Ang 8 HAKBANG na TUMIGIL sa PAG-O-OVERTHINK KO By Brain Power 2177

Ang 8 HAKBANG na TUMIGIL sa PAG-O-OVERTHINK KO

Hindi ka ba napapagod? Yung katawan mo nakahiga, pero ang utak mo gising na gising—umiikot, walang tigil. Parang simpleng bagay lang, pero sa isip mo, parang end of the world na. Ganyan ang overthinking. At kung katulad mo ako dati, alam mong nakakabaliw ‘yan.

Pero alam mo ba? Isang simpleng 8-step method lang ang unti-unting nagpatahimik ng isip ko. Walang therapy, walang gamot—just clarity and a bit of structure. Gusto mong malaman kung paano? Pag-uusapan natin 'yan sa videong ito.

Step 1:

MAGING AWARE SA OVERTHINKING

Alam mo kung saan nagsisimula ang pagbabago? Hindi sa paghanap ng solusyon. Hindi sa pag-pipilit na ayusin lahat agad. Nagsisimula siya sa awareness—yung simpleng pagtanggap na, oo, nag-o-overthink ka.

Kasi ang problema sa overthinking, hindi natin agad napapansin na ginagawa na pala natin ito. Parang normal lang. Parang part lang ng araw-araw. Uupo ka, iikot ang isip mo, tapos magpapaka-busy ka sa kung anu-anong iniisip na wala namang malinaw na direksyon. Pero kung tutuus

in, hindi mo pa rin kinikilala sa sarili mo na overthinking na pala ‘yon.

Kaya bago ka pa man gumawa ng kahit anong hakbang, kailangan mo munang ihinto ang autopilot mode. Yung hindi ka lang basta nadadala ng agos ng iniisip mo, kundi pinipili mong tignan at kilalanin kung anong klaseng iniisip ang dumadaan sa'yo. Kasi habang hindi mo pa alam na may mali, hindi mo rin mararamdamang kailangan mo ng ayusin.

At dito pumapasok ang lakas ng self-awareness. Hindi mo kailangang maging eksperto sa sarili mong isip—pero kailangan mong maging matapat sa sarili mo. Kapag sinasabi mong, “Hindi, iniisip ko lang naman ito kasi concerned ako,” o kaya, “Normal lang naman mag-isip ng ganito,” pero sa totoo lang, ang dami mo nang oras na nauubos, ang dami mo nang peace of mind na nawawala, at hindi ka na productive—then that’s already overthinking.

Hindi mo kailangang i-judge ang sarili mo para dito. Hindi mo kailangang masamain o ikahiya. Ang pagiging aware ay hindi tungkol sa pag-pupuna, kundi pagtanggap. Parang sinasabi mo lang sa sarili mo, “Ayan, napansin ko na. Umaandar na naman yung utak ko nang sobra.” At sa sandaling iyon—sa mismong sandaling naging aware ka—may kapangyarihan ka na ulit. Kasi hindi ka na nahahatak. Hindi ka na nilulunod. Ikaw na ang nakakita sa kung anong nangyayari sa loob mo.

At dito nagsisimula ang tunay na control. Kapag aware ka na, hindi ka na alipin ng mga iniisip mo. Hindi ka na basta-basta tinatangay ng kung anong dumaan sa utak mo. Nagkakaroon ka ng choice. At ang choice na ‘yan—kahit gaano pa siya kaliit—ay isang napakalaking hakbang patungo sa katahimikan ng isip.

Step 2:

I-JOURNAL ANG LAMAN NG ISIP MO

Pagkatapos mong maging aware na nag-o-overthink ka, ang sunod na tanong ay: Anong gagawin mo sa mga iniisip mong 'yan? Kasi hindi sapat na alam mong magulo ang utak mo—kailangan mo ring tulungan ang sarili mong ilabas ‘yung gulo na ‘yon. At isa sa pinaka-epektibong paraan na natuklasan ko ay ang pagja-journal.

Pero teka—hindi ito yung diary na parang kailangan creative ka, o kailangan may magandang kwento kang isusulat. Hindi ito para magpakitang-gilas sa sarili mo. Ang journaling na sinasabi ko, ito ‘yung paraan para i-transfer mo ang bigat ng iniisip mo palabas ng isip mo. Para bang sinasalo ng papel ang lahat ng hindi mo maipaliwanag, lahat ng gumugulo sa'yo, at lahat ng ayaw mong ipagsigawan pero ayaw mo na ring kimkimin.

Kapag nagsusulat ka, may nangyayaring kakaiba. Hindi mo lang nilalabas ang iniisip mo—nakikita mo rin ito sa labas ng utak mo. At doon mo mas madaling ma-analyze kung ano ba talaga ang pinagmumulan ng stress mo, kung may pattern ba sa iniisip mo, o kung talagang lumalaki lang sa utak mo ang isang maliit na bagay.

May mga araw na parang walang kwenta ang sinusulat mo. May mga araw na paulit-ulit lang. Pero hindi mo kailangan ng bago, hindi mo kailangan ng perfect—ang kailangan mo lang ay mailabas. Kasi habang nasa loob lang ng isip mo ang lahat, iikot at iikot lang ‘yan. Pero kapag nasulat mo na, naililipat mo ‘yung burden. Parang kahit papaano, humihinga na ulit yung isip mo. Nabibigyan ng space. Nabibigyan ng linaw.

Ang journaling ay parang pakikipag-usap sa isang version ng sarili mo na tahimik, pero totoo. Wala kang kailangang patunayan. Wala kang kailangang i-filter. At minsan, doon lumalabas ang pinaka-honest mong damdamin—hindi dahil pinilit mo, kundi dahil binigyan mo lang ng puwang ang sarili mong marinig.

At ‘yan ang punto ng journaling sa laban mo sa overthinking—hindi para masolusyonan agad ang lahat, kundi para magkaroon ka ng clarity. Para makita mo nang mas malinaw kung anong iniisip mo. Kasi paano mo aayusin ang isang bagay kung hindi mo alam kung ano talaga ang problema?

Kaya kung nagsisimula ka pa lang sa process na ‘to, huwag kang matakot magsulat. Huwag mong problemahin kung tama ba ang grammar mo, kung maganda ba ang flow, o kung may sense ba lahat. Hindi mo sinusulat ‘yan para sa iba. Sinusulat mo ‘yan para gumaan ang isip mo. At sa bawat salita na nailalabas mo, mas pinapalaya mo ang sarili mo mula sa bigat ng overthinking.

Step 3:

IHIWALAY ANG ‘WITHIN CONTROL’ AT ‘BEYOND CONTROL’

Pagkatapos mong maging aware sa overthinking at mailabas ang mga iniisip mo sa journaling, kailangan mo ng isang malaking hakbang para magpatuloy at hindi matrapik sa walang katapusang loop ng worries—at ito ay ang pagkilala kung alin sa mga iniisip mo ang kaya mong kontrolin at alin ang hindi.

Isa ito sa pinakamahalagang hakbang na matutunan mo sa pag-stopping ng overthinking. Kadalasan, ang sanhi ng overthinking ay yung hindi natin kayang itigil ang mga bagay na wala naman tayong kontrol. At dito nagiging delikado ang utak natin—ang mga bagay na hindi natin kayang kontrolin, hinahawakan natin ng mahigpit. Tinutulungan natin silang mag-occupy ng mental space na dapat ay para sa mga bagay na kayang-kaya nating gawing aksyon.

Ang unang gawin ay kilalanin ang mga bagay na kontrolado mo at ang mga hindi mo kontrolado. Madalas, ito ay parang simpleng tanong lang—“Kaya ko bang baguhin ito?” O kaya, “Pwede ko bang gawin ang isang bagay na magbibigay ng solusyon dito?” Kung ang sagot ay hindi, then that’s something beyond your control. Kung ang sagot ay oo, then that’s something within your control.

Mahalaga ito dahil kapag narecognize mo na hindi lahat ay kayang baguhin, hindi mo na sisihin ang sarili mo sa mga bagay na hindi mo naman kaya. Mas magiging malaya ka at mas makakamtan mo ang peace of mind.

Halimbawa, kung iniisip mo na may mangyayaring masama sa hinaharap (like sa isang exam, sa trabaho, o sa isang relationship), yung takot na ‘yun, hindi mo kontrolado. Ang tanging kontrolado mo lang ay ang preparation—kung paano ka mag-aaral, kung paano ka maghahanda. Pero ang resulta, hindi mo hawak ‘yan.

Don’t spend time on things you can’t control, kasi ang energy mo na dapat sana ay nakatutok sa mga solusyon, napupunta lang sa mga walang katapusang worries na wala namang kabuluhan. Focus on what you can do, and let go of the rest.

Pati na rin sa mga relationships, ito ay napakahalaga. Kung ang isang tao ay hindi nagpapakita ng pagpapahalaga o hindi tumutugon sa iyong mga efforts, hindi mo kontrolado yun. Ngunit ang paraan ng iyong pagtugon, kontrolado mo. Kung paano ka maghihilom at magpapatawad, nasa iyo ‘yan.

Kapag na-separate mo na kung ano ang under your control at kung ano ang beyond your control, mapapansin mong mas madali kang mag-focus sa mga productive things na may direktang epekto sa iyong buhay. Hindi mo na kailangang mag-alala tungkol sa mga bagay na hindi mo kaya—at kung may mga bagay naman na kaya mong baguhin, mas mabilis mong magagawan ng aksyon.

Mahalaga ring tandaan na hindi ibig sabihin ng "beyond control" ay hindi na natin kailangang isipin. May mga bagay pa ring valid na iproseso, pero hindi mo na kailangang patagilid-gilid na mag-overthink. Ang ibig sabihin lang nito ay tanggapin mo ang limits ng iyong kakayahan at magpatawad sa sarili mo kapag hindi mo kayang kontrolin ang lahat.

Step 4:

PRACTICE MINDFULNESS (KAHIT 5-10 MINUTES LANG)

Isa sa pinakamahalagang tool na natutunan ko sa pagtigil ng overthinking ay ang mindfulness. Hindi mo kailangan maging eksperto o mag-commit ng isang oras araw-araw para dito. Ang mindfulness ay tungkol lang sa pag-fokus sa kasalukuyan—yung moment na ito, hindi yung nakaraan o ang mga posibilidad na mangyayari pa lang.

Ang magandang balita, hindi mo kailangang maging perfect sa pag-mindful. Hindi kailangan ng complicated techniques. Ang kailangan lang ay 5-10 minutes ng tahimik na oras kung saan ikaw lang at ang sarili mong paghinga. Huwag mong gawing komplikado. Hindi mo kailangang maghanap ng ibang lugar o maging ganap na "zen" para mag-practice nito.

Para magsimula, maghanap ka lang ng lugar kung saan makakapag-relax ka—kahit isang sulok ng kwarto o kahit habang nasa sasakyan ka (basta hindi ka natataranta o naghahabol sa oras). Pagkatapos, magsimula ka sa isang simpleng deep breathing. Isara mo ang mata mo, huminga ka ng malalim, at i-focus mo lang ang buong atensyon mo sa bawat paghinga. Inhale, exhale, inhale, exhale. Subukan mong isentro ang sarili mo sa pagkakaroon ng malalim na paghinga, at kapag ang isip mo ay nag-lay-off (dahil mag-o-overthink ka na naman), gently bring it back to your breath. No judgment, walang pressure. Hindi ito competition. Ang layunin mo lang ay ang magpahinga mula sa gulo ng utak mo at magbigay ng oras para makapag-recharge ang isip mo.

Ang pagka-mindful na ito ay hindi para itigil ang lahat ng iniisip mo—kasi mahirap naman ‘yun. Ang layunin ay magkaroon ka ng break mula sa mga walang katapusang worries. Kapag ginugol mo ang ilang minuto na walang distraction, ikaw lang at ang iyong paghinga, mararamdaman mong unti-unti, bumababa ang pressure sa utak mo. Pansinin mo na lang, kahit mga ilang minuto lang, mas magkakaroon ka ng clarity at mas magiging calm ka.

Hindi ko sinasabi na magiging perfect ka agad sa mindfulness. Minsan, mag-iisip ka pa rin. Minsan, magpupunta ka sa future o magpapakain sa past. But the beauty of mindfulness is that kahit gaano kadalas mangyari yun, ang importante ay ang pag-balik mo sa present moment. Ang pagiging aware na nag-lalayoff ka at nire-recognize mo na, “Oh, ang dami ko na palang iniisip,” at babalik ka lang sa paghinga, ay isang win.

Walang special na “skills” o “tools” para dito. Ang kailangan lang ay practice, at higit sa lahat—pagtanggap na hindi mo kayang kontrolin ang lahat ng iniisip mo. Kaya, ang 5-10 minutes ng mindfulness ay para sa iyong personal na reset button. Hindi ka lang magkakaroon ng mental break, kundi magkakaroon ka rin ng chance na matutong mag-focus sa kung ano talaga ang mahalaga—ang kasalukuyan.

Step 5:

LIMITAHAN ANG “MENTAL TIME TRAVEL”

Isa sa mga pinaka-kritikal na aspeto ng overthinking ay ang tendency natin na mag-“mental time travel.” Alam mo ‘yung parang, habang nakaupo ka lang, bigla kang napapa-balik sa nakaraan, o kaya naman ay umaabot ka sa hinaharap? Laging nag-iisip ng "what ifs"—iniisip mo na sana ito ang ginawa mo dati o iniisip mo ang mga mangyayari pa lang. Sa madaling salita, hindi ka na nakatambay sa kasalukuyan.

Ang problema dito, ang past at future ay parehong may kakayahang mag-trigger ng anxiety. Yung past, masyadong malalim na, tapos may mga regrets o guilt. Yung future naman, puno ng uncertainties—naglalaro ang utak mo ng lahat ng worst-case scenarios. Hindi mo naman hawak ang mga ‘yun. Hindi mo kayang baguhin ang nakaraan, at ang hinaharap ay hindi mo pa rin alam. Pero ang ginagawa mo, binibigyan mo ng atensyon ang mga bagay na wala naman sa kasalukuyan.

Kaya ang unang hakbang para makontrol ang overthinking ay ang pagtigil ng mental time travel. Oo, hindi mo pwedeng pigilan ang utak mo sa pagtakas sa “what ifs,” pero may kontrol ka kung anong oras mo bibigyan ng space ang mga 'yun. Kapag napansin mong nagsimula ka nang magtago sa nakaraan o magtulungan ang utak mo sa mga worst case scenario, ipaalala mo sa sarili mong:

> "Hindi ko pa ‘yan dapat isipin. Hindi ‘yan nangyayari ngayon."

Minsan, ganun lang kasimple. Pag narecognize mo na nag-move forward na naman ang utak mo sa hindi mo kayang kontrolin, gently bring it back to the present moment. Gamitin ang simple, pero powerful na technique na tinatawag kong “Grounding.” I-focus ang atensyon mo sa kung anong nararamdaman mo sa katawan mo—hawakan mo ang palad mo, pakiramdaman mo ang hangin, o ang init ng katawan mo. Tignan mo kung anong nangyayari sa paligid mo. This helps you to remind yourself that you are here, right now. You are safe at this moment. Wala kang kailangan ipag-alala about sa hinaharap o nakaraan dahil ang kasalukuyan mo ang pinaka-importante.

Isang simple, pero powerful na technique ay ang “reframing” o pag-iisip ng positibong alternate reality sa mga worst-case scenarios na iniisip mo. Sa halip na mag-focus sa worst outcomes, tanungin mo ang sarili mo: “Anong magandang bagay ang pwedeng mangyari dito?” Kung mag-aalala ka man, gawin mo ito nang may purpose—huwag maging captive sa sarili mong worries.

Kaya, kapag nagsimula ka nang mag-“mental time travel,” maging conscious na ito’y isang mental habit na kailangang labanan. Hindi mo kailangang alisin agad ang lahat ng worries, pero kung magiging mindful ka lang, mapapansin mong mas madali mong makokontrol ang mga nagdudulot ng stress sa utak mo. Hindi mo kayang baguhin ang nakaraan, at ang hinaharap ay hindi pa tiyak. Focus ka na lang sa kung anong magagawa mo ngayon—‘yun ang tunay na may kapangyarihan ka.

Step 6:

GUMAWA NG DAILY ROUTINE PARA SA MENTAL CLARITY

Sa panahon ngayon, ang dami nating iniisip kasi ang dami rin nating ginagawa. Kaliwa’t kanan ang notifications, deadlines, expectations, at mga bagay na kailangan laging tugunan. Kaya hindi nakakapagtaka kung bakit ang utak natin ay parang hindi na humihinto. Pero may isang simpleng paraan para makatulong sa kalinawan ng isip, at ito ay ang pagkakaroon ng daily routine.

Hindi ito tungkol sa pagiging super productive o sobrang structured. Ang point ng routine ay hindi para pahirapan ka—kundi para bigyan ka ng sense of direction. Kasi kapag walang routine, ang araw mo parang laging “reaction mode.” Gigising ka, at depende sa kung anong unang mangyari, dun iikot ang mood mo, focus mo, at buong energy mo. Kapag may routine ka, ikaw ang nagde-decide kung paano mo sisimulan ang araw mo at kung paano mo ito tatapusin.

Ang isang simple pero malinaw na daily routine ay parang anchor. Kapag ang utak mo ay sabog, kapag feeling mo overwhelmed ka, babalik ka lang sa routine mo. Para siyang safe zone sa gitna ng mental chaos. Kahit hindi mo kontrolado ang buong araw, kontrolado mo kung paano ka nagsimula at paano mo ito tinapos.

Hindi kailangang complicated ang routine. Hindi mo kailangang gumising ng 5 AM o mag-meditate ng isang oras. Ang kailangan mo lang ay ilang simpleng habits na inuulit mo araw-araw—para magkaroon ka ng rhythm na nakakabawas ng mental load. Kasi bawat desisyon, bawat tanong na “anong gagawin ko ngayon?”, ay dagdag sa decision fatigue. Pero kapag meron ka nang routine, hindi mo na kailangang mag-decide pa—gagawin mo na lang.

Halimbawa, kung may simpleng morning routine ka—gising, stretch, konting breathing o journaling, inom ng tubig—nakakatulong agad ito sa clarity ng isip. Kasi hindi mo sinisimulan ang araw mo sa gulo, kundi sa intention. At sa gabi naman, kung may wind-down routine ka bago matulog—tulad ng paglayo muna sa phone, tahimik na sandali, at pagre-reflect sa araw mo—mas nagiging ready ang utak mo para magpahinga. Mas nakakabawi ka mentally, kaya mas less ang overthinking.

Ang daily routine ay hindi magic. Hindi nito biglang aalisin ang overthinking. Pero ito ang magiging “mental reset button” mo araw-araw. Ito ang simple pero consistent mong paraan para ipaalala sa sarili mo na hindi mo kailangang kontrolin ang lahat—kailangan mo lang ng clarity para harapin ang mga totoong mahalaga.

At ang pinakamahalagang parte ng routine? Yung consistency, hindi perfection. Kahit hindi mo siya magawa minsan, ayos lang. Basta babalik ka ulit. Kasi habang ginagawa mo siya araw-araw, kahit konti, nagiging mas kalmado ang utak mo. Hindi dahil walang problema, kundi dahil alam mo kung paano haharapin ang araw mo nang may focus at direction.

Step 7:

MAG-SET NG “WORRY TIME”

Okay, aminin na natin: kahit anong gawin nating routine, mindfulness, at journaling, darating at darating pa rin ang worries. Kasi tao tayo. Normal lang mag-alala. Pero ang hindi normal—at nakakapagod—ay yung mag-alala ka buong araw, kahit wala ka sa tamang oras o lugar para gawin ito. Dito papasok ang isa sa pinaka-weird pero effective na technique: ang pag-set ng “worry time.”

Yes—oras para sadyain mong mag-overthink. Sa una, parang ang labo, no? “Bakit ko pa papayagang mag-worry ako?” Pero ang totoo, ang utak natin ay parang bata. Kapag pinipilit mong huwag mag-isip ng isang bagay, lalo lang siyang kumakapit. Pero kapag binigyan mo siya ng space at time para gawin 'yun, bigla siyang natatahimik.

Ganito ko ito ginawa: pinili ko ang isang specific time bawat araw, usually 15 to 30 minutes, kung saan pwede akong umupo at sabihin sa sarili ko, “Okay, ito na ang worry time ko.” Sa time na ‘yon, hinahayaan ko ang sarili kong isipin lahat ng inaalala ko—relationships, pera, future, deadlines—lahat. Pwede ko siyang isulat, pag-isipan, o pag-usapan. Pero pagkatapos ng oras na ‘yon, tapos na.

Anong nangyayari?

Kapag alam ng utak mo na may nakalaang oras para mag-worry, mas madali na siyang huwag mag-panic sa ibang oras ng araw. Hindi na siya laging kumakatok sa'yo habang nagtatrabaho ka, habang kumakain, habang nagpapahinga. Kasi alam niyang may schedule na siya.

Tandaan: ang pag-set ng worry time ay hindi para i-encourage ang negativity. Ang purpose nito ay para bigyan ng boundary ang anxiety mo. Para hindi siya nakakalat buong araw. Para hindi siya basta-basta sumusulpot kahit kailan niya gusto.

Kung iniisip mong, “Eh paano kung may pumasok na worry sa utak ko sa labas ng schedule?”

Simple lang. Isulat mo sa papel or sa notes app mo. Sabihin mo sa sarili mo, “Mamaya na kita iisipin. May oras tayo mamaya.” At kapag dumating na ang worry time mo, dun mo na siya harapin. Madalas, pagdating ng oras na ‘yon, wala na ring saysay ang worry na ‘yon. Baka narealize mong hindi na siya ganun kabigat, o baka may naisip ka nang solusyon.

At kung talagang mabigat pa rin, at least, you’re worrying on your own terms. Hindi ka na binubulaga ng overthinking sa gitna ng trabaho, sa gabi bago matulog, o habang kausap mo ang ibang tao.

Ang worry time ay parang personal boundary mo para sa sarili mong isip. Isa itong paraan para sabihing,

> “O sige, mag-aalala tayo… pero hindi buong araw. Hindi habang sinisira mo ang peace ko. May oras ka—pero hindi ka boss dito. Ako ang may control.”

Step 8:

MAGPATAWAD SA SARILI AT TANGGAPIN

NA HINDI MO KONTROLADO ANG LAHAT

Sa lahat ng steps, ito marahil ang pinaka-personal—at pinaka-mahirap: ang pagpapatawad sa sarili. Kasi kahit anong technique ang gamitin natin para labanan ang overthinking, kung sa loob-loob natin, galit pa rin tayo sa sarili natin, mahirap talaga tumahimik ang isip.

Alam mo yung feeling na kahit simple lang naman ang nangyari, ang bigat-bigat pa rin sa loob? Kasi pinipilit mong balik-balikan kung ano ang dapat mong ginawa, sinabi, pinili—lahat ng "kung sana" at "dapat pala." Overthinking thrives sa mga ganitong moments. At minsan, hindi lang basta worry ang laman ng isip mo—kundi guilt, shame, at self-blame.

Kaya mahalaga na matutunan mong magpatawad sa sarili. Hindi ito tungkol sa pagbalewala sa mga pagkakamali. Hindi rin ito pagtakas sa responsibilidad. Ang tunay na forgiveness sa sarili ay pagtanggap na nagkamali ka, oo, pero hindi mo kailangang dalhin ito habang buhay. Tao ka lang. At ang pagiging tao ay nangangahulugang may pagkakataon kang matuto, magbago, at mag-move forward.

Ang overthinking ay madalas ugat ng desire na i-correct ang nakaraan o kontrolin ang future. Pero ang reality? Hindi mo hawak ang lahat. At ‘yan ang isa sa mga pinaka-liberating na matututunan mo:

> May mga bagay kang kayang baguhin. Pero may mas maraming bagay na kailangan mong tanggapin.

At okay lang 'yon.

Kapag tinanggap mong hindi mo hawak ang lahat, hindi ito pagiging mahina—ito’y pagiging totoo. Kasi sa totoo lang, walang may kontrol sa lahat. Kahit ang mga taong tingin mong “put-together” na, nagkakamali rin sila. Naguguluhan. Nagsisisi. Pero ang kaibahan, natuto na silang hindi manatili doon.

Kaya pag may mali kang nagawa, o may bagay kang hindi nakuha, o may nangyaring hindi ayon sa plano—pause ka lang saglit. Huminga. At sa halip na ulitin sa utak mo ang buong eksena, ulit-ulitin mo sa sarili mo ang mga salitang ito:

> “Ginawa ko ang makakaya ko sa pagkakataong ‘yon.”

“Hindi ko hawak ang lahat, at ayos lang ‘yon.”

“Karapat-dapat pa rin akong matahimik.”

Hindi mo kailangang maging perpekto para huminto sa pag-overthink. Kailangan mo lang maging totoo sa sarili mo—at maging mabait sa sarili mo. Hindi mo kontrolado ang lahat ng sitwasyon, pero kontrolado mo kung paano ka magre-react. At kung pipiliin mong patawarin ang sarili mo at tanggapin ang realidad, mas magaan ang loob mo. Mas malinaw ang isip mo. At mas madali para sa'yo na makawala sa gulong ng paulit-ulit na pag-iisip.

Kaya oo, practice, awareness, routine, at boundaries—lahat ‘yan mahalaga. Pero sa dulo ng araw, ang tunay na peace of mind ay nagsisimula sa isang simpleng bagay: pagyakap sa sarili mong pagkatao.

Hindi mo kontrolado ang lahat.

At hindi mo kailangang kontrolin ang lahat para maging payapa.

Conclusion:

So, sa mga natutunan nating steps ngayon—mula sa pagiging aware sa overthinking, journaling, hanggang sa pagtanggap na hindi mo kontrolado ang lahat—lahat ng ‘yan ay makakatulong para makuha ang mental clarity na hinahanap mo. Hindi ito magic, ha. Hindi ito agad-agad mangyayari. Pero, kung magpapatuloy ka, magbibigay ‘yan ng real and lasting change.

Ang mindset na ‘huwag pilitin,’ na 'yun ang essence ng Backwards Law, na topic natin kahapon, ay nagiging effective lang kapag natutunan mong bitawan ang mga bagay na hindi mo kayang kontrolin at mag-focus ka sa mga kaya mong gawin. Kasi ‘yun ‘yung tunay na kalayaan—ang malaman kung ano ang kontrolado mo at kung paano mo palalakasin ang sarili mo mula sa loob.

Kaya, kung gusto mong mas maging present at magkaroon ng peace of mind, subukan mong maglagay ng mga habits na ‘to sa araw-araw mo. At tandaan: hindi mo kailangang maging perfect. Ang mahalaga, magsimula ka. You’re already doing the work.

Kung gusto mong magtulungan tayo sa pag-explore ng mas maraming tips at tricks, mag-subscribe ka na at hit mo na ang notification bell. Maraming salamat sa panonood, at ingat lagi sa mental health mo—kasi ikaw ang pinakaimportanteng asset mo.

Follow me