Hindi Ka Manalo Kung Palagi Kang Mabait By Brain Power 2177

Hindi Ka Manalo Kung Palagi Kang Mabait

Napansin mo ba? Yung tahimik, mabait, laging nagpaparaya—madalas naiiwan. Pero yung prangka, matapang, at minsan walang pakialam—sila pa ang nauuna, sila pa ang umaangat, at nananalo.

Bakit ganon? Tama ba na sa mundong ito,

hindi sapat ang kabutihan para manalo?

Baka kasi may alam ang mga taong “ruthless”…na hindi pa alam ng karamihan.

At baka…‘yung akala mong pagiging masama,

ay disiplina lang na hindi mo pa natutunan.

Ngayong video, pag-uusapan natin ang 10 matitinding dahilan kung bakit ang mga taong  “ruthless” ang laging nauuna.

NUMBER 1

Marunong silang magdesisyon kahit hindi sila sigurado

Sa mundo kung saan halos lahat ay naghahanap ng kasiguruhan, kakaiba ang lakas ng mga ruthless.

Hindi sila naghihintay ng green light mula sa lahat. Hindi sila nauubos sa kakaplano, kakatanong, o kakaisip kung anong posibleng mangyari.

Para sa kanila, ang katotohanan ay ito: hindi mo kailanman makukuha ang buong larawan bago ka kumilos.

Laging may kulang. Laging may alinlangan. Laging may risk.

Pero ang ruthless, tanggap nila ‘yan. At hindi lang basta tinatanggap—ginagamit nila ito bilang advantage.

Habang ang iba ay natutulala sa dami ng pagpipilian, sila kumikilos na.

Habang ang iba ay kinakalawang sa kakahintay ng perfect timing, sila gumagalaw sa kasalukuyan.

Habang ang mundo ay naghihintay ng kumpirmasyon, sila gumagawa ng direksyon.

At kahit sabihing pabigla-bigla sila—hindi nila iniinda. Dahil alam nila: ang kilos ngayon ay mas mahalaga kaysa plano bukas.

Hindi nila hinahayaan ang duda na lamunin sila. Sa halip, ginagawang gasolina ang takot para itulak ang sarili sa galaw.

Hindi nila hinahanap ang guarantee, ang hinihintay nila ay momentum.

Dahil alam nilang kahit hindi pa buo ang plano, basta may aksyon—pwedeng baguhin, pwedeng itama, pwedeng i-adjust.

Pwedeng hindi perpekto ang simula, pero mas importante sa kanila na may simula.

Kasi kahit anong talino, diskarte, o ideya—wala lahat ‘yon kung hindi mo kayang gumawa ng unang hakbang.

Pero kung wala kang ginawa, kahit gaano ka pa katalino, huli ka pa rin.

At sa panahon ngayon, hindi ang pinakamagaling ang nauuna.

Ang nauuna ay ‘yung marunong magdesisyon.

Kahit natatakot. Kahit di sigurado.

Kasi sa totoo lang—ang sigurado, dumarating lang sa mga marunong kumilos kahit walang kasiguruhan.

At habang ang iba ay nananatiling “ready na ako kapag ready na,” ang ruthless ay nagsasabing, “bahala na, pero hindi ako titigil.”

Dahil para sa kanila, ang mundo ay hindi para sa mga sigurista.

Ito ay para sa mga handang sumugal—na may tapang, may utak, at may desididong puso.

NUMBER 2

Hindi sila gumagawa para lang magustuhan

Isa ‘to sa pinaka-malaking pagkakaiba nila sa karamihan.

Habang ang ibang tao ay halos inuubos ang enerhiya para siguraduhin na walang maiinis, walang masasaktan, at lahat ay masaya sa kanila—ang ruthless na tao, hindi doon umiikot ang mundo.

Hindi sila nabubuhay sa applause, sa likes, o sa validation.

Hindi nila ginagawa ang isang bagay para mapahanga.

Ginagawa nila ito dahil kailangan.

Ginagawa nila ito dahil may layunin sila na mas malaki kaysa sa opinyon ng kahit sino.

At dahil hindi sila nakatali sa ideya na “dapat akong magustuhan ng lahat,”

mas malaya silang kumilos.

Mas madali para sa kanila na tumanggi, magtakda ng limitasyon, at ipaglaban ang panig nila—kahit hindi ito popular.

Hindi nila problema kung hindi mo sila maintindihan.

Hindi nila layunin ang i-please ka.

Ang mahalaga sa kanila: makatotohanan ang kilos nila. Hindi nila binabago ang sarili para lang tumugma sa panlasa ng crowd.

Hindi sila takot matawag na “masungit,” “iba,” o “mayabang,” dahil alam nilang hindi yung mga label ang basehan ng tunay na halaga ng isang tao.

Ang gusto nila ay gumalaw ayon sa katotohanan, hindi ayon sa expectation.

At dito sila lumalakas—dahil hindi sila kinokontrol ng takot na mawalan ng approval.

Habang ang ibang tao ay nababali at nauubos sa pag-aadjust sa panlasa ng iba,

sila ay diretso, buo, at matibay sa direksyon na pinili nila.

Kaya nilang tiisin ang panandaliang rejection, kung kapalit nito ay long-term success.

Kaya nilang hindi pansinin ang bulong ng iba, basta malinaw sa kanila ang tinig ng sariling konsensya.

At kahit walang tumayong kakampi, basta alam nilang tama ang nilalakaran nila—tuloy lang.

Kaya nilang tumayo mag-isa, at kaya nilang mabuhay na hindi hinahanap ang “gusto ako ng lahat.”

Dahil alam nila: ang respeto ay mas mahalaga kaysa sa pagkakagusto.

At sa maraming pagkakataon, ang totoong progreso ay hindi nagsisimula sa pagkapopular… kundi sa katapangan mong maging totoo, kahit hindi ka aprubado ng lahat.

Dahil sa huli, mas mabuting irespeto ka sa katahimikan, kaysa palakpakan ka habang nagkukunwari ka.

NUMBER 3

Direkta sila kung magsalita

Kapag ruthless ang isang tao, hindi siya nag-aaksaya ng oras sa paligoy-ligoy. Wala silang time para sa “baka pwede,” “siguro,” o “tingin ko lang.” Ang approach nila ay malinaw, direkta, at walang pasakalye. At sa totoo lang, hindi ito dahil gusto lang nilang maging brusko—ito ay dahil alam nila na sa mundo ngayon, ang kalinawan ay kapangyarihan.

Kapag marunong kang magsabi ng totoo nang diretso, hindi lang ikaw ang nakikinabang. Pati mga tao sa paligid mo, mas naiintindihan ka. Mas mabilis silang nakakakilos. Mas malinaw sa kanila kung ano ang tama, ano ang mali, at ano ang inaasahan. At sa dami ng ingay, drama, at double meaning sa mundo, sobrang rare na ngayon ang taong straight-to-the-point. Kaya kapag may ganyan kang kausap—oo, minsan nakakainis—pero sa dulo, sila pa rin ang hinahanap-hanap.

Bakit? Kasi sa panahon ngayon, halos lahat ay naglalakad sa itlog—takot masaktan ang damdamin ng iba, takot mabash, takot mapulaan. Kaya ang resulta? Hindi masabi ang tunay na saloobin. Hindi maramdaman ang urgency. At ang daming nasasayang—oras, resources, at oportunidad—dahil walang gustong tumapak ng diretso.

Ang pagiging direkta ay hindi kabastusan. Sa katunayan, para sa mga ruthless, ito ang anyo ng respeto. Hindi nila ina-underestimate ang kakayahan mong makaintindi. Hindi ka nila binababy. Sinasabi nila kung ano ang kailangang marinig, hindi lang kung ano ang masarap pakinggan. At kahit hindi laging madali tanggapin, yun ang klase ng komunikasyon na nagpapaandar ng tunay na pagbabago.

At sa mundo ng trabaho, negosyo, o kahit relasyon—ang pagiging malinaw ay hindi lamang kagandahan, kundi kalakasan. Kung alam mo kung ano ang gusto mong mangyari, at nasasabi mo ito nang walang takot, mas malaki ang tsansang makuha mo ‘yon. Hindi dahil sa tapang mo lang, kundi dahil alam ng ibang tao kung ano ang direksyon mo. Walang guessing game. Walang pretensyon.

Kaya kung nagtataka ka kung bakit sila mas napapakinggan, mas pinapansin, at mas nakaka-move ng tao—ito ang sagot:

Direkta silang magsalita, kaya diretso rin silang makaabot sa punto.

Habang ang iba ay busy sa pag-iwas, paglalambing, o pag-aalangan, sila naman ay tahimik lang… pero malinaw.

At sa mundo ng kalituhan at pagdududa, ang malinaw ang laging nauuna.

Sa dulo, hindi yung pinakamalambing ang sinusundan ng tao.

Kundi yung taong kaya kang bigyan ng direksyon—kahit masakit.

Dahil kahit sa pakikitungo, minsan ang tunay na malasakit… ay nasa pagiging totoo.

NUMBER 4

Hindi sila takot sa conflict

Sa mundo ng maraming tao, ang conflict ay parang bagyong kailangang iwasan—mas mabuting tahimik na lang, magtiis, ngumiti kahit hindi totoo, kaysa harapin ang hindi pagkakaintindihan. Pero ang ruthless na tao… hindi ganun mag-isip. Sa kanila, ang conflict ay hindi kalaban—isa itong bahagi ng proseso. Parte ito ng paglilinaw, ng paglalaban ng ideya, ng pagwawasak ng ilusyon para makita ang totoo.

Hindi sila nagkukunwaring okay kung hindi naman. Hindi nila kinukubli ang tensyon para lang mapanatili ang kapayapaan na peke. Kasi alam nila: ang kapayapaang binuo sa katahimikan pero puno ng galit, takot, at pagkukunwari—ay delikado. Mas pinipili nilang guluhin ang tubig kung kinakailangan, para luminaw ang ilalim.

Dahil para sa kanila, ang tunay na kapayapaan ay hindi kawalan ng gulo—kundi presensya ng katotohanan. Hindi sila natatakot na maging "kontrabida" sa paningin ng iba kung ang kapalit nito ay kalinawan. Hindi sila naglalakad sa eggshells para lang hindi ma-offend ang ibang tao—dahil alam nilang minsan, kailangan mong apakan ang sensitibo para gisingin ang natutulog sa ilusyon.

Hindi sila umaasa na lahat ay magiging komportable. Alam nilang may mga tanong na kailangang itanong kahit nakakasakit. May mga panig na kailangang ipaglaban kahit hindi ito sikat. May mga desisyong kailangang gawin kahit magdadala ito ng friction. At hindi nila iiwasan iyon, dahil naiintindihan nila ang kahalagahan ng paglilinaw kaysa sa pagpapasaya.

Para sa kanila, ang discomfort ay hindi kaaway—ito ang daan patungo sa paglago. Kung hindi mo kayang tiisin ang hindi pagkakasundo, paano mo haharapin ang pagbabago? Kung lahat ng kilos mo ay nakatali sa “baka may masaktan,” kailan mo maririnig ang sariling boses mo?

Ang ruthless na tao, hindi man palaging tama, pero palaging totoo. At sa mundo ngayon na puno ng filters, scripted na kabaitan, at peke-pekeng harmony—yan ang kulang: ang katapatang walang takot.

Habang ang iba ay nagtatago sa likod ng "okay lang," ang ruthless ay nagsasalita. Hindi dahil gusto nilang manggulo—kundi dahil gusto nilang matapos ang problema. Hindi dahil mahilig sila sa drama, kundi dahil ayaw nilang manatili sa kasinungalingan. At sa panahong ito na napakaraming takot na makasakit o masaktan, sila ang may lakas ng loob na magsabi ng hindi kanais-nais na totoo.

Sila ang mga taong kayang pumasok sa silid na puno ng tension at hindi matitinag. Hindi nila kailangang sigawan ang lahat—pero sapat ang presensya nila para maramdaman mong hindi sila natatakot sa awkward, sa mainit, o sa mabigat. At sa dami ng umiikot lang sa palad ng safe zone, sila ang nagdadala ng tunay na movement.

Kaya sila nananalo—dahil habang ang iba ay natutulog sa katahimikan, sila ay gising sa katotohanan. At ang pagharap sa conflict, ay hindi lang lakas ng loob—ito rin ay tanda ng tunay na respeto sa sarili at sa prosesong kailangan para makamit ang pagbabago.

Dahil minsan, ang tunay na malasakit ay hindi yung nagtatago sa kabaitan… kundi yung handang masaktan at makasakit, para lang mailabas ang totoo.

NUMBER 5

Pinipili lang nila ang laban na papasukin

Isa sa mga hindi agad napapansin na katangian ng mga ruthless na tao ay hindi sila basta-basta pumapatol. Oo, kilala sila sa pagiging palaban, pero hindi ibig sabihin nun na lahat ng laban ay pinapatulan nila. Sa totoo lang, kabaligtaran.

Marunong silang umiwas. Marunong silang manahimik kapag walang mapapala. Marunong silang magtimpi kahit may pagkakataon silang umeksena. Bakit? Dahil alam nila ang halaga ng enerhiya, oras, at emosyon. Para sa kanila, hindi lahat ng issue ay karapat-dapat bigyan ng atensyon. Hindi lahat ng argumento ay worth it. Hindi lahat ng atake ay kailangang gantihan. At hindi lahat ng pagkakataon ay dapat sakyan.

Ang ruthless na tao ay hindi napapagod sa kakapaliwanag, kakasagot, o kakapaglaban—dahil hindi nila ginagawang libangan ang pakikipagtalo. Sa halip, ginagamit nila ang utak nila para piliin kung kailan dapat manindigan, at kailan dapat umiwas. May disiplina sila sa pagpili ng digmaan. Hindi dahil duwag sila, kundi dahil marunong silang magtaya kung ano ang may halaga, at ano ang wala.

Hindi sila nagpapadala sa emosyon ng sandali. Kapag binanatan sila, hindi agad nag-rereact. Hindi dahil mahina sila, kundi dahil hindi nila ibinababa ang sarili nila sa larong walang premyo. Alam nila na ang bawat sagot, bawat reply, at bawat pagpatol—ay may kaakibat na gastos. Gastos sa oras. Gastos sa peace of mind. Gastos sa reputasyon. Kaya sila tahimik. Hindi dahil talo—kundi dahil marunong silang mag-ipon ng lakas para sa laban na tunay na mahalaga.

Habang ang ibang tao ay nalulunod sa kaliwa’t kanang drama, reaksyon, at pakikisawsaw, sila ay nananatiling naka-focus sa mas malaki nilang misyon. At ito ang dahilan kung bakit marami sa kanila ang nauuna. Kasi habang abala ang iba sa mga hindi mahalagang laban, sila ay tahimik na sumusulong sa direksyon na pinili nila.

Hindi sila nakikipaglaban para patunayan na tama sila. Nakikipaglaban lang sila kapag alam nilang may saysay, may direksyon, at may kalalabasan na worth it. Dahil sa huli, hindi lahat ng away ay panalo kahit manalo ka. At ang tunay na matatalino—at madalas, ang tunay na nagwawagi—ay yung mga marunong umiwas sa laban na hindi naman makakatulong sa pag-abot ng totoong tagumpay.

Dahil ang hindi pagpatol, ay hindi palaging kahinaan. Minsan, ito ang pinakamatinding anyo ng kapangyarihan—ang kapangyarihang piliin ang katahimikan sa gitna ng ingay, ang kontrol sa gitna ng tukso, at ang pananahimik sa gitna ng tensyon. Sa mundong puno ng ingay at ego, ang marunong umiwas—sila ang tunay na may hawak ng direksyon.

NUMBER 6

Hindi sila alipin ng “dapat”

Maraming tao ang nabubuhay sa ilalim ng mga salitang ito:

“Dapat ganito.”

“Dapat ganyan.”

“Dapat sundin mo ‘to kasi ito ang nakasanayan.”

At sa bawat “dapat” na tinatanggap mo nang walang tanong, unti-unti mong binibigay ang direksyon ng buhay mo sa iba.

Sa pamilya. Sa lipunan. Sa mga taong hindi naman ang may bitbit ng pangarap mo.

Pero ang mga ruthless na tao, hindi sila madaling matali sa mga “dapat.”

Hindi sila basta sumusunod dahil lang sa tradisyon, utos, o pressure ng paligid.

Marunong silang humiwalay sa agos kapag alam nilang hindi na ito tama para sa direksyon na gusto nilang puntahan.

Hindi dahil rebelde sila—kundi dahil malinaw sa kanila ang gusto nila, at hindi sila handang isuko 'yon kapalit ng pagiging “katanggap-tanggap.”

Alam nilang bawat “dapat” na hindi mo kinukwestyon ay parang tahimik na kontratang pinipirmahan mo araw-araw.

At ang kapalit? Ang kalayaan mong maging ikaw.

Kaya nilang tanungin ang mga bagay na iba ay tinatanggap na lang. Bakit kailangan laging ganito? Kanino ba talaga para ‘to? Para sa'kin ba talaga ang direksyong sinusundan ko, o minana ko lang mula sa expectations ng iba?

Ang ruthless na tao, hindi sila takot makwestyon. At lalong hindi sila takot tumanggi.

Alam nila na ang salitang “dapat” ay kadalasang invisible chain—nakakadena, pero hindi mo agad napapansin.

Kaya nilang putulin ‘yon.

At sa pagputol na ‘yon, nagkakaroon sila ng kalayaang mag-isip, pumili, at kumilos ayon sa sarili nilang layunin, hindi ayon sa dikta ng ibang tao.

Ito ang dahilan kung bakit sila madalas nauuna. Habang ang iba ay nakatali pa rin sa kung anong dapat, sila ay gumagalaw na batay sa kung anong totoo at epektibo.

At sa mundong punô ng mga taong sumusunod na lang sa uso, sa pressure, sa takot—

ang mga taong may sariling paninindigan ang mas umaangat.

Hindi sila bastos.

Hindi sila suwail.

Sila lang ang may tapang na magtanong sa mga bagay na tinanggap mo na bilang normal.

Sila ang may tapang tumalikod sa “norm” para mabuo ang sarili nilang daan.

At oo, minsan tatawagin silang mayabang, pasaway, o walang modo—pero ang totoo, sila lang ang may lakas ng loob na lumabas sa pagkakakulong na ikinakahon ng maraming “dapat.”

At madalas, sa tanong na ‘yon nagsisimula ang tunay na pag-usad.

Doon nagsisimula ang totoong buhay.

NUMBER 7

Resulta ang habol nila, hindi validation

Ang isang malaking pagkakaiba ng mga ruthless na tao sa karamihan, ay kung ano ang hinahabol nila—resulta, hindi validation.

Hindi nila inuubos ang oras para lang mapansin, mapalakpakan, o mapatunayang tama sila sa paningin ng iba.

Wala sa agenda nila ang ma-please ang lahat.

Hindi nila sinusukat ang tagumpay base sa kung gaano karaming tao ang humanga, kundi kung naabot ba nila ang layunin.

Hindi sila napapahamak sa "papel" na gusto ng ibang tao na gampanan nila.

Kahit minsan ay mukhang malamig o walang emosyon, alam nilang may mas malalim na dahilan kung bakit sila ganito.

Hindi sila takot na maging iba, dahil mas pinahahalagahan nila ang totoo nilang hangarin kaysa sa pansamantalang approval.

Habang ang iba ay abalang-abala sa pag-aayos ng imahe, pagpapakabait, at pagsunod sa panuntunan ng mundo para lang makakuha ng recognition,

ang ruthless na tao ay tahimik lang—pero tuloy-tuloy ang kilos.

Wala silang pakialam kung pansamantalang hindi sila naiintindihan, basta malinaw sa kanila ang direksyon.

Hindi sila nagpapagod para lang mapansin.

Nagpapagod sila para makarating.

Kaya kahit gaano karami ang nagsasabing “huwag ganun,” o kaya’y nagtatanong kung bakit sila tila walang puso, nananatili silang matatag.

Hindi nila sinasayang ang lakas nila sa pagsunod sa expectations ng iba, dahil alam nilang ang tunay na tagumpay ay nakakamit sa pamamagitan ng disiplina at focus sa goal.

Kaya kapag may desisyon silang ginagawa, hindi sila natetempt ng tanong na,

“Anong iisipin ng iba sa akin kung gawin ko ‘to?”

Ang tanong nila ay laging,

“Makakatulong ba ito para marating ko kung saan ko gustong pumunta?”

At sa ganitong mindset, hindi sila natitinag ng opinyon.

Hindi sila mabilis mapagod dahil hindi sila umaasa sa papuri para lumakas ang loob.

Hindi sila humihinto kapag walang pumapalakpak—dahil hindi para sa palakpak ang ginagawa nila.

Para sa kanila, ang tunay na sukatan ng tagumpay ay hindi nakikita sa mata ng tao kundi nararamdaman sa puso at buhay nila.

Hindi nila kailangang ipaliwanag ang kanilang mga ginagawa dahil alam nila ang halaga nito, kahit minsan ay nag-iisa sila sa laban.

Ang validation ay parang asukal—masarap sa simula, pero hindi sapat para mabuhay ka sa matagalang laban.

Ang resulta ang tunay na sustansya.

At yun ang tanging source ng enerhiya ng mga ruthless—ang makita ang epekto ng mga pinaghirapan nila, hindi ang marinig kung gaano sila kagaling sa paningin ng iba.

Hindi sila umaasa sa mga papuri o palakpak na pansamantala lang.

Kaya kahit walang nagbabantay, tuloy lang ang kanilang paglakad sa landas na pinili nila, dahil sa puso nila, alam nilang ito ang tamang direksyon.

Kaya sa dulo, habang ang iba ay abala sa pagpapaganda ng pakete,

ang ruthless na tao… abala sa laman.

Tahimik. Direkta. Epektibo.

Hindi nila kailangan maging palakpakan ng madla para patunayan ang sarili.

Sa bawat tahimik na kilos nila, lumalapit sila sa tagumpay na minsang ipinangarap—at iyon ang tunay na panalo.

NUMBER 8

Hindi sila naaapektuhan ng pansamantalang emosyon

Ang isa sa pinakamalaking advantage ng ruthless na tao ay ang kakayahan nilang manatiling kalmado sa gitna ng matitinding emosyon. Hindi ibig sabihin nito na wala silang nararamdaman—ang totoo, may emosyon din sila gaya ng lahat. Pero ang kaibahan, hindi nila hinahayaan na ang damdamin ang magdikta ng direksyon ng kilos nila. Sila ay parang may sariling kontrol sa sarili, na parang may button na kaya nilang pindutin para pansamantalang i-pause ang emosyon at pag-isipan muna nang mabuti ang mga susunod na hakbang.

Sa paningin ng marami, ang taong hindi nagpapadala sa emosyon ay malamig, walang puso, o masyadong seryoso. Pero ang totoo, sila lang ang may kakayahang humiwalay muna sa nararamdaman para makapagdesisyon ng tama. Kasi alam nila—ang damdamin ay dumadaan lang. Galit, kaba, hiya, o excitement—lahat 'yan pansamantala. Pero ang desisyong ginagawa mo habang nasa gitna ka ng emosyon, 'yan ang may pangmatagalang epekto. Sa madaling salita, habang ang iba ay parang nag-aaway sa sarili nila dahil sa emosyon, ang ruthless ay nananatiling tapat sa kanilang mga layunin, at hindi nila hinahayaan na malito sila ng pansamantalang damdamin.

Kaya habang ang iba ay sumusugod dahil nadadala ng galit, o umatras dahil kinabahan, sila—nananatiling kalmado. Sila ‘yung tipong marunong huminga bago magsalita, marunong maghintay bago magdesisyon, at marunong magpigil kahit gusto nang sumabog. Kasi naiintindihan nila: ang tunay na lakas, hindi makikita sa kung gaano ka kagaling mag-react, kundi sa kung paano mo napipigilan ang sarili mong masira ng sariling emosyon. Ang ganitong klase ng disiplina ay hindi basta-basta. Ito ay bunga ng matagal nilang pinagpraktisan, ng pag-aaral sa sarili, at ng isang mindset na inuuna ang pangmatagalang kapakinabangan kaysa sa pansamantalang ginhawa o pagbibigay-saya sa sarili.

Ang disiplina nila sa loob ang dahilan kung bakit sila hindi natitinag sa labas. Habang ang ibang tao ay paulit-ulit na sinisira ng sarili nilang impulsive na ugali, sila ay tuloy-tuloy lang. Tahimik. Dire-diretso. Epektibo. Dahil hindi nila pinapabayaan ang emosyon na magdulot ng pagkalito, kaya mas mabilis silang makagawa ng malinaw na desisyon—hindi lang para sa sarili nila kundi para sa buong grupo o organisasyon na kanilang pinamumunuan o kinabibilangan.

At ito ang dahilan kung bakit, sa huli—sila ang nauuna. Hindi dahil mas magaling sila. Kundi dahil mas marunong silang maghintay, magtimpi, at gumawa ng tamang kilos… kahit hindi nila ‘feel’ gawin ito. Kahit gaano kasakit o kahirap, kaya nilang i-prioritize ang tamang desisyon kaysa sa pansamantalang comfort ng damdamin. At sa mundong puno ng mabilisang reaksyon, iyon ang nagiging malaking advantage nila—isang lihim na sandata na madalas ay hindi nakikita ng karamihan.

NUMBER 9

May sarili silang paniniwala kahit labag sa norm

Ang ruthless na tao, hindi umaasa sa validation ng karamihan para maramdaman nilang tama ang ginagawa nila.

Hindi sila nabubuhay sa “approval culture” kung saan palagi kang nakatingin sa kung ano ang uso, ano ang katanggap-tanggap, at ano ang sasabihin ng iba.

Hindi sila nakakulong sa takot na baka mabigo o mapahiya kung hindi sila tanggap ng marami.

Ang basehan nila ng kilos ay hindi “ano ba ang iniisip ng iba?” kundi “ano ba ang totoo para sa akin?”

Malalim ang pagkakaunawa nila sa sarili.

Alam nila kung ano ang importante sa kanila, at hindi nila hinahayaan ang opinyon ng nakararami na baguhin ito.

Hindi sila natitinag kapag sinabihang “mali ‘yan” o “hindi ganyan ang tamang paraan,” dahil sa loob-loob nila, alam nilang ang mundo ay maraming version ng tama—at may espasyo para sa paninindigan nila.

Hindi sila naguguluhan o nadidistract sa boses ng karamihan, dahil matibay ang pundasyon ng kanilang paniniwala.

Kahit hindi ito pasok sa standard.

Kahit hindi ito palakpakan ng lahat.

Kahit tawagin pa silang kakaiba, matigas ang ulo, o kontra sa agos—

wala silang pakialam kung hindi sila maintindihan ngayon.

Sapagkat alam nila na ang tunay na tagumpay ay hindi nanggagaling sa pagkuha ng approval, kundi sa pagkatotoo sa sarili.

Dahil ang habol nila ay hindi pagiging sikat, hindi pagiging likable,

kundi pagiging totoo sa sarili.

At dahil dito, may power sila na hindi kayang tapatan ng mga taong palaging nakasandal sa kumpas ng crowd.

Hindi sila nauubos sa kakaisip kung “tama ba ako sa paningin ng iba?”

Hindi nila sinasayang ang oras nila sa pag-aalala kung paano sila tingnan ng iba, kaya mas nakakapokus sila sa mga bagay na talagang mahalaga sa kanila.

Kasi malinaw sa kanila:

Hindi nila kailangang ipilit ang sarili nila sa mundong hindi naman sila ang bumuo.

At sa paninindigang ‘yon—madalas silang nagwawagi.

Dahil habang ang iba ay nag-aadjust para ma-please ang lahat,

sila, tahimik lang… pero buo ang loob.

Hindi nila hinahayaan na ang pangamba o takot sa pagtanggi ang pumigil sa kanila para umusad, kaya naman sa bawat hakbang nila, matatag ang kanilang paa at malinaw ang kanilang direksyon.

NUMBER 10

Hindi sila takot mawalan

Isa ito sa pinaka-malalim na dahilan kung bakit nananalo ang mga ruthless na tao—hindi dahil sila ay walang puso o walang pakiramdam, kundi dahil buo ang loob nila kapag may kailangang bitawan.

Habang ang karamihan sa atin ay kumakapit nang mahigpit sa kung anong meron—dahil sa takot, sa attachment, o sa mentalidad na “sayang naman”—ang ruthless, kabaliktaran ang ginagawa. Alam nila na hindi sapat ang magdagdag lang ng bagong bagay o oportunidad para umangat; minsan, kailangang magbawas, kailangang magtanggal ng pabigat.

Alam nila na ang tunay na progreso ay hindi lang tungkol sa pagdagdag, kundi sa pag-alis din ng mga bagay na humihila sa kanila pababa.

Hindi sila nakakulong sa ideya ng “ito na kasi ang nakasanayan,” o “baka wala nang dumating na mas maganda.” Hindi sila nagpapadala sa comfort zone na para bang kulungan na kahit alam nilang nakakabagal, ay pinipili pa rin nilang manatili doon dahil sa takot sa pagbabago.

Hindi nila tinataya ang kinabukasan nila sa takot.

Tinataya nila ito sa tapang—tapang na sumuko sa pansamantalang aliw o seguridad, para makamit ang pangmatagalang tagumpay na tunay nilang minimithi.

Alam nila na minsan, ang dahilan kung bakit hindi ka umaasenso ay dahil sobra kang kumakapit sa mga bagay na dati mong pinanalangin, pero ngayon ay hindi na parte ng gusto mong puntahan. Mga relasyong hindi na nagdadala ng saya, mga trabaho na paulit-ulit lang ang pasanin, o mga oportunidad na parang luma nang damit—pambihira at di komportable pero ayaw mong itapon dahil "baka sakali."

Ang ruthless, hindi sentimental pagdating sa direksyon ng buhay.

Hindi sila nagpapabagal sa sarili para lang panatilihin ang ‘comfort.’

Sa halip, ginagawa nilang daan ang pagbabago, kahit mahirap, kahit masakit, basta alam nilang ito ang magpapalawak ng kanilang mundo.

At dito sila lumalamang.

Kasi habang ang iba ay abala sa paghawak sa kung ano ang meron, sila ay abala sa paglaya para makuha ang mas malaki pa.

Hindi sila na-stuck sa “what if.”

Ang tanong nila ay laging, “What’s next?”

Hindi sila natatakot na iwan ang pamilyar para sa posibilidad ng mas malaking pangarap.

Hindi sila nahuhuli sa takbo ng buhay dahil hindi sila nagdadalawang-isip sa pagtapak sa bagong landas.

Kaya nilang tanggapin na hindi lahat ng bagay ay permanenteng para sa kanila.

At sa mindset na ‘yon, sila ay mas malaya, mas mabilis, at mas handang lumago—kahit ang kapalit ay mawalan pansamantala.

Mas pinipili nilang masaktan sa panandalian, kaysa mahirapan nang magpakatatag sa habang buhay.

Dahil para sa kanila, hindi kawalan ang mawalan…

kung kapalit naman nito ay ang kakayahang manalo sa mas malaking laban.

Naniniwala silang ang bawat pagbitaw ay panibagong simula—hindi katapusan.

Kaya sa mundong puno ng uncertainty, sila ang mga may tapang na maglakad nang maaga, magpakawala ng sobra, at manalo kahit kailan at saan pa man.

ENDING INSIGHT

Ang pagiging ruthless ay hindi ibig sabihin ay masama kang tao.

Hindi ito tungkol sa pagiging sakim, mapanakit, o walang puso.

Ang tunay na kahulugan nito ay pagiging buo ang loob mo.

Yung hindi ka basta-basta napapaikot ng emosyon mo, ng opinyon ng iba, o ng takot mong baka hindi ka magustuhan.

Kasi sa mundong ito, hindi sapat ang kabaitan.

Oo, importante ang respeto, malasakit, at pakikisama—

pero kung hindi mo kayang tumayo para sa sarili mo,

kung palagi kang nag-aadjust para lang hindi ka husgahan,

kung lagi mong inuuna ang pakiramdam ng lahat maliban sa sarili mo…

mapapagod ka. Mauubos ka. Matatalo ka.

Ang ruthless na tao, kaya nilang magsabi ng “hindi” kahit ayaw ng karamihan.

Kaya nilang gumawa ng desisyon kahit hindi pa sigurado ang resulta.

Kaya nilang ipaglaban ang gusto nila kahit wala pang sumusuporta.

At yun ang dahilan kung bakit sila nauuna.

Hindi dahil sila ang pinaka-maganda ang ugali,

kundi dahil sila ang may kakayahang lumaban…

habang ang iba ay nag-aalangan pa rin kung okay bang sumubok.

Sa totoo lang, hindi naman natin kailangang maging sobrang tapang sa lahat ng oras.

Pero kung gusto mong manalo sa mundo kung saan unahan,

kailangan mong matutong tumibay.

Hindi ka dapat maging ruthless para maging masama—

dapat kang maging ruthless para hindi ka basta-basta matapakan.

Ang tanong ngayon:

Handa ka bang maging mas matapang?

Handa ka bang tumindig kahit hindi ka palakpakan?

Dahil sa dulo ng lahat ng ito,

hindi ang pinaka-mabait ang umaabot sa tuktok…

kundi ang pinaka-determinado.