8 Dahilan Kung Bakit Kailangan Mo Maging Emotionless By Brain Power 2177

8 Dahilan Kung Bakit Kailangan Mo Maging Emotionless

Ang mundo na ginagalawan natin ay hindi pantay, hindi patas, at kadalasan, hindi makatarungan. Sa mga libro, turo sa eskwelahan, at sa relihiyon, madalas nating naririnig ang mga salitang: "maging mabait," "maging tapat," at "gawin ang tama." Ngunit kapag humarap ka na sa totoong buhay—lalo na sa larangan ng politika, negosyo, trabaho, o pakikipagrelasyon—mapapansin mong hindi lang kabutihan ang puhunan para ka mabuhay at umangat.

Maraming pagkakataon sa buhay na kapag masyado kang mabait, ikaw ang nauuto, ikaw ang naaagrabyado, ikaw ang naiisahan. Dito pumapasok ang ideya ng “paglalaro ng madumi” o ang pagiging street-smart, strategic, at minsan, manipulative kung kinakailangan. Hindi ito nangangahulugang kailangan mong maging masama, kundi kailangan mong matutong mag-adapt at lumaban ayon sa laro ng mundo.

Number 1

Dahil Hindi Pantay ang Laban

Sa bawat paggising mo sa umaga, may reyalidad ka nang agad na kinakaharap—na ang mundo ay hindi pantay. May mga taong isinilang na hawak na ang susi sa lahat: pera, oportunidad, koneksyon, edukasyon, at impluwensiya. Samantalang may iba, tulad ng karamihan sa atin, ay kailangang magbungkal ng lupa gamit ang sariling kamay, gumising ng maaga, pumasok kahit gutom, at magpakumbaba kahit nilalamon na ng sistema ang dignidad.

Ito ang klaseng mundong hindi mo mapipilitang maging patas, kahit anong hiling mo. Hindi ito board game na may iisang set ng rules para sa lahat. Kasi kahit sumusunod ka sa tama, may ibang nilalang na gumagawa ng sarili nilang batas—at sila pa ang pinapalakpakan, sinusunod, at pinalalakas ng sistemang bulok. Kaya habang ikaw ay nagpapagal, umaasa, at naniniwala sa katarungan, sila naman ay nagpapakasasa sa yaman at kapangyarihan na nakuha nila nang hindi man lang nagpapawis.

Walang referee ang buhay. Walang whistle na puwedeng i-blow kapag may daya. Walang "time out" para huminga. Kapag ikaw ay nahuli sa takbo, wala kang choice kundi habulin ang lahat, kahit pagod ka na. At kung hindi mo alam ang diskarte, kung hindi mo kayang lumusot sa sikip ng karera, iiwanan ka. Hindi dahil mahina ka, kundi dahil masyado kang umaasa sa prinsipyo ng patas na laban—na sa katotohanan, bihirang mangyari.

Habang may ilang pinipilit pa ring maniwala na ang kabutihan ay magbubunga ng tagumpay, may mas marami nang natauhan na sa larong ito ng buhay, hindi laging nananalo ang tama. Minsan, kung sino pa ang tuso, siya pa ang nagtatagumpay. At habang ikaw ay nagpapaka-banal sa paniniwalang ang tamang gawain ay magbabalik ng magandang bunga, ang mundo ay walang pakialam. Hindi siya nakikinig sa luha mo. Hindi siya naaawa sa mga sakripisyo mo.

Sa harap ng ganitong realidad, napipilitan kang tanungin ang sarili mo: "Hanggang kailan ako magtitiis sa hindi patas na laban?" Sapagkat ang pag-asa na magiging pantay ang lahat ay tila isang magandang panaginip na ayaw gisingan ng marami, pero kailangan mong tanggapin na hindi ito ang totoong buhay. Dahil sa totoo lang, ang laban ay matagal nang hindi patas. At kung patuloy kang maglalakad habang ang iba ay nakasakay na sa kotse, hinding-hindi ka makakarating kung saan mo gustong pumunta—maliban na lang kung matututo kang sumakay, kahit pa sa paraang hindi mo gustong simulan.

Sa mundong ito, hindi sapat ang dasal lang. Hindi sapat ang tiyaga lang. At lalong hindi sapat ang kabaitan lang. Kasi hindi ito laro ng moralidad—laro ito ng kapangyarihan, ng diskarte, at ng matinding tibay ng loob na kahit hindi patas ang laban, kaya mong hindi lang sumabay, kundi iwanan ang mga nauna. At ang unang hakbang diyan, ay ang pagtanggap na ang mundong ginagalawan mo ay hindi ginawa para sa mga mahina, at lalong hindi para sa mga naghihintay lang ng awa.

Number 2

Dahil Bihira ang Gantimpala para sa Kabutihan

Sa panlabas na anyo ng mundo, para bang may nakalatag na gantimpala para sa bawat kabutihang ginagawa natin—parang may unibersal na batas na nagsasabing kung ikaw ay tapat, masipag, at mabait, darating din ang grasya sa'yo. Iyon ang ideal. Iyon ang paniniwala ng marami. Pero sa tunay na takbo ng buhay, mapapansin mong hindi palaging ganoon ang nangyayari.

Minsan, parang kabaligtaran pa. Habang pinipilit mong gawin ang tama, habang iniiwasan mong makasakit, habang nagpapakumbaba ka at sumusunod sa alituntunin, parang lalo ka pang naaagrabyado. Parang ikaw pa ang nalulugi, ikaw ang naiiwan, ikaw ang hindi napapansin. Tila ba hindi ka naririnig ng mundo kapag ikaw ay tahimik. Tila ba hindi ka nakikita kapag pinili mong huwag manapak. At sa pagitan ng katahimikan at kaguluhan, laging mas napapansin ang maiingay, ang agresibo, at ang marurumi ang laro.

May mga araw na mapapaisip ka: may saysay ba talaga ang pagiging mabuti kung tila walang nakakakita? Kung tila walang nagmamalasakit? Kapag nauubos na ang pasensya mo, kapag paulit-ulit kang napapaso sa sarili mong kabutihang-loob, unti-unti mong mararamdaman na ang mundong ito ay hindi laging patas, at ang sistema na iniikutan natin ay hindi palaging kinikilala ang tama bilang tama. Hindi mo man gustuhin, pero minsan mapapansin mong ang inaasahang gantimpala ay tila hindi dumadating sa mga gumagawa ng mabuti, kundi sa mga marunong dumiskarte.

At doon mo mararamdaman ang mabigat na katotohanan: ang kabutihan, sa mundong ito, ay hindi palaging may kapalit. Hindi palaging sinusuklian. Minsan, kailangan mong tanggapin na ang pagiging mabuti ay isa lang sa maraming paraan para mabuhay—hindi ito garantiya ng tagumpay, hindi ito siguradong daan sa kapayapaan, at lalong hindi ito laging nagdudulot ng ginhawa.

Kaya habang pinipili mong maging mabuti, dapat ding sabayan mo ito ng pagkaalam kung kailan ka lalaban, kung kailan ka hindi papayag, kung kailan mo ipaglalaban ang sarili mo. Dahil kung hihintayin mo lang na gantimpalaan ka ng mundo dahil naging tapat ka, baka abutin ka ng habang-buhay sa kahihintay. Baka ang kabutihang inaasam mo ay hindi talaga galing sa labas, kundi sa loob—at ang totoong gantimpala ay kung paanong natutunan mong lumaban, hindi lang bilang isang mabuting tao, kundi bilang isang matatag at marunong sa mundong hindi palaging patas.

Number 3

Dahil Marami ang Mapagsamantala

Sa mundo ngayon, hindi na sapat ang maging mabait, dahil sa likod ng mga ngiti, marami ang may tinatagong motibo. Isa ito sa mga pinaka-masakit na leksyon na kailangang matutunan ng isang taong walang malisya, ‘yung tipo ng tao na akala’y kapag mabuti ka sa iba, ay gan’un din ang isusukli sa’yo. Pero hindi gano’n ang realidad. Sa likod ng mga kaswal na kumustahan, sa mga pangakong puno ng lambing, sa mga sinasadyang pagtulong—marami riyan ang may hinihintay na pagkakataon para ka gamitin.

Ang tao kasi, kapag nakita kang palaging nagbibigay, palaging umuunawa, palaging nagpaparaya—uunahin nilang i-test kung hanggang saan ang hangganan mo. At kapag nakita nilang hindi ka marunong lumaban, hindi ka marunong magsabi ng “tama na,” hindi ka marunong tumanggi—gagawin kang target. Hindi dahil galit sila sa’yo, kundi dahil alam nilang kaya ka nilang manipulahin. At ang masaklap, gagawin nila itong parang normal lang, parang ikaw pa ang may kasalanan kung bakit ka nasasaktan.

Hindi laging lantaran ang pananamantala. Minsan, naka-balot ito sa mga salitang “para sa'yo rin ‘to,” o “maliit na pabor lang naman.” Pero ang totoo, unti-unti kang inuubos. Inuubos ang tiwala mo sa sarili, ang pasensya mo, ang oras mo, ang pangarap mo. At kapag ubos ka na, kapag wala ka nang maibigay, kapag napagod ka nang umintindi—iiwan ka rin nila. Sapagkat ang habol lang nila ay kung anong makukuha nila mula sa’yo. Kapag wala ka nang silbi, wala ka na ring halaga sa kanila.

Masakit ‘tong katotohanan na ‘to. Pero ito ang dapat mong yakapin para hindi ka mabitag. Kapag hindi mo alam na maraming mapagsamantala, lalo kang nagiging biktima. Kaya ang unang hakbang ay ang pagiging mulat. Maging mapagmasid. Maging marunong. Hindi para mawalan ka ng tiwala sa lahat ng tao, kundi para alam mo kung kanino lang dapat ibuhos ang tiwala mo. Dahil ang tiwala ay parang baso—kapag nabasag, mahirap buuin. At hindi lahat ng tao ay marunong humawak nito nang may pag-iingat.

Ang totoo, hindi mo kontrolado ang intensyon ng ibang tao. Pero kontrolado mo kung paano ka magre-react, paano ka magtatakda ng boundaries, paano mo ipaglalaban ang respeto sa sarili mo. Ang pagiging mabait ay hindi kahinaan, pero ang sobrang kabaitan na walang karunungan ay nagiging paanyaya para abusuhin ka. Kaya sa mundong punô ng mapagsamantala, hindi masama ang maging mabait—basta marunong ka ring manindigan.

Ang mapagsamantala ay lalapit at lalapit, pero kung ikaw ay buo, matibay, at hindi basta-basta nagpapagamit, ikaw mismo ang magiging hangganan nila. At sa bawat pagtatanggol mo sa sarili mo, natututo ka. Lumalakas ka. At mas lalong hindi ka na mauulit na gawing biktima ng mga taong ang alam lang ay ang kumuha, pero hindi kailanman marunong magbalik.

Number 4

Dahil Lahat ng Tao May Sariling Interest

Sa pinakapayak na katotohanan ng buhay, isa ito sa pinaka-hindi lantad pero makapangyarihang puwersa sa likod ng maraming kilos ng tao: lahat ng tao may sariling interest. Ibig sabihin, kahit gaano ka pa ka-close sa isang tao, kahit gaano siya kabait, kahit gaano siya kagaling magsalita ng "ikaw muna," "para sa'yo 'to," o "kayo ang inuuna ko,"—sa dulo, may iniisip siyang kapakinabangan para sa sarili niya. Hindi laging masama 'to, pero laging totoo.

Ito ang dahilan kung bakit kadalasan, kapag may mga desisyon na kailangang gawin, hindi laging ikaw ang pipiliin. Hindi laging ang tama ang pipiliin. Kundi kung ano ang makakabuti para sa kaniya, kung saan siya makikinabang, kung saan siya komportable, kung saan siya hindi talo. At kung hindi mo ito naiintindihan, paulit-ulit kang masasaktan, magtataka, at maguguluhan sa mga tanong na: “Bakit niya ako iniwan?” “Bakit niya ako ginamit?” “Akala ko ba, kasama kami sa laban?”

Hindi ibig sabihin nito na masama ang lahat ng tao. Ang ibig lang sabihin, likas sa tao ang instinct na protektahan ang sarili bago ang iba. At sa mundo ngayon kung saan puro kumpetisyon, puro survival, puro takbuhan ng oportunidad, hindi ka pwedeng laging umaasa na may ibang magsasakripisyo para sa'yo. Ang totoo, karamihan ay hindi. Dahil may sarili silang laban. May sarili silang dahilan kung bakit ginagawa nila ang ginagawa nila.

Kapag naunawaan mo ito, magbabago ang pananaw mo. Hindi ka na laging umaasa. Hindi ka na laging nagtatanong kung bakit. Hindi ka na rin basta-basta nagpapaubaya. Kasi naiintindihan mo na: hindi ikaw ang sentro ng mundo ng kahit sinong tao—pati ng mga pinakamalalapit sa'yo. Sa dulo, may sarili silang layunin. May sarili silang direksyon. May sarili silang pakay na minsan, hindi ka kasali. At kung hindi ka handa roon, madudurog ka.

Ang mundo ay hindi paligsahan ng kabaitan, kundi ng katatagan. Kaya kung ang mga tao ay gumagalaw ayon sa sarili nilang interest, ikaw rin, kailangan mong matutong i-prioritize ang sarili mo. Hindi selfishness ang tawag doon. Awareness ang tawag doon. Maturity. Survival instinct. Kasi kapag hindi mo pinangalagaan ang sarili mo, kapag hindi mo nilinaw kung ano ang hangganan ng pakikisama at pagsasakripisyo mo, mapapagod ka sa kaka-una sa ibang tao—habang sila, matagal ka na palang iniwan sa dulo.

Minsan, kailangan mong tanggapin: ang mga taong akala mong kakampi, ay kakampi lang habang may napapala. Ang mga taong akala mong "para sa'yo," ay para lang sa sarili nila. At kung hindi mo ito matanggap, palagi kang mabibigo. Kaya habang maaga, buksan mo na ang mata mo. Hindi para tumigas ang puso mo, kundi para tumibay ang loob mo. Dahil sa mundong ito, ang pinakaunang tungkulin mo ay hindi ang maging mabait sa lahat—kundi ang maging matatag para sa sarili mo.

At kapag natutunan mong tanggapin na lahat ng tao ay may sariling agenda, mas nagiging malinaw kung sino talaga ang dapat mong pagkatiwalaan. Mas nagiging maingat ka sa pagbibigay. Mas nagiging totoo ka sa sarili mo. At sa bandang huli, ikaw ang hindi basta-basta natitinag. Kasi alam mong sa mundong ito, walang palaging kakampi kundi ang sarili mo mismo.

Number 5

Dahil May mga Panahong Kailangan Mong

Maging "Masama" Para Gawin ang Tama

Hindi ito madaling lunukin. Kasi buong buhay natin, itinuro sa atin na ang kabutihan ay kabutihan, at ang kasamaan ay kasamaan—walang gitna, walang halo. Pero habang tumatagal tayo sa mundong to, habang nahaharap tayo sa masalimuot na mga sitwasyon, unti-unting nababasag ang perpektong pananaw na iyon. Unti-unti nating nakikita na hindi lahat ng kabutihan ay simple. At higit sa lahat, hindi lahat ng "kasamaan" ay tunay na masama.

May mga araw na gugustuhin mong manahimik, pero ang pananahimik ay nagiging kasabwat ng pang-aapi. May mga oras na gugustuhin mong umiwas, pero ang pag-iwas ay nagiging pagtalikod sa prinsipyo. May mga gabi na mapapaisip ka: "Masama ba talaga ako sa ginawa ko? O ginawa ko lang 'yun kasi wala nang ibang paraan?"

Darating ang punto na makikita mong ang "tamang gawin" ay hindi laging mukhang mabait. Hindi ito laging naka-ngiti, hindi ito laging mahinhin, at tiyak—hindi ito laging tinatanggap ng lahat. Minsan, ang tama ay nakakagalit sa iba. Minsan, ang tama ay nangangailangan ng tapang na sumuway, lumaban, at tumayo sa gitna ng ingay kahit alam mong babatuhin ka. At ang pinakamasakit? Minsan ang tama ay magmumukhang kasalanan—pero sa loob-loob mo, alam mong wala kang ibang mapagpipilian.

Ang buhay ay hindi laging puti at itim. Nasa gitna tayo ng kulay-abo. At sa gitna ng kulay-abo, minsan kailangan mong gumawa ng bagay na hindi mo kailanman inakalang kaya mong gawin—hindi dahil gusto mong maging masama, kundi dahil ayaw mong manatiling biktima. Ayaw mong hayaang magtagumpay ang mali. At ayaw mong pabayaan ang sarili mong masira habang nananatili kang "mabuti" sa mata ng iba.

May mga desisyong hindi kayang husgahan ng mata lang. May mga aksyon na sa panlabas ay tila masama, pero sa ilalim ay may dalang katarungan. May mga hakbang na kailangang gawin—kahit mabigat, kahit mabaho, kahit magulo—para lang maituwid ang baluktot. At dito mo makikita ang tunay na lakas. Hindi sa pagsunod sa lahat ng batas at panuntunan, kundi sa kakayahang pumili ng tama kahit mukhang mali sa paningin ng mundo.

Kaya kung dumating ang panahong 'yon—'yong sandali na kailangan mong gumamit ng tapang na may kasamang talim, 'yong sandaling kailangan mong magbitaw ng salita o kilos na hindi inaaprubahan ng karamihan—huwag kang matakot. Hindi lahat ng "kabutihan" ay nakabalot sa katahimikan. At hindi lahat ng "kasamaan" ay galing sa pusong masama. Minsan, ang kailangan mo lang gawin ay yakapin ang katotohanang ito: ang paggawa ng tama ay hindi palaging mukhang mabuti.

At doon, sa pagtanggap na 'yon, nagsisimula ang tunay na kalayaan.

Number 6

Dahil Hindi Lahat ng Digmaan ay Nadadaan sa Dasal

o Kabutihan Lang

Marami sa atin ang lumaki sa paniniwalang ang kabutihan at pananampalataya ay sapat na sandata para malampasan ang lahat ng pagsubok sa buhay. Tinuro sa atin na kapag mabuti kang tao, kapag marunong kang magdasal, at kapag hindi ka nananakit ng kapwa, ay gagantimpalaan ka ng langit at protektado ka laban sa kasamaan. Pero habang tumatanda ka, habang mas lumalalim ang paglalakbay mo sa totoong mundo, unti-unti mong nauunawaan na hindi gano’n kadaling mabuhay kung dasal lang at kabutihan ang baon mo.

Ang katotohanan ay ito: may mga labang kahit anong kabaitan mo, hindi ka rerespetuhin. Kahit ilang beses kang magdasal, hindi basta-basta mababago ang sistema. Hindi dahil kulang ang pananampalataya mo, kundi dahil may mga labang ang hinihingi ay hindi lang pananalig—kundi lakas ng loob, diskarte, at kakayahang gumamit ng kapangyarihang mayroon ka. May mga sitwasyong hindi na kayang solusyunan ng katahimikan, hindi na sapat ang pangingiti, at lalong hindi uubra ang pagiging martyr.

Kahit gaano mo pa gustong panatilihin ang iyong kabutihan, darating ang punto na mapipilitan kang manindigan. Hindi bilang masamang tao, kundi bilang taong sawang-sawa nang apak-apakan, nilalamangan, at pinagsasamantalahan. Hindi ito usapin ng pagiging banal o makasalanan—ito ay usapin ng pagkatao, ng karapatan, at ng survival.

Sa mundo ngayon, kung saan ang ingay ang pinapakinggan, kung saan ang mapangahas ang nauuna, kung saan ang tuso ang umaangat, ang sobrang bait ay nagiging panganib. Oo, totoo na ang dasal ay makapangyarihan. Totoo na ang kabutihan ay kailanma’y hindi mawawala ng saysay. Pero kapag ang paligid mo ay puro nanlalamang, puro madaya, at puro mapagsamantala, paano ka uubra kung ang armas mo lang ay kabaitan?

Kailangan mong maintindihan: may mga laban na kailangang harapin nang may tapang at disiplina, hindi puro dasal. Hindi dahil hindi ka naniniwala sa Diyos, kundi dahil mismong Diyos ang nagturo na may panahon para manalangin at may panahon para lumaban. Ang pananampalataya ay hindi dahilan para manatili kang tahimik habang inaapi. Ang kabutihan ay hindi lisensya para tumalikod sa responsibilidad mong ipaglaban ang sarili mo kapag sinasaktan ka na.

Sa bawat digmaan sa buhay—emotional man, mental, o pisikal—kailangan mong tanungin ang sarili mo: sapat pa ba ang panalangin at kabaitan, o panahon na ba para gumamit ng ibang taktika? Hindi ito tungkol sa pagiging marahas o mapanira. Ito ay tungkol sa pagiging matatag, marunong, at handang gumawa ng mahihirap na desisyon kahit hindi ito laging maganda sa paningin ng iba.

Kasi sa huli, ang mundong ito ay hindi lang para sa mga mabait. Hindi lang para sa mga mahinhin. At lalo na, hindi lang para sa mga taong dasal nang dasal pero takot lumaban. Ang mundong ito ay para sa mga may pananalig, pero may paninindigan. Para sa mga marunong magpakumbaba, pero marunong ding sumuntok kung kailangan. Para sa mga taong hindi lang basta mabait—kundi matapang. Sapagkat sa gulo ng mundong ito, hindi lahat ng digmaan ay nadadaan sa dasal o kabutihan lang.

Number 7

Dahil Mas Mapanganib Maging Inosente

Kaysa Maging Marunong

Sa mundong puno ng panlilinlang, pagpapanggap, at kompetisyon, ang pagiging inosente ay hindi lang simpleng kahinaan—ito ay isa sa mga pinaka-mapanganib na estado ng pagkatao. Ang inosente ay kadalasang hindi pa wasak ang paningin sa katotohanan. Naniniwala siya na ang lahat ng tao ay may mabuting intensyon, na sapat na ang katapatan para umasenso, na ang kabutihan ay palaging ginagantimpalaan. Pero ang kalaban ng inosente ay hindi lang kasamaan—kundi ang sistema mismo. Isang sistemang kumakain sa mga taong hindi handa. Isang mundong walang konsiderasyon sa purong intensyon kung ito’y hindi sinamahan ng katalinuhan.

Ang inosente ay hindi naghahanda sa labanan, kasi ang alam niya, wala namang laban. Para sa kanya, ang buhay ay dapat makatao, makatarungan, at patas. Kaya’t kapag dumating ang salungatan, trahedya, o pagtataksil, ang inosente ay hindi lang nasasaktan—guguho ang buong paniniwala niya sa mundo. Minsan, ang unang sugat ng inosente ay hindi dulot ng pagkatalo, kundi ng pagkabigla. Shock. Kasi hindi niya akalaing posible pala ang ganitong klase ng sakit, panlilinlang, o pang-aapi. At dahil hindi niya ito inaasahan, wala siyang sandata. Walang pananggalang. Walang backup plan.

Sa bawat oras na ginugol mo sa paniniwalang "lahat ay mabuti," may isang oras na ginamit ng iba para planuhin kung paano ka gagamitin. Sa bawat panahong nanalig ka na ang katapatan ay sapat, may isang taong ginamit ang iyong tiwala para makaungos. Ang inosente ay nananatiling hindi handa dahil pinipilit niyang maniwala na hindi kailangan ang paghahanda. Pero ang mundo ay hindi umaayon sa paniniwala ng inosente. Umaayon ito sa diskarte ng marunong.

Ang marunong ay hindi nawalan ng kabutihan. Ngunit natuto siyang maging mapanuri, mapagbantay, at mapagmatyag. Marunong tumingin sa likod ng ngiti, marunong magsuri ng intensyon, marunong dumiskarte kahit hindi palaging tama sa mata ng iba. Ang marunong ay handa sa katotohanang hindi lahat ng tao ay totoo. Hindi lahat ng sistema ay patas. Hindi lahat ng pinapangako ay tinutupad. At dahil handa siya, mas malaki ang tsansang mabuhay, makabangon, at lumaban.

Hindi kasalanan ang pagiging inosente. Pero sa mundong ito, ang inosente ay madaling mabiktima, madalas maloko, at kadalasang naaagrabyado. Kaya habang maaga pa, kailangang magising. Kailangang tanggapin na hindi lahat ng bagay ay dapat pagtiwalaan agad. Hindi lahat ng sitwasyon ay dapat salubungin ng bukas-palad na puso. Minsan, ang kailangan ay saradong kamao, matalim na mata, at pusong handang lumaban para sa sariling kapakanan.

Minsan, ang pinaka-nakakagulat na katotohanan ay ito: ang inosente ay hindi pinoprotektahan ng kanyang kabutihan. Hindi siya sinasagip ng kanyang kalinisan. At sa dulo, kung hindi siya matututo, siya ang unang malulunod sa sistemang kinikilala lang ang matatag, marunong, at handang makipagsabayan.

Sa huli, hindi natin sinasabi na talikuran ang kabutihan. Ang sinasabi natin ay: huwag mong hayaang ang kabutihan mo ang maging dahilan ng pagkawasak mo. Matuto. Maging matalino. Maging mapagmatyag. Sapagkat sa panahon ngayon, ang inosente ay laging unang natatalo.

Number 8

May mga tao talagang wala silang pakialam

sa iyong damdamin

Sa mundong ginagalawan natin, isa sa pinakamahirap tanggapin pero kailangang malaman ay ang katotohanang may mga tao talaga na wala silang pakialam sa iyong damdamin, sa iyong pinagdadaanan, o sa iyong mga pangarap. Hindi ito nangangahulugan na sila ay masama, kundi isa itong realidad na dapat nating harapin upang hindi tayo palaging masaktan o mabigo. Kapag umaasa ka na lahat ng tao ay magiging sensitibo, magiging maunawain, at magbibigay halaga sa iyong mga emosyon, madalas ka lang mabibigo dahil sa hindi lahat ay ganoon ang pag-iisip o pagkatao.

Sa maraming pagkakataon, makikita mo na ang ilan ay mas inuuna ang kanilang sariling interes kaysa sa pakikiramay sa'yo. Hindi nila iniintindi kung paano ka naapektuhan, o kung anong laban ang iyong kinakaharap. Sila ay mas abala sa kanilang mundo, mga plano, at mga pangarap, kaya’t ang damdamin mo ay nagiging background noise na lang sa kanilang buhay. Minsan, ang mga taong ito ay hindi sadyang masama—baka nga abala lang sila o hindi nila talaga alam kung paano maging sensitibo sa nararamdaman ng iba. Pero sa dulo, ang epekto nito sa'yo ay pareho: pakiramdam mong nag-iisa ka, na walang nakikinig o nagmamalasakit.

Dahil dito, matututuhan mong huwag na masyadong umasa o magpakatanga sa ibang tao pagdating sa iyong emosyonal na kalagayan. Kailangan mong matutong maging matatag, matuto kang magharap sa mga problema kahit walang malapit na sasandalan. Kapag napagtanto mo na hindi lahat ay may malasakit, mas malakas ang loob mong protektahan ang sarili mo. Hindi mo na hinahanap ang approval o sympathy ng iba para lang maging okay ang pakiramdam mo. Nagsisimula kang gumawa ng mga hakbang para ayusin ang sarili mo, kahit na walang sumusuporta o walang nagsasabi ng "kaya mo yan."

Mahalagang tandaan na hindi ka obligadong maging bukas sa lahat. Hindi mo kailangang ibahagi ang iyong kalungkutan o problema sa mga tao na hindi naman talaga nagbibigay halaga. Sa halip, mas maganda na mag-focus ka sa pagbuo ng sarili mong emotional resilience, sa paghasa ng iyong kakayahan na tumayo kahit walang ibang humawak sa kamay mo. Dahil kapag natutunan mo na ito, magiging mas malaya ka. Hindi ka na magiging sobra ang pangangailangan sa pagkilala o pakikiramay ng iba, kaya hindi ka na madali madala o masaktan.

Hindi rin naman ibig sabihin na lahat ng tao ay ganito. May mga taong tunay na may malasakit, pero ang aral dito ay hindi lahat ng tao ay kailangang pag-asaang intindihin o damayan ka. Sa mundo, kailangan mo ring maging matalino sa pagpili kung kanino mo ibabahagi ang puso mo, dahil may mga tao talagang hindi ito pahalagahan, o gagamitin pa ito laban sa'yo.

Kapag naiintindihan mo ang katotohanang ito, nagsisimula kang magbago ang pananaw mo sa buhay. Nakakabuo ka ng proteksyon sa sarili mo na hindi nakabase sa panlabas na pag-apruba. Nagiging mas malaya ka sa emotional manipulation at sa mga taong hindi marunong magmahal ng tunay. Mas nagiging matatag ang iyong sarili, at mas lumalakas ang iyong loob na harapin ang anumang pagsubok nang hindi umaasa sa ibang tao para sa iyong kaligtasan.

Sa huli, ito ang isang malupit na aral ng buhay na kailangang matutunan upang hindi ka madala o masaktan ng mga taong walang paki sa iyong damdamin. Kung paano ka magpapakatatag ay nakasalalay sa pagtanggap mo ng katotohanan na hindi lahat ay nararapat bigyan ng lugar sa puso mo, lalo na kung sila ay walang malasakit o malasakit lang sa kanilang sariling mundo.

Konklusyon: Hindi Ka Nilikhang Maging Inutil

Hindi ka nilikhang maging inutil. Hindi ka isinilang sa mundong ito para lang apak-apakan, lokohin, pagsamantalahan, o gawing panakip-butas ng iba. Hindi ka nilikha para lang magtiis habang ang iba ay humahakot ng yaman, kapangyarihan, at kaligayahan sa pamamagitan ng pandaraya habang ikaw ay tahimik lang na nanonood, umiiyak sa isang sulok, at nagtataka kung kailan darating ang katarungan.

May utak ka. May puso ka. May lakas ka—kahit pa sinubukan ng mundo na kunin lahat ‘yan sa’yo. Kahit paulit-ulit kang sinabihan na “magtiis,” “magpatawad,” “maging mabait na lang,” dumating na ang panahon para tanungin mo ang sarili mo: hanggang kailan? Hanggang kailan mo hahayaan ang mundo na paikutin ka, gamitin ka, at baliwalain ka?

Hindi ka inutil. Hindi ka mahina. Hindi mo lang pa ginagamit ang buong potensyal mo dahil natututo ka pa. Pero ngayon, dapat mong tanggapin ang totoo: sa mundong ito, hindi sapat ang puro bait. Kailangan mo ring maging tuso, marunong, at matatag. Kailangan mo ring matutong magsalita kapag kailangan, manahimik kapag dapat, at lumaban kung yun lang ang natitirang paraan para mapanatili ang dignidad mo.

Hindi mo kasalanan kung naging mabait ka at naabuso. Hindi mo kasalanan kung naniwala ka sa kabutihan ng iba at ikaw ang napaso. Pero kasalanan mo na kung sa susunod, pinili mong magbulag-bulagan habang inuulit mo ang parehong pagkakamali. Ang pananahimik mo habang sinasaktan ka ng mundo ay hindi kabutihan—yan ay unti-unting pagpapakamatay ng pagkatao mo.

Hindi ka nilikhang maging biktima habambuhay. Hindi ka isinilang para palaging pasensya lang ang puhunan mo habang ang ibang tao ay ginagamit ang tuso nilang utak para makuha ang gusto nila. Nasa iyo rin ang kapangyarihan. Nasa iyo rin ang karapatang magdesisyon kung kailan mo ilalaban ang sarili mo, at kung kailan mo titigilan ang pagiging martir para sa mga taong walang konsensiya.

Wala kang utang na loob sa mundong nanakit sa’yo. Ang tanging responsibilidad mo ay ang protektahan ang sarili mo at buuin ang sarili mong daan. Kung ang kabaitan ay ginagantihan ng panloloko, matuto ka. Kung ang pananahimik ay sinasamantala, magsalita ka. Kung ang pag-uurong mo ay iniisip nilang kahinaan, ipakita mong mali sila.

Hindi mo kailangang magpaliwanag sa lahat. Hindi mo kailangang magpaalam kung kailan ka magbabago. Basta ang mahalaga: alam mong hindi mo na hahayaang apihin ka ulit. Hindi mo kailangang maging perpekto, pero kailangan mong maging buo. At ang pagiging buo ay hindi nangangahulugang mabait ka palagi—ang pagiging buo ay pagiging handa mong gawin ang kailangan, kahit hindi ito laging maganda sa paningin ng iba.

Kaya't tandaan mo: hindi ka nilikhang maging inutil. Nilikha ka para mabuhay, hindi lang para magtiis. Nilikha ka para lumaban, hindi lang para umiyak. At higit sa lahat, nilikha ka para bumangon—kahit pa ilang beses kang pinabagsak ng mundong ito.