10 Signs na Ginagamit Ka Lang Nila at Wala Silang Paki sa 'yo By Brain Power 2177

10 Signs na Ginagamit Ka Lang Nila at Wala Silang Paki sa 'yo

Minsan ba, naramdaman mong parang ikaw lang lagi ang nagbibigay — pero wala kang natatanggap pabalik?

Parang tuwing may kailangan sila, andiyan ka agad… pero kapag ikaw naman ang nangangailangan, bigla silang naglalaho.

Hindi mo alam kung tunay ba silang kaibigan, o ginagamit ka lang kapag convenient.

Sa artikulo na ‘to, pag-uusapan natin ang __ ugali ng taong ginagamit ka lang at walang pakialam sa’yo — para malaman mo kung oras na bang lumayo, o kung may pag-asa pa silang magbago.

Number 1

Lumalapit lang kapag may kailangan

Ito ‘yung klase ng tao na parang may invisible switch. Kapag kailangan ka nila, bigla silang nagiging sweet, maasikaso, at sobrang bait. Pero kapag tapos na, parang bigla ka na lang naglaho sa isip nila. Nakaka-off, ‘di ba?

Parang ganito: kapag may problema sila, ikaw agad ang unang tinatawagan. “Hey, can we talk?” “Pwede mo ba akong tulungan?” “May time ka ba?” — at dahil mabait ka, siyempre, lagi kang available. Ginagawa mong lahat para maayos sila, mapagaan ang loob nila, o matulungan silang makalabas sa sitwasyon. Pero kapag ikaw naman ‘yung may pinagdadaanan, tahimik lang sila. Walang “Are you okay?” Walang simpleng “Kamusta ka?” Kasi sa totoo lang, hindi ikaw ang gusto nila — ang gusto nila ay ‘yung tulong mo.

Ang masakit dito, kadalasan hindi mo agad napapansin. Kasi sa simula, mukhang totoo naman silang concerned. Magaling silang magpanggap na genuine. Pero habang tumatagal, mapapansin mong may pattern. Every time na lumalapit sila, may hinihingi. Kapag wala, biglang ghost. No message, no call, no effort. Para bang may timer lang sila sa pakikipagkaibigan — kapag may value ka, on; kapag wala, off.

Ang mga ganitong tao ay parang energy vampire. Sinisipsip nila ang oras, emosyon, at kabutihan mo hanggang sa maubos ka. At ang mas masaklap? Pagkatapos nilang makuha ang gusto nila, parang walang nangyari. Walang “thank you,” walang appreciation, walang kahit anong effort na iparamdam na mahalaga ka rin. They just move on, leaving you drained and questioning yourself kung may mali ba sa’yo.

Pero tandaan mo ito — hindi ikaw ang may problema. Hindi mali ang pagiging mabait, pero mali ang paulit-ulit na pagbibigay ng kabutihan sa taong walang balak itong suklian. Dahil ang totoong nagmamalasakit, hindi lang lumalapit kapag may kailangan. Nandiyan sila kahit wala kang maibigay, kahit simpleng kwentuhan lang, kahit walang kapalit.

Kapag napansin mong may ganitong pattern sa paligid mo, huminto ka muna. Ask yourself, “Kung hindi ko ba sila tutulungan, mananatili pa rin kaya sila?” Kung ang sagot ay hindi, then you already know — ginagamit ka lang nila.

Kaya huwag kang matakot mag-set ng boundaries. Hindi pagiging masama ang magtanim ng limitasyon; actually, that’s self-respect. You deserve people who choose you, not just when they need something, but because they genuinely care about you — your heart, your peace, and your presence.

Remember: love, friendship, and loyalty aren’t one-way streets. Kung ikaw lang lagi ang nagbibigay habang sila lang ang kumukuha, that’s not connection — that’s exploitation dressed as affection.

Number 2

Hindi nakikinig kapag ikaw naman ang nagsasalita

Alam mo ‘yong pakiramdam na kapag ikaw naman ang nagsasalita, parang biglang nawala siya sa eksena? Naka-ngiti, tumatango, pero halatang lumilipad ang isip. O minsan, habang nagsasabi ka ng nararamdaman mo, bigla siyang magte-text, magso-scroll sa phone, o biglang sasabihing, “Wait lang ha.” Tapos wala na—hindi na makikinig. Masakit, ‘di ba?

Kasi ang totoo, kapag mahal ka ng isang tao—o kahit may respeto lang—nakikinig siya. Hindi lang basta naririnig, kundi nakikinig talaga. May interes, may malasakit. Pero kapag ang kausap mo ay yung tipong parang gusto lang matapos ang usapan, o nakikinig lang dahil wala siyang choice, ibig sabihin wala talaga siyang pakialam sa kung ano ang gusto mong sabihin.

Nakakababa ng loob ‘yung ganon. Parang gusto mo lang maunawaan, gusto mo lang mailabas ang bigat ng nararamdaman mo, pero sa dulo, parang ikaw pa ang lumalabas na “masyadong emotional” o “masyadong sensitive.” Kaya minsan, tinatago mo na lang, kasi alam mong wala rin naman siyang interest pakinggan.

Ang masakit pa, kapag siya ang may problema, andiyan ka agad. Nakikinig ka, nagbibigay ng payo, gumagawa ng paraan para gumaan ang loob niya. Pero kapag ikaw naman, biglang wala. Biglang may ibang ginagawa, o sasabihing pagod siya. Ganon ‘yong mga taong ginagamit ka lang—gustong marinig kapag sila ang bida, pero kapag ikaw na, wala silang time.

At kung tatanungin mo kung bakit ganon, simple lang. Hindi nila pinapahalagahan ‘yong connection ninyo. Hindi nila nakikita ang halaga ng boses mo, ng saloobin mo, ng emosyon mo. Para sa kanila, basta ma-vent out nila ang sa kanila, okay na. Pero ikaw? Ikaw ‘yong laging bitin, laging hindi napapakinggan, laging tahimik sa dulo.

Minsan mapapaisip ka tuloy, “Ako ba ang may mali? Ako ba ang masyadong madaldal o masyadong open?” Pero hindi, hindi ikaw ang problema. Normal lang na gusto mong maramdaman na pinakikinggan ka. Kasi ang pakikinig, ‘yan ang isa sa mga pinaka-basic na anyo ng pagmamahal. It’s one of the simplest but deepest forms of care. Kapag hindi kayang ibigay ‘yan ng isang tao, ibig sabihin, hindi ka talaga bahagi ng puso nila—parte ka lang ng convenience nila.

At doon mo marerealize na may malaking kaibahan ang taong nandiyan lang kapag kailangan ka, at ‘yong taong mananatili kahit wala kang sinasabi. Kasi ‘yong totoong nagmamalasakit, hindi mo kailangang pilitin makinig. Siya mismo ang lalapit, magtatanong, makikinig—kahit sa katahimikan mo pa lang, alam na niya na may gustong sabihin ang puso mo.

Number 3

Laging ikaw ang gumagawa ng effort

At aminin mo, nakakapagod ‘di ba? Yung tipong ikaw lagi ang nagte-text muna, ikaw ang unang nag-aabot ng kamay, ikaw ang nag-aayos ng problema kahit hindi mo naman kasalanan. Parang ikaw na lang palagi ang humihinga para sa relasyon, habang siya—relax lang, parang wala lang.

Napansin mo minsan, kapag hindi ka nagparamdam, wala rin siyang gagawin. Parang okay lang sa kanya na mawala ka, basta hindi siya maiistorbo. Pero the moment na bumalik ka, bigla siyang sweet, bigla siyang interesado—pero sandali lang ‘yon. Kasi once makuha niya ulit ang atensyon mo, babalik din siya sa pagiging malamig.

Ito ‘yung klase ng effort na hindi mo na alam kung galing pa ba sa pagmamahal o sa takot na mawalan ng tao. You tell yourself, “Siguro busy lang siya,” o “Baka hindi lang siya expressive,” pero deep inside, alam mong hindi na tama. Kasi habang ikaw ay nagbibigay, nagbibigay, nagbibigay—siya naman, kumukuha lang, nang kumukuha, nang walang kahit konting balik.

May mga gabi sigurong iniisip mo, “Kung hindi ako gumawa ng paraan, may mangyayari pa kaya?” At nakakalungkot kasi alam mong ang sagot—wala. Kasi kung totoo siyang may pakialam, hindi niya hahayaan na ikaw lang ang lumalaban mag-isa.

Tandaan mo, love and connection should never be one-sided. Hindi mo kailangang ipilit ang sarili mo sa isang taong hindi na kayang mag-effort pabalik. Kung gusto ka talaga ng isang tao, gagawa siya ng paraan kahit busy, kahit pagod, kahit saglit lang. Pero kung lagi kang naghihintay, nag-a-adjust, at nagmamatyag kung kailan siya magpaparamdam, baka panahon na para tanungin mo ang sarili mo—ikaw pa ba talaga ang pinili niya, o ikaw lang ang available?

Because here’s the truth:

Hindi mo kailangang habulin ang isang taong hindi marunong magpahalaga. Effort is a two-way street. Kung ikaw lang ang kumikilos, hindi na ‘yan effort—sacrifice na ‘yan. At hindi dapat isinusugal ang puso mo sa isang taong hindi man lang marunong maglakad papunta sa’yo.

Kaya kung napapagod ka na, huwag mong konsensyahin ang sarili mo. You’re not giving up—you’re just choosing yourself this time. At minsan, ‘yun ang pinakamagandang effort na magagawa mo—ang pumili ng kapayapaan kaysa sa paulit-ulit na paghabol sa taong hindi naman lumilingon.

Number 4

Laging may kapalit ang tulong niya

Sa una, parang genuine. Parang mabait, maasikaso, at laging handang tumulong. Pero habang tumatagal, mapapansin mo na parang may kapalit palagi ang bawat “kabaitan” niya. Hindi siya nagbibigay dahil gusto niyang makatulong — nagbibigay siya dahil may gusto siyang makuha pabalik.

Ito ‘yong tipo ng taong parang nagtatala sa isip niya ng lahat ng ginawa niya para sa’yo. “Naalala mo nung tinulungan kita noon?” o “Kung hindi dahil sa akin, hindi mo ‘yan maaabot.” Mga linya na parang simpleng paalala, pero sa totoo lang, reminder iyon na may utang ka sa kanya. At sa tuwing kailangan niyang ipilit ang gusto niya, ilalabas niya ‘yong listahan ng mga “kabutihan” niyang parang resibo.

Ang masakit pa, ginagawa niya ito nang parang natural lang. Sometimes, you even start to believe na oo nga, baka may utang na loob nga ako. Kaya kahit hindi mo gusto ang ipinapagawa niya, napipilitan kang sumunod dahil ayaw mong magmukhang walang utang na loob. Pero deep inside, alam mong mali. Alam mong ginagamit lang niya ang “kabaitan” bilang pang-kontrol sa’yo.

Ito ‘yong mga taong marunong gumamit ng “utang na loob” bilang sandata. Hindi sila mananakit nang direkta, pero kaya nilang guilt-trippin ka hanggang sa mawalan ka ng lakas para tumanggi. Minsan, kapag sinubukan mong hindi tumulong, bigla nilang babaguhin ang tono — “Grabe ka naman, nakalimutan mo na ba lahat ng ginawa ko?” At doon ka na mahuhulog sa bitag. Kasi ikaw, may puso ka. Marunong kang magpasalamat. Pero siya, alam niyang doon ka mahina — sa kabaitan mo.

Ang totoo, kapag may kapalit palagi ang tulong ng isang tao, hindi na iyon kabaitan. Isa na iyong transaksyon. Parang business deal disguised as friendship. At sa ganitong relasyon, laging talo ang taong tapat. Kasi ikaw, nagbibigay mula sa puso. Siya, nagbibigay mula sa interes.

Kung totoo ang malasakit niya, hindi niya kailangang ipamukha. Hindi niya kailangang banggitin bawat tulong na ginawa niya. Dahil ang taong tumutulong nang totoo, hindi nagbibilang. Hindi siya naniningil ng kapalit, at lalong hindi siya magpaparamdam na may utang ka.

Minsan kailangan mong tanggapin na may mga taong mabait lang kapag may mapapala. Kaya kapag napansin mong laging may “but” o “in return” sa dulo ng bawat kabaitan niya, magdahan-dahan ka. Hindi mo kailangang ipilit ang sarili mo sa isang taong hindi marunong magmahal nang libre.

Tandaan mo: ang totoong tulong, hindi sinusuklian — pinapasa. Pero ang peke, laging may kondisyon. Kung bawat kabaitan niya ay may presyo, baka hindi pagmamalasakit ‘yan — negosyo ‘yan.

Number 5

Pinaparamdam niyang utang na loob mo ang lahat

Kapag may isang tao na palaging pinaparamdam sa’yo na utang na loob mo ang lahat, mapapansin mong parang bawat mabuting bagay na ginawa niya para sa’yo ay may nakatagong resibo. Kahit maliit lang ang tulong, laging may kasunod na paalala — “’Di ba tinulungan kita noon?” o “Kung wala ako, saan ka na lang pupulutin?” Parang gusto niyang ipamukha na may utang ka sa kanya habang-buhay, at dahil doon, dapat mong sundin lahat ng gusto niya.

Sa una, baka isipin mong natural lang ‘yon — kasi nga tinulungan ka naman niya, ‘di ba? Pero habang tumatagal, mapapansin mong yung tulong na dapat ay galing sa kabutihan ng puso, nagiging kontrata ng pagkakautang. Ginagamit niya ang konsepto ng “utang na loob” para kontrolin ang mga desisyon mo. Hindi ka na makakilos nang malaya, kasi pakiramdam mo, kailangan mo laging magpasalamat, laging bumawi, laging magpaubaya.

At dito nagiging toxic ang ganitong klaseng ugali. Dahil ang tunay na pagtulong ay hindi ipinapaalala. Ang totoong malasakit ay hindi sinusukat sa kung gaano karaming beses mong binanggit ang salitang “thank you.” Pero sa kanya, parang laging may scoreboard. Kapag hindi mo agad nasuklian, bigla siyang lalayo, magtatampo, o magpaparinig ng mga salitang tinatamaan ka. “Nakalimutan mo na yata kung sino ang nandiyan noong wala ka.” O minsan mas masakit — “Ganyan talaga, pag nakuha na nila ang gusto nila, nakakalimot na.”

Ang hindi niya sinasabi? Hindi niya tinulungan ka dahil gusto kang tulungan. Tinulungan ka niya para may utang ka sa kanya — para makuha niya ang loyalty mo, o mas madali kang mapasunod. Ginamit niya ang kabaitan bilang investment ng kontrol. Hindi pagmamahal, hindi tunay na malasakit — kundi paraan para hawakan ka sa leeg nang hindi mo namamalayan.

At dahil mabait ka, dahil ayaw mong lumabas na walang utang na loob, tahimik ka lang. Paulit-ulit mong iniisip: “Oo nga naman, tinulungan niya ako noon.” Pero habang pinapasan mo ‘yung bigat ng utang na loob na paulit-ulit niyang pinaaalala, unti-unti ka ring nauubos. Nawawala ‘yung freedom mo na maging totoo, kasi natatakot kang baka isipin niyang hindi ka marunong tumanaw ng utang na loob.

Pero tandaan mo: ang kabutihan ay hindi dapat maging tanikala. Kapag ang tulong ay may kasamang panunumbat, hindi na iyon kabutihan — kundi manipulasyon. Ang taong totoo sa’yo ay hindi kailangang ipaalala kung gaano kalaki ang naitulong niya. Dahil para sa kanya, sapat na na naging bahagi siya ng pagbangon mo. Hindi niya kailangang ipangalandakan ‘yon.

Kung nararanasan mo ito ngayon, huminga ka nang malalim. Hindi mo kailangang manatiling utang na loob ang pamantayan ng relasyon mo sa kanya. You have the right to say, “Salamat sa tulong mo noon, pero may sarili na akong daan ngayon.” Hindi mo kailangang mabuhay sa ilalim ng utang na loob na ginagamit laban sa’yo.

Dahil ang tunay na pagmamalasakit ay hindi sinisingil.

Ito’y ibinibigay nang buong puso — hindi ipinapaalala, hindi ipinang-aalipin.

Number 6

Pinaparamdam niyang maliit ka

May mga tao talagang marunong manlait nang hindi mo agad napapansin. Hindi sila yung tipong sisigaw o aawayin ka, pero sa bawat biro, sa bawat tingin, at sa bawat salita nila — parang may karayom na tusok sa puso mo. Pinaparamdam nilang maliit ka, at kung hindi mo bantayan ang sarili mo, baka pati ikaw maniwala na nga.

Minsan, nagsisimula ‘yan sa simpleng pang-aasar. "Ang arte mo naman," “Wala kang alam diyan,” o “Ako na, baka magkamali ka lang.” Sa una, tatawa ka pa. Baka isipin mong normal lang — kasi close naman kayo, ‘di ba? Pero habang tumatagal, mapapansin mong unti-unti kang nawawalan ng kumpiyansa. Hindi ka na ganun ka-sure sa sarili mo. Lahat ng desisyon mo, parang kailangan mo ng validation mula sa kanya. At kapag may mali ka, ayun na — bigla siyang lalabas para ipamukha sa’yo na “sabi ko na nga ba.”

Ginagawa nila ito hindi dahil gusto ka nilang tulungan, kundi dahil gusto nilang mas maramdaman ang superiority nila. Kapag pakiramdam nila mas magaling sila sa’yo, mas nakokontrol ka nila. Kaya kahit simpleng bagay lang, gusto nilang sila ang laging tama. Kapag may success ka, lilituhin ka nila ng banayad na salita. “Ay, buti ka pa… pero siguro swerte lang ‘yan, no?” Parang compliment, pero may halong tusok. Kaya kahit dapat masaya ka, bigla kang nagdadalawang-isip kung deserve mo ba talaga.

At kapag nasabi mong nasasaktan ka, madalas pa nilang balikta rin. “Ang drama mo naman,” o “Bakit ka ba pikon?” Kaya tuloy, natututo kang tumahimik kahit nasasaktan ka. Dito na nagsisimula ang problema — kasi unti-unti mong pinipigil ang sarili mong mag-react, para lang hindi siya mainis. Hanggang sa dumating ang punto na hindi mo na alam kung sino ka, kasi lagi ka na lang nag-a-adjust.

Ang masakit pa, minsan galing pa ito sa taong inaasahan mong kakampi mo — kaibigan, partner, o kapamilya. Kaya lalong mahirap mapansin. Kasi iniisip mong, “baka concerned lang siya,” o “baka ako lang ang sensitive.” Pero tandaan mo: ang tunay na nagmamalasakit, hindi kailanman magpaparamdam sa’yo na kulang ka. Instead, itataas ka niya. He or she will help you grow, not shrink.

Kung meron kang kakilalang ganito — yung bawat biro niya ay may halong insulto, bawat “advice” niya ay may konting panghila pababa — maging maingat ka. Hindi mo kailangang patunayan ang halaga mo sa taong nakikita ka lang kapag may mali ka. You don’t owe anyone your self-worth.

Ang taong totoo, ipaparamdam sa’yo na kaya mo. Pero ang taong gumagamit, gagawin ang lahat para makalimutan mong kaya mo. Kaya huwag mong hayaang lamunin ng mga salitang mapanira ang tiwala mo sa sarili. Remember: the problem is not you — it’s how little they feel about themselves. Kaya para maramdaman nilang mataas sila, kailangang ibaba ka nila.

Pero hindi mo kailangang magpaapekto. Tumayo ka. Ibalik mo ang boses mo. Kasi sa oras na matutunan mong hindi mo kailangang tanggapin ang pangmamaliit, doon mo mararanasan ang tunay na kalayaan. Yung tipo ng peace na hindi mo kailangang ipaliwanag — dahil alam mong hindi mo na pinapayagan ang sinuman na gawing maliit ang taong alam mong malaki ang halaga.

Number 7

Laging may dahilan para hindi tumulong sa’yo

Ang sakit, ‘di ba? Kasi alam mong andiyan ka lagi para sa kanya. No matter how tired you are, no matter how busy, you always find a way to show up — to help, to listen, to be there. Pero kapag ikaw naman ang humingi ng konting tulong, biglang nagiging busy, may emergency, may lakad, may family problem, may sakit, may kung anu-anong dahilan na parang perfect timing palagi.

At ang masakit pa, minsan naniniwala ka pa rin. Kasi mabait ka eh. Sinasabi mo sa sarili mo, “baka nga may pinagdadaanan lang siya,” o “baka hindi lang siya makatulog kagabi.” Pero pag inulit-ulit mo nang mapansin, may pattern. Laging may dahilan. Laging may “next time.” Laging may “sorry, di ko kaya ngayon.”

Habang ikaw, kahit walang tulog, kahit gipit, kahit pagod — sige lang. Tuloy sa pagbibigay.

Tapos kapag tinanong mo kung bakit hindi siya nakatulong, sasabihin pa niyang “hindi mo naman ako kailangang intindihin” o kaya “kung talagang mahal mo ako, maiintindihan mo.”

Pero kung iisipin mo, gano’n din naman ang sinasabi mo sa sarili mo, ‘di ba? Lagi mong iniintindi, pero kailan ka niya inintindi?

Ito ang katotohanang mahirap tanggapin:

Ang taong totoo sa’yo, hahanap ng paraan.

Pero ang taong ginagamit ka lang, laging may dahilan.

People who care will make time even when they’re tired. Pero ‘yung mga gumagamit lang, gagawa ng excuse kahit may oras naman. Kasi hindi nila talaga gustong tumulong — gusto lang nilang mukhang mabait habang iniiwasan kang tulungan.

At mapapansin mo rin ‘yan sa tono ng boses nila. ‘Yung tipong sasabihin nila, “Gusto ko sanang tumulong kaso…”

Lagi may kaso.

Laging may pero.

Laging may hindi ko kaya ngayon.

Paulit-ulit. Hanggang sa masanay ka nang ikaw lang lagi ang nagbibigay.

Pero ang totoo, hindi ka dapat masanay.

Kasi habang tinatanggap mo ‘yung mga dahilan nila, unti-unti nilang tinatanggal ang halaga mo. Unti-unti nilang pinaparamdam sa’yo na okay lang na ikaw lang ang magbigay, na okay lang na ikaw lang ang mag-effort, na okay lang na gamitin ka basta hindi naman daw nila sinasadya. Pero ang hindi nila alam, every excuse cuts you a little deeper.

Kaya minsan, kailangan mong magising.

Kailangan mong tanungin ang sarili mo:

“Kung ako nga, nagagawan ko ng paraan kahit walang-wala, bakit siya hindi?”

“Kung ako nga, nagbibigay kahit hindi sobra, bakit siya hindi makahanap ng kahit konting effort?”

Ang sagot ay simple — kasi hindi ka prioridad.

Ginagamit ka lang habang convenient ka, habang may makukuha pa sa’yo. Pero ‘pag ikaw na ang nangailangan, biglang silang nagiging multo.

And here’s the truth — kung gusto talaga nila, gagawa sila ng paraan.

Kung mahalaga ka talaga sa kanila, hahanap sila ng paraan para tulungan ka, kahit maliit lang.

Pero kung lagi kang binibigyan ng dahilan, tanggapin mo na: hindi kakulangan mo ‘yon — kakulangan nila ‘yon sa malasakit.

At sa dulo ng araw, kailangan mong piliin ang sarili mo. Kasi hindi mo kailangang patunayan ang halaga mo sa mga taong marunong lang maghanap ng dahilan para iwasan kang damayan.

Minsan, ang tunay na lakas ay ‘yung marunong nang tumigil — tumigil sa pagbigay sa mga taong hindi marunong magbalik, at tumigil sa pag-asa sa mga taong hindi naman interesado sa’yo, kundi sa kung ano lang ang makukuha nila.

Kaya kapag narinig mong muli ang linyang “Gusto ko sanang tumulong, kaso…”

Ngumiti ka na lang. Kasi alam mo na ang totoo.

Hindi nila kaya, kasi hindi nila gusto.

At ngayong alam mo na ‘yon, hindi mo na kailangang maghintay.

Number 8

Ginagamit ang emosyon mo laban sa’yo

Kapag may isang taong ginagamit ang emosyon mo laban sa’yo, delikado ‘yan — kasi hindi mo agad mapapansin na unti-unti ka na palang kinakain ng manipulation. Sa una, parang normal lang. Parang may care siya. Parang concern. Pero kung iisipin mong mabuti, may halong guilt, pressure, at takot sa tuwing may kausap kang ganitong tao.

Ganito kasi sila gumalaw: alam nila kung saan ka mahina. Alam nila na mabait ka, na ayaw mong may nasasaktan, at na gusto mong mapanatili ang kapayapaan sa relasyon. So, ginagamit nila ‘yon. Kapag may gusto silang makuha, gagamitin nila ang emosyon mo para mapasunod ka sa gusto nila, nang hindi nila kailangang manghingi ng maayos o gumawa ng effort.

Halimbawa, kapag sinabi mong hindi ka na komportable, bigla nilang sasabihin, “Grabe ka naman, wala ka bang awa sa’kin?” o kaya, “Akala ko ba mahal mo ako?” — mga simpleng linya, pero malalim ang tama. Dahil alam nilang madali kang ma-guilty, at doon nila napapaikot ang sitwasyon.

Ang totoo, hindi ka nila mahal, kinokontrol ka lang nila gamit ang emosyon mo. Kaya kapag nagalit ka, sila pa ang magmukhang biktima. Kapag naglabas ka ng sama ng loob, sasabihin nilang ikaw ang masama, ikaw ang walang pasensya, ikaw ang walang konsiderasyon. They twist the story so that you end up apologizing for something you didn’t even do wrong.

Ito ‘yong klase ng tao na magpapakita ng lambing pagkatapos ka nilang masaktan. Bigla silang magiging sweet, magte-text ng “sorry” pero hindi para humingi ng tawad — kundi para mapakalma ka at mapanatili kang nandiyan. Kasi kapag kalmado ka, madali ka na namang makuha. They play with your emotions like a switch — on kapag may kailangan, off kapag nakuha na nila ang gusto nila.

At ang masakit pa, ginagawa nila itong parang normal lang. Paulit-ulit, hanggang sa dumating ‘yong punto na ikaw na mismo ang nagdududa sa sarili mo. You start to ask, “Ako ba talaga ang may mali?” “Ako ba ang sobrang sensitive?” Pero sa totoo lang, hindi ikaw ang problema. Sila ‘yong marunong magpanggap na sila ang biktima — para lang makuha ang simpatiya mo.

Ang ganitong klaseng emotional manipulation ay hindi lang nangyayari sa romantic relationships. Puwede rin sa kaibigan, sa pamilya, o kahit sa trabaho. Yung tipong ginagamit ang awa mo, o pinaparamdam sa’yo na “wala silang ibang maaasahan kundi ikaw.” Sa una, parang nakakataba ng puso. Pero kung titingnan mong mabuti, ginagamit ka lang nila bilang sandalan kapag convenient, at pagkatapos, parang wala kang halaga.

Ang pinaka-toxic dito, nasasanay ka. Dahil paulit-ulit mong pinapalampas, nagiging normal na lang sa’yo ang masaktan. Hindi mo na alam kung saan nagtatapos ang malasakit mo at saan nagsisimula ang panggagamit nila.

Kaya tandaan mo ‘to: ang tunay na nagmamahal, hindi kailanman gagamit ng guilt o takot para makuha ang gusto niya. Ang totoong concern ay hindi kailangang i-manipulate ka, dahil marunong siyang maghintay, makinig, at umintindi.

Kung nararanasan mo ‘to ngayon — ‘yong pakiramdam na parang lagi kang mali, pero hindi mo alam kung bakit — stop and reflect. Baka ginagamit na nila ang puso mo laban sa’yo. Baka panahon na para ibalik mo ang kapangyarihan sa sarili mo, at piliin mong magmahal, pero hindi magpa-gamit.

Number 9

Pagkatapos kang magamit, bigla siyang malamig

Alam mo yung pakiramdam na parang sakto lang ang presensya mo sa buhay ng isang tao kapag may kailangan siya sa’yo? Bigla siyang magiging charming, sweet, o sobrang attentive. Lahat ng efforts mo, parang sinusukat niya kung gaano ka ka-valuable sa kanya sa moment na iyon. Pero the moment na makuha niya ang gusto niya—whether help, favor, or attention—parang may freeze button na na-press. Bigla siyang malamig, distant, at parang wala ka nang importansya.

Minsan, napapansin mo na parang hindi siya nagre-reply sa texts mo agad, o kapag magkakausap kayo, yung warmth na naramdaman mo bago bigla na lang nawala. Ang irony nito, kahit nagawa mo na lahat para sa kanya, hindi ka niya niyayakap, hindi niya pinaparamdam ang appreciation, at worst, pakiramdam mo parang mali ka lang sa mundo.

It’s like, ang efforts mo, energy mo, at feelings mo, naging invisible the moment na tapos na ang kailangan niya. Hindi ka niya kinikilala bilang tao na may value beyond what you can give. Parang transactional lang ang relasyon, hindi tunay.

Masakit ito kasi minsan, alam mo sa sarili mo na may genuine care sa’yo sa loob mo—but the person treats you like temporary. And that’s the hardest part—realizing na while you were giving your heart, they were treating it as optional. Sa ganitong sitwasyon, you feel used, drained, at minsan, nagdududa ka pa sa sarili mo kung mali ka ba na mag-expect ng kahit konting warmth after all you’ve done.

Ang pinaka-relatable scenario dito: iniinvite mo siya para sa event, tulungan mo sa problema, o kahit simpleng pagbibigay ng oras mo. Sa simula, lahat ng smiles, jokes, at attention, parang reward sa’yo. Pero pag nakuha na ang gusto niya, the attention is gone. Suddenly, parang ghost. And that coldness hits harder kasi alam mong ikaw yung nag-invest, ikaw yung nag-effort, pero siya… parang walang pakialam.

It’s harsh, pero dito mo malalaman ang truth: some people aren’t capable of genuine care—they only care about the moment they benefit. Kaya mahalaga, matutunan mong kilalanin ang pattern na ito bago ka masaktan nang sobra.

Number 10

Pinipili ka lang kapag walang ibang makuha

Alam mo yun yung pakiramdam na parang lagi kang second choice, o worst, yung tao, kapag may mas convenient o mas “magandang option,” bigla kang nakalimutan? Parang nagiging invisible ka lang hangga’t may iba siyang mas kailangan o mas gusto. Pero the moment na wala na siyang makuha, bam! Biglang ikaw ang mahalaga. Parang wala kang worth kung hindi siya desperate o wala nang ibang makukuha.

Nakaka-frustrate, di ba? Kasi habang iniisip mo na siguro, “bakit hindi niya ako pinapahalagahan?”… the truth is, hindi ka talaga priority niya. Ang pinapakita lang niya ay conditional na pagmamahal o atensyon—ibig sabihin, ang halaga mo sa kanya ay depende sa kung paano ka makakatulong sa kanya sa isang partikular na oras. Hindi dahil mahal ka niya, kundi dahil wala na siyang ibang option.

At masakit lalo kapag aware ka na, kasi naiisip mo, “Kung may iba siyang makukuha, hindi ako siya pipiliin.” It’s like you’re always on standby, ready for someone who only notices you kapag convenient sa kanya. Kaya kahit gaano ka pa kabait, kahit gaano mo pa siya gustong tulungan o suportahan, hindi mo maiwasang maramdaman na ginagamit ka lang niya.

Minsan, parang natututo kang maging numb sa feelings mo, pero deep inside, alam mo na hindi yan healthy. Hindi ka deserve sa ganitong setup—kasi deserve mo yung taong genuine na pinipili ka kahit may option siya, kahit hindi siya nangangailangan sa’yo ng kung ano-ano. Yung tipo ng tao na nagmamahal sa’yo dahil ikaw ikaw, hindi dahil kailangan ka lang sa oras ng problema o kakulangan niya.

Sa kabuuan:

Sa kabuuan, kapag pinagmamasdan mo ang lahat ng senyales na ginagamit ka lang ng isang tao, makikita mo na malinaw ang pattern. Hindi ka niya tinitingnan bilang kaibigan, partner, o mahalagang tao sa buhay niya—ikaw ay isa lang siyang tool o option. Sa bawat effort na ginagawa mo para sa kanya, kung wala siyang ibinabalik o kahit kaunting appreciation, mararamdaman mo na parang laging one-way ang relationship.

Minsan, mahirap tanggapin ito dahil gusto nating maniwala sa tao. Gusto nating isipin na “maybe this time, magbabago siya” o “baka hindi lang talaga siya marunong magpakita ng care.” Pero kapag paulit-ulit mong nararamdaman ang lack of effort, disregard, at emotional coldness, kailangan mo nang maging honest sa sarili mo. Hindi normal na laging ikaw ang nag-aadjust, ikaw ang nag-iinitiate ng komunikasyon, at ikaw lang ang nag-aalala sa kung ano ang nararamdaman ng isa.

Kaya take this seriously: mahalaga na makita mo ang truth, kahit masakit sa umpisa. Once ma-realize mo na ang tao na ginagamit ka lang ay hindi worth ng energy mo, magagawa mong i-prioritize ang sarili mo, mag-set ng boundaries, at hanapin ang mga relationships na mutually caring, loving, and respectful. Remember, you deserve people who see you, hear you, and genuinely value you—not just people who need you when it’s convenient for them.