10 BAGAY na unti-unting SUMASAKAL sa 'yo — At paano ito PAKAKAWALAN By Brain Power 2177
Ilang taon na ang lumipas… pero bakit parang may bitbit ka pa ring sakit, galit, at ‘di matapos-tapos na tanong sa sarili?”
“Bakit nga ba ang hirap bitawan ang mga bagay na alam naman nating hindi na nakakatulong sa’tin?”
Kung nararamdaman mo ‘to—hindi ka nag-iisa.
Sa video na ‘to, pag-uusapan natin ang 10 bagay na tiyak mong pagsisisihan kung hindi mo agad pinakawalan sa buhay mo.
Mga bagay na matagal mo nang daladala, pero oras na para bitawan, para sa sarili mong kapayapaan, kalayaan, at paglago.
Kaya kung handa ka nang magbago, makinig, at maghilom… Panoorin mo ito hanggang dulo.
NUMBER 1
GALIT AT HINANAKIT
May mga sugat sa puso na hindi madaling makita. Hindi ito pisikal, pero ramdam mo — sa paraan ng pag-iisip mo, sa mga salitang binibitawan mo, at sa pakikitungo mo sa iba. Isa sa pinakamabigat dito ay galit at hinanakit. Minsan, may taong nakasakit sa'yo — sinaktan ka, siniraan ka, pinagtaksilan ka, o binalewala ka. At sa halip na harapin ang sakit, tinabi mo lang. Pinilit mong maging “okay” kahit hindi pa talaga. Pero sa bawat araw na lumilipas, unti-unti kang kinakain ng galit. Ang galit ay parang apoy na iniingatan mo sa dibdib mo, umaasa kang isang araw, magagamit mo ito para “mapanagot” ang taong nakasakit sa’yo. Pero habang hinihintay mong sila ang masaktan, ikaw na pala ang unti-unting nauubos. Lahat ng desisyon mo, damdamin mo, at pananaw mo sa buhay, naaapektuhan ng hindi mo pagbitaw. Mas mabilis kang mapikon, mas madalas kang mapagod, mas mahirap kang mapasaya. Kasi laging may boses sa loob mo na nagsasabing, “Naagrabyado ako. May pagkukulang sila. May utang silang kapatawaran.” Pero ganito ang katotohanan: ang galit at hinanakit ay hindi nagbibigay ng hustisya—kundi ng pagdurusa. Hindi mo pinapatawad ang isang tao dahil deserve nila, kundi dahil ikaw ang deserve maging malaya. Hindi mo binitawan ang galit dahil nanalo sila, kundi dahil ayaw mo nang matalo ka pa araw-araw sa loob ng puso mo. Bitawan mo na ang galit hindi dahil mahina ka—kundi dahil malakas ka nang harapin ang sakit nang hindi ka na kailangang bihagin nito. Sa oras na piliin mong magpatawad—hindi mo kinakalimutan ang nangyari, kundi pinipili mong hindi na ito ang magdikta ng direksyon ng buhay mo. Dahil minsan, ang tunay na tagumpay ay hindi ang makaganti... kundi ang makalaya.
NUMBER 2
MGA TOKSIK NA RELASYON
Hindi lahat ng relasyon na matagal ay tama. Hindi lahat ng “pinagsamahan” ay sapat na dahilan para manatili. Minsan, kung sino pa ang minahal mo nang buo, sila pa ang unti-unting sumira sa sarili mong pagkatao. Ang toksik na relasyon ay hindi lang 'yung may sigawan, paninira, o pananakit. Minsan, ito 'yung paulit-ulit kang pinaparamdam na hindi ka sapat. 'Yung bawat galaw mo may takot—baka magalit siya, baka iwan ka niya, baka masisi ka na naman. 'Yung relasyon na imbes na nagbibigay ng lakas, ikaw pa ang nauubos. Kapag pinili mong manatili sa isang relasyon na puno ng gaslighting, emotional manipulation, selos, at kontrol, unti-unti kang nawawala. Hindi mo agad mararamdaman. Akala mo normal lang. Pero pagtagal, mapapansin mong hindi mo na kilala ang sarili mo. Mas tahimik ka na lang, mas nag-a-adjust ka palagi, at palagi mong sinisisi ang sarili mo sa kung bakit hindi kayo nagiging masaya.
“Baka ako yung problema.”
“Baka kailangan ko lang magtiis pa.”
“Baka magbabago rin siya.”
Pero habang inaabangan mo ‘yung pagbabago, ikaw na mismo ang nagbabago—hindi para sa ikabubuti mo, kundi para bumagay sa isang mundong hindi na healthy para sa’yo. Ang hirap aminin, pero hindi lahat ng pagmamahal ay dapat ipaglaban. Dahil ang tunay na pagmamahal ay hindi lang kilig, hindi lang pagsasama, kundi respeto, kalayaan, at emosyonal na seguridad. Kung paulit-ulit kang sinasaktan at minamaliit sa isang relasyon—hindi na ‘yan pagmamahal. At kung kailangan mong ipagpalit ang sarili mong kaligayahan, katahimikan, at dangal para lang manatili, baka hindi mo na minamahal ang isa’t isa—baka nasanay ka na lang sa sakit. Minsan ang tunay na lakas ay makikita sa pagbitaw, hindi sa pagtitiis. Bitawan mo na ang relasyon na lason sa’yo, hindi dahil hindi ka na nagmamahal, kundi dahil mahal mo na ang sarili mo. At sa oras na piliin mong umalis sa maling relasyon, mararamdaman mo 'yung totoong tahimik — hindi 'yung tahimik dahil takot ka, kundi 'yung tahimik dahil malaya ka na.
NUMBER 3
TAKOT SA PAGBABAGO
Isa sa pinakamalalakas na pwersa sa buhay natin ay hindi ang pagmamahal, hindi ang galit, kundi... takot. At sa lahat ng anyo ng takot, isa sa pinaka-mapanghawak ay ang takot sa pagbabago. Bakit nga ba nakakatakot ang pagbabago? Dahil hindi natin alam kung ano ang susunod. Wala tayong kontrol. Walang garantiya. Mas pipiliin pa ng marami ang manatili sa hindi masaya pero pamilyar, kaysa subukan ang bago na puno ng hindi tiyak.
"Kahit toxic, sanay na ako."
"Kahit hindi ako masaya, at least stable."
"Baka mas mahirap pa 'yung susunod."
Pero eto ang hindi mo agad makikita:
Ang pag-unlad, ang kaginhawaan, ang tunay na kapayapaan—lahat 'yan matatagpuan sa kabilang banda ng pagbabago. Paano mo makikita ang ibang ganda ng mundo kung ayaw mong lumabas sa luma mong kwarto? Paano mo mararamdaman ang bagong simoy ng hangin kung ayaw mong isara ang bintanang punong-puno na ng alikabok? Takot ka lang. At ayos lang matakot. Pero ang hindi ayos ay ang hayaang ang takot na 'yan ang pumigil sa'yo habang buhay. Hindi mo kailangang malaki ang hakbang agad. Minsan, sapat na ang maliit na galaw: pagtanggap ng bagong trabaho, pagbitaw sa hindi na nakakatulong, o kahit 'yung simpleng desisyong piliin ang sarili mo ngayong araw. Lahat 'yan ay hakbang palayo sa takot at papalapit sa bagong posibilidad. Dahil ang totoo, hindi naman ang pagbabago ang kinatatakutan natin…kundi ang posibilidad na mawala ang nakasanayan nating kontrol. Pero kapag natutunan mong sumabay sa agos ng pagbabago, makikita mo na hindi ka lang basta nadadala ng buhay—ikaw mismo ang lumalangoy patungo sa kung sino ka talaga. Sa dulo, mas nakakatakot ang manatiling hindi totoo sa sarili kaysa sa sumubok sa bagong daan. At ang hindi mo agad marerealize ay ito: Minsan, ang mga pagbabago na kinatatakutan mo… sila pala ang magpapalaya sa’yo.
NUMBER 4
PAGPAPAKITA NG PEKE O HINDI TUNAY NA SARILI
“Kumusta ka?”
“Okay lang ako.”
Ilang beses mo na ba ‘yan sinabi kahit hindi totoo?
Maraming tao ang natutong magtago sa likod ng ngiti, ng filter, ng “ayus lang ako,” kahit sa loob-loob nila ay pagod na pagod na. Pero bakit nga ba ang daming tao ang pinipiling itago ang tunay nilang sarili? Dahil sa takot. Takot na ma-reject. Takot na hindi tanggapin. Takot na husgahan. Kaya natututo tayong magsuot ng maskara — isa sa pamilya, isa sa kaibigan, isa sa social media, at minsan, kahit sa sarili natin. Habang tumatagal, napapaniwala mo na rin ang sarili mong ikaw nga ‘yung pinapakita mo. Pero sa gabi, kapag mag-isa ka na lang, ramdam mong may kulang, may mali, may nawawala. At alam mo kung ano 'yon? Ikaw ang kulang. Ramdam mong ikaw ang may mali. Hindi mo pagsisisihan agad ang pagiging “okay” sa harap ng iba. Pero darating ang araw na mapapaisip ka: “Bakit parang hindi ko na kilala ang sarili ko?” At doon mo marerealize — ang sobrang pag-aadjust para sa ibang tao ay unti-unti mong inialay ang sarili mong katahimikan at authenticity. Kasi sa tuwing tinatago mo kung sino ka talaga, para mo na ring sinasabi sa sarili mo na hindi sapat ang totoo mong pagkatao. Na kailangang i-edit, i-filter, at baguhin ang sarili mo para lang tanggapin ka. Pero isipin mo to, paano ka mamahalin ng totoo ng ibang tao kung ang ipinapakita mo ay hindi ikaw? Paano mo mahahanap ang mga taong tunay na para sa’yo kung hindi mo rin ipinapakita kung sino ka talaga? Ang pagpapakita ng tunay na sarili ay hindi kahinaan — ito ay tapang. Tapang na sabihin, “Ito ako. Hindi perpekto. May pagkukulang. Pero totoo.” At sa totoo lang, napakalaya sa pakiramdam ang hindi mo na kailangang magpanggap. Hindi mo kailangang alalahanin kung ano ang version ng sarili mong ipinakita sa bawat tao. Wala ka nang tinatago. Wala kang iniiwasan. Wala ka nang kinokompromisong kalayaan. Sa huli, pagsisisihan mo hindi ang pagkakamaling nagawa mo bilang totoo mong sarili… kundi ang panahong hindi mo siya piniling ipakita. Kaya kung may isa kang bagay na bitawan, ito na siguro ‘yon: Ang takot na hindi ka sapat. Dahil sa pagiging totoo mo — doon mo makikita ang mga taong hindi lang tanggap ka, kundi kayang sabayan ka… sa totoo mong anyo.
NUMBER 5
PAGPAPALIBAN NG KALIGAYAHAN
“Saka na ako magpapahinga pag okay na lahat.”
“Magiging masaya rin ako... kapag natupad ko na 'to.”
“Hindi pa ngayon. Marami pa akong kailangang ayusin.”
Ilang beses mo na bang sinabi 'yan sa sarili mo? Ilang taon ka nang naniniwala na ang kaligayahan ay premyo sa dulo ng lahat ng sakripisyo? Sa totoo lang, maraming tao ang nabubuhay na parang nasa “pause.”
Laging may hinihintay bago sila maging masaya. Kapag nakaipon na. Kapag payapa na ang lahat. Kapag may partner na. Kapag successful na. Pero habang naghihintay ka sa “tamang panahon,” unti-unti mo nang nilalampasan ang mismong buhay na meron ka na ngayon. Nakakalimutan mong pwede ka palang sumaya sa gitna ng kaguluhan. Na kahit hindi pa perfect ang lahat, may karapatan ka pa ring huminga, ngumiti, at magpahinga. Hindi mo kailangang hintayin ang "happy ending" para maramdaman ang saya. Dahil sa tunay na buhay, walang eksaktong ending—may tuloy-tuloy na proseso, may ups and downs, may di inaasahang pangyayari. At kung hihintayin mong maging perpekto ang lahat bago ka maging masaya… baka hindi mo na maranasan ang kaligayahang hinahanap mo. Nakakatakot isipin, pero totoo: maraming tao ang hindi naabot ang "saka na" nila.
At sa huli, ang tanong ay hindi "Naging matagumpay ka ba?" Kundi, "Naging masaya ka ba habang ginagawa mo ang lahat ng ito?" Kaya bitawan mo na ang ideya na ang kaligayahan ay isang malayong destinasyon. Hindi ito isang gantimpala — ito ay desisyong ginagawa, araw-araw. Pwede kang magsikap at maging masaya. Pwede kang may problema pero nagpapasalamat. Pwede kang hindi pa tapos pero kontento muna. Sa bawat araw na ipinagpapaliban mo ang kasiyahan para sa kinabukasan, isang araw din ‘yan na hindi mo na maibabalik. Minsan, ang simpleng "Ngayon" ang pinakamalaking regalo. Kaya tanungin mo ang sarili mo: “Ano ang kaligayahan na pwede kong maramdaman ngayon, kahit hindi pa perpekto ang lahat?” At doon magsisimula ang totoong paghilom.
NUMBER 6
PAGKUKUMPARA SA IBA
“Buti pa siya ganito na…”
“Ang galing niya, ang layo na ng narating.”
“Ako? Parang wala namang nangyayari sa buhay ko.”
Ito ang mga salitang minsan hindi natin binibigkas, pero paulit-ulit nating iniisip — lalo na kapag nakita natin ang post ng iba, ang tagumpay ng kaibigan, o ang mga bagay na hindi pa natin nakakamit. Sa panahong ang daming nakikita sa social media — puro highlights, puro achievements, puro "best moments" — madali tayong maniwala na kulang tayo. Na parang nauubusan na tayo ng oras. Na parang nahuhuli tayo. Na parang may mali sa kung nasaan tayo. Pero ang tanong: kaninong timeline ba ang sinusundan mo? Sa'yo, o sa kanila? Kasi kapag pinilit mong sukatin ang sarili mo gamit ang panukat ng iba, lagi kang magiging bitin. Hindi dahil hindi ka magaling, kundi dahil ibang kwento ang sinusubukan mong tapusin gamit ang ibang script. Lahat tayo may kanya-kanyang takbo ng buhay. May nauna. May nahuli. May mabilis. May mabagal. Pero lahat may tamang timing. At ang hindi mo alam, may ibang taong tinitingala ka rin, tahimik na humahanga sa’yo, habang ikaw ay abala sa pagtingin sa iba. Ang pagkukumpara ay magnanakaw ng kagalakan. Hindi mo siya agad mararamdaman, pero unti-unti niyang pinapatay ang appreciation mo sa sarili mong journey. ‘Yung mga bagay na pinangarap mong makuha noon, ngayon nasa’yo na — pero hindi mo na pinapansin, kasi may mas maganda ang iba. At ‘yan ang mapanlinlang sa pagkukumpara: hindi niya sinusukat ang halaga mo, sinusukat lang niya kung gaano ka kabagal tumingin sa sarili mong tagumpay. Mahirap itong bitawan. Pero kailangan. Hindi mo kailangang maging mas magaling kaysa sa iba — kailangan mo lang maging mas totoo at mas buo kaysa sa dati mong sarili. Kung kahapon, takot kang magsimula — at ngayon, unti-unti mo nang tinatanggap ang sarili mo — tagumpay na ‘yon. Kung dati, palagi kang nasa ilalim ng anino ng iba, at ngayon, natututo ka nang tumayo sa sarili mong liwanag — panalo ka na. Ang tunay na laban ay hindi “sino ang nauna,” kundi sino ang hindi sumuko. Kaya bitawan mo na ang pagkukumpara sa ibang tao. Dahil habang abala kang tumingin sa karera nila, baka nakakaligtaan mo na ang paglalakad sa sarili mong landas. At tandaan mo na hindi mo kailangang mangibabaw sa karamihan. Kailangan mo lang piliin ang sarili mo, araw-araw.
NUMBER 7
KAKULANGAN SA PAGPAPATAWAD SA SARILI
Madalas natin marinig: “Patawarin mo na siya.” Pero ang mas mahirap, ang mas tahimik, at ang mas mabigat… ay patawarin ang sarili. May mga gabi na kahit anong tulog mo, hindi ka makatulog — kasi pilit bumabalik ang alaala ng mga maling desisyon, salitang nasabi, o pagkakataong sinayang. May mga umagang kahit gising ka na, pakiramdam mo, dala mo pa rin ‘yung bigat ng kahapon. At kahit gaano ka na kalayo, minsan, isa lang talagang alaala ang kailangan para hilahin ka pabalik sa panahong hindi ka naging “ikaw.” Lahat tayo nagkamali. Minsan dahil sa kabataan, minsan dahil sa galit, minsan dahil sa takot. Pero minsan, hindi naman talaga ‘yung pagkakamali ang nagpapahirap sa atin — kundi ‘yung paulit-ulit na pagpaparusa sa sarili, matagal matapos ang pagkakamali.
“Ako ang may kasalanan.”
“Hindi ko na mababawi ‘yon.”
“Hindi ko deserve maging masaya.”
Ito ang mga salitang iniukit natin sa puso, hanggang naging parte na ng pagkatao natin. Pero mahal kong viewers, kailan mo balak bitawan ang bigat sa puso mo? Kailan mo balak aminin na tao ka lang din — at ang mga sugat, may karapatang maghilom? Ang hindi pagpapatawad sa sarili ay parang paghawak sa matalim na kutsilyo — habang mas hinahawakan mo, mas ikaw ang nasasaktan. Hindi mo binabawasan ang sakit ng nakaraan; mas lalo mo lang binabawasan ang halaga ng sarili mo sa kasalukuyan. Patawarin mo ang sarili mo hindi dahil sa nakakalimutan mo na ang mali — kundi dahil handa ka nang yakapin ang kabuuan mo, kahit may bahid ng kahapon. Ang pagpapatawad sa sarili ay hindi pagbura sa kasaysayan — ito ay pagpili na hindi hayaang kontrolin ng nakaraan ang kinabukasan. Oo, may mga taong hindi mo na mababalikan. Oo, may mga pagkakataong hindi mo na maibabalik. Pero habang humihinga ka pa, may pagkakataon ka pang bumawi — hindi sa nakaraan, kundi sa sarili mo ngayon. Kaya’t bitawan mo na ang sarili mong tanikala. Hindi mo kailangang maging perpekto para mahalin ang sarili mo. Kailangan mo lang maging totoo — at maging handang patawarin ang sarili mong natuto.
NUMBER 8
PANGANGAILANGAN NG PAG-APRUBA NG IBA
Mula pagkabata, tinuruan tayong magpakabait para mapuri, mag-excel para mapansin, sumunod para mahalin. At habang lumalaki tayo, dala-dala pa rin natin ‘yung mindset na “kapag sinabi nilang magaling ako, saka pa lang ako magiging sapat.” Kaya kahit pagod na pagod ka na, sige pa rin. Kahit hindi ka na masaya, nakangiti ka pa rin. Kahit hindi mo na kilala ang sarili mo, pilit ka pa ring umaayon — kasi baka kapag hindi mo ginawa, hindi ka tanggapin. Pero ang tanong: Ilang bahagi ng sarili mo na ang isinuko mo… para lang mapasaya ang ibang tao? Minsan hindi mo napapansin, nabubuhay ka na pala para sa paningin ng iba. Nabubuhay ka na pala kung anong sasabihin nila. Kung ma-like ba 'yung post mo. Kung pasok ka ba sa “standards” nila. At habang iniintindi mo silang lahat, nalilimutan mo nang intindihin ang sarili mo. Nakakapagod, 'di ba? Yung tipong kahit anong galing mo, kulang pa rin. Kahit anong sakripisyo mo, may mali pa rin. Kasi sa totoo lang, kapag ang sukatan ng halaga mo ay nakabase sa pag-apruba ng iba — hindi ka kailanman magiging panatag.
Laging may mas magaling.
Laging may mas maganda.
Laging may mas “tanggap.”
Kaya’t ang tanong ngayon ay hindi “Paano ako mapapansin?” kundi “Hanggang kailan ako mamumuhay sa mata ng ibang tao?”
Kapag natutunan mong itigil ang paghahangad ng aprubadong palakpak, doon mo maririnig ang pinakamahalagang tunog: ang tahimik na bulong ng sarili mong kumpiyansa. Hindi mo kailangang sumigaw para mapansin. Hindi mo kailangang magsuot ng maskara para mahalin. Ang kailangan mo lang ay ang buong-buo mong sarili — 'Yung ikaw na hindi para sa likes, hindi para sa validation, kundi para sa sarili mong kapayapaan. Dahil sa huli, mas pipiliin mong tanggapin ang sarili mong totoo —
kaysa ang papuri na hindi naman para sa kung sino ka talaga. Kaya bitawan mo na ang pangangailangan ng pag-apruba ng iba. Dahil kapag ikaw mismo ang nagbigay ng “yes” sa sarili mo… 'yun na ang pinaka-importanteng validation na hindi kailanman mabubura.
NUMBER 9
MGA MALING PANINIWALA
O KULTURA NA HINDI NA NAKAKATULONG
“Ganyan na talaga 'yan, tanggapin mo na lang.”
“Babae ka, kaya dapat ganito ka, ganyan ka…”
“Kailangan mong tiisin, kasi pamilya mo 'yan.”
“Pag di ka nakatapos, wala kang mararating.”
Ilan lang 'yan sa mga linya na paulit-ulit nating naririnig — mula sa pamilya, komunidad, paaralan, at mismong lipunan. At dahil paulit-ulit, naging parang batas na rin sa isipan natin. Parang totoo. Parang tama. Pero ang tanong: tama pa ba talaga? O nasanay lang tayong hindi kuwestyunin? Maraming paniniwala at kulturang nakagisnan natin ang nagsisilbing tanikala — imbes na magpalaya, sila pa ang humahadlang sa tunay nating paglago. Yung "tiisin mo na lang" — nagiging dahilan para manatili sa toxic na relasyon. Yung "mahiyain ka dapat kasi babae ka" — nagiging dahilan para mapigilan ang ambisyong magsalita at manguna. Yung "pag hindi ka professional, wala kang silbi" — pinapatay ang tiwala sa sariling galing ng mga taong may talento pero walang diploma. Tinuturuan tayo ng ilan sa mga paniniwala na tiisin, manahimik, at magpakasanto — kahit nagdurusa na tayo. At ang masakit, kapag sinubukan mong pumalag, ikaw pa ang masama. Ikaw pa ang “lumalaban sa nakasanayan.” Ikaw pa ang “rebeldeng hindi marunong rumespeto.” Pero paano kung ang tunay na respeto… ay ‘yung pagtindig para sa tama? Hindi lahat ng nakagisnan ay kailangang panatilihin. Hindi porke’t ganyan noon, ganyan pa rin dapat ngayon.
Ang kultura at paniniwala ay dapat umuunlad, hindi naninira. Dapat nagbibigay ng puwang sa bawat isa para lumago, hindi para mahirapan. At ang tunay na lakas, ay hindi yung blangko kang sumusunod sa sistema — kundi yung may lakas ng loob kang magsabi ng “Tama na. Pwede namang iba.”
Bitawan na natin ang mga maling paniniwala na:
– ang kababaang-loob ay paglimos ng respeto
– ang pagpapakumbaba ay pagiging sunod-sunuran
– ang pagiging masunurin ay pagtanggap ng pananakit
– at ang “nakakatanda” ay laging tama.
Bitawan na natin 'yan. Hindi ka masamang tao kapag hindi ka sumunod sa luma at sirang sistema. Ikaw ang simula ng bagong kultura — ‘yung mas makatao, mas makatarungan, mas makabuluhan. At tandaan mo, ang pagbabago ay hindi kawalang-galang — ito ay paggalang sa sarili at sa kinabukasan ng mga susunod pa sa atin.
NUMBER 10
TAKOT NA MAGKAMALI
“Paano kung hindi ko kayanin?”
“Paano kung mapahiya ako?”
“Paano kung mali ang desisyon ko?”
Ito ang mga tanong na paulit-ulit nating binubulong sa sarili… hanggang sa nauwi na lang tayo sa pananahimik, sa pag-atras, sa hindi pagsubok — dahil sa isang damdaming matagal nang humahawak sa atin: takot na magkamali. Mula pa lang sa paaralan, tinuruan na tayong iwasan ang mali. Bagsak kapag may maling sagot. Puna kapag may maling kilos. Tawa kapag nagkamali sa harap ng iba. Kaya habang lumalaki tayo, dala-dala natin ang ideyang ang pagkakamali ay kahihiyan, hindi oportunidad. Pero sa totoo lang, walang taong natuto na hindi kailanman nagkamali. Walang taong nakaabot sa pangarap na laging tama. Walang bayani, lider, o inspirasyon na hindi rin minsang nagduda, nagkamali, at nadapa. Ang takot na magkamali ay parang pader na ikaw mismo ang nagtayo sa paligid mo. Pinoprotektahan ka nito — oo. Pero pinipigilan ka rin nitong lumago, matuto, at matuklasan ang sarili mong galing. Ang pagkakamali ay hindi kalaban. Ito ang pinaka-tapat mong guro. Ito ang nagsasabi kung anong dapat baguhin, pagbutihin, o ulitin. Ito ang nagbibigay ng tapang na hindi kayang ibigay ng puro tagumpay. Minsan, mas marami kang matututunan sa isang pagkakamali kaysa sa sampung tamang ginawa. Kasi sa pagkakamali, natututo kang maging mapagpakumbaba. Natututo kang tumingin sa sarili — hindi para husgahan, kundi para unawain. At higit sa lahat, natututo kang magsimula muli — mas marunong na, mas matibay na. Kaya bitawan mo na ang takot na magkamali. Dahil habang pinipigilan mong masaktan, pinipigilan mo ring lumipad. Sa bawat “maling hakbang,” isang panibagong leksyon. Sa bawat “hindi mo nagawa,” isang panibagong pagkakataon. Mas okay nang magkamali habang sumusubok… kaysa tama nga, pero nakatayo lang, hindi gumagalaw, at walang napupuntahan.
Tandaan mo:
Ang taong hindi nagkakamali, ay taong hindi sumusubok. At ang taong hindi sumusubok, ay taong hindi kailanman lalago.
KONKLUSYON
Kung may isang aral na pinag-iisa ng lahat ng ito, ito ay:
"Ang tunay na kalayaan ay nagsisimula sa pagbitaw."
Bitawan ang bigat, at sa pagbitaw, dun mo makikilala ang sarili mong lakas, halaga, at kapayapaan.
Sa huli, ang buhay ay hindi tungkol sa dami ng bagay na nakakapit sa atin… kundi sa mga bagay na natutunan nating bitawan.
Kung isa man sa mga nabanggit ko ang tumama sa'yo, baka ito na ang sign—na panahon na para pumili ng sarili mong kapayapaan. Hindi madali ang mag-let go, pero mas mahirap ang mabuhay sa pare-parehong bigat taon-taon.
Hanggang sa muli, alalahanin mo: hindi mo kailangang buhatin lahat ng oras… may mga bagay talagang mas gumagaan kapag binitawan. Ingat ka palagi.
Comments
Post a Comment