10 Toxic Mindset Na Dapat Tanggalin Sa Isip Mo By Brain Power 2177
Napansin mo ba 'to? Kapag may magandang oportunidad, ikaw mismo ang nagdadalawang-isip. Kapag may chance na umasenso, iniisip mong baka hindi ka karapat-dapat. Tanong: Bakit parang sarili mo ang pinakamalaking kalaban mo?
Hindi pera, hindi ibang tao — kundi 'yung mga paniniwalang nakatanim sa utak natin na unti-unting sumisira sa pangarap natin.
Sa artikulo na 'to, ilalantad natin ang 10 toxic mindset na dapat mong i-uninstall sa isip mo — bago pa nila tuluyang sirain ang kinabukasan mo.
Kaya kung seryoso ka sa pagbabago, simulan na natin.
Number 1
“Hindi ako magaling, kaya wala na akong pag-asa.”
Isa ito sa pinakamasakit pero pinakakaraniwang paniniwala na tumatama sa marami sa atin. Yung pakiramdam na parang hindi ka ipinanganak na may "talent," kaya wala ka nang karapatang mangarap ng malaki. Parang sinasabi ng utak mo na “hanggang dito ka na lang,” kahit may parte ng puso mong gustong sumubok pa.
Ang masama sa mindset na ito ay hindi lang nito pinipigilan ang pagkilos mo ngayon — sinisira rin nito ang paniniwala mo sa sarili mong kinabukasan. Unti-unti mong kinukumbinsi ang sarili mo na hindi ka para sa tagumpay. Na para lang ‘yon sa mga “pinagpala,” sa mga “natural na magaling,” sa mga taong laging una sa klase, o laging pinupuri. Habang ikaw, laging tagasalo ng pagkatalo. Laging kulang. Laging huli.
Pero ang hindi natin napapansin: ang pagiging “magaling” ay hindi laging regalo — madalas, bunga ‘yan ng proseso. At kung lagi mong iniisip na wala kang pag-asa kasi hindi ka agad magaling, parang sinasayang mo rin ang pagkakataong matuto, magsimula, at gumaling sa sariling panahon mo. Sa totoo lang, walang sinuman ang agad-agad naging eksperto sa simula. Lahat nagsimula sa kaba, sa duda, sa tanong: “Kaya ko ba ‘to?”
Pero kapag nanatili kang nakakulong sa ideya na hindi ka magaling, hindi mo rin mabibigyan ng chance ang sarili mong patunayan na kaya mo pala. Hindi mo masusubukan ang sarili mo sa totoong laban. Kasi bago ka pa man pumasok sa laban, talo ka na sa isip mo.
At d’yan nagsisimula ang tunay na pagkatalo — hindi sa pagkakamali, kundi sa pagsuko bago pa man magsimula.
Number 2
“Kailangan perpekto lagi.”
Isa ito sa pinaka-mapanganib na mindset na madalas hindi natin agad namamalayan. Sa unang tingin, parang okay lang, kasi ang goal naman ay “kabutihan” o “excellence.” Pero sa likod ng mindset na ‘to, may nakatagong takot — takot mapahiya, takot mapuna, takot mabigo. At dahil sa takot na 'yan, hindi tayo makakilos. Hindi tayo makapagsimula. O kung nagsimula man tayo, madalas natitigil tayo sa gitna dahil hindi tayo kuntento sa ginagawa natin.
Ang hirap kasi kapag perfectionist ang isip. Lahat ng kilos mo parang may CCTV, bawat sulat mo parang may judge na naghihintay ng pagkakamali, bawat salita mo parang kailangang walang sablay. Sa mindset na ‘to, hindi sapat ang “maganda” — dapat “perpekto.” Hindi sapat ang “ayos” — dapat “flawless.” At kapag hindi mo naabot ang standard na ‘yan, kahit gaano pa karaming effort ang ibinuhos mo, pakiramdam mo palpak ka pa rin.
Ang masama pa rito, ‘pag naging sukatan mo ang pagiging perpekto, napu-frustrate ka hindi lang sa sarili mo, kundi pati sa ibang tao. Nawawala ang pasensya mo sa proseso. Nawawala ang appreciation mo sa progreso. At dahan-dahan, nawawala na rin ang gana mong ipagpatuloy ang sinimulan mo.
Sa totoo lang, ang ugat ng perfectionism ay hindi pagmamahal sa galing — kundi kawalan ng tiwala sa sarili. Kasi ang taong tiwala sa sarili, alam niyang okay lang magkamali. Alam niyang ang imperfection ay hindi kahinaan, kundi parte ng paglago. Ang taong may tiwala, hindi niya kailangan ng validation mula sa pagiging “perpekto” — kasi buo na siya kahit may sablay pa.
Ang tanong: hanggang kailan mo pipilitin ang sarili mong maging perpekto, kung sa totoo lang, sapat ka na para magsimula kahit hindi ka pa “ganap”? Hanggang kailan mo ipagpapaliban ang pagkilos dahil hinihintay mong maging 100% ready, kahit alam mong ang growth ay nagsisimula lang kapag hinayaan mong matuto sa gitna ng pagkukulang?
Number 3
“Bahala na…” o “Kung para sa ’kin, para sa ’kin talaga.”
Isa ’to sa mga pinaka-malalim pero madalas maling inaasahan ng maraming tao. Sa unang tingin, parang positibo siya — parang may tiwala ka sa tadhana, sa Diyos, o sa kung anumang puwersa ng buhay. Pero kapag mas inintindi mo, minsan pala ginagamit lang natin ’to bilang takas — isang eleganteng excuse para hindi kumilos, para hindi magsikap, at para hindi manindigan sa sarili nating pangarap.
“Bahala na” — parang isang piraso ng pahinga. Pero kung paulit-ulit mo ’tong sinasabi sa tuwing may desisyong kailangan kang gawin o aksyong kailangan mong harapin, unti-unti nitong tinuturuan ang isip mo na huwag nang umasa sa sarili mong kakayahan. Na ang kapalaran ay laging nasa labas ng kamay mo. Na kahit hindi ka kumilos, may darating. Na kahit hindi ka magsimula, may matatapos. Na kahit hindi ka sumubok, baka makuha mo pa rin. Ito ang mindset na nakakatulog sa laban, habang umaasa sa panalo.
Ang totoo, hindi ito pananampalataya — kundi pag-iwas. Hindi ito pagiging kalmado — kundi pagiging kampante sa maling paraan. Kasi habang sinasabi mong “Kung para sa ’kin, para sa ’kin talaga,” nakakalimutan mong may mga bagay na para sa’yo nga, pero kailangan mo pa ring lakarin, sikapin, at ipaglaban. Ang para sa’yo, hindi basta dumarating. Kadalasan, kailangan mo ’yong sunduin.
May mga pagkakataong ginagamit natin ang ganitong mindset para hindi madismaya. Kasi kung hindi ka kumilos, wala kang inaasahan. At kung wala kang inaasahan, hindi ka masasaktan. Pero hindi ba’t mas malalim ang sakit ng isang buhay na hindi mo nasubukang buuin, kumpara sa isang pagkatalong buong puso mong nilabanan?
Kapag nasanay kang iasa ang lahat sa “bahala na,” nakakalimutan mong meron kang kapangyarihan. Nakakalimutan mong may talento kang pwedeng paunlarin, may oras kang pwedeng gamitin, at may pagkakataong hindi dapat palampasin. Ang tunay na pananampalataya, hindi lang basta pag-asa — ito’y lakas ng loob na sabayan ang dasal ng gawa.
Ang mundo ay hindi laging patas, totoo ’yan. Pero hindi ibig sabihin niyan ay titigil na tayo sa pagsubok. Hindi porke’t may hindi nangyari noon, eh wala nang puwedeng mangyari ngayon. Hindi porke’t mahirap, eh wala ka nang magagawa. Kasi sa totoo lang, minsan ang dahilan kung bakit hindi mo pa nakakamit ang tagumpay, ay hindi dahil hindi ito para sa’yo — kundi dahil hindi mo pa talaga ito sinisikap kunin.
Kaya sa susunod na mapabuntong-hininga ka at masambit mong “Bahala na…”, itanong mo sa sarili mo: ginagawa ko ba talaga ang bahagi ko? Kasi baka hindi mo kailangan ng mas maraming swerte. Baka ang kailangan mo lang — ay mas maraming aksyon.
Number 4
“Ang tagumpay ng iba ay kabawasan sa akin.”
“Ang tagumpay ng iba ay kabawasan sa akin.”
Isang lason sa puso at isipan. Tahimik pero malakas. Hindi mo man agad namamalayan, pero unti-unti kang sinisira. Kasi habang tumitingin ka sa pag-angat ng iba, pakiramdam mo parang ikaw naman ang bumababa. Para bang sa tuwing may umaakyat sa taas, ikaw ang naiwan sa baba. At doon na nagsisimula ang pagkumpara, ang selos, ang tanong na “bakit siya meron, ako wala?”
Minsan hindi mo na nga pinapansin ang sarili mong progreso dahil mas nakatuon ka sa tagumpay ng iba. Napapaisip ka kung sapat ka pa ba. Napapaisip ka kung may silbi pa bang magsikap, kung nauuna naman palagi ang iba. At habang ginagawa mo 'yan, mas lalo kang napaparalisa. Hindi dahil kulang ka, kundi dahil nakatingin ka sa maling direksyon.
Kasi ang mindset na ito, palaging may kakambal na pakiramdam ng pagkatalo. Kahit hindi ka pa naman natatalo. Kahit hindi mo pa sinusubukan. Para bang ang dami mo nang gustong patunayan — pero hindi sa sarili mo, kundi sa mundo. Sa mga taong hindi naman talaga dapat pinapatunayanan. Kaya nawawala yung saya sa ginagawa mo. Nawawala yung sigla. Nawawala pati tiwala.
At ang masakit, habang inaalipin ka ng ganitong mindset, hindi mo na nakikita 'yung halaga ng sarili mong lakas. Hindi mo na pinapansin 'yung tahimik mong pag-usad. Hindi mo na nabibigyang pansin 'yung mga maliliit mong panalo. Kasi para sa 'yo, hindi sapat. Dahil meron kang tinitingnang iba, at lagi kang kulelat sa paningin mo.
Pero sa totoo lang, ang tagumpay ng iba ay hindi kailanman kabawasan sa'yo. Hindi ito kompetisyon kung saan nauubusan ng premyo. Hindi ito karerang may iisang mananalo lang. Dahil ang bawat isa, may kanya-kanyang biyahe. May kanya-kanyang oras. At ang tunay na tagumpay ay hindi lang nasusukat sa bilis o sa dami, kundi sa katapatan ng paglalakbay.
Kaya kung nararamdaman mong naiwan ka na, tanungin mo ang sarili mo: saan ka ba talaga nakatingin? Sa iba ba? O sa daan mo mismo? Dahil baka hindi ka naman talaga naiwan — baka lang napalingon ka lang ng matagal sa hindi mo naman landas.
Number 5
“Wala akong oras.”
Ito ang isa sa pinaka-karaniwang sinasabi ng maraming tao, pero isa rin ito sa pinaka-mapanganib na mindset na pwedeng manirahan sa utak natin. Kasi habang iniisip mong wala kang oras, ang totoo niyan—araw-araw, binibigyan ka ng parehong 24 oras na meron ang lahat. Wala ni isa sa atin ang binigyan ng kulang. Ang tanong talaga ay hindi “May oras ba ako?” kundi “Ano ba ang inuuna ko?”
Kapag paulit-ulit mong sinasabi sa sarili mo na wala kang oras, unti-unti mong pinapaniwalaan na wala ka talagang kontrol sa buhay mo. Para bang ang oras ay isang bagay na ninanakaw sa ’yo, imbes na isa itong biyaya na ibinibigay sa ’yo bawat umaga. Diyan nagsisimula ang pagkapit sa dami ng dahilan, sa stress, sa pressure, sa takot—pero bihira mong tanungin ang sarili mo: “Ano bang ginagawa ko sa oras ko?”
Kapag inako mo ang mindset na wala kang oras, dinidiktahan mo ang sarili mong hindi ka na pwede magbago. Hindi ka na pwede magsimula. Hindi ka na pwede mag-pursue ng pangarap. Kasi nga, wala kang oras, diba? Pero sa totoo lang, hindi oras ang nawawala—ang nawawala, ay ’yung disiplina, ’yung malinaw na direksyon, at minsan, ’yung lakas ng loob.
Hindi mo kailangan ng mas mahabang araw. Ang kailangan mo, ay mas malinaw na desisyon. Dahil habang patuloy mong sinasabi sa sarili mong wala kang oras, meron at meron kang kinakaing oras—ang tanong lang ay kung para saan. Kasi ang totoo, hindi “time” ang problema—ang problema, ay kung paano mo pinipili gamitin ang oras mo.
At kung hindi mo babaguhin ang mindset na ito ngayon, darating ang panahon na mapapansin mong hindi lang oras ang nawala—kundi mga oportunidad, pangarap, at panahon na hindi na maibabalik.
Kaya kaibigan, sa tuwing gugustuhin mong sabihin na “Wala akong oras,” pigilan mo muna saglit ang sarili mo. Tumingin ka sa loob. Kasi baka ang totoo, meron. Pero hindi mo lang pinapansin, o baka takot ka lang simulan.
Number 6
“Ayoko nang sumubok ulit, baka mabigo na naman ako.”
Alam mo, isa 'to sa pinakamabigat at pinakamasakit na mindset na pwedeng buhatin ng isang tao — ang takot na sumubok muli. Hindi dahil tamad ka. Hindi dahil mahina ka. Kundi dahil nasaktan ka na dati. At kahit hindi mo sabihin, ramdam mo sa loob mo ‘yung kirot ng kabiguan. Nakakatakot talagang bumalik sa parehong daan kung dati ka nang nadapa roon.
Pero sa totoo lang, habang hawak mo pa rin ang takot na 'yan, parang pinapayagan mong ang nakaraan mo ang magdikta ng magiging kinabukasan mo. Habang buhay kang inaalila ng dating pagkatalo, hindi mo na binibigyan ng tsansa ang sarili mong manalo. Ang tanong, kailan mo balak bitawan ang sakit ng nakaraan para mabigyan mo ang sarili mo ng bagong simula?
Ang kabiguan, hindi ‘yan senyales na hindi mo kaya. Madalas, senyales lang ‘yan na may dapat kang baguhin sa approach, hindi sa pangarap. Pero dahil iniisip mong "baka masaktan na naman ako," hindi mo na nabibigyan ang sarili mong makita kung ano pa ang pwedeng mangyari kung nagpatuloy ka lang. Kung nagtiwala ka lang ulit. Kung kahit nanginginig ka, humakbang ka pa rin.
Walang nagtatagumpay na hindi nasaktan. Walang umabot sa taas na hindi nalugmok sa baba. Pero ang pinagkaiba nila sa mga sumuko? Hindi sila natakot sumubok muli. Hindi nila hinayaang ang “baka” ang magdikta ng direksyon ng buhay nila.
Kaya ngayon, kung nakaupo ka sa gitna ng panghihinayang, at paulit-ulit mong sinasabi sa sarili mong, “ayoko na,” tanungin mo rin ang sarili mo: sa bawat pagkakataong pinipigilan mo ang sarili mong subukan muli, ilang pangarap din ang pinapatay mo? Ilang posibilidad ang sinasara mo? Ilang “sana” ang nawawala dahil pinili mong matakot kaysa maniwala?
Hindi mo kailangan maging siguradong magtatagumpay ka. Ang kailangan mo lang ay maging handang bigyan ang sarili mo ng ikalawang pagkakataon — at minsan, 'yun lang talaga ang hinihintay ng buhay para tuluyan kang dalhin sa gusto mong marating.
Number 7
“Wala akong suporta, kaya wala akong chance.”
Maraming tao ang nakakaramdam nito. 'Yung pakiramdam na parang ikaw na lang mag-isa sa laban, habang ang iba may cheering squad, may mentor, may resources, may pamilya o kaibigan na nakaalalay. Tapos ikaw? Tahimik ang paligid. Walang nagtutulak sa'yo. Walang nagtataas ng bandera mo. At sa loob-loob mo, parang gusto mo na lang sumuko kasi iniisip mong, "Paano ako uusad kung wala naman akong sandalan?"
Pero bago tayo sumuko, gusto kong ipaalala sa’yo na ang buhay ay hindi palaging patas, at minsan ang pinakamahirap na laban ay dinadaan natin nang mag-isa. Hindi ibig sabihin nito na ikaw ay nag-iisa sa mundo, kundi ikaw ang may pagkakataong patunayan ang tunay mong lakas.
Pero ito ang katotohanan na kailangan mong marinig: Hindi dahil wala kang suporta ngayon, ay wala ka nang pag-asa. Kasi minsan, 'yung mga taong may pinaka-kakaunting tulong — sila pa ang pinakamatibay, sila pa ang pinakamasigasig, sila pa ang pinaka-gutom sa tagumpay. Bakit? Dahil wala silang ibang inaasahan kundi sarili nila. At minsan, 'yun ang pinaka-makapangyarihang motivation na meron ka.
Kapag walang nakapaligid, ikaw ang kailangang maging iyong sariling pinakamalakas na cheerleader. Dito mo mahahanap ang tunay na tapang, dahil hindi mo na kailangang umasa sa iba para magsimula o magpatuloy. Ang supporta na kailangan mo ay nagmumula sa puso mo, sa disiplina mo, at sa paniniwala mo na kaya mo.
Kaya imbes na hanapin ang suporta sa labas, simulan mong buuin ang suporta sa loob. Hindi mo kontrolado kung may tutulong sa'yo. Pero kontrolado mo kung tatayo ka. Kung gagalaw ka. Kung kikilos ka. At sa bawat hakbang mo, kahit walang palakpak, may natatapos. May nangyayari. At darating ang panahon na 'yung dating katahimikan — magiging resulta. Magiging bunga. At saka pa lang dadating ang mga taong dati'y hindi mo maramdaman.
Ang mga pagsubok na pinagdaanan mo nang mag-isa ang siyang magpapalakas sa'yo. Yung bawat araw na pinili mong bumangon kahit walang sinumang sumusuporta, yun ang hinog na patunay ng iyong katatagan. Huwag mong maliitin ang maliit na mga hakbang na ginagawa mo — kasi ang mga ito ang pundasyon ng tagumpay na darating.
At ang pinakamagandang parte? Kapag narating mo na ang tuktok ng iyong mga pangarap, doon mo matutuklasan na ang tunay na suporta ay nagmumula sa loob mo mismo — hindi sa dami ng tao sa paligid mo.
Ang tanong ngayon: Maghihintay ka ba ng suporta para kumilos? O kikilos ka para ikaw mismo ang maging lakas ng sarili mo?
Alalahanin mo, kahit kailan, hindi huli ang lahat para mag-umpisa. Kahit ngayon pa lang, pwede ka nang maging dahilan kung bakit hindi susuko ang sarili mo. Ikaw ang simula ng pagbabago na gusto mong makita sa buhay mo. Kaya tumayo ka, kumilos ka, at ipakita mo sa sarili mo na kaya mo — kahit na mag-isa ka lang sa laban na ito.
Number 8
“Sobrang dami ko nang pagkukulang, hindi na ako karapat-dapat.”
Isa ito sa pinakamabigat na lason sa isip ng tao. Tahimik itong naninirahan sa puso, at unti-unting inuubos ang tiwala natin sa sarili. Sa bawat pagkakamaling nagawa, sa bawat pagkakataong nadapa ka, parang may boses sa loob mong bumubulong: “Wala ka nang karapatan. Wala ka nang halaga. Hanggang dito ka na lang.”
At alam mo ang masakit? Paulit-ulit mong pinaniniwalaan ’yon. Hindi dahil totoo — kundi dahil paulit-ulit mong inuukit sa puso mo na ang pagkukulang mo noon ay permanenteng marka na ng pagkatao mo ngayon.
Pero heto ang katotohanan: Ang pagkakamali ay bahagi ng pagiging tao. At ang pagiging karapat-dapat ay hindi batay sa perfect record — kundi sa kakayahang itama, magsimulang muli, at yakapin ang pagbabago.
Hindi mo kailangang maging “malinis ang record” para maging karapat-dapat magmahal, matupad ang pangarap, o sumubok ulit. Kasi ang tunay na lakas, hindi galing sa pagiging perpekto, kundi sa pagkakaroon ng tapang kahit alam mong may mga sugat ka pa.
Minsan, iniisip natin na kailangan muna nating ayusin ang lahat bago tayo magpatuloy. Pero ang totoo, ang paglakad mismo ay bahagi ng pag-aayos. Hindi mo kailangang hintaying mawala ang lahat ng guilt o kahinaan para umusad. Kailangan mo lang tanggapin na ang bawat hakbang — kahit mabagal — ay patunay na hindi pa tapos ang laban mo.
Kung iniisip mong hindi ka na karapat-dapat dahil sa dami ng pagkukulang mo… tanungin mo ang sarili mo: Sino ba ang nagsabing tapos na ang kwento mo? Dahil kung ikaw lang din ang nagsara ng libro, ikaw din ang pwedeng magbukas muli ng panibagong pahina.
Hindi mo kailangan ng pahintulot ng nakaraan para magsimula ngayon.
Ang kailangan mo lang… ay paniniwala na hindi ka kailanman nawalan ng halaga — kahit kailan, kahit saan, kahit gaano karami pa ang kulang mo.
Number 9
“Hindi ako katulad nila.”
Minsan sa katahimikan ng gabi, habang nakatitig ka sa kisame o nag-i-scroll sa social media, biglang bubulong sa isip mo:
“Hindi ako katulad nila.”
Parang simpleng linya lang, pero malalim ang sugat na iniiwan nito. Kasi sa likod ng mga salitang ’yan, may mga tanong kang hindi masabi:
“Bakit sila ang galing?”
“Bakit ako ganito lang?”
“Bakit parang ang bilis nilang umangat, habang ako naiwan?”
At bago mo pa mamalayan, unti-unti mo nang kinokontra ang sarili mo. Hindi mo na sinusubukan kasi iniisip mong hindi ka sapat. Hindi mo na pinapakita ang totoo mong sarili kasi feeling mo hindi ito tatanggapin. Nawawala na ’yung boses mo, kasi mas pinapakinggan mo ang ingay ng pagdududa sa loob mo.
Ang mindset na ito, tahimik pero matindi. Hindi siya sumisigaw pero ramdam mo siyang unti-unting binabawasan ang tiwala mo sa sarili. Hindi siya direktang sumisira sa'yo, pero ginagawa ka niyang tagamasid sa sariling buhay mo—imbes na bida, naging extra ka na lang.
At ang masakit pa, habang inuulit-ulit mong “hindi ako katulad nila,” nakakalimutan mong talagang hindi ka nga dapat katulad nila. Kasi may sarili kang ritmo. May sarili kang hugis, kulay, at kwento. May mga bagay kang kayang gawin na hindi nila kayang pantayan. Pero dahil abala kang tumingin sa kanila, hindi mo na tuloy nakikita ang kaya mong ibigay.
Kaya’t habang buhay mong inuugali ang paghahambing, habang kinukulong mo ang sarili mo sa isang imahe na hindi naman para sa’yo, nawawala sa’yo ang tunay mong halaga. Ang totoo, hindi mo kailangang maging tulad nila. Hindi mo kailangang makipaghabulan. Ang kailangan mo lang—ay yakapin kung sino ka.
At kapag nagawa mong tanggapin na sapat ka, hindi dahil kamukha mo sila kundi dahil totoo ka sa sarili mo, doon magsisimula ang tunay na lakas.
Number 10
“Sana may mangyaring maganda sa buhay ko.”
Sa unang tingin, parang simple lang ‘tong linyang ‘to. “Sana may mangyaring maganda sa buhay ko.” Parang walang masama, di ba? Natural lang naman tayong umasa. Lahat tayo, may inaasam. May gustong marating. May pangarap na gusto nating matupad.
Pero ang totoo, ang mindset na ito, kapag hindi natin binantayan, nagiging bitag. Kasi kapag paulit-ulit mong sinasabi na "sana may mangyaring maganda," pero wala kang ginagawa, ang inaasam mo ay parang bulang laging lumulutang, pero hindi mo maaabot. Umaasa ka na may darating, pero hindi ka naman lumalakad patungo roon. Umaasa ka na may magbabago, pero araw-araw mong inuulit ang parehong galaw, parehong routine, parehong dahilan, parehong takot, parehong pag-iwas.
Isa sa mga pinakamalaking problema sa “sana” mindset ay ang pagkukulang nito ng pagkilos at responsibilidad. Para itong isang ilaw na bukas pero walang kuryente — nagbibigay ng ilusyon ng pag-asa, pero walang lakas para talaga itong magdala ng liwanag sa landas mo.
Ang problema sa “sana” ay kapag ito na lang ang inuulit mo, nawawala ang sense of control mo sa sarili mong buhay. Unti-unti mong tinatanggap na ang kapalaran mo ay parang bola ng lottery — minsan panalo, pero madalas talo. Napapaisip ka na lang, “Siguro hindi para sa akin.” Kaya mo nasasabi ‘yan, kasi wala kang konkretong hakbang na ginagawa para baguhin ang takbo ng kwento mo.
Ang katotohanan, habang masyado kang umaasa sa "sana," nawawala ang iyong kapangyarihan na baguhin ang sarili mong buhay. Parang ibinibigay mo na lang ang control sa kapalaran o sa iba, imbes na hawakan mo ito nang mahigpit at ikaw mismo ang gumawa ng desisyon.
At habang palalim nang palalim ang “sana” sa isipan mo, unti-unti ring lumalabo ang linaw ng direksyon mo sa buhay. Kasi inaasa mo na lang sa swerte, sa pagkakataon, o sa ibang tao ang mga bagay na ikaw mismo ang dapat nagtatrabaho. Pinapalitan mo ang “gagawin ko” ng “sana.” Pinapalitan mo ang “kikilos ako” ng “maghintay na lang ako.”
Kapag paulit-ulit mong ginagawa ito, ang buhay mo ay parang bangkang walang timon sa gitna ng dagat—naliligaw at natatangay ng alon ng pag-aalinlangan at takot.
Hindi masamang umasa. Pero ang pag-asa na walang kilos, ay paanyaya sa pagkakulong sa parehong sitwasyon. At ang matagal na pagkakulong ay nauuwi sa kawalan ng pag-asa. At kapag nawalan ka ng pag-asa, parang nawalan ka na rin ng boses sa sariling kwento mo.
Ang tunay na pagbabago ay nangyayari kapag pinagsama mo ang pag-asa sa konkretong aksyon. Kapag tinig mo ay may kasamang lakas ng loob na harapin ang mga hamon at baguhin ang mga bagay na kaya mong baguhin. Dito nagsisimula ang pag-usad at paglago.
Kaya sa halip na paulit-ulit mong sambitin ang “sana,” tanungin mo ang sarili mo: Ano ang kaya kong simulan ngayon? Ano ang pwede kong gawin, kahit maliit lang? Dahil minsan, ang maliit na kilos ay mas makapangyarihan kaysa sa libo-libong dasal na walang kasunod na gawa.
Ang bawat hakbang, gaano man kaliit, ay simula ng isang bagong kwento—isang kwentong may kontrol ka, may direksyon, at may pag-asa. Kaya't huwag mong hayaan na ang “sana” lang ang maging laman ng isip mo. Gawing sandigan ang “sana,” pero dagdagan mo ng determinasyon at aksyon.
Konklusyon:
Alam mo, ang buhay natin ay talagang puno ng hamon at pagsubok. Pero minsan, hindi lang ang mga pangyayari ang bumabigat sa atin — kundi ang mga iniisip natin tungkol sa sarili at sa mundo. Ang toxic mindset ay parang mabigat na bag na dala-dala natin araw-araw, na kahit hindi natin namamalayan, pilit nating pinapasubsob ang sarili natin sa ilalim ng bigat nito. Kapag ganito ang kalagayan ng isip, mahirap umangat, mahirap lumakas, at lalo na, mahirap makita ang mga oportunidad na pwedeng magdala sa atin sa mas magandang bukas.
Ngunit ang magandang balita, hindi tayo nakakulong dito. May kapangyarihan tayo na baguhin ang paraan ng ating pag-iisip. Kaya ang unang hakbang sa pagbabago ng buhay ay ang pagtanggal ng mga mindset na pumipigil sa atin. Kapag natanggal natin ang mga 'yan, magkakaroon tayo ng mas malinis na perspektibo, mas malakas na loob, at mas bukas na puso para tanggapin ang mga bagong posibilidad. Hindi natin kailangang maging perfect o maging katulad ng iba para magtagumpay. Ang kailangan lang ay ang paniniwala na kaya nating magbago at mag-grow.
Hindi madali ang proseso. Minsan, mabagal ang pagbabago at may mga araw na susubok uli ang ating determinasyon. Pero sa bawat pagkakataon na mapipili nating alisin ang mga negatibong kaisipan, pinipili natin ang liwanag sa gitna ng kadiliman. Pinipili natin ang pag-asa sa gitna ng kawalan. At dito nagsisimula ang tunay na lakas — hindi sa mga bagay na kontrolado natin, kundi sa paraan ng pagharap natin sa mga hamon.
Ang buhay ay hindi tungkol sa pagiging flawless o perfect. Ito ay tungkol sa pagiging totoo sa sarili, pagtanggap sa mga pagkukulang, at pagtuloy-tuloy sa pag-abot ng mga pangarap kahit ilang beses pang madapa. Kapag napagtanto natin na tayo ang may hawak ng ating isip at puso, doon nagsisimula ang tunay na pagbabago. Kaya simulan mo na ngayon. Linisin mo ang isip mo. Palitan ang mga toxic na paniniwala ng positibo at makabuluhang pag-iisip. Gawin mong habit ang pag-angat sa sarili, at tiwala ako na makikita mo ang kakaibang liwanag sa iyong buhay na dati ay hindi mo namamalayan.
Sa huli, ang tagumpay ay hindi lang sukat sa mga materyal na bagay o sa mga nagawa ng iba. Ito ay sukat ng lakas mo na bumangon sa kabila ng lahat, ng tibay mo na harapin ang bawat araw nang may pag-asa at determinasyon. Kaya, palaging tandaan: ang pinakamahalagang laban ay ang laban mo sa sariling isipan. At kapag natalo mo ang toxic mindset, walang makakapigil sa'yo na maging mas mabuti, mas masaya, at mas matagumpay na ikaw.
Comments
Post a Comment