9 na Bitag na Nagbibigay ng Panandaliang Saya Pero Nakakasira ng Buhay By Brain Power 2177

9 na Bitag na Nagbibigay ng Panandaliang Saya Pero Nakakasira ng Buhay

May mga bagay na nagpapasaya sa’yo saglit… pero pagkatapos nun, mas pakiramdam mong empty ka. Napansin mo ba ’yon? Yung saya na mabilis dumating, pero mas mabilis mawala—at minsan, may kapalit pang bigat. Sa video na ’to, pag-uusapan natin kung bakit delikado ang temporary happiness, at paano mo maiiwasan ang mga trap na unti-unting sumisira sa’yo.

Number 1

Pagbili ng Bagay Para Lang Sumaya Sandali

Ang cycle ng “bumili para sumaya” ay parang trap na hindi mo agad napapansin. Sa una, harmless. Simple lang: stressed ka, pagod ka, may pinagdadaanan ka tapos bigla mong naisip, “Deserve ko ‘to.” Kaya nag-a-add to cart ka, nag-iikot sa mall, o nag-o-order ng kung ano-anong bagay na hindi mo naman talaga kailangan. And for a moment, yes, it feels good. Para kang binuhusan ng instant dopamine, parang may reward na dumating sa buhay mo. Pero yun ang problema—instant.

Ang hindi natin namamalayan, every time na ginagawa mo ‘yon, hindi mo binibili ang item… binibili mo ang sandaling pakiramdam na okay ka.

Hindi mo binibili ang sapatos—binibili mo ang idea na “mas magiging confident ako kapag suot ko ‘to.”

Hindi mo binibili ang bagong gadget—binibili mo ang escape sa stress ng buhay.

At dito nagiging delikado.

Kasi ang pansamantalang saya, nauubos agad.

Para lang siyang bubble na pumuputok pagkatapos mong i-checkout.

Kapag dumating na yung parcel, oo, excited ka. Pagbukas mo, wow. Pagkatapos ng ilang oras? Normal na ulit. Kinabukasan? Parang wala lang.

Pero yung wallet mo, hindi nagre-reset.

Yung utang mo, hindi nawawala.

Yung problema mo, nandoon pa rin.

Kaya minsan hindi ka na gumagastos dahil kailangan—gasto ka nang gasto dahil hindi mo alam paano harapin yung tunay na issue.

Lonely ka.

Stressed ka.

May kulang.

May hindi ka masabi.

May bigat kang tinatakasan.

Shopping becomes your silent band-aid.

Short-term relief, long-term damage.

Real talk: maraming tao ang nagtataka kung bakit hindi sila umuunlad, pero hindi nila napapansin na maliit na leak lang pala sa buhay nila ang unti-unting sumisira sa kanila—impulse spending.

Hindi dramatic.

Hindi halata.

Pero consistent. At yun ang pinakadelikado.

At ang mas masakit?

Akala mo reward.

Pero sa totoo, delay siya ng breakthrough mo.

Kasi imbes na mag-ipon ka, nag-i-invest ka sa panglimang pares ng sneakers na halos pare-pareho lang.

Imbes na mag-build ka ng skills, gadgets ang inuuna mo.

Imbes na mag-heal ka emotionally, inuuna mo yung baskets, carts, at parcels.

Sabi nga sa Proverbs 21:20,

“The wise store up choice food and olive oil, but fools gulp theirs down.”

Kung i-translate mo sa modern life:

The wise use money to build; the foolish use money to escape.

Hindi masama ang bumili.

Hindi masama mag-reward sa sarili.

Pero kapag ang shopping ang naging default mo para sumaya o para makalimot, dun siya nagiging chain. Kasi every time na nalulungkot ka, your brain whispers:

“Buy something. It’ll make you feel better.”

Pero ang tanong: Hanggang kailan?

Hanggang kailan puro short-term relief habang long-term problems grow behind you?

Mas masarap, mas astig, mas fulfilling ang happiness na hindi galing sa impulsive buying—kundi sa growth, healing, purpose, discipline, at progress.

Mas masarap yung joy na hindi nabibili, kasi hindi mawawala.

And here’s the twist:

Kapag na-master mo ‘to, hindi mo lang mako-control ang spending mo…

makokontrol mo rin ang buhay mo.

Number 2

Naglalakwatsa o nagpaparty-party Para Lang Makalimot

Kapag sinabi mong “party para lang makalimot,” ang totoo niyan, hindi ka talaga nag-e-enjoy—nagtatago ka. Para kang tumatakbo, pero sa loob ng club, sa gitna ng ilaw, ingay, at tawa, hawak mo pa rin yung problema. Yung beat malakas, pero yung bigat sa dibdib, mas malakas.

Sa una, oo, masaya. Parang may switch na nag-o-off sa utak mo. Lights off muna sa overthinking, lights on sa good vibes. Pero pagkatapos? Pag-uwi mo ng madaling araw, pag humiga ka sa kama, biglang tatahimik lahat. Wala nang music, wala nang dancing, wala nang mga taong nag-a-acting na masaya. Ikaw na lang. Ikaw at yung problema mo na akala mo naiwan mo sa bar—pero sumabay lang pala sayo pauwi.

Ito ang trap ng escaping-through-parties:

it gives you the illusion of healing, pero wala talagang nagbabago.

Parang short vacation, pero pagbalik mo, nandun pa rin ang gulo ng buhay mo.

Marami ring gumagawa nito kasi feeling nila,

"At least dito, nobody cares about what I'm going through.”

Pero isipin mo: kung ang peace mo ay nanggagaling sa noise, hindi ‘yun peace. Distraction lang. Temporary cover-up. Fake calmness.

Relatable ‘to lalo na kung galing ka sa heartbreak. Yung tipong sasabihan ka pa ng barkada:

"Bro, let’s go out. You need this."

Akala mo kailangan mo talaga. Pero kadalasan, kailangan mo lang maramdaman na buhay ka pa. Kaya sige, inom, sayaw, tawa, selfies, stories. Para may proof na “okay ka.” Kahit deep inside, hindi.

At minsan, hindi mo mapapansin, paulit-ulit na—nagiging cycle. And cycles are dangerous. Kasi kapag nasanay ka na tumakbo sa noise para takpan ang pain, mawawala yung ability mong mag-sit with your emotions.

At doon ka mas nasisira.

May sinabi sa Bible na sobrang swak dito:

“Be still, and know that I am God.” — Psalm 46:10

Bakit “be still”?

Kasi sa stillness, doon lumalabas ang totoo.

Sa stillness, doon ka nagiging honest sa sarili mo.

Sa stillness, doon gumagana ang healing.

Pero paano ka magiging still kung ang ginagawa mo ay paingay nang paingay?

Paano ka maghihilom kung bawat lungkot, pinapatungan mo ng mas loud na music, mas maraming shots, at mas maraming tao para hindi mo marinig ang sarili mo?

Hindi masamang mag-enjoy. Hindi bawal ang party.

Pero delikado kapag party becomes your medicine.

Kasi hindi siya gamot. Escape lang.

At ang mga taong laging tumatakas… eventually napapagod.

Mas astig ‘yung kayang harapin ang problema kahit masakit.

Mas mature yung marunong mag-sit in silence at kilalanin yung pain.

Mas malakas yung kayang mag-sabi: “Hindi ko kailangan ng crowd para gumaling.”

The truth is:

You don’t heal sa dance floor.

You heal sa quiet moments kung saan kaya mong kausapin ang sarili mo nang walang filter.

You heal when you face the pain—not when you try to out-party it.

Number 3

Mga bagay na kumakain ng oras, energy, at mental strength

Kapag sinasabi nating temporary happiness consumes your time, energy, and mental strength, hindi ito abstract idea lang—totoo itong nangyayari sa bawat araw na hindi mo namamalayan.

Isipin mo ’to: may ginagawa kang importante pero biglang may pumasok na temptation na mag-scroll muna, manood muna, mag-invest ng oras sa isang bagay na “mas masarap ngayon.”

At hindi mo napapansin, kinakain ka na nito paunti-unti ang oras at lakas mo.

Nagsisimula siya sa isang maliit na choice—“five minutes lang.”

Pero alam mo kung anong totoo?

Hindi five minutes ang kinuha niya.

Kinuha niya ang momentum mo. Kinuha niya ang focus mo. Kinuha niya yung energy mo na dapat sana pumupunta sa bagay na magpapabago ng buhay mo.

Ang temporary happiness ay parang maliit na leak sa isang malaking barko. Hindi siya nakikita, pero unti-unting pinupuno ng tubig ang loob. Sa una, wala kang mararamdaman. Pero pagtagal, mabigat ka na, pagod ka na, at hindi mo alam kung bakit.

Kasi kahit hindi mo ramdam sa ngayon, every escape, every distraction, every “saglit lang”—may kapalit.

At ang pinakamahal na binabayaran mo?

Mental strength.

Kada beses na pipiliin mo ang quick pleasure over discipline, sinasanay mo ang utak mo na maging dependent sa easy dopamine.

Nawawala yung ability mong maging still, maging focused, maging intentional.

Kaya madalas, kahit simpleng task, parang ang hirap simulan. Kahit simpleng pangarap, parang ang layo. Kahit simpleng decision, parang ang bigat.

Kasi ubos na ang mental fuel mo sa kalaban na hindi mo nakikita:

temporary happiness disguised as relief.

Real talk: hindi masama ang magpahinga, mag-enjoy, tumawa, mag-relax. God created joy.

Pero iba ang joy sa escape.

Iba ang rest sa distraction.

At iba ang peace sa temporary high na nawawala after ilang minuto.

Sa Proverbs 14:12, may sobrang solid na warning:

“There is a way that seems right to a man, but in the end it leads to death.”

Hindi ibig sabihin physical death agad—minsan death ng pangarap, death ng discipline, death ng purpose.

Minsan habang tinatakas mo ang stress ngayon, tinatakas mo rin ang future mo.

Kung bakit nakakasira ang temporary happiness, hindi dahil masama siya.

Pero dahil madalas, inuuna natin siya kaysa sa mga bagay na dapat natin talagang pinagtutuunan.

At habang inuuna mo siya, your destiny gets delayed.

Your focus gets weaker. Your spirit gets tired.

Your heart becomes numb to what truly matters.

At eto yung pinaka-relatable:

Napapansin mo ba na mas pagod ka pagkatapos ng two hours na scrolling kaysa sa two hours na totoong pahinga?

Mas drained ka pagkatapos ng binge-watching kaysa sa simpleng paglalakad sa labas.

Mas walang gana ka matapos ang quick pleasure kaysa gawin ang dapat mong gawin.

Kasi ang temporary happiness, hindi designed para mag-restore sa’yo.

Designed siya para mag-disrupt.

Para kunin yung energy mo, hindi ibalik.

Kaya ang tunay na challenge hindi “how do I avoid happiness?”

Kundi “how do I choose the kind of happiness that builds me, not drains me?”

And when you start choosing the right kind of joy, mapapansin mong unti-unti, bumabalik ang focus mo, ang lakas mo, ang identity mo.

Number 4

Pag-procrastinate Dahil “Mas Masarap Magpahinga Ngayon”

Ang procrastination ay parang malambot na unan sa hapon. “Mas masarap magpahinga ngayon,” yan ang bulong na parang napaka-inosente. And at first, hindi mo agad ramdam ang damage. Pero unti-unti, itong maliit na “later” na ito ang pumapatay sa mga pangarap mo nang hindi mo namamalayan.

Sa totoong buhay, dumaan ka na siguro sa ganito: may kailangan kang tapusin pero bigla kang naupo, nag-scroll, nag-check ng notifications, nagbukas ng YouTube, o sabi mo sa sarili mo, “5 minutes break lang.” Yung “five minutes” mo naging thirty minutes, tapos naging one hour, tapos hindi mo na namalayan: wala ka nang energy, wala ka nang gana, wala ka nang oras. Worst part? Bigla mong sinisisi sarili mo kung bakit ka na naman napabayaan.

Procrastination feels good in the moment, pero pagkatapos, bigla kang tatamaan ng guilt, stress, anxiety, at pressure.

It’s the cycle of: “I don’t want to do it yet” → “I feel good resting” → “I feel terrible for delaying” → “I want to escape again.”

Sa una, pahinga ang tawag mo rito. Pero sa totoo lang, hindi siya pahinga—it’s an escape disguised as rest. Magkaiba ang rest sa escape.

Ang rest, nagpapagaling.

Ang escape, nagpapalubog.

At bakit ba ang sarap mag-procrastinate?

Kasi mas pinipili ng utak natin ang immediate reward kaysa long-term success. Mas masarap ang comfort kaysa pressure. Mas madali ang “mamaya na” kaysa “gagawin ko na ngayon.”

Pero ang problema: temporary pleasure ang kapalit ay long-term na bigat.

Ito yung klase ng trap na kahit matatalino, magagaling, at may potential—nalulugmok.

Hindi dahil tamad sila…

kundi dahil pagod, overwhelmed, takot magkamali, o ayaw mag-start kasi hindi nila alam kung saan magsisimula.

And that’s real.

That’s human.

Pero hindi ibig sabihin ay kailangan mong manatili roon.

Minsan, akala mo ang kalaban mo ay deadlines.

Pero ang totoo, ang kalaban mo ay sarili mong decision to delay.

Every time you postpone something important, parang pinapasa mo sa future self mo ang problema. At mahirap yun, because your future self is already carrying problems you haven’t solved yet.

At dito pumapasok ang isang napakalalim na biblical reminder:

“Teach us to number our days, that we may gain a heart of wisdom.” — Psalm 90:12

Kung iisipin mo, simple lang ang mensahe:

Hindi infinite ang oras mo.

Hindi ka ginawa para sayangin ang araw.

Ang tunay na wisdom ay yung marunong gumamit ng oras nang tama.

Kaya ang masarap na pahinga ngayon, minsan, nananakaw ang dapat sana ay success mo bukas.

Ang “later” na akala mo simpleng delay, nagiging “never” kapag nasanay ka.

At yung maliit na ginhawa na gusto mo ngayon… yun mismo ang nagiging daan para mawalan ka ng bigger peace sa future.

Pero eto ang magandang balita:

Procrastination is not who you are—

it’s just a habit you can break.

Hindi mo kailangang mag-start ng malaki. Kahit small step lang today, kahit 10 minutes of focus, kahit one small task… that’s progress.

At ang progress, kahit maliit, mas malakas kaysa anumang temporary comfort.

Remember this:

Short-term comfort becomes long-term suffering.

Short-term discipline becomes long-term freedom.

Number 5

Impulsive Decisions

Ito yung mga choice na ginagawa mo kapag high ang emotions mo. Yung tipong “Sige na, bahala na si Batman” moment. Masarap sa simula, pero kadalasan, ito rin ang naglalagay sa’yo sa sitwasyong hindi mo naman talaga gusto.

Ang impulsive decisions ay parang fast food: mabilis, convenient, satisfying, pero kadalasan, regret ang dessert. Ginagawa natin ’to kasi gusto natin ng instant relief, instant excitement, instant validation. Gusto mong maramdaman na you’re in control, kahit ang totoo, you’re being controlled—ng emotions mo, hindi ng wisdom mo.

Minsan nagde-decide ka dahil ayaw mong maramdaman ang discomfort. Nagte-text ka ulit sa taong sinaktan ka, kasi “na-miss mo siya bigla.” Nagri-resign ka kasi napikon ka sa boss mo for one day. Bumibili ka ng mamahaling gamit on a random Tuesday night kasi “you deserve it.” Hindi masama ang desire, pero minsan desire ang sumisira sa direksyon mo.

At mas tricky pa, madalas after an impulsive decision, you tell yourself: “Okay lang, lesson learned.” Pero the next time na malakas ulit ang emotion, uulit ka na naman. That’s because impulsive decisions create a cycle: emotion → impulse → action → regret → promise → repeat. Nakakapagod. Nakakrack ng self-trust. Nakakaubos ng confidence.

Reality check: hindi masama ang maramdaman. Emotions are not the enemy. Pero kapag emotions ang naging driver ng buhay mo? Prepare for detours, dead ends, and heartbreaks. Ang impulsive decisions madalas hinog sa feelings, pero hilaw sa wisdom.

Sa totoong buhay, ito yung mga maliit na “yes” na nagiging malaking problema. Isang reply lang sana, pero naging comeback. Isang swipe lang sana, pero naging complication. Isang “one more drink” lang sana, pero naging downfall. Hindi mo namamalayan, pero every impulsive decision pulls you away from the person you’re trying to become.

Kaya powerful ang reminder ng Proverbs 14:15:

“The simple believes everything, but the prudent gives thought to his steps.”

Hindi masamang tumigil sandali. Hindi kahinaan ang mag-isip. Strength iyon. Discipline iyon. Wisdom iyon.

Imagine the difference kapag hindi ka agad sumusunod sa unang emosyon na pumasok sa utak mo. Mas konti ang regret. Mas solid ang progress. Mas malinaw ang goals. You become the kind of person who doesn’t just react, but responds with purpose.

At ang pinaka-astig dito? You’re not removing emotion—you’re training it. You’re learning to feel deeply, but decide wisely. Hindi ka robot, pero hindi ka rin sunod-sunuran sa impulse. You become someone who can say: “I feel it… but I don’t have to follow it.”

Yun ang tunay na freedom. Yun ang tunay na self-mastery.

Number 6

Escaping Through Fantasy (Movies, Series, Games)

Madalas mong marinig: “Wala namang masama manood ng movies, mag-binge ng series, o maglaro ng games.”

Totoo naman. These things are not evil. In fact, sila ang nagbibigay ng pahinga, creativity, at minsan, comfort sa panahon na parang guguho ang mundo mo.

Pero nagiging problema siya kapag hindi na siya pahinga—kundi takas.

Sa totoong buhay, ang tao pagod. Pagod sa pressure. Pagod sa expectations. Pagod sa responsibilidad. Pagod sa heartache. Kaya the moment maka-uwi, boom—headset on, lights off, tapos ikaw at ang paborito mong virtual world.

Walang obligations. Walang problema. Walang rejection.

Just peace. Just dopamine. Just escape.

Sa umpisa, ayos. Escape works. Pero unti-unti, hindi mo namamalayan:

yung isang episode naging six, yung “quick game” naging five hours, at yung “last episode na ’to” naging 3 a.m. ritual.

At ang mas masakit?

Pagbalik mo sa realidad… mas mabigat na siya kaysa noong iniwan mo.

Ganito sumisira ang fantasies.

They give you temporary relief pero ninanakaw nila yung long-term strength.

Kasi imbes na i-build mo ang resilience mo, pinapractice mo ang pag-iwas.

Imbes na harapin mo yung life battles mo, hinahayaan mong malunod ka sa virtual victories.

Parang sinasanay mo ang puso mo na mas lumapit sa mundong kaya mong kontrolin… kaysa sa tunay na buhay na kailangan mong i-conquer.

At eto yung pinaka-relatable:

Sa games, you level up. Sa series, ang character nagtatagumpay. Sa movies, may ending. Pero sa buhay mo?

Walang nangyayaring movement.

Ikaw lang ang nanonood habang umaandar ang oras.

Ikaw ang character na hindi nagle-level up—dahil busy ka sa panonood ng ibang characters na umaasenso.

At minsan, ginagamit mo ang fantasies para takasan ang mga bagay na alam mong kailangan mo harapin:

Pag-aayos ng relasyon. Pagpapaayos ng sarili. Pag-aaral. Pag-work. Pagmature. Healing. Closure. Forgiveness. Purpose.

Gusto mo ng peace, kaya tumatakbo ka sa worlds where you don't have to feel pain.

Pero ang tunay na peace, hindi mo makikita sa screen—makikita mo sa pagharap.

Hindi naman masama ang entertainment. Pero kapag mas kilala mo na ang story arc ni main character kaysa sa direction ng buhay mo…

kapag mas mataas pa ang stats ng game avatar mo kaysa sa discipline mo…

kapag mas invested ka sa fictional worlds kaysa sa sariling future mo…

dyan ka unti-unting unti-unting nauubos.

May sinabi si Apostle Paul na sobrang swak dito:

“Everything is permissible for me, but I will not be mastered by anything.” – 1 Corinthians 6:12

Pwede naman. Allowed naman.

But once it masters you, once it controls you, once it becomes your escape instead of your rest…

hindi na siya blessing—nagiging trap na.

Kasi ang fantasy, hindi masamang kaibigan.

Pero kapag ginawa mo siyang tahanan,

maiiwan kang homeless sa sarili mong realidad.

Your real life needs you. Your calling needs you. Your future needs you. And your healing won't happen in a world na may scriptwriter—

mangyayari siya sa mundo kung saan ikaw ang gumawa ng script mo.

Okay lang mag-fantasy.

Pero huwag mong hayaang maging fantasy ang buhay mo.

Number 7

Ignoring Your Purpose

Ignoring your purpose is one of the most dangerous forms of temporary happiness—kasi hindi mo agad mararamdaman na may nawawala. Pero habang tumatakbo ang oras, unti-unti mong maririnig yung tahimik na tanong sa loob mo: “Ito ba talaga ang buhay na gusto ko?”

Sa simula, okay pa. Masarap yung feeling na wala ka munang pressure, wala munang malaking responsibility, at wala munang kailangan patunayan. Parang freedom. Parang pahinga. Pero ang hindi natin napapansin, itong “freedom” na ito ay nagiging invisible cage. At habang tumatagal ka sa comfort zone, mas lalo kang nawawalan ng direction. Hindi dahil mahina ka, kundi dahil nasasanay ka sa easy pleasure kaysa meaningful progress.

Kapag ini-ignore mo ang purpose mo, mabubusog ka sa maliit na saya, pero magugutom ka sa malalim na fulfillment. Yung tipong “happy ka pero empty.” May tawa ka, pero deep down may part ng puso mo na hindi matahimik. It’s like you’re living on snacks instead of a real meal—nakakabusog sa sandali, pero walang sustansya para sa long-term strength mo.

At madalas, hindi mo siya mapapansin sa good days. Mapapansin mo lang siya sa mga gabi na mag-isa ka, naka-off ang phone, at biglang sumisilip yung reality: “I’m not becoming who I’m meant to be.”

Purpose isn’t always grand. Hindi ito laging big stage, fame, or saving the world. Minsan purpose mo lang ay maging mabuti, maging matatag, maging tao na may impact kahit sa maliit na bilog. Pero kapag tinatakasan mo yan, nawawala hindi lang yung direction—nawawala yung identity mo. You start feeling lost, restless, at minsan, insecure. Kasi every time na hindi mo sinusunod yung calling mo, deep inside alam mong may dapat kang ginagawa pero hindi mo ginagawa.

Ang masakit? Masasanay ka.

Masasanay ka sa daily routine na walang growth.

Masasanay ka sa distractions na nagbibigay ng quick joy.

Masasanay ka na hindi nakikinig sa calling mo… hanggang tumahimik ang boses na yun.

At doon nagsisimula ang tunay na danger. When the voice of your purpose gets quiet, life becomes loud. Ang daming ingay—opinions ng ibang tao, pressure ng society, expectations ng pamilya, fear of failure. At dahil wala kang anchor, madali kang madadala sa kung saan ka lang itutulak ng mundo.

Pero ang maganda? Kahit gaano ka katagal nawala, hindi nawawala ang purpose mo. Hindi yan gaya ng trend na naluluma. Hindi yan gaya ng relationship na nauubos. Purpose waits. Purpose stays. Purpose calls.

May sinabi si God kay Jeremias na hindi lang para sa kanya, kundi para sa lahat ng taong natatakot mag-step into their calling:

“For I know the plans I have for you… plans to give you hope and a future.”

— Jeremiah 29:11

Ibig sabihin, may plano. At hindi accident na nararamdaman mong may kulang. That’s the divine pull. The reminder that you were made for more than temporary highs.

Kaya kapag ini-ignore mo ang purpose mo, hindi lang opportunity ang nawawala—peace ang nawawala. Kasi ang tunay na peace hindi nanggagaling sa comfort. Galing yun sa alignment. Yung pakiramdam na, “Ito. Ito talaga yung dapat kong gawin.”

Life hits different kapag aligned ka. Hindi ibig sabihin easy, pero meaningful. Hindi laging masaya, pero fulfilling. And most importantly, hindi sayang.

Temporary happiness gives you relief.

Purpose gives you life.

At the end of the day, kailangan mong tanungin sarili mo:

Are you choosing what feels good now, or what will make your soul proud later?

Number 8

Comfort Zone Addiction

Ito ang isa sa pinaka-mapanganib na trap pero pinaka-hindi napapansin. Kasi hindi siya mukhang kasalanan, hindi siya mukhang bisyo, at hindi siya mukhang problema. Sa totoo lang, mukhang inosente pa nga. Pero kung hindi mo bantayan, unti-unti kang hinihigop papalayo sa buhay na dapat ay para sa’yo.

Ang comfort zone ay parang soft bed.

Masarap humiga.

Masarap magpahinga.

Pero kung araw-araw kang nakahiga, doon ka rin manghihina.

Hindi dahil tamad ka—pero dahil hindi mo na pinipilit mag-grow.

Ganito ang nangyayari sa karamihan ng tao: may pangarap, may plano, may goals, may vision… pero ayaw nilang maramdaman ang discomfort. They want success, pero ayaw nila ng risk. They pray for breakthrough, pero ayaw nilang gumalaw sa mga lugar na hindi nila kontrolado. Gusto nila ng bagong chapter, pero ayaw mag-turn ng page.

Kaya trap siya.

Kasi hindi ka sinasaktan nang biglaan.

Hinahaplos ka lang, pinapasarap, tapos tinuturok sa ugat mo yung mindset na:

“Stay here. Safe dito. Walang sakit. Walang rejection. Walang failure.”

Pero ang hindi mo nakikita, habang safe ka…

hindi ka umaasenso.

Hindi ka nagiging matatag.

Hindi ka nagiging ikaw.

Sa totoong buhay, comfort zone addiction looks like this:

Nagtitiis ka sa trabaho na hindi mo gusto dahil “okay naman na ’to.”

Hindi ka umaalis sa relationship na paulit-ulit kang sinasaktan dahil “sanay na ako.”

Hindi mo sinasabi ang totoo dahil “ayokong may maoffend.”

Hindi mo sinisimulan ang business, ang script, ang channel, ang fitness journey dahil “baka mapahiya ako.”

You keep choosing the familiar pain over unfamiliar growth.

And you call it peace.

Pero hindi siya peace—it’s avoidance disguised as stability.

Kung iisipin mo, kahit sa Bible, hindi binless ni God ang mga taong nanatili sa comfort zone.

God blessed people when they stepped out.

Si Abraham, hindi nabigyan ng promised land habang nakaupo lang—inutusan siya.

Si Moses, hindi nangyari ang Red Sea miracle kung nanatili siya sa Midian—kailangan niyang humarap kay Pharaoh.

Si Peter, hindi siya nakalakad sa tubig habang nasa boat—lumabas siya.

That’s the pattern:

Comfort is not where calling grows.

May sinabi sa Deuteronomy 1:6,

“You have stayed long enough at this mountain.”

Isang napakasimpleng linya, pero sobrang totoo.

Parang sinasabi ni God:

“Enough. Lumakad ka na. May mas malaki pa akong hinanda para sa’yo kaysa sa lugar na kinakapitan mo.”

Comfort zone addiction is dangerous because it slowly convinces you that “this is enough,” kahit alam mo naman deep inside na hindi.

It convinces you na hindi mo kaya, na hindi ka ready, na baka mapahiya ka, na baka mag-fail ka.

Pero eto ang totoo:

Walang nagiging great sa comfort zone.

Lahat ng malupit na version mo, naghihintay lahat ’yon sa kabilang side ng discomfort.

Ang growth ay hindi parang elevator na may “up” button.

Growth is a staircase—kailangan mong akyatin kahit nakakapagod, kahit nakakatakot, kahit hindi ka sure.

And yes, masarap talaga ang comfort zone.

Pero isipin mo ’to:

Kung lagi kang komportable, kailan ka matututo?

Kung lagi kang safe, kailan ka lalakas?

Kung lagi mong pinipili ang easy, paano ka magle-level up?

The truth is this:

Discomfort is the birthplace of destiny.

Kung gusto mong magbago ang buhay mo, may parte ng sarili mo na kailangan mong iwan.

Kung gusto mong maabot ang pangarap mo, may comfort na kailangan mong bitawan.

Hindi ko sinasabing maging reckless.

Ang sinasabi ko lang—

Huwag mo hayaang patulogin ka ng comfort zone habang dumadaan ang buhay mo sa harap mo.

Kaya kung may part ng buhay mo ngayon na alam mong pinipigilan kang mag-grow…

relationship man, mindset, habit, routine, fear, insecurity…

baka panahon na para tanungin mo sarili mo:

“Comfort ba talaga ’to…

o trap?”

Number 9

Chasing People Who Don’t Value You

Alam mo ba yung pakiramdam na lagi kang nag-e-effort para mapansin ng isang tao? Lagi kang nagme-message, nagta-text, nag-a-ayos ng schedule mo, pero parang hindi naman nila binabalik yung effort mo? Parang naglalaro ka lang sa puso nila, pero wala silang balak pahalagahan yung ginagawa mo. Ganito na nga—masakit, pero totoo: pagkatapos ng ilang panahon, pagod ka na, at napapaisip ka, “Bakit ako nandito, habang sila, okay lang?”

Ito yung classic trap ng chasing people who don’t value you. Hindi lang ito tungkol sa love life. Pwedeng kaibigan, pwedeng coworker, pwedeng pamilya na hindi mo naman kasalanan, pero paulit-ulit ka pa ring nagbibigay ng energy mo sa taong hindi naman nakaka-appreciate.

At ang pinaka-tricky—sa umpisa, feel mo, “Okay, maybe one day, mapapansin nila effort ko.” Pero reality check: kung palaging ikaw lang ang nag-i-invest, hindi sila nagbabago. Sa halip, unti-unti kang napapalayo sa sarili mo. Your time, your energy, your peace of mind—wala na, kasi ginagamit mo para bigyan sila ng attention.

Imagine mo ‘to sa araw-araw na buhay: ikaw, nag-aaral ka o nagtatrabaho, pero iniisip mo pa rin kung anong sasabihin nila, kung bakit hindi ka binabalikan ng text, kung bakit hindi nila pinapahalagahan yung ginagawa mo. Every yes you give them, kahit alam mong hindi ka valued, nagiging shortcut sa temporary happiness. You’re literally chasing ghosts na hindi kayang magbigay ng tunay na value sa buhay mo.

Pero good news: puwede kang huminto. Pwede mong piliin yung mga taong magpaparamdam sa’yo na worthy ka, yung magbabalik ng effort mo, hindi yung laging nakakaubos sa’yo. The Bible reminds us sa Proverbs 4:23, “Keep your heart with all vigilance, for from it flow the springs of life.” Ibig sabihin, bantayan mo ang puso mo. Huwag mo ilagay sa mga taong hindi mo naman dapat ilagay.

Sa madaling salita, chasing people who don’t value you is like pouring water into a bucket with holes. Para kang nag-e-effort, pero walang napupunta sa life mo. Kaya, mag-stop ka na sa endless chase. Focus ka sa growth mo, sa relationships na may mutual respect at appreciation. Kapag ginawa mo ‘yan, mas madali mo mararamdaman yung true happiness—hindi yung temporary na kilig o attention na nauubos agad.

At tandaan mo, it’s not about being bitter or giving up on people. It’s about self-respect. Kapag natutunan mo na mahalin at pahalagahan ang sarili mo, makikita mo kung sino ang tunay na deserving ng time at energy mo.