11 Paraan Kung Paano Itigil ang Negative Thinking By Brain Power 2177

11 Paraan Kung Paano Itigil ang Negative Thinking

Alam mo ‘yung mga araw na kahit anong gawin mo, parang ang bigat ng isip mo?

Yung tipong bago ka pa man gumising, may bumubulong na agad sa’yo — “Hindi mo kaya.”

Hindi mo man napapansin, unti-unti na pala itong kumakain sa lakas mo, sa tiwala mo, at sa direksyon ng buhay mo.

Pero hindi ito permanente.

Ang negative thinking, puwedeng patayin — hindi sa isang iglap, pero sa bawat maliit na hakbang na pipiliin mong gawin araw-araw.

Sa video na ‘to, pag-uusapan natin ang 11 simpleng paraan kung paano mo tuluyang mapapatay ang negative thinking, at paano mo mababawi ‘yung kalinawan at kapayapaan ng isip mo.

Number 1

I-expose ang sarili mo sa katotohanan, hindi sa emosyon

Alam mo ba kung bakit minsan parang ang bigat-bigat ng mundo kahit wala namang nangyayari? Kasi madalas, hindi mo naman talaga nararanasan ang problema — iniisip mo lang. Pero dahil sobrang vivid ng imagination mo, parang totoo na rin. Parang pelikula sa isip mo na ikaw mismo ang gumagawa ng script, director, at bida.

Halimbawa, may sinabi lang na medyo malamig ang tono, tapos ang unang reaction mo, “Galit siya sa’kin.”

Pero kung titingnan mo nang mas malalim, baka pagod lang siya, o baka may iniisip din siyang mabigat. Pero dahil nauna ang emosyon, ang utak mo agad nag-conclude — “may mali sa’kin.”

Ito ‘yung tinatawag na emotional distortion — ‘yung pagbaluktot ng realidad dahil sa pakiramdam.

Kaya importante na matutunan mong i-expose ang sarili sa katotohanan, hindi sa emosyon.

Ang emosyon ay parang alon — minsan malakas, minsan mahina, pero laging dumadaan.

Ang katotohanan naman ay parang bato sa ilalim ng tubig — steady, tahimik, pero nando’n pa rin kahit anong mangyari.

When you feel overwhelmed, take a pause and ask yourself:

> “Ito ba ay base sa facts o base lang sa nararamdaman ko ngayon?”

Kasi minsan, ang lungkot ay hindi dahil sa realidad — kundi dahil sa interpretasyon mo ng realidad.

Halimbawa, bumagsak ka sa exam. Ang emosyon mo agad: “Tanga ako.”

Pero ang katotohanan? Hindi ka tanga — baka kulang ka lang sa tulog, o hindi sapat ang review mo sa topic na ‘yon. Ang solution: mag-adjust, hindi mag-self-pity.

Kadalasan, ang problema ng tao ay hindi mismong problema — kundi kung paano niya ito iniisip.

Kung iisipin mo nang malinaw, mapapansin mong 90% ng mga bagay na pinoproblema mo, hindi naman talaga nangyayari. Pero dahil pinaniwalaan mo, naging totoo sa’yo emotionally.

Kaya ang tunay na kalayaan ay hindi ‘yung walang problema — kundi ‘yung marunong kang kilatisin kung alin ang totoo at alin ang gawa ng emosyon.

Huwag mong hayaan na ang feelings mo ang magdikta ng direksyon ng isip mo.

Feelings are real, yes — pero hindi laging reliable.

Kapag natutunan mong mas pakinggan ang katotohanan kaysa emosyon, mapapansin mong gumagaan ang buhay.

Hindi dahil nagbago ang sitwasyon, kundi dahil nagbago ang pananaw mo.

At doon mo mararanasan ‘yung totoong peace — ‘yung tahimik na kumpiyansa na kahit anong mangyari, kaya mong harapin kasi malinaw sa’yo kung ano ang totoo at ano lang ang pansamantalang nararamdaman.

Number 2

Gumamit ng “Stop” technique

Kapag sinasabi nating “Gumamit ng STOP technique,” hindi lang ito simpleng pagsasabi ng “stop” sa isip mo — ito ay isang mental brake system na ikaw mismo ang kontrolado. Isipin mo na parang nagda-drive ka sa madulas na kalsada ng overthinking. Ang bilis ng takbo ng mga negatibong isipin — “hindi ko kaya,” “palpak ako,” “walang mangyayari sa buhay ko.” Pero kapag bigla mong pinindot ang preno, humihinto ang kotse, ‘di ba? Ganun din sa utak mo.

Kapag naramdaman mong sumisibol na ang negative thought, sabihin mo nang matindi — “Stop!” Pwede mo pa nga itong sabihin nang malakas o sa isip mo lang. Ang mahalaga, maramdaman mo na ikaw ang may control.

Parang sinasabi mong: “Hoy, utak, hindi ako mananahimik habang sinisira mo ‘ko sa mga kwentong ikaw lang din ang gumawa.”

Ang trick dito ay huwag mong hayaang lumaki ang isang maliit na buto ng negative thought. Kasi kapag pinabayaan mo, tutubo ‘yan — magiging anxiety, magiging takot, magiging depression. Pero kung sa umpisa pa lang, pinutol mo na — tapos ang laban.

Sa simula, awkward siya. Parang weird magsabi ng “Stop!” sa gitna ng iniisip mo. Pero habang tumatagal, nagiging automatic defense mechanism na siya.

Kapag nai-stress ka, ang utak mo ay sanay nang mag-stop, huminga, at mag-shift ng focus.

Halimbawa: habang naglalakad ka, bigla mong naisip, “Bakit ba ako ganito, laging palpak.” Sa halip na sakyan mo ‘yan at bumagsak ang mood mo buong araw, sabihin mo agad:

> “Stop! Hindi ako palpak — nagkakamali lang, pero natututo.”

See the shift? Isang salita lang — “Stop” — pero binago mo ang direksyon ng buong araw mo.

Ito ang beauty ng technique na ‘to: hindi mo kailangang hintayin maging positive thinker ka bago ka maging okay.

Ang kailangan mo lang ay maging aware — at handang pigilan ang sarili mong utak kapag nagiging kalaban mo na siya.

At kapag nasanay ka sa ganitong pagharap, mararamdaman mong ikaw na mismo ang nagdidikta ng tono ng isip mo.

Hindi mo na hinahayaan ang negativity na magmaneho — ikaw na ang nasa manibela.

Kaya sa tuwing magsisimulang gumulong ang mga “what if” at “I can’t,” tandaan mo lang: Stop.

Huminga. Smile ng konti.

Then tell yourself: “Hindi ako biktima ng isip ko — ako ang driver nito.”

Number 3

Palitan agad ng positibong affirmation

Kapag may pumapasok na negatibong isipin—’yung tipong “Hindi ko kaya ’to” o “Siguro hindi ako sapat”—’wag mo lang hayaang dumaan at manirahan sa isip mo. Kasi tandaan mo, bawat negative thought na hinahayaan mong manatili, nagiging parang butong tumutubo sa loob ng utak mo. At kapag pinabayaan mo, lalaki ’yan hanggang maging ugat ng takot, doubt, at self-sabotage.

Kaya ang sikreto? Palitan agad ng positibong affirmation.

Hindi ito simpleng “positive thinking lang” na parang pilit mong pinapaniwala ang sarili mo. Ang affirmation ay parang mental antidote — panlaban sa lason ng negatibong pag-iisip. Kapag sinasabi mo sa sarili mong, “Kaya ko ’to,” “May halaga ako,” o “Ginagawa ko ang makakaya ko araw-araw,” hindi mo lang basta inuulit ang mga salita — binabago mo ang takbo ng utak mo.

Tingnan mo ha, halimbawa: may project ka sa school o work, tapos biglang may boses sa isip mo na nagsasabing, “Baka mapahiya ka, baka magkamali ka.” Sa halip na sumabay sa takot, sabihin mo agad, “Oo, pwedeng magkamali ako — pero at least sinusubukan ko. Every mistake teaches me something.”

Biglang mag-iiba ang pakiramdam mo, di ba? Hindi na takot, kundi tapang.

Ang mga affirmation ay parang mga “command” na ipinapasok mo sa system mo. Kapag paulit-ulit mong ginagamit, nagsisimulang maniwala ang subconscious mo. At ’yan ang gusto nating mangyari — na maniwala ka sa kakayahan mo kahit wala pang nakikitang resulta.

Subukan mo ito: tuwing umaga, bago mo buksan ang phone mo o social media, tumingin ka sa salamin at sabihin mo,

> “Today, I choose peace. I choose confidence. I choose to believe in myself.”

Sa una, baka awkward. Baka matawa ka pa. Pero pag tumagal, mararamdaman mo na unti-unting nagiging natural ito — na parang may bagong boses sa loob mo na kumakalma sa mga negative thoughts.

Kasi ganito ’yan: kung kaya ng utak mong paulit-ulit isipin ang mga worst-case scenario, kaya rin nitong paulit-ulit paniwalaan ang best version ng sarili mo.

You just have to feed it with the right words.

Hindi mo kailangan maging perfect para magbago ang mindset mo. Kailangan mo lang maging aware na may choice ka. Kapag may negative thought na dumating, huwag mong labanan ng takot. Harapin mo, tanggapin mo, at palitan mo ng affirmation na magpapalakas sa’yo.

In the end, hindi mo kontrolado lahat ng nangyayari sa buhay, pero kontrolado mo kung anong kwento ang paulit-ulit mong sinasabi sa sarili mo.

So make sure that story is one that lifts you up — not tears you down.

Number 4

Limitahan ang exposure sa toxic people

Kapag sinabi nating “limitahan ang exposure sa toxic people,” hindi ibig sabihin na kailangan mong putulin agad lahat ng relasyon. Pero kailangan mong pumili kung sino ang may karapatang manatili sa mental space mo.

Kasi ganito ’yan — kahit gaano ka ka-strong, kung araw-araw mong naririnig ay puro reklamo, chismis, at negatibong pananaw, mauubos ka rin. Parang sponge ang utak natin. Kung puro negativity ang paligid mo, automatic na sisipsipin mo ’yun. Before you know it, ikaw na rin mismo ang nag-iisip ng masama, nagdududa sa sarili, at nagiging cynical sa buhay.

Minsan nga, hindi mo agad mapapansin. Akala mo lang, “pagod lang ako,” o “bad mood lang.” Pero kung iisipin mo, baka hindi pagod ang katawan mo — baka pagod na ang kaluluwa mo sa kakapakinig sa mga taong walang ibang ambag kundi stress.

Totoo, mahirap umiwas lalo na kung toxic ang mismong mga taong malapit sa’yo. Pero tandaan mo: boundaries aren’t selfish — they’re necessary. Hindi mo kailangang maging masama para lang protektahan ang sarili mo. Pwede kang maging mabait at matatag sa parehong oras. Pwede mong sabihin sa sarili mo, “I love you, pero kailangan kong magpahinga sa’yo.”

Think of it this way: kung gusto mong lumago, hindi mo pwedeng hayaang palibutan ka ng mga taong pinipigilan kang umusad. Paano ka lalakas kung bawat hakbang mo, may humihila pabalik? Life is too short to spend it with people who drain your peace.

Kaya piliin mo ’yung mga taong nagbibigay ng light, hindi drama. Piliin mo ’yung mga nakikinig, hindi lang nagsasalita. Piliin mo ’yung mga nag-aangat sa’yo, hindi ’yung nag-aabang ng pagkakamali mo.

At kapag nagsimula kang maglagay ng healthy distance, mapapansin mo kung gaano kagaan ang mundo. Mas klaro ang isip mo, mas kalmado ang puso mo, at mas madali mong maririnig ’yung boses ng sarili mong kapayapaan.

Ang totoo, hindi mo kailangang ipaliwanag sa lahat kung bakit mo gustong magbago ng paligid. Ang mahalaga, alam mo kung bakit — at ginagawa mo ito dahil gusto mong maging mas buo, mas payapa, at mas totoo sa sarili mo.

Kasi sa huli, ang tunay na kalayaan ay hindi lang nasa paglayo sa masasamang bagay — kundi sa pagpili ng mga taong tumutulong sa’yo maging mabuting bersyon ng sarili mo.

Number 5

Iwasan ang sobrang social media

Alam mo ‘yung tipong pagkagising mo pa lang, hawak mo na agad ang cellphone, tapos scroll ka nang scroll — wala namang hinahanap pero parang may hinahabol? Araw-araw, parang automatic na naging parte na ng routine natin ang pagbukas ng Facebook, TikTok, o Instagram. Pero kung titingnan mo nang malalim, napapansin mo bang pagkatapos mong mag-scroll ng matagal, kadalasan mas pagod ka, mas insecure, at minsan mas malungkot kaysa noong nagsimula ka?

Ang social media ay parang pagkain — okay siya in moderation, pero lason kapag sobra.

Kasi bawat swipe mo, bawat “like,” bawat comparison sa nakikita mong “perfect life” ng iba, unti-unti nitong binabago kung paano mo tinitingnan ang sarili mo. Minsan, hindi mo na namamalayan, nagiging standard mo na ang buhay ng iba. Nakita mo ‘yung friend mo na laging nasa travel photos? Bigla mong naisip, “Buti pa siya, ako nandito lang.” Nakita mo ‘yung couple na lagi nagpo-post ng sweet moments? Bigla mong naisip, “Siguro ako, hindi talaga worth loving.”

Hindi mo kasalanan na maramdaman ‘yon — kasi ang social media ay designed para i-trigger ang comparison at dopamine rush.

Ang bawat notification, heart, at view count ay parang maliit na “reward system” sa utak mo. Kaya habang mas ginagamit mo ito, mas gusto mong bumalik, hanggang sa hindi mo na namamalayan na ang reality mo ay umiikot na sa screen.

At dito pumapasok ‘yung pinaka-delikado: napapalitan ng illusion ang realidad.

Nakakalimutan mong hindi mo nakikita sa online ang buong kwento ng mga tao. Ang pinopost lang nila ay highlights — hindi ‘yung iyakan, hindi ‘yung failures, hindi ‘yung gutom o problema. Pero ikaw, ikaw ang nakakakita ng buong kwento mo — kasama lahat ng flaws, struggles, at sakit. Kaya hindi patas ‘yung comparison, pero ginagawa mo pa rin, dahil akala ng utak mo totoo ‘yung nakikita mo sa feed.

Ang resulta? Negative thinking.

Magsisimula kang magduda sa sarili mo, sa kakayahan mo, at sa halaga mo.

Minsan, mapapansin mo na kahit may magandang nangyari sa araw mo, hindi ka pa rin masaya — kasi ikinukumpara mo ‘yung moment mo sa moment ng iba.

Pero tandaan mo: life doesn’t happen on the screen.

Hindi mo kailangan i-post ang bawat saya para masabing totoo.

Hindi mo kailangan ng validation para maging sapat.

At higit sa lahat — hindi mo kailangang makipagkarera sa mga taong may ibang oras, ibang laban, at ibang layunin sa buhay.

Kaya minsan, subukan mong mag-detox. Isang araw lang, huwag mong buksan ang social media. Maglakad ka sa labas, pakinggan mo ang hangin, kausapin mo ang sarili mo, hindi ang algorithm.

Mapapansin mo — tahimik, pero payapa.

Walang “likes,” pero may peace.

Walang “views,” pero may clarity.

Hindi mo kailangang mawala sa mundo para makahanap ng kapayapaan — minsan, kailangan mo lang i-log out para muling makabalik sa tunay mong sarili.

Number 6

Magkaroon ng tamang tulog at diet

Alam mo ba, minsan hindi ka naman talaga “negative thinker” — pagod ka lang.

Yung tipong ilang araw ka nang kulang sa tulog, tapos puro instant food o kape lang ang laman ng tiyan mo.

Tapos magtataka ka, “Bakit parang ang bigat ng isip ko? Bakit ang dali kong ma-stress?”

Simple lang ang sagot: hindi mo nabibigyan ng pahinga at tamang nutrisyon ang katawan mo.

Kapag kulang ka sa tulog, nagiging overactive ang part ng utak mo na responsible sa fear at anxiety — ang amygdala.

Kaya kahit maliit na bagay, parang end of the world na.

May nagsabi lang ng “uy, late ka na naman,” ayun, biglang sira ang buong araw mo.

Hindi dahil mahina ka, kundi dahil pagod na ang isip mo.

At kapag pagod ang isip, automatic ding nagiging negatibo ang lahat ng iniisip mo.

Ang optimism, hindi basta “positive thinking” lang ‘yan — chemical reaction din ‘yan sa utak.

Kailangan ng tamang balance ng hormones tulad ng serotonin at dopamine para gumana nang maayos ang mindset mo.

Eh saan galing ‘yan?

Sa tamang tulog at maayos na pagkain.

Imagine this: you start your day with only 3 hours of sleep, tapos instant noodles at 3-in-1 coffee lang ang almusal mo.

After two hours, iritable ka na, ang bagal mag-isip, at parang lahat ng tao mali sa paningin mo.

Hindi mo alam, hindi attitude problem ‘yan — fuel problem ‘yan.

You’re running your brain on low-quality fuel, kaya kahit anong effort mong mag-isip ng “positive,” parang walang effect.

Pero subukan mong matulog ng 7–8 hours nang tuloy-tuloy.

Gumising ka nang maaga, uminom ng tubig, kumain ng healthy foods.

Pagdating ng tanghali, mapapansin mong mas mahinahon ka, mas kalmado kang magdesisyon, at mas madali mong i-handle ang stress.

That’s not magic — that’s biochemistry.

Kasi kapag maayos ang katawan, lumilinaw din ang isip.

Ang negative thinking madalas ay hindi spiritual battle lang — minsan physical imbalance lang.

Kaya kung gusto mong patayin ang negativity sa isip mo, simulan mo sa pinakapayak pero pinakamakapangyarihang hakbang:

matulog ka nang sapat, at pakainin mo ang utak mo ng tama.

Treat your body like your phone.

Kung lagi kang drained at naka-low battery, kahit gaano kaganda ang app (o mindset) mo, hindi ‘yan tatakbo nang maayos.

Charge your mind by resting, nourish it with good food, and watch how the dark thoughts start to fade away — not because you forced them to, but because you finally gave yourself the energy to think clearly again.

Number 7

Huwag mong iwasan ang problema — harapin mo

Madaling sabihin, mahirap gawin, ‘di ba? Pero isipin mo ito: kapag iniiwasan mo ang problema, parang tinatakbuhan mo lang ang sariling anino mo. Hindi siya mawawala, sumusunod lang siya saan ka man pumunta. At habang tumatagal, mas lumalaki, mas bumibigat, at mas nakakatakot harapin.

Maraming tao ang gumagawa nito — kapag may utang, tinataguan ang naniningil. Kapag may conflict, nag-a-avoid ng confrontation. Kapag may pagkakamali, tinatakpan ng dahilan. Pero sa totoo lang, habang iniiwasan mo ang problema, mas nawawala ang kapayapaan mo.

You can’t find peace while running away from what’s meant to make you stronger.

Alam mo, minsan ang mga problema, hindi sila dumadating para sirain ka. Dumadating sila para turuan ka — kung paano tumayo, kung paano magtiwala, at kung paano mag-mature emotionally. Pero kung lagi mong pipiliin na umiwas, hindi mo matututunan ‘yung mga lesson na ‘yun. Parang estudyanteng umiiwas sa exam — hindi naman mawawala ang subject, babalik at babalik ka rin doon hangga’t hindi mo ito naipapasa.

Kaya next time na may dumating na pagsubok, huminga ka muna nang malalim. Sabihin mo sa sarili mo: “Hindi ko kailangang maging fearless, kailangan ko lang maging honest.”

Honest na takot ako, pero handa akong harapin ito. Honest na nahihirapan ako, pero ayokong sumuko.

Kasi ang totoong lakas ay hindi ‘yung walang problema — kundi ‘yung marunong humarap sa problema kahit nanginginig na ang tuhod. At kapag ginawa mo ‘yon, mararamdaman mo kung gaano ka pala kalakas.

Mapapansin mong ‘yung bagay na dati ay kinatatakutan mo, ngayon kaya mo na lang tawanan.

Remember this: problems don’t break you — avoiding them does.

Habang iniiwasan mo, nawawala ang kumpiyansa mo. Pero sa bawat pagkakataong pinili mong harapin, kahit pa maliit lang ang hakbang mo, nagiging mas matatag ka.

Hindi mo kailangang maging perpekto. Kailangan mo lang magsimula. Kahit dahan-dahan, kahit sabay ang kaba at pag-asa.

Dahil kapag natutunan mong harapin ang problema, ‘yung dating tanikala ng takot, magiging sandata mo na ng tapang.

Number 8

Magdasal o mag-meditate

Maraming tao ang nakakalimot sa simple pero makapangyarihang paraan na ‘to para mapatahimik ang isip at kaluluwa.

Kapag sobrang gulo ng utak mo, kapag ang mga negative thoughts ay parang unos na hindi mo na makontrol — minsan hindi mo kailangan ng solusyon agad. Kailangan mo lang tumahimik.

Sa sobrang bilis ng mundo ngayon, halos lahat gusto instant — instant success, instant happiness, instant peace. Pero ang totoo, ang totoong kapayapaan ay hindi nakukuha sa labas mo. Nasa loob mo ‘yon. At minsan, kailangan mong pakinggan ang boses na matagal mo nang binabalewala — ‘yung boses ng Diyos, o ‘yung inner self mo na humihingi lang ng konting pahinga.

Kapag nagdarasal ka, hindi ito tungkol sa mahahabang salita o paulit-ulit na linya. It’s about being honest. Sabihin mo lang, “Lord, pagod na ako,” o “Hindi ko na kaya.” At doon nangyayari ang magic — kasi kapag tinanggal mo ang maskara at inamin mo sa Diyos na hindi mo kayang mag-isa, doon Siya kumikilos.

Ang dasal ay hindi lang paghingi; ito ay pakikipag-ugnayan. Parang sinasabi mo sa sarili mo, “Hindi ko man kontrolado lahat, pero may mas makapangyarihang kamay na gumagabay sa akin.”

Kung hindi ka naman relihiyoso, meditation works just the same. Hindi ito kailangang complicated — hindi mo kailangang mag-cross legs at magmukhang monk.

Minsan sapat na ‘yung umupo ka sa tahimik na lugar, pumikit, huminga ng malalim, at maramdaman ang bawat paghinga mo. Sa bawat inhale, isipin mong pumapasok ang kapayapaan. Sa bawat exhale, ilabas mo lahat ng negative thoughts — lahat ng bigat, lahat ng galit, lahat ng “hindi sapat” na nasa loob mo.

Ang prayer at meditation ay parehong mental detox.

Ito ‘yung sandali kung saan hinuhugasan mo ang dumi ng isip — ‘yung mga doubts, fears, at frustrations na matagal mong kinimkim. At pagkatapos mong manahimik, mapapansin mong may kakaibang gaan. Hindi naman nawawala agad ang problema, pero nag-iiba ang paraan mo ng pagharap dito.

You don’t react — you respond. You don’t panic — you pause.

May mga bagay talaga na hindi mo kayang ayusin sa pamamagitan ng pag-overthink.

Pero kayang-kaya mong ayusin sa pamamagitan ng pagpapatahimik ng isip.

Kasi doon, sa gitna ng katahimikan, naririnig mo kung ano talaga ang sinasabi ng puso mo.

At minsan, doon mo rin naririnig ang sagot na matagal mo nang hinahanap.

Number 9

Magtakda ng realistic goals

Minsan, isa sa mga dahilan kung bakit tayo madaling nadadala sa negative thinking ay dahil sobrang taas ng expectations natin—lalo na sa sarili natin. Gusto natin, agad-agad may resulta. Gusto natin, perfect. Pero ang totoo, hindi gano’n ang takbo ng buhay.

Kaya napakahalaga na magtakda ka ng realistic goals. Halimbawa, kung gusto mong maging financially stable, huwag mong isipin na bukas ay milyonaryo ka na. Start with something simple and reachable—like saving ₱50 or ₱100 a day. Small, but consistent. Kasi ‘yung mga malalaking tagumpay, nagsisimula ‘yan sa maliliit na hakbang na tuloy-tuloy mong ginagawa.

Ang problema kasi, kapag sobrang taas ng goal mo at hindi mo agad nakamit, nagsisimula kang magduda sa sarili mo. Parang may boses sa isip mo na nagsasabing, “Siguro, hindi talaga ako magaling. Siguro, malas lang ako.” Pero ang totoo, hindi ka naman nabigo—masyado ka lang nagmadali.

Realistic goals help you build momentum. Kapag alam mong achievable ang target mo, nagkakaroon ka ng sense of progress. At ‘yung progress na ‘yan—kahit maliit—ay nagpapalakas ng loob mo para magpatuloy. Kasi nararamdaman mong may nangyayari. May growth. Hindi mo kailangan ng big, flashy success para maramdaman mong umaangat ka. Minsan, sapat na ‘yung isang maliit na step na may direksyon.

Think of it like climbing a mountain. Hindi mo kailangang tumalon papunta sa tuktok; kailangan mo lang maglakad, isa-isang hakbang, steady lang. Along the way, mapapagod ka, pero habang tumataas ka, mapapansin mong lumalawak ang view—mas nakikita mo kung gaano kalayo na ang narating mo. That’s what realistic goals do—they give you a clearer, calmer view of your journey.

At huwag mong isipin na pagiging “realistic” ay pagiging “mahina” o “contented na lang.” Hindi. Ang pagiging realistic ay pagiging wise. Marunong kang magplano ayon sa kapasidad mo ngayon, pero may malinaw na direksyon papunta sa mas mataas na level. You’re not giving up on your dreams—you’re giving them structure.

Kapag natutunan mong i-manage ang sarili mong expectations, mapapansin mong mas konti na ang negative thoughts. Hindi ka na masyadong nagkukumpara, hindi ka na bugbog sa pressure. Ang focus mo ay hindi na sa “bakit wala pa ako doon?” kundi sa “anong kaya kong gawin ngayon para makalapit doon?”

At ‘yan ang sekreto ng mga taong matagumpay pero kalmado—hindi sila nagpapa-pressure sa bilis, nakatutok sila sa direksyon.

Number 10

Alamin ang triggers mo

Ito ‘yung isa sa pinakamahalagang step sa pagpatay ng negative thinking — kasi paano mo malalabanan ang kalaban kung hindi mo naman alam kung saan siya galing, ‘di ba?

Ang trigger ay anumang bagay na bigla na lang nagpapabago ng mood mo — minsan hindi mo pa nga napapansin. Pwedeng isang tao, isang lugar, isang tunog, o kahit isang simpleng sitwasyon. Halimbawa, kapag naririnig mo ang boses ng taong minsang nanakit sa’yo, bigla kang naiirita o nawawalan ng gana. O kaya, kapag nakakakita ka ng post ng mga taong tila “mas successful” sa social media, parang napupuno ng inggit o lungkot ang loob mo. Hindi mo gustong maramdaman ‘yon — pero automatic na reaksyon na ng isip mo.

Ang problema kasi, madalas hindi natin pinapansin ang mga ganitong patterns. Pinagpapatuloy lang natin ang araw natin habang iniisip na, “Bakit ba ako lagi nalulungkot?” o “Bakit parang ang dali kong mainis?” Pero kung iisipin mo, may mga paulit-ulit na bagay na nagti-trigger ng negativity mo — at kapag natutunan mong tukuyin ‘yon, makakahanap ka ng paraan para pigilan ito bago pa lumala.

Subukan mong mag-reflect tuwing gabi. Balikan mo ang mga sandaling sumama ang loob mo sa araw na ‘yon. Tanungin mo ang sarili mo:

> “Ano bang nangyari bago ko naramdaman ‘to?”

“May sinabi ba ang isang tao?”

“May memory ba na biglang sumulpot?”

Kapag nasagot mo ‘yan, doon mo marerealize na hindi naman palaging malalim ang dahilan kung bakit ka naiistress. Minsan, isang simpleng comment lang ng katrabaho mo, o isang kabiguan sa maliit na bagay — pero dahil hindi mo ito inaacknowledge, nagiging domino effect sa buong araw mo.

Alam mo kung ano ang maganda? Kapag aware ka na sa triggers mo, nagkakaroon ka ng power. Hindi ka na alipin ng emotions mo. Kapag naramdaman mong dumarating na ulit ‘yung energy na ‘yun, masasabi mo sa sarili mo, “Ah, eto na naman ‘yung trigger ko. Kalma lang. Hindi ko na ito papatulan.”

Ganun ka-simple, pero powerful. Awareness is your first shield.

Kasi minsan, hindi mo kailangang maging super positive agad — kailangan mo lang maging self-aware. Kapag alam mo kung saan ka nadadapa, mas madali mo nang malalampasan.

At tandaan mo: hindi mo kailangang iwasan lahat ng triggers mo. Ang tunay na goal ay matutunan mong harapin sila nang hindi ka bumibigay.

Sa dulo, hindi mo naman kontrolado kung ano ang mangyayari sa paligid mo — pero kontrolado mo kung paano ka tutugon.

At doon nagsisimula ang tunay na freedom sa isip.

Number 11

Surround yourself with dreamers and doers

Simple lang pakinggan, pero napakalalim ng mensaheng ‘yan — kasi totoo, kung sino ang madalas mong kasama, ‘yun din ang magiging direksyon ng isip mo.

Kapag palagi kang nasa paligid ng mga taong mahilig mangarap, mapapansin mong gumagaan bigla ang tingin mo sa buhay. Imbes na puro reklamo, maririnig mo silang nagsasalita ng “Kaya natin ‘yan,” “May paraan,” o “Next time, mas gagalingan ko.” Hindi nila tinatakasan ang realidad, pero pinipili nilang mag-focus sa solusyon kaysa sa problema. At ‘yung ganung klase ng mindset — nakakahawa.

Kasi isipin mo: kung araw-araw mong kasama ay puro negative thinkers, mapapagod ka rin. Parang ang hirap maging masaya kapag palagi kang binubuhusan ng malamig na tubig sa tuwing may plano ka. Gusto mong magsimula ng business? Sasabihin nila, “Wag na, baka malugi ka.” Gusto mong sumubok ng bago? “Sayang lang oras mo.” Ang ending, natututo kang matakot, hindi dahil mahina ka, kundi dahil natutunan mong matakot sa takot nila.

Pero kapag ang nasa paligid mo ay mga doers — ‘yung mga hindi lang puro salita kundi may gawa — iba ang dating. Makikita mo silang gumagalaw kahit may takot, nagpupursige kahit pagod, at naniniwala kahit walang kasiguraduhan. Doers don’t just dream — they build.

At kapag ganun ang mga kasama mo, mapipilitan kang gumalaw din. Hindi dahil naiinggit ka, kundi dahil na-iinspire ka. You start thinking, “Kung kaya nila, bakit hindi ako?”

Ang maganda pa, kapag dreamers at doers ang kasama mo, natututo kang maniwala sa posibilidad. Nagiging normal sa’yo ang mag-isip nang malaki, mangarap nang mataas, at magsimula kahit wala pang lahat ng sagot. You learn that success isn’t about luck — it’s about environment, energy, and consistency.

Kaya minsan, hindi mo kailangan baguhin agad ang buong buhay mo — baguhin mo lang kung sino ang nasa paligid mo. Kasi kahit gaano kaganda ang seed ng pangarap mo, kung itinanim mo sa lason ng negativity, hindi ‘yan tutubo. Pero kapag itinanim mo sa lupa ng inspirasyon, suporta, at positibong energy, kahit maliit lang ang binhi, sisibol ‘yan.

Surround yourself with dreamers and doers — dahil sa totoo lang, hindi mo kailangang maging katulad nila agad. Kailangan mo lang munang mapalibutan ng mga taong nagpapaalala kung gaano ka rin kayang mangarap, at kumilos para doon.

At habang tumatagal, mapapansin mo — unti-unti, ikaw na rin ‘yung nagiging inspirasyon ng iba.