10 Bagay na Kailangan Mong Tanggalin Para Umayos ang Buhay Mo By Brain Power 2177

10 Bagay na Kailangan Mong Tanggalin Para Umayos ang Buhay Mo

Minsan, ang tunay na tagumpay ay hindi nakukuha sa pagdagdag ng kung ano-ano, kundi sa pagbitiw. Ang mga bagay na matagal mo nang bitbit—takot, duda, inggit, o mga maling ugali—iyan ang madalas pumipigil para umusad ka. Kaya kung gusto mong tunay na manalo sa buhay, mas mahalaga kung ano ang kaya mong pakawalan kaysa sa kung ano ang kaya mong makuha.

Number 1

Takot sa Pagkakamali

Alam mo ba kung bakit maraming tao ang hindi nakakarating sa mga pangarap nila? Hindi dahil kulang sila sa talento, hindi rin dahil kulang sila sa oportunidad. Kadalasan, dahil takot silang magkamali.

Isipin mo: ilang beses ka nang nagplano ng isang bagay pero nauwi lang sa isip at hindi sa gawa? Hindi dahil ayaw mo, kundi dahil may boses sa loob mo na nagsasabing: “Paano kung pumalpak ako? Paano kung pagtawanan ako? Paano kung masaktan ako?”

At minsan, hindi lang simpleng takot ang nararamdaman mo—may halong kaba, may halong panghihinayang, at may halong duda sa sarili. Ito yung pakiramdam na kahit alam mo sa puso mo na kaya mo, nag-aalangan ka pa rin. At sa bawat pag-aalangan, may oras at pagkakataon na lumilipas na hindi mo namamalayan.

At dahil sa takot na ’yon, nananatili kang nakatayo sa parehong lugar. Parang nakakulong sa rehas na hindi gawa sa bakal, kundi gawa sa sariling pag-aalala.

Tandaan mo rin: habang nakatayo ka lang at iniisip ang “paano kung…,” may ibang tao na natututo sa pagkakamali nila, natututo sa bawat pagkadapa, at unti-unting umaabante. Habang nakatigil ka, lumilipad na ang pagkakataon. At sa huli, masakit pakinggan pero totoo—ang pagkatakot mo sa pagkakamali minsan, mas pumipigil sa’yo kaysa sa mismong pagkakamali.

Pero isipin mo naman: sino ba ang hindi nagkakamali? Kahit ang mga taong tinitingala mo ngayon—lahat sila dumaan sa serye ng pagkadapa bago nakatayo. Kung iniwasan nila ang pagkakamali, wala sila sa kinalalagyan nila ngayon.

Ang pagkakamali ay parang mapa na naggagabay sa iyo sa tamang direksyon. Oo, masakit, nakaka-frustrate, at minsan nakakapahiya. Pero bawat pagkakamali ay may aral, at bawat aral ay nagtuturo sa’yo kung paano maging mas mahusay. Kapag natutunan mong tanggapin ito, natututo kang bumangon nang mas matatag, mas malinaw ang pananaw, at mas handa sa susunod na hamon.

Ang totoo, ang pagkakamali ay hindi tanda ng kahinaan. Ito’y palatandaan na sumusubok ka. Kapag nagkamali ka, natututo ka. At kung natututo ka, ibig sabihin umaabante ka.

Tanungin mo ang sarili mo ngayon: mas nakakatakot ba ang magkamali, o mas nakakatakot na tumanda nang walang nasubukan, walang naabot, at puro “sana” lang ang naiwan?

Ang takot sa pagkakamali ay parang mabigat na bag na pasan-pasan mo araw-araw. Hangga’t hindi mo ito binibitawan, hindi ka makakatakbo nang malayo. Ngunit kapag natutunan mong yakapin ang posibilidad ng pagkakamali bilang bahagi ng proseso, kapag tinanggap mo ang takot bilang bahagi ng paglago, doon magsisimula ang totoong kalayaan mo. Dito mo mararamdaman na bawat hakbang ay hakbang patungo sa buhay na gusto mo.

Number 2

Pagiging People Pleaser

Na-experience mo na ba yung lagi kang nauutusan kahit hindi ka naman talaga okay? Yung tipong may nagsabi lang ng, “Pwede mo ba akong tulungan?” o “Pwede bang ikaw na lang ang gumawa?”—at kahit pagod ka na, kahit hindi mo gusto, ang sagot mo pa rin ay “Oo.”

Sa unang tingin, parang mabuti ang pagiging laging available. Kasi gusto nating maging mabait, gusto nating maging magaan kasama, at minsan, takot tayo na baka kapag tumanggi tayo, hindi na tayo magustuhan o baka isipin nilang masama tayong tao. Pero ang problema, kapag palagi mong inuuna ang kapakanan ng iba, darating ang panahon na mawawala ka na sa sarili mo.

Kung iisipin mo, hindi naman masama ang tumulong o makisama. Pero iba ang pagtulong mula sa puso, at iba ang pagtulong dahil ayaw mong madisappoint ang iba. Kapag naging habit na ang pagiging people pleaser, nawawala ang boses mo. Nawawala ang kakayahan mong magsabi ng “hindi.”

At anong nangyayari? Naiipon ang pagod, sama ng loob, at minsan resentment. Parang ikaw ang laging huling iniisip—pero ang totoo, ikaw mismo ang naglagay sa sarili mo sa ganoong posisyon, kasi hinayaan mong mas mahalaga ang opinion ng iba kaysa sa kapakanan mo.

Ang masakit pa, kapag sanay na ang mga tao na lagi kang “oo,” hindi nila naaalala na tao ka rin na may sariling hangganan. Kapag minsan tumanggi ka, sila pa ang nagtatampo. At ikaw? Magigilty ka. Kaya babalik ka na naman sa cycle ng pagsunod, hanggang sa tuluyan kang mapagod.

Pero ito ang katotohanan: ang “hindi” ay hindi kawalan ng pagmamahal. Ang pagtanggi ay hindi pagiging masama. Sa totoo lang, ang pagsasabi ng “hindi” sa mga bagay na hindi nakakatulong sa iyo ay isang paraan ng pagsasabi ng “oo” sa mas mahalaga.

Kapag natutunan mong bitawan ang pagiging people pleaser, mas lumalakas ka. Kasi natututo kang irespeto ang sarili mo. At doon ka lang talaga makakapagbigay ng totoo at busilak na tulong sa iba—hindi dahil kailangan, kundi dahil gusto mo at kaya mo.

Kaya tanungin mo ang sarili mo ngayon: ilang beses ka nang nagsakripisyo ng kaligayahan mo para lang mapasaya ang iba? At hanggang kailan mo hahayaang mauna ang lahat, maliban sa sarili mo?

Number 3

Pag-aalinlangan sa Sarili

Minsan ba, kahit alam mong may talento ka, may boses sa loob mo na nagsasabing: “Hindi ko kaya. Hindi ako sapat. Baka hindi ako magtagumpay.”

’Yun ang tinatawag na self-doubt—at madalas, mas malakas pa siya kaysa sa totoong mga hadlang sa buhay.

Kung tutuusin, hindi naman palaging ang mundo ang humahadlang sa atin. Madalas, tayo mismo. Kapag may oportunidad na kumatok, imbes na sumubok, inuuna natin ang tanong na “Paano kung pumalpak?” Pero bihira nating itanong ang mas mahalagang bagay: “Paano kung magtagumpay?”

Relatable, ’di ba? Halimbawa, gusto mong magsimula ng maliit na negosyo. Meron ka namang idea, may konting puhunan, pero naisip mo agad: “Eh paano kung malugi? Paano kung pagtawanan ako ng mga tao?” Kaya imbes na simulan, tinatabi mo na lang ang plano. At ayun, lumilipas ang taon, nananatili pa rin sa isip ang “what if.”

Ang masakit, habang nananatili kang nakatali sa pagdududa, may iba namang tao na hindi kasing galing o kasing talino mo, pero dahil mas may tiwala sila sa sarili, sila ang umaabante. Ikaw? Naiiwan.

Pero eto ang mahalaga: lahat ng tao ay nakakaranas ng self-doubt. Kahit ang pinaka-successful na tao, may moments din ng panghihina ng loob. Ang kaibahan lang, hindi nila hinahayaan na ang pag-aalinlangan ang magdikta ng direksyon ng buhay nila.

Kasi isipin mo ito: walang taong sigurado sa lahat ng oras. Ang kaibahan ng umaabot sa pangarap at ng naiiwan ay ito—yung isa, kumikilos kahit may takot at duda, yung isa naman, nananatiling nakatigil hanggang sa tuluyang mawalan ng oras.

Tanungin mo ang sarili mo ngayon: ilang oportunidad na ba ang nakalampas dahil pinakinggan mo ang pag-aalinlangan? Ilang beses mo na bang hinayaan na mauna ang takot kaysa sa pangarap?

Kapag natutunan mong palitan ang duda ng maliit na hakbang, doon ka magsisimulang lumakas. Hindi mo kailangang maging 100% sigurado bago kumilos. Kailangan mo lang ng sapat na tapang para gawin ang unang hakbang—at sa bawat pagkilos, unti-unting humihina ang boses ng pag-aalinlangan.

Tandaan mo: mas malakas ang epekto ng hindi pagsubok kaysa sa pagkakamali. Dahil ang pagkakamali, may aral. Pero ang hindi pagsubok, puro panghihinayang.

Number 4

Inggit

Aminin mo man o hindi, dumaan ka na sa puntong tinitingnan mo ang ibang tao at nasabi mo sa sarili mo: “Buti pa siya… buti pa sila…”

Buti pa siya may magandang trabaho, buti pa siya may bahay na maganda, buti pa siya masaya ang pamilya, buti pa siya may narating. At habang inuulit-ulit mo ang “buti pa siya,” hindi mo namamalayan na unti-unti ka nang kinakain ng inggit.

Normal ang makaramdam ng paghanga. Pero kapag ang paghanga ay nahaluan ng pait, nagiging hadlang na ito. Kasi imbes na ma-inspire ka, nauuwi sa tanong na “Bakit siya meron, ako wala?” At sa halip na gumalaw, nagkukulong ka na lang sa self-pity.

At higit pa rito, ang inggit ay parang maliliit na patak ng acid na dahan-dahang sumisira sa tiwala mo sa sarili. Hindi mo namamalayan, pero habang naiinggit ka, unti-unti rin nitong binabawas ang kumpiyansa mo, at nagiging dahilan para hindi ka magsimula o kumilos.

Relatable, ’di ba? Lalo na ngayon sa social media. Scroll ka lang, makikita mo: may nag-travel, may bagong sasakyan, may business na booming, may love life na parang fairytale. Ikaw? Nasa kwarto, nag-iisip kung bakit hindi ganun ang buhay mo. Pero alam mo ang hindi mo nakikita? Hindi ipinapakita ng mga tao ang buong kwento. Ang ipinapakita lang nila ay yung maganda, yung polished, yung highlight reel. Hindi mo nakikita yung struggle, pawis, at iyak sa likod ng kamera.

Kaya ang inggit ay laging misleading. Parang maliwanag na ilaw sa entablado, pero sa likod nito, may gulo at hirap na hindi mo alam. Kung palaging ang iniisip mo ay kung ano ang meron ang iba at wala ka, nakakalimutan mo na i-appreciate ang sarili mong accomplishments at progreso, gaano man ito kaliit.

Ang problema sa inggit ay simple pero malupit: hindi nito binabawasan ang tagumpay ng iba, pero binabawasan nito ang kapayapaan mo. Habang abala ka sa kakatingin sa kanila, nakakalimutan mong may sariling oras at landas ka rin.

Tandaan mo: hindi karera ang buhay. Kung nauna sila, hindi ibig sabihin na huli ka na. May kanya-kanyang season ang bawat tao. Ang kailangan, huwag mong hayaan na makulong ka sa bitterness. Kasi habang naiinggit ka, sila tuloy-tuloy sa paggawa. Ikaw naman, tuloy-tuloy sa pagkumpara.

Kaya mas magandang gawin ito: imbes na mainis sa tagumpay ng iba, gamitin mo iyon bilang inspirasyon. Tanungin mo ang sarili mo: “Kung kaya nila, bakit hindi ko rin kaya?” Sa halip na ma-paralyze ng inggit, gawing gasolina para mas magsipag, mas magtiwala, at mas mag-focus sa sariling laban.

At tandaan mo, ang tunay na kapangyarihan ng inggit ay nakasalalay sa kung paano mo ito ginagamit. Kapag natutunan mong kontrolin ang inggit at gawing liwanag sa halip na apoy, makakakita ka ng direksyon sa buhay mo. Mas magiging malinaw ang layunin mo, mas lalakas ang determinasyon mo, at mas makikita mo ang tunay na halaga ng sarili mo, hindi sa pamamagitan ng kung ano ang meron ang iba, kundi sa kung paano mo pinapabuti ang sarili mo araw-araw.

Ang inggit ay parang apoy—kapag hinayaan mong kainin ka, susunugin ka hanggang sa abo. Pero kapag natutunan mong kontrolin at gawing liwanag, magagamit mo itong gabay para hanapin ang sarili mong landas.

Tanungin mo ngayon ang sarili mo: ilang oras na ba ang nasayang mo sa kakatingin sa buhay ng iba? At ilang pangarap na ba ang hindi mo nasimulan dahil mas pinili mong magkumpara kaysa kumilos? Kailan mo sisimulan ang pagtutok sa buhay na para talaga sa’yo?

Number 5

Procrastination o Katamaran

Sasabihin ko na agad: hindi mo naman talaga kaaway ang kakulangan ng oras. Ang totoo, kaaway mo yung ugali mong palaging sinasabi: “Mamaya na lang. Bukas na lang. Next time na lang.”

Ito ang tinatawag na procrastination—at kung iisipin mo, ito ang tahimik pero malupit na killer ng pangarap.

Relatable ’di ba? May assignment ka dati, pero ginawa mo lang isang araw bago ang deadline. May project kang gustong simulan, pero ilang buwan na ang lumipas, nasa papel pa rin. May plano kang mag-ehersisyo, mag-ipon, magbasa, o magsimula ng negosyo—pero hanggang ngayon, puro “simula bukas.”

At minsan, tinatawag natin itong “katamaran,” pero mas malalim pa siya. Hindi lang ito simpleng ayaw gumalaw. Minsan, may kasamang takot: takot magkamali, takot hindi maging perfect, o takot sa responsibilidad na dala ng tagumpay. Kaya para hindi harapin yung takot, nagtatago ka sa “mamaya na lang.”

Pero eto ang masakit na katotohanan: habang iniisip mong bukas mo gagawin, may iba namang tao na ginagawa na ngayon. At sila ang umaabante, habang ikaw, stuck sa kakaplano.

Alam mo ba kung ano ang pinakadelikado sa procrastination? Hindi mo agad nakikita ang epekto. Wala namang mangyayari kung hindi ka magsimula ngayon, ’di ba? Pero ang hindi mo namamalayan, paunti-unti kang nauubos. Tulad ng maliit na tulo ng tubig na unti-unting lumilikha ng butas sa bato—unti-unti ka ring kinakain ng pagkaantala, hanggang sa isang araw magigising ka na lang at sasabihin: “Sayang. Kung sinimulan ko noon, baka malayo na ako ngayon.”

Pero huwag mong isipin na wala ka nang pag-asa. Kasi ang kalaban ng procrastination ay hindi sobrang lakas ng loob o sobrang laki ng plano. Ang tunay na kalaban nito ay maliit na aksyon. Kailangan mo lang magsimula, kahit maliit. Kung gusto mong magbasa, isang pahina muna. Kung gusto mong mag-exercise, limang minuto muna. Kung gusto mong magsulat, isang paragraph muna.

Doon nagsisimula ang momentum. At kapag meron ka na nun, mas madali nang gumalaw.

Kaya tanungin mo ang sarili mo ngayon: ilang pangarap na ba ang naiwan dahil sa “mamaya na lang”? At handa ka bang palitan ang “mamaya” ng “ngayon”? Dahil tandaan mo, walang bukas para sa taong laging naghihintay. Ang oras para kumilos ay hindi kahapon, hindi bukas—kundi ngayon mismo.

Number 6

Fixed Mindset

Narinig mo na siguro yung kasabihang “Ganito na ako, eh. Hindi ko na kaya magbago.”

Kapag yan ang pananaw mo, ang tawag diyan ay fixed mindset.

Relatable ba? Halimbawa, nagkamali ka sa trabaho at sinabihan kang “hindi ka magaling.” Kung fixed mindset ka, iisipin mo agad: “Oo nga, hanggang dito na lang ako. Hindi na ako kasing galing ng iba. Hindi ko na kayang sumubok ulit.”

Pero kung growth mindset ang dala mo, iisipin mo: “Nagkamali ako ngayon, pero may natutunan ako. Sa susunod, mas gagaling ako.”

Ang fixed mindset ay parang invisible na pader na ikaw mismo ang nagtayo. Hindi mo makita, pero ramdam mo. Nakakulong ka sa takot na baka hindi ka matalino, baka hindi ka magaling, baka hindi ka para sa tagumpay. Kaya imbes na subukan, tinatanggap mo na lang ang limitasyon na ikaw mismo ang nagdikta.

At dito nagiging delikado: kapag naniniwala kang hindi ka na pwedeng magbago, hindi ka na rin gagawa ng paraan para magbago. Ang resulta? Naiiwan ka, kahit may kakayahan ka namang humabol.

Isipin mo ang bata na natututo maglakad. Ilang beses siyang natumba bago natutong humakbang? Kung fixed mindset ang dala niya, siguro matapos ang tatlong beses na pagkadapa, iisipin niya: “Hindi yata ako para sa paglalakad. Siguro hanggang gapang na lang ako.” Pero dahil hindi niya iniisip na limitado siya, tumayo siya nang tumayo—at ngayon, naglalakad siya, tumatakbo, at nakakatakbo ng mas malayo.

Ganon din sa buhay. Kapag iniisip mo na “hanggang dito ka na lang,” nawawala ang posibilidad ng pag-abante. Pero kapag binuksan mo ang isip mo na pwede ka pang matuto, kahit ilang taon ka na, kahit ilang beses ka nang nadapa, mas lalo kang lalakas.

Ang fixed mindset ay parang tanikala: magaan siya sa simula kasi hindi ka na mag-e-effort, pero habang tumatagal, siya rin ang pumipigil sa paglaya mo. Ang growth mindset naman, mas mahirap sa una kasi kailangan mong magsipag, magkamali, at matuto. Pero ito ang mindset na nagbubukas ng pinto sa lahat ng posibilidad.

Kaya tanungin mo ang sarili mo ngayon: ilang beses mo nang sinabi na “hindi ko kaya,” kahit hindi mo pa sinusubukan? Ilang beses mong tinanggap ang limitasyon na ikaw mismo ang gumawa?

Tandaan mo: hindi ka pa tapos. Hindi ka natatali sa kung ano ka ngayon. At habang humihinga ka, may pagkakataon kang magbago, matuto, at mas maging mabuti kaysa kahapon.

Number 7

Negatibong Pananaw

Napansin mo ba kung gaano kabilis makasira ng araw ang isang negatibong pananaw? Kahit simpleng sitwasyon lang, kapag ang tingin mo agad ay problema, parang lumiliit ang mundo at nawawala ang pag-asa.

Halimbawa: may bagyong dumating, bumaha, at na-stranded ka. Ang isang taong may negatibong pananaw agad na magsasabi: “Ganito na lang palagi. Walang magbabago. Wala talagang magandang mangyayari sa akin.” Pero ang taong marunong tumingin sa kabilang anggulo ay magsasabi: “Oo, hassle ito. Pero salamat at ligtas ako. May paraan para makabangon.”

Pareho silang nasa parehong sitwasyon, pero magkaiba ang epekto sa kanila—dahil lang sa pananaw.

Kapag palagi kang negatibo, nawawala ang lakas mo bago ka pa man magsimula. Para kang tumatakbo sa laban na talo na sa isip pa lang. At ang masama pa, nakakahawa ang negatibong pananaw. Kung puro reklamo, puro “hindi kaya,” at puro “walang silbi” ang laman ng bibig mo, pati ang mga taong nakapaligid sa iyo naaapektuhan. Kaya minsan, hindi mo na namamalayan, ikaw na pala ang source ng bigat sa paligid.

Relatable, ’di ba? Yung tipong may bagong opportunity pero ang iniisip mo agad: “Siguro palpak lang yan. Baka hindi magtagumpay. Baka mapahiya lang ako.” Kaya imbes na sumubok, umatras ka na lang. Pero eto ang twist: hindi mo malalaman kung totoo ang iniisip mo hangga’t hindi ka kumikilos. At dahil hindi ka kumilos, ikaw mismo ang nagpatotoo sa negatibong iniisip mo.

Ang negatibong pananaw ay parang salamin na madungis. Kahit anong ganda ng nakikita sa labas, puro pangit at malabo ang makikita mo, kasi ang lente mismo ang marumi. Pero kapag nilinis mo ang salamin, mas malinaw mong makikita ang mga posibilidad.

Hindi ibig sabihin nito na magiging bulag ka sa problema. Syempre, real talk: may hirap, may challenges, may bagsak. Pero kung nakatingin ka lang palagi sa dilim, hindi mo makikita yung maliit na liwanag na puwedeng magsilbing gabay palabas.

Kaya ang tanong: gusto mo bang manatiling bihag ng negatibong pananaw, o gusto mong piliing makita ang kahit maliit na dahilan para magpatuloy? Kasi sa huli, ang pananaw mo ang nagiging direksyon ng buhay mo. Kung puro negatibo, puro bigat ang daraanan mo. Pero kung matuto kang maghanap ng mabuti kahit sa gitna ng hirap, doon ka mas lalakas.

Tandaan: hindi mo laging kontrolado ang sitwasyon, pero kontrolado mo kung paano mo ito tititigan. At kadalasan, doon nagsisimula ang totoong tagumpay—sa pagbabago ng iyong pananaw.

Number 8

Pride na Hindi Nakakatulong

Lahat tayo may pride, at sa tamang gamit, nakakatulong ito. Dahil sa pride, natututunan mong ipaglaban ang sarili mo, panindigan ang prinsipyo mo, at itaas ang dignidad mo.

Pero may isang klase ng pride na hindi nakakatulong—yung pride na nagiging harang sa pag-unlad at sa relasyon mo sa ibang tao.

Relatable ba ito sa’yo?

Ilang beses ka nang nagkamali pero pinili mong hindi umamin dahil ayaw mong lumabas na mahina? Ilang beses ka nang may gustong itanong, pero pinigilan mo dahil ayaw mong isipin ng iba na hindi ka marunong? Ilang beses mo nang gustong makipag-ayos, pero pinairal mo ang pride kaya lumaki pa ang lamat sa relasyon?

Ang ganitong klaseng pride ay parang pader. Oo, iniisip mong pinoprotektahan ka nito—pero ang totoo, iniiwan ka nitong nag-iisa. Hindi ka makapasok sa bagong kaalaman kasi nahihiya kang magtanong. Hindi ka makalapit sa taong mahalaga sa’yo kasi iniisip mo na baka isipin nilang natalo ka kapag nagpakumbaba ka. At hindi ka makausad sa buhay kasi ayaw mong aminin na kailangan mo ng tulong.

Masakit pakinggan, pero minsan, tayo mismo ang pumipigil sa sarili nating paglago. At kadalasan, ang dahilan—pride.

Totoo, hindi madaling ibaba ang pride. Kasi sa loob-loob natin, iniisip natin na kapag nagpakumbaba tayo, lugi tayo. Pero alam mo ba ang mas lugi? Yung pinipili mong manatiling mali, imbes na matuto. Yung pinipili mong masira ang relasyon, imbes na magpakumbaba. Yung pinipili mong manatiling sarado ang isip, imbes na humingi ng payo.

Ang tunay na lakas ay hindi nasusukat sa kung gaano katibay ang pride mo. Nasusukat ito sa kakayahan mong maging tapat sa sarili.

Isipin mo: ang punong kahoy na matigas at ayaw yumuko, kapag dumating ang bagyo, madalas nababali. Pero ang kawayan, na marunong yumuko, kahit hampasin ng malakas na hangin, bumabalik pa rin sa taas. Ganon din sa tao—ang marunong magpakumbaba, siya ang tumatagal at mas lumalakas.

Kaya tanungin mo ang sarili mo ngayon: may sitwasyon ba sa buhay mo na ang humahadlang ay hindi kakulangan ng oportunidad, kundi ang pride mo? May taong gusto mong lapitan pero natatakot kang ibaba ang ulo? May leksyon kang kailangang matutunan pero pinipigilan ka ng pride na umamin na hindi mo alam?

Tandaan: ang pagpapakumbaba ay hindi kahinaan. Ito ang pinakamalakas na anyo ng tapang—kasi kaya mong talunin ang sarili mong ego para sa mas malaking tagumpay.

Number 9

Overthinking

Alam mo ba yung pakiramdam na hindi ka makagalaw kasi paulit-ulit mong iniisip ang isang bagay? Yung tipong kahit simple lang na desisyon, parang kailangan mo pang mag-consider ng sampung “what if”? Yan ang tinatawag na overthinking.

Relatable ba ito? Halimbawa, may opportunity kang puwedeng subukan: bagong trabaho, bagong proyekto, o kahit simpleng social invitation. Sa halip na basta kumilos, naiisip mo agad: “Paano kung pumalpak ako? Paano kung mali ang desisyon ko? Paano kung paghinayaan ko ang pagkakataon, may mas masama pang mangyari?” At habang iniisip mo iyon, wala ka namang ginagawa—parang natigil ang oras.

Ang overthinking ay parang sirang tape recorder sa ulo mo: paulit-ulit ang parehong scenario, parehong takot, parehong panghihinayang. At ang problema, habang inuulit mo iyon, nawawala ang focus mo sa kung ano ang maaari mong gawin ngayon.

Masakit din ang epekto sa katawan at isip. Ang utak mo hindi lang napapagod; ang emosyon mo rin. Laging kabado, laging insecure, at laging stressed. Sa sobrang pag-iisip, nakakaligtaan mo na ang simpleng kasiyahan ng buhay. Minsan, mas maraming oras ka pa sa iniisip kaysa sa actual na ginagawa.

Pero eto ang twist: walang sinuman ang may kontrol sa lahat ng resulta. Kahit gaano mo pinlano, may mangyayari ring hindi mo inaasahan. Kaya ang overthinking, sa huli, parang nagpapa-stuck sa’yo sa takot na hindi naman ganun kalaki.

Ang solusyon? Maliit na hakbang. Sa halip na pilitin ang utak mo na mag-isip ng lahat ng posibleng scenario, piliin mong magsimula sa isang maliit na aksyon. Kahit maliit na hakbang lang, gumagawa ito ng momentum. At kapag kumilos ka, mas madali nang i-adjust ang plano mo habang nasa proseso.

Tanungin mo ang sarili mo ngayon: ilang pagkakataon na ba ang lumipas habang nakulong ka sa sariling isip? Ilang desisyon ang naantala o nawala dahil sobra kang nag-overthink?

Tandaan mo: hindi mo kailangan ang perfect na sagot bago kumilos. Kailangan mo lang ang tapang na subukan. Kasi sa bawat hakbang, kahit may mali, may natututunan ka. At ang natutunan mo—iyon ang tunay na lakas mo.

Number 10

Excuses o Mga Palusot

Napansin mo ba na kadalasan, tayo mismo ang nagiging hadlang sa sarili nating tagumpay? Puro dahilan, puro palusot—yan ang excuses.

Halimbawa: gusto mong magsimula ng negosyo o sumubok ng bagong hobby, pero sasabihin mo sa sarili mo:

“Wala akong sapat na oras.”

“Wala akong pera ngayon.”

“Hindi pa tama ang panahon.”

Sa umpisa, parang makatwiran ang mga paliwanag na ito. Pero kung titignan mo ng matino, lahat ng dahilan mo ay pawang hadlang na nilikha mo lang sa isip mo. Habang abala ka sa paghahanap ng dahilan, may iba namang tao na kumikilos. Sila ang umaabante, habang ikaw… naghihintay ng perfect na kondisyon na malamang, hindi darating agad.

Ang excuses ay parang kumot na kumakapit sa’yo. Mainit sa simula kasi parang pinoprotektahan ka, pero habang tumatagal, hindi ka makagalaw, hindi ka makakausad. Masakit pa: kapag lumipas ang panahon, maaaring pagsisihan mo—hindi dahil wala kang pagkakataon, kundi dahil hinayaan mong lumipas ang pagkakataon dahil sa palusot mo.

Lahat tayo may moments na gusto nating gawin ang tama o importante, pero pumipili tayong laging “mamaya na lang”. Sa isip natin, proteksyon ‘yon, pero sa realidad, stagnation lang ang resulta.

Pero may magandang balita: ang excusing ay puwedeng baguhin. Puwede mong simulan sa maliit na hakbang: kahit isang maliit na aksyon lang, kahit hindi perfect, kahit may takot—mas mabuti pa rin kaysa sa wala. Kahit yung pinakamaliliit na desisyon na ginawa mo sa halip na magpaliwanag, nagbubukas na ng pinto para sa momentum.

Tanungin mo ang sarili mo ngayon: ilang pangarap na ba ang naantala dahil puro palusot ka? Ilang pagkakataon ang nawala dahil mas pinili mong humanap ng dahilan kaysa kumilos?

Tandaan mo: ang excuses ay panandaliang ginhawa. Ang aksyon, kahit maliit, ay tunay na tagumpay. At habang lumalakas ang loob mo na kumilos, mas lalakas ka sa sarili mo, at mas lalayo sa mga dahilan na pumipigil sa’yo.

Konklusyon:

Kung titingnan mo lahat ng nabanggit natin, may isang malinaw na pattern. Hindi ang mundo ang pumipigil sa’yo. Hindi rin ang kakulangan ng talento o resources. Ang pumipigil sa’yo ay yung mga bagay na bitbit mo araw-araw: ang mga pag-aalinlangan, takot, ugali, at mindset na hindi nakakatulong sa’yo.

Parang naglalakad ka sa isang mabigat na bag, puno ng bato. Habang bitbit mo lahat, mabagal ka, napapagod ka, at minsan gusto mo nang sumuko. Pero habang dahan-dahan mong binibitawan ang mga pabigat na iyon unti-unti kang nagiging magaan, at mas malayo kang makakalakad.

Ang totoo, ang buhay ay hindi laging tungkol sa pagkuha ng higit pa. Minsan, ang tunay na panalo ay nasa pagbibitiw. Pagbitaw sa mga bagay na pumipigil sa’yo. Pagbitaw sa mga iniisip mong “hindi ko kaya,” sa mga palusot, sa mga negative na pananaw, at sa mga ugali na nagpapahina sa’yo. Kapag natutunan mong bitawan ang mga ito, makikita mo na mas malinaw ang landas mo, mas madali ang paggalaw mo, at mas ramdam mo ang kalayaan sa sarili.

At higit sa lahat, tandaan mo: hindi mo kailangan gawin ito nang sabay-sabay. Hindi mo kailangang bitawan ang lahat sa isang araw. Ang mahalaga, simulan mo. Isa-isang hakbang, isa-isang bitawan. Kahit maliit, kahit mabagal, bawat hakbang patungo sa paglaya ay hakbang patungo sa tagumpay.

Sa huli, ang tagumpay ay hindi sukatan ng kung gaano karaming materyal na bagay o opinyon ng iba ang naipon mo. Sukatan ito ng kung gaano ka kalaya sa sarili mong mga limitasyon, takot, at ugali na pumipigil sa’yo. Kapag natutunan mong bitawan ang lahat ng pumipigil sa’yo, makikita mo: ang buhay ay mas magaan, mas malinaw, at mas masaya kaysa akala mo.

Kaya tanungin mo ang sarili mo ngayon: Ano ang isang bagay na handa mong bitawan ngayon para unahin ang sarili mo? Ano ang babayaran mo sa loob mo para sa kalayaan at tagumpay mo? Kasi sa bawat pagbitiw, may kasunod na hakbang. At sa bawat hakbang, mas lumalapit ka sa tunay mong panalo sa buhay.