’yo ay habang ikaw ay nagpapaliban, may mga bagay na hindi na bumabalik.

Ang mga pangarap, hindi 'yan nawawala dahil hindi mo kaya. Kadalasan, nawawala sila dahil hindi mo sinimulan. At ang masakit pa, habang pinapatagal mo, mas lalo kang pinanghihinaan ng loob. Kasi habang hindi mo ginagawa, nag-iipon ng guilt, ng stress, ng self-doubt. Paulit-ulit mong sinasabi sa sarili mo na "kaya ko naman 'to," pero araw-araw, wala kang ginagawa para patunayan 'yon.

At darating ang araw na marerealize mo — hindi ka naman talaga tamad. Hindi ka bobo. Hindi ka walang talento. Ang naging problema lang, mas pinili mong maghintay kaysa gumalaw.

Procrastination isn't just about wasting time. It's about wasting potential. At habang buhay ka pa, may oras ka pa. Pero oras lang 'yan hangga't hindi mo pa siya pinapalipas. Kapag dumating ang panahong wala nang “bukas na lang,” tsaka lang natin marerealize na ang pinaka-nakakatakot na bagay sa mundo… ay 'yung hindi mo man lang nasubukang abutin 'yung alam mong para sa'yo.

NUMBER 8

TRAP NG FEAR OF FAILURE

(TAKOT MABIGO)

Minsan, hindi naman talaga kulang sa galing ang isang tao. Hindi kulang sa talento, hindi kulang sa ideya. Pero bakit hindi pa rin siya umaabante? Dahil bago pa man siya magsimula, pinapatay na agad ng utak niya ang posibilidad. Nagkakaroon ng kwento sa isip — kwento ng pagkabigo, ng kahihiyan, ng pagtingin ng ibang tao.

At habang paulit-ulit mong iniisip kung paano ka puwedeng magkamali… unti-unti ka nang naniniwala na hindi mo talaga kaya. Hindi dahil sinubukan mo na — kundi dahil sinabihan mo ang sarili mo na huwag na lang.

Ang takot na ‘to, minsan ay naka-disguise bilang “pagiging practical.” Pero ang totoo, hindi ito pagiging practical — kundi takot lang na matalo. Takot na matawag na “bigo.” Takot na sabihan ng “sabi ko na nga ba.” Kaya mas pinipili na lang ng iba ang manatili sa ligtas, sa komportable, sa kung saan walang risk.

Pero dito masakit: habang iniwasan mo ang pagkatalo… iniwasan mo rin ang posibilidad na manalo. Dahil hindi mo puwedeng piliin lang ang safe na bahagi ng buhay, tapos aasahan mong makuha ang rewards ng mga taong may lakas ng loob.

Kaya kung nararamdaman mong parang may humihila sa’yo palayo sa mga pangarap mo… tanungin mo: baka hindi kakulangan sa kakayahan ang dahilan — baka takot lang sa pagkabigo.

At ang tanong ngayon ay hindi na “Paano kung mabigo ako?” kundi “Paano kung hindi ko subukan at habangbuhay ko itong pagsisihan?”

NUMBER 9

TRAP NG PERFECTIONISM

Alam mo ‘yung pakiramdam na gusto mong simulan ang isang bagay… pero laging may kulang? Parang hindi ka pa handa, parang hindi pa sapat, parang kailangan munang ayusin lahat bago ka gumalaw. Akala natin, disiplina ‘yon. Akala natin, mataas lang ang standards natin. Pero sa totoo lang… minsan, takot lang pala ‘yon na naka-disguise bilang “perfectionism.”

Ito ang bitag: Kapag hinihintay mo ang perfect na timing, perfect na kondisyon, o perfect na version ng sarili mo — hindi ka kailanman magsisimula. Dahil sa totoo lang, walang perfect na oras. Walang perfect na umpisa. At walang sinumang naging mahusay agad sa simula pa lang.

Ang perfectionism ay mapanlinlang. Parang kasabwat ng overthinking at self-doubt. Pina-pa-feel niya sa’yo na kulang ka, kaya hindi mo pa pwede gawin. At habang abala kang inaayos ang bawat detalye sa isip mo, ang mundo tuloy-tuloy lang sa pag-ikot. Ang mga oportunidad, dumadaan. Ang ibang tao, nagsisimula na — kahit sablay, kahit hindi pa sigurado, kahit kinakabahan pa.

Ang masakit pa, kapag perfectionist ka, hindi ka rin masaya sa progress mo. Kasi kahit meron ka nang nagawa, lagi kang may nakikitang mali. Imbes na ma-proud ka sa sarili mo, ang napapansin mo lang — ‘yung dapat sanang mas maganda, mas tama, mas pulido. At ‘yan ang unti-unting nakakapatay ng confidence mo. Kasi kahit may improvement ka na, hindi mo siya ramdam. Kasi nga, hindi siya “perfect.”

Pero eto ang katotohanan na kailangan nating tanggapin: growth is messy. Progress is imperfect. At ang kagalingan, hindi ‘yan galing sa pagiging perpekto — kundi sa pagiging consistent. Sa pagpili araw-araw na gumalaw, kahit hindi pa perfect. Sa pagtanggap na magkamali ka, pero sige pa rin.

Kapag natutunan mong yakapin ang “good enough” at bitawan ang “perfect or nothing” — doon mo mararamdaman ang tunay na freedom. Doon ka magsisimulang gumalaw, gumawa, at lumago. Hindi dahil perpekto ka na, kundi dahil handa ka nang yakapin ang proseso.

NUMBER 10

TRAP NG REGRET

(Pagsisisi sa Nakaraan)

Isa ‘to sa mga pinaka-tahimik pero pinakamabigat na bitag sa buhay — ‘yung tipong walang ingay, pero ramdam mo sa dibdib. Hindi siya sumisigaw, pero bigla ka na lang matutulala, mapapabuntong-hininga, tapos sasabihin mo sa sarili mo, “Sana pala…”

Minsan akala mo okay ka na, pero sa isang iglap, maaalala mo na naman ‘yung desisyon na ginawa mo noon… o ‘yung pagkakataong pinakawalan mo. Paulit-ulit mong iniisip kung ano kaya ang nangyari kung iba ang pinili mo, kung mas maaga kang kumilos, o kung mas naging matapang ka noon.

Pero ang hindi natin napapansin, habang binabalikan natin ang mga “dapat sana,” unti-unti tayong hinihila pabalik. Parang sinasakal tayo ng sariling alaala. Hindi ka makagalaw sa kasalukuyan dahil paulit-ulit kang nabubuhay sa nakaraan.

At eto ang masakit: kahit anong balik mo sa isip mo, hindi mo na talaga mababago ‘yon. Kahit anong paulit-ulit mong sisisihin ang sarili mo, wala ka nang magagawa para burahin ang nangyari. Ang meron ka lang ngayon, ay ang aral.

Pero minsan, hindi natin ina-acknowledge ‘yon. Mas pinipili pa nating maging bihag ng pagsisisi kesa sa mag-move forward dala ang lesson. Parang mas gusto pa nating pahirapan ang sarili natin — para bang may utang tayo sa sarili natin na kailangan nating bayaran sa pamamagitan ng guilt, ng lungkot, ng tanong na walang sagot.

Ang hindi natin alam, habang ginagawa natin ‘yon, napapalampas ulit natin ang ngayon. At ‘yun ang irony — habang nagsisisi ka sa mga hindi mo nagawa noon, paulit-ulit ka ring may hindi magagawang bago.

Ang trap ng regret, hindi lang siya tungkol sa nakaraan. Isa rin siyang magnanakaw ng future — kasi habang abala ka sa “sana,” nawawala sa’yo ang “pwedeng mangyari.”

Kaya kung nasasaktan ka dahil sa nakaraan mo, natural lang ‘yan. Tao ka. Pero wag mong hayaang ‘yun ang magdikta ng buong kwento mo. Dahil kahit may mga pahina kang gustong burahin, nasa kamay mo pa rin ang panulat. At pwede ka pa ring magsulat ng bagong simula — ngayon.

KONKLUSYON:

At sa dulo ng lahat ng ‘to, isang bagay lang ang malinaw: ang buhay, hindi lang basta tungkol sa kung gaano tayo katalino, kasipag, o kabait. Minsan, mas importante rin kung gaano tayo ka-aware. Kasi kahit anong effort ang ibuhos mo, kung paulit-ulit kang nahuhulog sa parehong bitag, paulit-ulit ka ring mauubos.

Ang masakit pa doon, maraming traps sa buhay ay hindi mo agad mapapansin. Tahimik silang dumadapo sa routine mo, sa mindset mo, sa choices mo araw-araw. Parang normal lang. Parang bahagi na lang ng "adulting" o ng pagiging responsable. Pero sa totoo lang, sila ‘yung dahilan kung bakit parang ang bigat-bigat ng buhay — kahit hindi mo naman alam kung bakit.

Kaya napakahalaga na huminto paminsan-minsan. Hindi para tumigil, kundi para mag-check-in sa sarili. Para tanungin: “Ito bang ginagawa ko, nakakatulong pa ba sa’kin? O bahagi na siya ng trap na hindi ko namamalayan?” Dahil minsan, ang growth ay hindi lang nanggagaling sa pagdagdag ng bagong kaalaman, kundi sa pag-alis ng mga bagay na pumipigil sa’yo.

Hindi mo kailangang maging perfect. Hindi mo kailangang ayusin agad lahat. Pero ang unang hakbang palagi ay awareness. Dahil sa sandaling naging aware ka, sa sandaling napangalanan mo kung anong trap ang meron ka ngayon — dun nagsisimula ang tunay na pagbabago.

At sana, kung may isa mang bagay kang bitbitin mula sa video na ‘to, ito ‘yon: Hindi mo kailangan manatili sa bitag. Pwede kang lumaya. Pwede kang pumili ng ibang direksyon. At kahit maliit na hakbang lang ngayon, basta consistent — unti-unti kang makakaalis diyan.

Maraming salamat kung umabot ka hanggang dulo. Sana makatulong ‘to sa journey mo. At kung gusto mong mas marami pang ganitong real talk na usapan — nandito lang ako. Sama-sama nating iwasan ang mga bitag ng buhay, at piliin ang mas malinaw, mas payapa, at mas totoo mong direksyon.

Kung isa man sa mga trap na 'to ang naramdaman mong tumama sa'yo — hindi mo kailangang mahiya. Lahat tayo dumadaan diyan. Ang mahalaga, aware ka na ngayon. At kapag may awareness ka… may kapangyarihan ka nang pumili kung magpapabitag ka pa ba — o lalaya ka na.”

Ingat ka palagi — at sana, piliin mong maging malaya.

Follow me