10 Ugali ng Politiko na Dapat Mong Malaman Bago Bumoto By Brain Power 2177
Bakit parang paulit-ulit ang problema sa bansa? Bakit kahit ang daming pangako ng mga politiko, tila wala namang tunay na pagbabago? Simple lang ang sagot:
Dahil may mga politiko na inuuna ang sarili bago ang bayan. At sa video na ‘to, ilalantad natin ang 10 dahilan kung bakit selfish ang iilang politiko — at bakit tayo ang laging naaapektuhan.
Bago tayo magsimula, isang paalala lang:
Hindi lahat ng politiko ay selfish.
Marami pa rin ang tapat at tunay na naglilingkod para sa bayan.
Ang pag-uusapan natin dito ay yung iilang gumagawa ng mali—
para maging aware tayo at hindi tayo mabiktima ng bulok na sistema.
NUMBER 1
PERA LAGI ANG MOTIBO
Sa totoo lang, maraming politiko, hindi ko po sinasabing lahat, ang hindi naman talaga naglilingkod para sa bayan. Hindi pagmamalasakit ang nagtutulak sa kanila kundi ang oportunidad para kumita. Pulitika para sa kanila ay parang negosyo — isang paraan para palaguin ang sarili nilang yaman, hindi ang yaman ng bansa. Bawat galaw nila, bawat proyekto, bawat pondo na dumaraan sa kanilang kamay, may nakatabing interes para sa sarili. Hindi sila kumikilos kung walang kapalit na pakinabang. Hindi nila tinitingnan ang posisyon bilang responsibilidad kundi bilang puhunan na kailangang tubuan. Kung may maipapasok silang proyekto, iniisip agad nila: "Ano ang makukuha ko rito?" hindi nila iniisip "Paano ko matutulungan ang tao?" Kahit ang mga desisyon nila, hindi nakabatay sa kung ano ang tama o makabubuti sa nakararami. Ang basihan lagi ay kung paano sila makikinabang, paano sila yayaman, paano sila titibay sa puwesto.
At dahil pera ang motibo, hindi rin sila natututo makuntento. Gusto pa nila ng mas marami, ng mas malaki, ng mas mabilis. At kahit pa alam nilang may naaagrabyado, may nasasagasaan, o may nawawalan, tuloy pa rin sila — basta sila'y nakikinabang.
Hindi mahalaga sa kanila kung bumabagsak ang kalidad ng edukasyon, kung lumalala ang kahirapan, o kung nagsisiksikan ang mga pasyente sa ospital. Basta ang mahalaga, patuloy silang yumayaman at nananatili sa kapangyarihan.
Dahil sa ganitong klase ng pag-iisip, nawawala ang tunay na kahulugan ng paglilingkod. Napapalitan ito ng kultura ng pagsasamantala at pansariling interes.
Sa halip na maging boses ng mga walang boses, sila pa mismo ang nagdadagdag sa problema ng lipunan. Sa halip na maging haligi ng pag-asa, sila ang nagiging ugat ng pagkadismaya.
At ang malungkot, tayong mga ordinaryong mamamayan ang palaging nagsasakripisyo sa likod ng mga desisyong iyon.
Tayo ang naghihintay ng ayuda na hindi dumarating. Tayo ang nagbabayad ng buwis na hindi natin nararamdaman ang kapalit. Tayo ang naiiwan habang sila, paangat nang paangat gamit ang pera ng bayan.
NUMBER 2
POWER TRIP O ABUSO SA KAPANGYARIHAN
Kapag ang isang tao ay nabigyan ng posisyon at kapangyarihan, minsan, nakakalimot siya kung bakit siya naroon. Sa halip na gamitin ang kapangyarihan para protektahan at paglingkuran ang tao, ginagamit niya ito para pagbigyan ang sariling pride at pansariling interes. Hindi na serbisyo ang layunin—kundi kontrol.
Gusto nila sila ang nasusunod, sila ang sentro, sila ang takotang pangalan. Mas mahalaga sa kanila ang maramdaman ng iba na sila ang "may hawak ng buhay" ng tao kaysa sa tunay na pagserbisyo. Hindi sapat na iginagalang sila—gusto nila ng pagsunod nang walang tanong, ng papuri kahit walang dahilan, ng loyalty kahit hindi karapat-dapat.
Kadalasan, imbes na maging gabay, nagiging pader sila na humaharang sa pag-usad ng mga tao. At ang mas masakit, marami sa kanila, kapag napuna, hindi nila tinatanggap ang pagkakamali. Ang kapangyarihan na sana'y naging daan para magsilbi nang mas mahusay, nagiging sandata para ipataw ang kagustuhan nila kahit hindi ito tama.
Kapag nalulunod sa kapangyarihan, nakakalimutan ng ilan na sila ay inihalal para maglingkod, hindi para maghari. Unti-unting nabubuo ang kultura ng takot, imbes na kultura ng tiwala. At habang sila'y nagpapakasasa sa kontrol, ang mga ordinaryong tao, unti-unting nawawalan ng boses, ng lakas ng loob, at ng pag-asa.
At dito nagsisimulang mabulok ang sistema.
Hindi dahil sa kakulangan ng talento ng mga Pilipino.
Hindi dahil sa kawalan ng pag-asa ng bayan.
Kundi dahil sa ilang taong inuuna ang sarili kaysa sa kapakanan ng nakararami.
Mga lider na inuuna ang sariling bulsa bago ang bulsa ng bayan.
Mga lider na inuuna ang sariling pangalan bago ang dangal ng kanilang nasasakupan.
Habang sila ang nagpapakasasa, tayo ang nagdurusa.
At habang sila ang nagpapalaki ng sarili, tayo ang unti-unting nililiit.
NUMBER 3
PAMILYA MUNA, BAYAN MAMAYA
Sa halip na ang serbisyo ay para sa buong bayan, umiikot ang mundo ng ilang politiko sa kapakanan ng sarili nilang pamilya. Ang intensyon na dapat ay para sa ikabubuti ng lahat, napupunta sa pagtataguyod ng sariling pangalan at pagprotekta sa sariling interes. Ang puwesto ay hindi na tinitingnan bilang tungkulin, kundi parang trono na dapat ipamana sa mga kadugo. Hindi mahalaga kung may mas magaling o mas karapat-dapat, basta’t kadugo, basta’t kaapelyido, sila ang ipu-pwesto, sila ang itutulak pataas.
Sa ganitong mentalidad, nagiging makitid ang pananaw ng lider. Hindi na ang problema ng ordinaryong mamamayan ang iniintindi, kundi kung paano mapapanatili sa kanila ang kapangyarihan. Ang yaman ng bayan, imbes na maipamahagi nang patas, umiikot sa iilang kamay. Ang oportunidad na dapat sana’y bukas para sa lahat, nagiging pribadong kalakal na lang nila. At ang mga proyekto, sa halip na maging tulay ng pag-asa, nagiging advertisement para sa sariling kapakanan.
Hindi nila nakikita ang sambayanan bilang boss na dapat paglingkuran, kundi parang empleyado o tagasuporta na kailangang kontrolin para manatili sila sa pwesto. Kadalasan, binibili pa nila ang katapatan ng mga tao gamit ang panandaliang ayuda, mga pangakong paulit-ulit pero hindi naman natutupad, at mga seremonyang pampapogi na walang tunay na epekto sa buhay ng karaniwang mamamayan.
Kaya tuloy, kahit may kakulangan sa serbisyo, kahit halata ang kapabayaan, pilit pa ring pinapaganda ang imahe. Hindi para sa totoong pagbabago, kundi para mapanatili ang dinastiyang nagsimula sa kanila. Hindi prioridad ang pag-angat ng bayan. Ang priority, ang sariling dugo at sariling interes. Kaya sa ganitong kalakaran, laging nauuna ang pansarili bago ang pambansa. Laging inuuna ang sariling bakuran bago ang mas malaking responsibilidad. At sa bawat halalan, inuulit-ulit nila ang cycle ng panlilinlang—pinalalakas ang kanilang pangalan habang patuloy na pinapahina ang pag-asa ng mga tao.
At habang paulit-ulit itong nangyayari, ang tunay na pagbabago—paurong nang paurong.
NUMBER 4
SELECTIVE SA PAGLILINGKOD
Marami sa kanila, ang turing sa serbisyo publiko ay parang exclusive club—hindi para sa lahat, kundi para lang sa mga kakampi. Kung sino lang ang malapit sa kanila, kung sino lang ang nagpakitang suporta noong eleksyon, 'yon lang ang mabilis na natutulungan. Para bang ang tingin nila sa taumbayan ay mga kliyente, hindi mga boss. Kapag hindi ka kapartido, kapag hindi ka bumoto sa kanila, biglang nawawala ang malasakit. Hindi ka priority. Hindi ka kasali sa mga programa. Hindi kaagad pinapansin ang problema mo.
At ang masakit, ang ganitong sistema ay unti-unting bumabasag sa tiwala ng tao sa gobyerno. Kasi nararamdaman mo eh—na hindi pantay-pantay ang pagtrato. Na hindi sapat ang pagiging mamamayan para maramdaman mong may nagmamalasakit sa'yo. Para sa ilang politiko, loyalty muna bago serbisyo. Hindi dahil kailangan ka nila bilang tao, kundi dahil kailangan ka nila sa boto, sa suporta, sa pagpapalakas ng pangalan nila.
Ang serbisyo, na dapat sana ay para sa lahat, nagiging reward system na lang. Kung kasama ka sa inner circle, may pabor. Kung hindi, bahala ka sa buhay mo. Ganyan kababaw kung minsan ang pamantayan ng iba sa kung sino ang karapat-dapat tulungan—hindi batay sa pangangailangan, kundi batay sa pakinabang nila.
At sa huli, sino ang talo? Hindi sila. Tayo.
Tayo ang nagdurusa sa mabagal na serbisyo.
Tayo ang naiipit sa bulok na sistema.
Tayo ang nawawalan ng pag-asa na may gobyernong tunay na para sa tao.
Habang sila, komportable sa kapangyarihan, ini-enjoy ang mga benepisyo na dapat sana'y para sa lahat.
Kaya habang patuloy tayong pumapayag sa gantong kalakaran, paulit-ulit din tayong mabibigo.
Kung gusto natin ng tunay na pagbabago, kailangan nating matutong pumili—hindi ng sikat, hindi ng kaalyado, kundi ng tunay na naglilingkod nang walang hinihinging kapalit.
NUMBER 5
AYAW NG ACCOUNTABILITY
Kapag ang isang politiko ay selfish, takot siyang akuin ang pagkakamali. Takot siyang umamin kapag may palpak. Kasi para sa kanya, mahalaga ang imahe, mahalaga ang reputasyon. Kahit mali na, hahanap at hahanap siya ng ibang masisisi—ibang tao, ibang ahensya, o kung minsan, kahit ang mga taong bayan pa ang ginagawang dahilan.
Para sa kanya, mas importante ang pagligtas ng mukha kaysa pagligtas ng bayan.
Ayaw niyang mapahiya. Ayaw niyang matamaan ang pride niya. Kaya kapag may problema, imbes na ayusin at humingi ng tawad, inuuna pa niya ang pag-justify ng sarili. Gumagawa siya ng kwento para mapagtakpan ang sablay. Hindi niya kayang tumayo at sabihin, "Oo, nagkulang ako. Oo, nagkamali ako." Kasi sa isip niya, kapag umamin siya, mahihirapan siyang panatilihin ang kapangyarihan at respeto ng tao.
Para sa kanya, ang pag-amin ay paglabas ng kahinaan, at ang kahinaan ay hindi dapat makita ng publiko.
Para sa ganitong klaseng politiko, ang accountability ay parang kahinaan. Iniisip niya na kapag humarap siya sa tao at nagpakumbaba, magmumukha siyang mahina, magmumukha siyang talunan. Kaya kahit obvious na obvious na ang mga pagkukulang, pipilitin pa rin niyang magmukhang walang kasalanan.
At sa mata niya, ang paghingi ng tawad ay hindi bahagi ng serbisyo publiko—kundi isang banta sa kanyang ambisyon.
At dahil walang umaako ng pagkakamali, walang tunay na pagwawasto. Hindi natututo, hindi umaayos ang sistema. Umiikot lang sa paulit-ulit na sisihan, cover-up, at pagpapabango ng pangalan.
Sa halip na solusyon, ang inuuna nila ay propaganda.
Sa bandang huli, ang talo hindi sila, kundi ang taong umaasa sa kanila.
NUMBER 6
PABIDA CULTURE
Sa halip na tahimik na magtrabaho at hayaang ang resulta ang magsalita, may mga politiko na inuuna ang pagpapakita kaysa sa tunay na pagseserbisyo. Para sa kanila, hindi sapat na makatulong—kailangan makita ng lahat na sila ang tumulong.
Lahat ng proyekto, kailangan may pangalan nila. Bawat maliit na galaw, dapat may dokumento, may social media post, may press release. Hindi sapat na umayos ang buhay ng mga tao; ang importante, ma-credit sa kanila ang lahat ng mabuti.
Nababalewala ang tunay na diwa ng serbisyo dahil ang nagiging sentro ay hindi na ang bayan kundi ang sarili nilang imahe. Sa halip na mag-isip ng matagalang solusyon, mas inuuna nila ang mga bagay na mabilis mapapansin ng tao—yung tipong madaling i-post, madaling ipagmalaki, madaling gamitin sa kampanya.
Sa ilalim ng Pabida Culture, ang pulitika nagiging parang showbiz. Hindi na performance ang mahalaga kundi performance na may audience. Hindi na resulta ang tinitingnan kundi kung gaano karami ang bumilib o pumalakpak.
At dahil dito, napuputol ang tunay na progreso. Ang mga desisyon hindi na nakabase sa kung ano ang makabubuti sa lahat, kundi kung ano ang makabubuti sa kanilang imahe. Ang pagtingin sa bayan ay parang props sa isang malaking eksena—isang palabas kung saan sila dapat ang bida, at tayong lahat ay audience lang na kailangang humanga.
Sa ganitong sistema, ang mga tunay na nangangailangan, lalo pang naiiwan.
Hindi dahil walang pera ang gobyerno, kundi dahil mas nauuna ang mga proyektong pangpa-picture kaysa mga proyektong pangmatagalan.
Ang mas masakit, nasasanay ang tao sa ganitong palabas.
Ang inaasahan na ngayon ay ayuda, tarp, at photo ops—hindi tunay na pagbabago.
Unti-unti, ang pulitika nagiging kumpetisyon kung sino ang may pinakamagandang PR, hindi kung sino ang may pinakamagandang plano.
At habang abala ang mga pabida sa pagpapasikat, ang mga tunay na problema—gutom, edukasyon, kahirapan—patuloy na lumalala sa likod ng mga makikinang na press release.
NUMBER 7
NEXT ELECTION, HINDI NEXT GENERATION
Maraming politiko ang gumagalaw hindi para sa ikabubuti ng kinabukasan ng bansa, kundi para lang sa susunod na eleksyon. Lahat ng desisyon nila, lahat ng proyekto, lahat ng ipapakita nila sa publiko—pansamantala lang. Hindi sila nag-iisip kung ano ang magiging epekto nito sa bayan paglipas ng sampu, dalawampu, o limampung taon. Ang iniintindi nila ay kung paano sila makakakuha ng instant na papuri, mabilis na puntos, at madaling simpatya para muling maluklok sa pwesto.
Kapag ang isang lider ay naka-focus lang sa next election, nagiging mababaw ang mga solusyon na ibinibigay niya. Puro pa-pogi, puro instant gratification. Ayaw nila ng matagalang proyekto kasi hindi nila agad makikita ang bunga habang nakaupo sila. Ayaw nila ng mahihirap na desisyon na pwedeng magalit ang tao, kahit ito ang tunay na makakabuti sa bayan. Ang mahalaga lang sa kanila ay kung paano sila magiging popular, kung paano sila magiging "viral," at kung paano nila mapapalakas ang tsansa nilang manalo ulit.
Kahit na nangangailangan ng matapang na liderato para ayusin ang sistema, pipiliin pa rin nila ang madaling ruta. Pipiliin nila ang mga proyektong mabilis tapusin para lang may maipagmalaki sa harap ng kamera, kahit hindi naman tunay na nakatutugon sa ugat ng problema.
At sa likod ng bawat ngiti sa entablado, madalas ay may mga suliraning tinatakpan. May mga kabataang walang access sa maayos na edukasyon, may mga komunidad na walang ligtas na ospital, may mga pamilyang naiipit sa kahirapan—dahil sa kakulangan ng tunay na malasakit at mahabang pananaw sa pamumuno.
Sa ganitong mindset, ang tunay na progresong kailangan natin ay nauurong. Napapabayaan ang mga batayang problema. Hindi natutugunan ang mga ugat ng kahirapan, edukasyon, kalusugan, at kaayusan. Dahil imbes na maglatag sila ng pundasyon para sa susunod na henerasyon, inuuna nila ang entablado ngayon. Mas importante sa kanila ang hitsura ng performance kaysa sa tunay na resulta.
At habang ganito ang nagiging takbo ng pulitika, paulit-ulit tayong nabibigo.
Kasi habang sila ay laging naka-focus sa panandalian, tayo namang mga mamamayan ang bumabata ng pangmatagalang epekto ng mga desisyon nilang makasarili.
Kaya sa bawat boto, sa bawat eleksyon, dapat tayong maging mas mapanuri.
Hindi natin kailangan ng mga lider na magaling lang sa harap ng camera, kundi ng mga tunay na tagapagtayo ng kinabukasan.
Ang tunay na pagmamahal sa bayan, hindi nasusukat sa dami ng billboard, kundi sa lalim ng epekto ng kanilang mga gawa sa susunod na dekada.
NUMBER 8
AYAW NG KOMPETISYON
Kapag ang isang politiko ay selfish, takot na takot siyang may ibang sumikat o makilala na mas magaling, mas matino, o mas pinagkakatiwalaan kaysa sa kanya. Sa halip na matuwa na may kapwa niyang handang maglingkod nang totoo, nakakaramdam siya ng insecurities. Hindi niya tinitingnan ang bagong lider bilang kakampi sa pagbabago, kundi bilang banta sa kanyang kapangyarihan at pwesto. Dito nagsisimula ang intriga, black propaganda, at mga lihim na hakbang para hilahin pababa ang sinumang nakikitang kalaban. Gagawin nila ang lahat para manatili sa spotlight, kahit ang kapalit ay pagsabotahe sa mga taong may dalang tunay na pagbabago. Ang mindset nila: “Basta ako ang nasa itaas, kahit wasakin ko pa ang iba.”
Kapag may lumilitaw na potensyal na lider, hindi nila ito tinutulungan—bagkus, sisiraan, pagdududahan, o babaluktutin ang imahe nito sa mata ng publiko. Hindi nila kaya ang ideya na may ibang pwedeng hangaan ang mga tao maliban sa kanila.
Minsan, gagamit sila ng pera, media, o koneksyon para magkalat ng kasinungalingan. Hindi mahalaga kung makasira sila ng reputasyon, makawasak ng pamilya, o makagulo ng komunidad—basta sila ang manatili sa poder.
Hindi nila iniisip na mas makikinabang ang taumbayan kung maraming matino, magaling, at may malasakit na lider. Ang mahalaga lang sa kanila, sila ang bida, sila ang sikat, sila ang pinuno. At dahil dito, nawawala ang healthy competition na dapat sana’y nagtutulungan para iangat ang bansa. Imbes na teamwork ang mangyari, kanya-kanyang hilahan pababa ang umiiral. Ang pulitika, na dapat sana'y para sa bayan, nagiging personal na laban ng pride at power.
At sa huli, sino ang talo? Tayong mga ordinaryong mamamayan. Dahil habang nag-aagawan sila sa trono, ang tunay na serbisyo ay naiiwan sa tabi.
NUMBER 9
NEGOSYANTE SA LIKOD NG POLITIKO
Sa panahon ngayon, hindi na basta-basta ang pagiging politiko. Marami sa kanila, sa halip na maglingkod lang, ginagamit ang posisyon para kumita sa iba't ibang paraan. Hindi lang ‘yan basta negosyo—sa ilang pagkakataon, ang politika mismo ay nagiging negosyo. Kapag nasa posisyon ka, may mga pagkakataon na pwede mong gamitin ang mga proyekto o pondo ng gobyerno para mapakinabangan mo. Ang mga “contracts,” “deals,” at mga proyekto na ipinapasok sa mga ahensya ng gobyerno ay nagiging paraan para kumita, hindi lang para makapaglingkod.
Kaya imbis na ang mga proyekto ay magsilbing solusyon sa mga problema ng bayan, nagiging pagkakataon na lang ito para sa personal na kapakinabangan ng mga politiko. Halimbawa, kung may proyekto para sa isang infrastructure, mas pinapaboran nila ang mga negosyo o kontratista na may relasyon sa kanila. Hindi na lang ito tungkol sa kung sino ang may pinakamagandang proposal o may kakayahang magtayo, kundi kung sino ang may koneksyon at pabor sa politiko. Ang kalidad ng proyekto, kadalasan, nasasakripisyo. Ang mga imprastraktura ay nagiging substandard, mabilis masira, at sa huli, ang taumbayan din ang naghihirap.
Sa mga ganitong sitwasyon, ang tunay na layunin ng proyekto—ang pagtulong sa mga tao—nawawala, at ang priority ng mga politiko ay ang kanilang sariling kita at interes.
Isa pang aspeto ng ganitong mentality ay ang pagpapalago ng negosyo nila gamit ang mga posisyon na hawak nila. Ang kanilang pagiging politiko ay nagiging isang "platform" o “springboard” para palaguin ang iba nilang negosyo sa likod ng gobyerno. Kaya sa kabila ng mga ipinapangako nilang pagbabago at tulong, ang tunay na layunin nila ay mas mapalakas pa ang sarili nilang mga negosyo, at kumita ng mas malaki sa ilalim ng table. Minsan pa nga, ginagamit nila ang pondo ng bayan para pondohan ang sarili nilang kampanya, o para tiyakin ang pananatili nila sa kapangyarihan sa mga susunod na taon.
Hindi na lang simpleng pag-gamit ng kapangyarihan, kundi ang politika ay nagiging isang tool para sa personal na pagyaman. At habang sila'y nagpapakasasa sa yaman at pribilehiyo, ang mga mamamayan ay patuloy na naiipit sa kahirapan, kakulangan sa serbisyo, at kawalan ng tunay na pagbabago. At ang masaklap, hindi ito nakikita agad ng mga tao. Dahil sa mga manipulasyon at sistema ng politika, maraming tao ang nagiging biktima ng ganitong gawain. Ang mga proyekto na dapat sana ay magbibigay ng solusyon sa mga pangangailangan ng bayan ay nauurong, napapabayaan, o hindi napapakinabangan ng tamang tao, dahil ang mga politiko ay inuuna ang sarili nilang negosyo at kita.
Kaya sa dulo, ang tanong: Kailan tayo magigising? Kailan natin pipiliin ang mga lider na inuuna ang bayan bago ang sarili? Sa bawat boto natin, sa bawat pinipili nating lider, nakasalalay ang kinabukasan ng susunod na henerasyon.
NUMBER 10
SERBISYO NA MAY KAPALIT
Isa ito sa mga pinaka-karaniwang ugali ng ilang politiko. Kung titingnan mo, parang ang dali nilang magbigay ng tulong. Mabilis magbigay ng pondo para sa mga proyekto, magpatayo ng mga infrastructure, o magbigay ng ayuda sa mga tao. Pero may catch. Ang kanilang serbisyo, hindi basta-basta. May hinihintay silang kapalit. Kung hindi ka kaalyado, hindi ka makikinabang. At hindi lang basta tulong—may hinihiling silang loyalty, suporta, o boto. Ang pinakapayak na konsepto nito ay kung may natanggap kang tulong, kailangan mong magbigay ng pabor pabalik. Parang may utang na loob na ipinaparamdam sa'yo, kahit na ang trabaho ng politiko ay maglingkod sa bayan. Kaya, imbes na makaramdam ka ng tunay na pasasalamat, parang may pressure kang mararamdaman. At sa kabila ng lahat ng ito, kadalasan, ang mga taong tumulong ay hindi naman tunay na nakikinabang mula sa mga proyekto. Ang mga politiko, habang patuloy na nagbibigay ng serbisyo, ay may mga agenda at interes sa likod ng bawat hakbang nila. Kapag walang kapalit na loyalty o boto, madalas, mawawala rin ang kanilang atensyon sa'yo. Hindi ka nila tutulungan kung wala kang ibabalik. Kaya naman, kahit maganda ang kanilang mga proyekto o ayuda, hindi ito libreng serbisyo. Palaging may hinihingi silang kapalit, at ito’y isang paraan para kontrolin ang mga tao at tiyakin na patuloy silang may power at suporta. Ang pinakamalala pa dito, hindi ito nakikita ng marami—mukhang serbisyo lang, pero ang totoo, ito'y isang paraan para tiyakin na patuloy nilang nakakamit ang kanilang mga layunin. At kung tayo ay hindi mag-iingat, patuloy lang tayo magiging bahagi ng cycle na ito—kung saan ang tunay na interes ng mga politiko ay nauuna kaysa sa kapakanan ng nakararami.
KONKLUSYON
Sa huli, malinaw na ang problema ng pagiging makasarili ng ilang politiko ay hindi lang simpleng pagkukulang—isa itong sakit na unti-unting sumisira sa tiwala ng tao sa sistema. Hindi natin ito nararamdaman sa isang araw lang, kundi paunti-unti, sa bawat nasayang na oportunidad, sa bawat pangakong hindi tinupad, sa bawat proyektong ginawa hindi para sa kapakanan ng nakararami, kundi para sa kapakinabangan ng iilan.
Ang nakakalungkot dito, ang pagiging makasarili sa pulitika ay nagiging normal na, parang parte na ng kultura, kaya maraming tao ang nadadala sa pananaw na "ganyan talaga" o "wala na tayong magagawa." Pero ang totoo, may magagawa tayo. Ang unang hakbang ay maging mulat, maging mapanuri, at huwag basta-basta magpapadala sa matatamis na salita o magagarbong pangako. Dapat nating suriin ang mga lider hindi sa sinasabi nila, kundi sa mga ginagawa nila—kung sino ba talaga ang inuuna nila: sarili ba nila o ang kapakanan ng bayan.
Tandaan natin, ang tunay na lider hindi nagsisilbi para sa sariling yaman, kapangyarihan, o pangalan. Ang tunay na lider nagsisilbi kahit walang kapalit. At bilang mamamayan, responsibilidad natin na hindi lang basta bumoto, kundi bumoto ng may malalim na pag-unawa. Hindi dahil sikat sila, hindi dahil kilala sila, kundi dahil nakita nating totoo silang naglilingkod.
Hindi natin kailangang tanggapin na ganito na lang palagi ang sistema. Kung magiging matalino tayo sa pagpili at hindi papayag na lamangan, darating din ang panahon na ang politika sa bansa ay hindi na para sa pansariling interes, kundi para na talaga sa tunay na pagbabago. At ang simula ng pagbabagong 'yon, nagsisimula sa bawat isa sa atin.
Kung napapansin mong parang paulit-ulit na lang ang kwento ng mga selfish na politiko...
tandaan mo, hindi sila magbabago kung tayo mismo ay mananahimik. Kaya maging mapanuri. Maging matalino sa pagpili. At higit sa lahat, wag kang mawalan ng pag-asa sa pagbabago.
Comments
Post a Comment