10 Psychological Tricks Para Matigil ang Overthinking at Maging Peaceful ang Isip By Brain Power 2177

10 Psychological Tricks Para Matigil ang Overthinking

at Maging Peaceful ang Isip

Hindi ka makatulog sa gabi. May iniisip ka na naman. ‘Paano kung...’ ‘Bakit ganun?’

‘Sana hindi ko sinabi ‘yon...’

Paulit-ulit. Paikot-ikot. Hanggang sa ubos ka na.

Ang tawag diyan: OVERTHINKING.

At kung hindi mo ‘yan titigilan, mauubos ang kapayapaan mo — pati ang sarili mong tiwala at saya sa buhay.

Pero teka...

Paano kung may paraan para tumigil 'yan?

May mga simpleng psychological tricks na hindi mo kailangan ng therapist para matutunan.

Sa video na ‘to, ibabahagi ko ang 10 pinaka-epektibong paraan para tuluyang mapatahimik ang magulo mong isipan — gamit ang siyensya, psychology, at tunay na karanasan.

Handa ka na bang palayain ang sarili mo mula sa paulit-ulit na pag-iisip?

Kung oo — simulan na natin.

Number 1

Tukuyin ang Iyong "Thinking Triggers"

Isa sa mga pinakaimportanteng hakbang para matigil ang overthinking ay ang pag-alam kung saan ito nagsisimula. Parang apoy — hindi mo mapapatay kung hindi mo alam kung saan nagmumula ang apoy. Ganoon din sa pag-iisip nang paulit-ulit: may pinanggagalingan ito, at ang tawag natin doon ay "thinking triggers" o mga bagay na nagtutulak sa utak nating mag-spiral sa walang katapusang pag-aalala.

Ang mga triggers na ito ay kadalasang hindi natin agad napapansin. Minsan, akala natin basta na lang sumusulpot ang pagkalito, ang kaba, ang pagdududa sa sarili. Pero kung tutuusin, may mga sitwasyon, lugar, o emosyon na palihim na nagtutulak sa atin para bumalik sa parehong mental loop. Hindi mo man agad nahahalata, pero paulit-ulit silang nagpapakita at nag-uudyok sa iyong isip na mag-overdrive. Kapag hindi mo natukoy kung alin ang mga trigger mo, magiging automatic ang reaksyon mo sa tuwing mararanasan mo sila. Para kang kinakaladkad ng isip mo sa parehong landas, kahit hindi mo naman gustong pumunta roon.

Sa tuwing hindi mo alam kung bakit ka nag-o-overthink, parang nawawala ka sa sarili mong mapa. Pakiramdam mo ay wala kang kontrol. Pero kapag natutunan mong tukuyin ang ugat, ang trigger, biglang nagkakaroon ng kaliwanagan. Alam mo na kung kailan ito papasok. At sa sandaling iyon, nagkakaroon ka ng kapangyarihan — kapangyarihang pigilan ito bago pa lumala.

Ang awareness sa sarili ay hindi agad-agad dumarating. Pero sa tuwing pinapansin mo ang kilos ng iyong isipan, unti-unti mong naiintindihan kung anong mga bagay ang dapat mong bantayan. Ang pagtuklas sa mga triggers mo ay parang pagkuha ng susi sa tanikala ng overthinking. Sa halip na mabihag ka ng sariling isip, ikaw ngayon ang may hawak ng direksyon. At mula roon, nagsisimula ang katahimikan.

Number 2

Gamitin ang 5-5-5 Rule

Isa sa pinakamabisang paraan para mapigilan ang overthinking ay ang paggamit ng tinatawag na 5-5-5 Rule.

Ang 5-5-5 Rule ay isang simpleng mental technique para matulungan kang pigilan ang overthinking sa pamamagitan ng pagbibigay ng mas malinaw na perspektibo sa problema o stress mo.

Ganito siya gumagana:

Kapag na-stress o nag-o-overthink ka, tanungin mo ang sarili mo ng tatlong tanong:

1. Mahalaga ba ito sa loob ng 5 minuto?

2. Magkakaroon ba ito ng epekto sa loob ng 5 araw?

3. Magkakaroon ba ito ng epekto sa loob ng 5 taon?

Ang goal ng 5-5-5 Rule ay mailagay sa tamang konteksto ang isang bagay na inaalala mo.

Minsan kasi, isang maliit na pagkakamali o bagay lang ang naiisip natin, pero lumalaki ito sa utak natin na parang krisis na.

Kapag tinanong mo ang sarili mo gamit ang 5-5-5 Rule, pinipilit mong ilawan ang realidad.

Kung sa loob ng 5 minuto lang ito mahalaga, ibig sabihin pansamantala lang ang epekto.

Kung wala itong impact after 5 days, baka hindi na rin worth it pagtuunan ng sobrang atensyon.

Kung wala itong kahulugan after 5 years, hindi mo dapat ito dalhin sa puso ngayon.

Bakit ito epektibo?

Napapahinto nito ang ‘yung paulit-ulit na pag-iisip ng negatibong scenario.

Pinapagana nito ang logical part ng utak mo (prefrontal cortex), imbes na paikutin ka lang ng emosyon mo (amygdala).

Nagkakaroon ka ng emotional distance sa problema — kaya mas kalmado at malinaw kang makakapagdesisyon.

Kaya tuwing mararamdaman mong umiinit na naman ang ulo mo sa kakaisip o hindi ka na makatulog kakabalisa, tandaan mo lang ang simpleng teknik na ito. Sa umpisa, kailangan mo pa itong ipaalala sa sarili mo. Pero habang paulit-ulit mong ginagamit, magiging automatic na ito. At doon mo mararanasan ang tahimik na utak — hindi dahil wala ka nang iniisip, kundi dahil marunong ka nang pumili kung ano ang dapat mong bigyang pansin.

Number 3

I-practice ang Mindfulness

Ang mindfulness ay ang kakayahan nating maging ganap na present — sa oras na ito, sa lugar na ito, sa sandaling ito. Isa itong kasanayang maraming tao ang hindi napapansin na nawala na sa kanila, lalo na sa panahon ngayon kung saan sabay-sabay tayong nakatutok sa cellphone, iniisip ang trabaho, may stress sa pamilya, at may mga alalahanin sa kinabukasan.

Ang hindi alam ng karamihan, ang overthinking ay hindi dahil marami kang iniisip — kundi dahil hindi mo na nararamdaman ang kasalukuyan. Ang isip mo ay palaging lumilipad: minsan nasa nakaraan, pinagsisisihan ang mga nangyari, o kaya naman ay nasa hinaharap, kinakabahan sa mga hindi pa nangyayari. Kaya nagkakaroon ng kaguluhan, kaba, at pagkaubos ng enerhiya. At dito pumapasok ang mindfulness.

Sa tuwing pinipili mong mag-mindfulness, para mo na ring binibigyan ng pahinga ang utak mo. Hindi mo kailangang “ayusin” agad ang mga problema — ang kailangan mo lang gawin ay maging buo ang presensya mo sa ginagawa mo sa mismong sandaling ito. Walang husga. Walang interpretasyon. Wala kang kailangang baguhin. Tanggap lang. Naroroon ka lang, at buo ang atensyon mo sa kasalukuyan.

Kapag natutunan mong maging mindful, napapansin mong lumalambot ang tensyon sa katawan mo. Kumakalma ang damdamin. At kahit hindi nawawala agad ang problema, nagkakaroon ka ng espasyo para hindi ito mag-overwhelm sa’yo. Unti-unti mong nararamdaman ang kapayapaan — hindi dahil perpekto na ang lahat, kundi dahil kaya mo nang huminga sa gitna ng ingay. Kaya mo nang maramdaman ang ngayon, at hindi ka na hinihila ng “paano kung…” o “sana noon…”

Mindfulness ay hindi pagiging pasibo. Isa itong aktibong pagpili na mamuhay ng may kamalayan. At sa tuwing pinipili mo ito, mas lalo kang nakakakonekta sa sarili mo. Mas nakikita mo ang mga bagay sa mas malinaw na lente. Mas naririnig mo ang sarili mong boses sa gitna ng gulo. At sa bawat araw na ginagampanan mo ito, mas lumalalim ang katahimikan sa loob mo — hindi katahimikang tahimik lang, kundi yung klase ng kapayapaan na hindi kayang galawin ng kahit gaano pa karaming ingay sa labas.

Mindfulness ang tulay mula sa utak na magulo papunta sa puso na payapa. At sa panahon kung saan halos lahat ay nagmamadali, ang taong marunong tumigil at maramdaman ang kasalukuyan — siya ang tunay na malaya.

Number 4

Iwasan ang “All-or-Nothing Thinking”

Isa sa mga pinakamasasamang kalaban ng tahimik na isipan ay ang tinatawag na “All-or-Nothing Thinking.” Ito yung automatic response ng utak kapag iniisip natin na lahat ay dapat perpekto, o wala nang saysay. Kapag ganito ang mindset mo, laging may sukatan — at laging extreme ang sukatan. Wala kang puwang para sa gitna. Wala kang pasensya para sa proseso. At sa bawat pagkakamali o kakulangan, parang buong pagkatao mo na ang palpak.

Ganito kumilos ang utak kapag nalulunod sa pressure. Itinutulak ka nitong paniwalaan na kapag hindi mo naabot ang sukdulan, hindi sapat. Kapag may bahid ng pagkukulang, hindi na maganda. Kapag may maliit na mali, lahat ng nagawa mo ay parang nabura. At d’yan nagsisimula ang overthinking.

Ang problema sa ganitong paraan ng pag-iisip ay hindi lang ito nakakapagod — nakakaparalisa rin ito. Hindi ka makakilos, kasi ang taas ng standards mo. Hindi ka makasaya, kasi ang focus mo ay nasa kulang. Kahit anong effort mo, hindi mo ma-appreciate, kasi may maliit na butas kang tinititigan.

Pero ang totoo, ang buhay ay hindi black and white. Hindi lang “tagumpay” o “kabiguan.” Hindi lang “tama” o “mali.” Ang totoo, ang karamihan sa mga bagay sa mundo ay nasa gitna. May mga araw na hindi mo kayang ibigay ang 100%, at ayos lang ‘yun. May mga sitwasyon na hindi mo kontrolado, at hindi ibig sabihin nun ay nawalan ka na ng halaga.

Kapag pinipilit mong mamuhay sa pagitan lang ng dalawang sukdulan — perfection o disaster — lagi kang matatalo. Kasi kahit gaano mo pa pagsikapan, may mga bagay talagang hindi mo maabot sa unang try. At kung sa tuwing may maliit kang pagkukulang ay tatawagin mo na agad ang sarili mong “failure,” hindi ka na uunlad. Ikaw mismo ang pumapatay sa sarili mong confidence, dahan-dahan, araw-araw.

Kaya napakahalagang matutong kilalanin ang gitna. Kilalanin ang effort, ang progress, ang paunti-unting pagbabago. Hindi mo kailangang maging perpekto para maging sapat. Hindi mo kailangang tapusin lahat sa isang araw para masabing may nagawa ka. Hindi mo kailangang saklawin ang lahat para patunayan ang sarili mo. Ang kailangan mo lang ay kumilos, magpatuloy, at tanggapin na may gitna sa pagitan ng dalawang dulo.

At sa tuwing mahuhuli mo ang sarili mong nahuhulog sa “all-or-nothing” na pag-iisip, huminga ka muna. Alalahanin mong may espasyo ang pagkatao mo para sa pagkakamali, para sa pagtutuwid, para sa kabagalan, at higit sa lahat — para sa pag-unlad.

Number 5

Maglagay ng “Mental Stop Sign”

Isa sa mga pinaka-epektibong psychological tricks para matigil ang overthinking ay ang tinatawag na "Mental Stop Sign." Simple ito sa konsepto, pero napakalalim ang epekto kapag consistent mong ginagawa.

Kapag tayo ay nag-o-overthink, kadalasang parang sirang plaka ang ating isipan. Iisa lang ang kanta, pero paulit-ulit. Isang maliit na pagkakamali sa trabaho, isang text na walang reply, isang simpleng “baka”—lahat ito'y kaya tayong ilubog sa walang katapusang pag-iisip. At bago pa natin namamalayan, nawawala na tayo sa kasalukuyan. Hindi na tayo naririto. Nasa loob na tayo ng utak natin, kinakausap ang sarili, pinapagalitan ang sarili, iniimbento ang mga senaryong hindi pa naman nangyayari. At dun tayo nauubos.

Ang Mental Stop Sign ay isang mental tool na nagsisilbing "emergency brake" para sa isip mong nagwawala. Kapag naramdaman mong umiikot na naman ang isip mo sa parehong problema o pangamba, iniimagine mo sa isip mo ang isang napakalaking, matingkad na pulang karatula — isang STOP SIGN. Isang malinaw, malakas, at walang pasubaling utos sa utak mo: "TIGIL."

Ito ay hindi basta larong isip lamang. Kapag paulit-ulit mong ginagamit ang Mental Stop Sign tuwing nagsisimula kang maipit sa spiral ng overthinking, unti-unti mong natuturuan ang iyong utak na may hangganan ang pag-iisip. Hindi lahat ng naiisip mo ay dapat pagbigyan. Hindi lahat ng tanong sa isip ay kailangang sagutin. Hindi lahat ng alalahanin ay kailangang ulit-ulitin.

Sa pagsasanay, ang utak mo ay matututo na tumigil. Matututo na makinig sa iyo. Dahil sa totoo lang, may kapangyarihan kang kontrolin ang iyong isipan—hindi kabaligtaran.

Minsan ang kailangan mo lang ay isang malinaw na senyales. Isang visual cue na magsasabing, “Tama na.” Kapag ginawa mo ito nang paulit-ulit, ang overthinking ay mawawalan ng kapangyarihan. Dahil sa tuwing susubukan nitong bumalik, may sagot ka na: isang matatag, malinaw, at matapang na STOP.

Ito ang simula ng kalayaan. Ang kalayaan mula sa ingay ng sarili mong isipan.

Number 6

Mag-practice ng Self-Compassion

Ang self-compassion ay isa sa pinakamakapangyarihang paraan para matigil ang overthinking—pero ito rin ang madalas nating nakakalimutang gawin. Sa totoo lang, tayong mga overthinker, sanay na sanay tayong maging mahigpit sa sarili. Kapag nagkamali tayo, parang may boses sa loob natin na nagsasabing: “Ano ba 'yan, palpak ka na naman,” o kaya, “Dapat alam mo na ‘to, bakit ka ganyan?” Paulit-ulit, paulit-ulit. Parang broken record.

Pero ang tanong—nakakatulong ba 'yon? Hindi. Sa halip, lalo tayong nai-stress. Lalo tayong natatakot magkamali. Lalo tayong nagdadalawang-isip sa bawat galaw. Dahil sa sobrang paghuhusga natin sa sarili, hindi na tayo makakilos nang normal. Ang isip natin, laging alerto, laging nagbabantay, laging takot. At dito nagsisimula ang spiral ng overthinking.

Ang self-compassion ay ang pagbibigay ng kabaitan sa sarili, lalo na sa mga panahong pakiramdam mo ay hindi mo ito “deserve.” Ito ang kakayahang aminin sa sarili na, “Oo, may mga bagay akong hindi nagawa nang tama, pero hindi ibig sabihin nun na masama akong tao.” Isa itong mindset kung saan tinatanggap mong hindi ka perpekto—at ayos lang ‘yon. Tao ka. Normal kang nagkakamali. At hindi mo kailangang pahirapan ang sarili mo dahil lang doon.

Kapag natutunan mong magpakita ng malasakit sa sarili, unti-unti ring humuhupa ang boses ng takot sa isip mo. Hindi mo na kailangan i-review ang isang pangyayari ng 20 ulit para lang malaman kung naging tama ka. Hindi mo na kailangang balikan ang bawat salita mo sa isang usapan para lang siguraduhing hindi ka nakasakit. Dahil alam mo na—kahit magkamali ka—may puwang ka pa rin para tumubo, para matuto, para magbago. Hindi mo kailangang maging perfect bago mo mahalin ang sarili mo.

Ang self-compassion ay hindi pagiging mahina. Hindi rin ito pagbibigay ng lisensyang tamarin o gumawa ng mali. Ang tunay na self-compassion ay matatag. Ito ang boses sa loob ng utak mo na nagsasabing, “Hindi naging madali, pero nandito pa rin ako. At kaya ko pa rin.” Ito ang mindset na nagbibigay-laya sa isip mo. Imbes na paulit-ulit kang nagpaparusa sa sarili, natututo kang magpahinga. Natututo kang tumahimik. Natututo kang magtiwala na kahit hindi mo alam ang lahat ng sagot ngayon, ayos lang. Kasi patuloy kang sumusubok. At sapat na ‘yon.

Kapag natutunan mong maging kaibigan ang sarili mo, mas madali mo ring labanan ang pag-iisip nang labis. Kasi sa bawat tanong, sa bawat duda, sa bawat "paano kung mali ako?"—may panig sa loob mo na marunong sumagot nang may pag-unawa at hindi takot. Doon nagsisimula ang tunay na kapayapaan. Sa sarili. Sa loob. Sa katahimikan ng isang isip na hindi na kailangang laging tama—dahil natututo na itong magmahal, kahit kailan, kahit paano.

Number 7

Mag-Tanong, Hindi Mag-Conclude

Isa sa mga ugat ng overthinking ay ang ugali nating gumawa ng sariling konklusyon kahit kulang tayo sa impormasyon. Parang pelikula sa utak natin — nagsusulat tayo ng sarili nating script, pero hindi natin alam kung ano talaga ang nangyayari sa likod ng eksena. At madalas, ang sinusulat nating kwento ay punô ng takot, rejection, at worst-case scenarios.

Hindi pa nagsisimula ang tunay na usapan, tapos na sa isip mo. Hindi pa nagsasabi ng dahilan ang isang tao, nasaktan ka na agad. May sinabi lang na isang salita, pero pinalawak na ng utak mo, kinonek-konek mo na sa iba pang pangyayari, at sa dulo — nasaktan ka, na-stress ka, hindi ka na makatulog. Hindi dahil totoo ang nangyari, kundi dahil ikaw mismo ang gumawa ng sariling bersyon ng katotohanan sa loob ng isip mo.

Dito pumapasok ang lakas ng simpleng prinsipyo: mag-tanong. Hindi para interogahin ang sarili o ang ibang tao, kundi para huminto ka muna. Para bigyan mo ang sarili mo ng espasyo — ng pagitan sa pagitan ng pangyayari at sa reaksyon mo. Dahil sa pagitan ng pangyayari at reaksyon, nandoon ang kalayaan mo. Kalayaang hindi ka basta magpatalo sa emosyon. Kalayaang piliin ang kapayapaan kaysa sa pangungutya ng isip mo.

Ang pagtatanong ay anyo ng pagkilala na, “Hindi ko alam lahat ng bagay — at okay lang ‘yon.” Isang paalala ito na hindi mo kailangang maging psychic, hindi mo kailangang hulaan ang iniisip ng ibang tao, at lalong hindi mo kailangang saktan ang sarili mo sa mga haka-haka.

Ang totoo, mas marami tayong naiimbentong problema sa isip kaysa sa totoong nangyayari sa labas. At sa bawat pagkakataong pipiliin mong magtanong kaysa mag-conclude, binibigyan mo ang utak mo ng break. Tila sinasabi sa sarili mong, “Sandali lang. Hindi pa ito ang buong istorya.” At sa simpleng pagtanong na ‘yan, nababawasan ang bigat sa dibdib, natatanggal ang pressure sa puso, at unti-unti, nakakahinga ka.

Minsan, ang kapayapaan ay hindi galing sa mga sagot, kundi sa pagtanggap na hindi pa ito ang tamang oras para magdesisyon kung anong totoo.

At sa katahimikang ‘yon, doon mo maririnig muli ang sarili mo — hindi ang boses ng takot, kundi ang boses ng pag-asa.

Number 8

Limitahan ang Social Media at Info Overload

Isa ito sa mga pinaka-hindi natin namamalayang ugat ng overthinking — ang information overload.

Sa panahon ngayon, normal na ang paggising mo pa lang sa umaga ay hawak mo na agad ang cellphone. Hindi ka pa nga bumabangon ng kama, naka-login ka na sa mundo. Bago ka pa makapaghilamos, nabomba ka na ng impormasyon: limang balitang hindi mo naman hiningi, tatlong reklamo ng kakilala mo sa Facebook, at dose-dosenang opinyon ng mga taong hindi mo naman kilala pero ramdam mo na ang tensyon ng kanilang saloobin.

Akala natin normal lang ‘to. Kasi lahat naman ng tao ay ganito na. Pero ang hindi natin alam, dahan-dahan na palang napupuno ang isip natin ng ingay.

Pero ngayon? Kahit wala kang ginagawa, kahit nakaupo ka lang sa bahay, iniisip mo ang mga ganito:

“Paano kung hindi ako enough?”

“Bakit siya angat na sa buhay, ako hindi pa rin?”

“Kailangan ko na bang mag-invest?”

“Ano bang kailangan kong baguhin sa sarili ko?”

Lahat ng ito, sabay-sabay. Galing lahat sa iba't ibang content, quotes, reels, tweets, vlogs, news articles, at mga komento ng taong hindi mo pa nakilala kahit minsan.

Ang impormasyong hindi mo kailangan ay parang mga kahon na tinatambak sa loob ng maliit mong kwarto sa isipan.

Isipin mo ito: may isa kang maliit na kwarto sa loob ng ulo mo, at sa bawat scroll mo, may isang bagong kahon na pumapasok. Hindi mo pa nga naaayos ‘yung nauna, may kasunod agad. Hanggang sa mapuno ang kwarto. Wala ka nang malakaran. Wala ka nang mapwestuhan. At isang araw, magugulat ka — hindi mo na alam kung alin ang importanteng i-process, at alin lang ang dapat mo palang i-ignore.

At doon nagsisimula ang overthinking.

Hindi dahil mahina ang utak mo. Hindi dahil drama ka lang. Kundi dahil sobra na talaga ang laman ng isip mo.

Lahat ay gustong iproseso, gustong maintindihan, gustong maresolba — kahit hindi naman talaga para sa’yo ‘yun.

Kapag hindi mo nilimitahan ang social media o ang dami ng content na pinapapasok mo araw-araw, paulit-ulit kang mapupunta sa isang invisible cycle.

Kaya kahit physically tahimik ang paligid mo, parang may nakasigaw sa loob ng utak mo. Isang parang mabigat na presensyang hindi mo maipaliwanag — isang pakiramdam na may mali, kahit wala naman talagang nangyayari. ‘Yun ang tinatawag nating invisible load — ang bigat ng lahat ng ideyang pumasok sa isip mo na hindi mo namalayan.

Ang utak ay parang sponge.

Kaya nitong sumipsip. Pero may limitasyon din. Kapag sobra na ang na-absorb, hindi na ito nakakasipsip ng bago. Hindi na ito makapag-process ng tama. Hindi na ito malinaw.

At ang malinaw na pag-iisip ang unang nawawala kapag sobra ang laman ng utak.

Kaya kung gusto mong makatakas sa overthinking, kailangan mong matutong pumili.

Pumili kung anong content lang ang papasok sa isip mo. Pumili kung kailan ka magiging bukas sa mundo, at kung kailan ka dapat magsara para sa sarili mong katahimikan.

Minsan, ang tunay na detox ay hindi yung physical. Hindi sa katawan. Kundi sa isip.

Minsan, ang pinaka-kailangan mong i-unfollow ay hindi tao — kundi ingay. Ingay ng opinyon. Ingay ng pressure. Ingay ng mundo.

Dahil sa sobrang daming boses sa labas, hindi mo na marinig ang boses mo mismo.

At paano ka makakapagdesisyon kung hindi mo naririnig ang sarili mo?

Paano ka magiging panatag kung puro panlabas na ideya ang laman ng utak mo?

Ang kapayapaan ay hindi nawawala — tinatabunan lang ng sobrang daming external noise.

Ang kailangan mo lang ay tahimik na espasyo para muling marinig ang sarili mong boses.

Doon nagsisimula ang tunay na kapayapaan.

Hindi sa pagkuha ng bagong app, bagong goal, o bagong productivity hack.

Kundi sa simpleng pagpili na isara ang mundo kahit saglit — para marinig mo ang sarili mong tinig.

At kapag narinig mo ulit ang boses mong kalmado…

Doon mo mararamdaman na hindi pala ikaw ang problema.

Sadyang masyado ka lang napalibutan ng sobrang daming ingay.

Number 9

Mag-practice ng “One Task at a Time” Mindset

Isa sa pinakamalaking dahilan kung bakit tayo natutuliro at nauubusan ng lakas sa isip ay dahil gusto nating pagsabay-sabayin ang lahat. Gusto nating matapos agad ang trabaho, may sagot agad sa problema, maalagaan ang pamilya, maayos ang kinabukasan, mapatahimik ang sarili, at makamit ang lahat — sabay-sabay. Sa totoo lang, hindi ito lakas ng isip. Isa itong patibong.

Ang utak ng tao ay hindi likas na ginawa para mag-proseso ng maraming bagay nang sabay. Kapag pinipilit natin, hindi natin namamalayan na unti-unti tayong nauubos. Ang isip mo ay parang ilaw — kapag ikinalat mo sa maraming direksyon, mahina ang tama. Pero kapag tinutok mo sa iisang bagay, mas maliwanag at mas malalim ang naaabot.

Ang “one task at a time” mindset ay hindi lang disiplina — isa itong uri ng pagrespeto sa sarili. Ibig sabihin, pinipili mong bigyan ng buong atensyon ang isang bagay nang walang kahati. Kapag natutunan mong gawin ito, unti-unti mong mararamdaman ang isang tahimik at malinaw na daloy sa isip mo. Mas nagiging simple ang bawat hakbang. Mas ramdam mo ang progreso. Mas buo ang bawat ginagawa mo.

Sa halip na mag-panic sa dami ng iniisip, matututo kang huminga, tumigil saglit, at sabihin sa sarili: “Isa lang muna.” At ‘pag natapos mo iyon, saka ka lumipat sa susunod. Hindi ka mananalo sa laban kung sinusugod mong lahat ng kalaban sa isang sabay na sipa. Pero kung haharapin mo sila isa-isa, may lakas kang natitira sa dulo.

Ang isip na nakapokus ay mas masaya. Mas may kapayapaan. Mas may direksyon. At higit sa lahat, mas may saysay ang bawat ginagawa mo. Kaya simula ngayon, huwag mong sayangin ang lakas mo sa pagkakalat. Ibuo mo ang sarili mo sa kasalukuyan, isa lang munang hakbang — isa lang munang gawain — at mararamdaman mong unti-unting bumabalik ang kapayapaan na matagal mo nang hinahanap.

Number 10

Gumamit ng Affirmations na Hindi Fake

Marami sa atin ang natutuksong gumamit ng mga affirmation gaya ng "Ako ang pinakamagaling," o "Lahat ng bagay ay ayos lang." Pero sa totoo lang, kung hindi naniniwala ang puso mo sa sinasabi mo, parang nagsisinungaling ka lang sa sarili. At ang resulta? Hindi ka gumagaan. Mas lalo ka lang nakakaramdam ng pagdududa. Para bang pinipilit mong kumbinsihin ang utak mo na okay ang lahat — kahit hindi naman talaga.

Ang tunay na affirmation ay hindi dapat parang fantasy o pangarap na malayo sa katotohanan. Dapat ito ay salamin ng kasalukuyang kakayahan mo, ng effort mong ginagawa, at ng mga bagay na kontrolado mo. Kasi kung puro denial ang affirmation mo, hindi mo tinutulungan ang sarili mo — binubulag mo lang ito.

Kapag overthinker ka, madalas sobrang lakas ng boses ng self-criticism. Lahat ng pagkukulang mo, lahat ng mali mo, inuulit-ulit sa isip mo. Ngayon, kung ang ipantatapat mo lang diyan ay fake na positivity, hindi talaga ito makakatulong. Pero kung matututo kang sabihin sa sarili mo ang mga bagay na totoo, totoo mong pinaniniwalaan kahit kaunti lang — doon nagsisimula ang tunay na pagbabago.

Ang totoong affirmation ay parang isang kamay na nakapatong sa balikat mo, hindi para sabihing "perfect ka," kundi para ipaalala: "Nandito pa ako. Hindi pa ako sumusuko."

Hindi ito kailangan ng drama o ng malalaking salita. Ang kailangan lang ay tapat na pag-uusap sa sarili mo.

Kapag ganito ka mag-affirm, hindi ka lang basta nagpapalakas ng loob — inaaruga mo ang sarili mo. At sa gitna ng overthinking at gulong-gulo mong isip, minsan, ang pinaka-kailangan mo lang ay marinig mula sa sarili mo mismo: "Hindi ko man alam ang lahat ng sagot ngayon, pero hindi ko kailangang takasan ang sarili ko."

Yan ang lakas ng affirmation na hindi fake — dahil totoo mo itong pinanghahawakan.

Conclusion:

Ang totoo, ang overthinking ay parang maliit na alon na kapag hinayaan mong lumaki, bigla na lang magiging bagyong hindi mo na makontrol. Sa una, simpleng tanong lang — pero maya-maya, umiikot na sa utak mo nang paulit-ulit. Nakakadrain, nakakapagod, at minsan, hindi mo na alam kung saan ka magsisimula para huminto. Pero tandaan mo ito: hindi ka ipinanganak na overthinker. Natutunan mo lang 'yan — at kung natutunan mo, pwede mo ring matutunang i-unlearn.

Ang bawat trick na tinalakay natin ay hindi simpleng tip lang — kundi mga kasangkapang pwedeng bumago sa kalidad ng araw-araw mong pamumuhay. Hindi mo kailangang gamitin lahat agad-agad. Hindi rin kailangang maging perfecto ka bukas. Ang mahalaga, may sinimulan ka. Kapag pinili mong paunti-unting baguhin ang takbo ng iyong pag-iisip, pinipili mong bigyan ang sarili mo ng kapayapaan — kapayapaang hindi mo kailangang hintayin sa labas, dahil kaya mo itong likhain sa loob mo.

Sa panahon ngayon na sobrang bilis ng takbo ng mundo, normal lang mapagod ang utak. Normal lang magduda. Normal lang mag-isip nang malalim. Pero hindi ibig sabihin na dapat kang manatiling bihag ng sarili mong isip. May karapatan kang matahimik. May karapatan kang huminga nang maluwag. At higit sa lahat, may kakayahan kang kontrolin kung paano ka tumugon sa bawat gulo ng buhay. Kasi sa bandang huli, hindi naman ang sitwasyon ang sumisira sa'yo — kundi kung paano mo ito iniisip.

Hindi mo kailangang mauna sa lahat. Hindi mo kailangang makuha ang lahat ng sagot. Ang kailangan mo lang ay ang desisyong simulan ang hakbang — pabalik sa sarili mong katahimikan. At 'yan ang pinakamakapangyarihang desisyon na maaari mong gawin ngayon.

Patuloy ka lang. Dahan-dahan. Huwag mong minamadali. Hindi mo kailangang labanan agad ang lahat ng gulo sa loob mo. Minsan, ang kailangan mo lang gawin ay pakinggan ang katahimikan, at paniwalaan mong unti-unti kang gagaling.