10 Gawin Mo Para Hindi Ka Nila Maliitin By Brain Power 2177





May mga pagkakataong parang hindi tayo pinakikinggan, hindi sineseryoso, o tila ba hindi tayo sapat sa paningin ng iba. Hindi dahil masama tayong tao, kundi dahil minsan… may kailangan tayong baguhin sa paraan ng pakikitungo natin sa sarili at sa mundo.

Kung gusto mong ituring ka nang may respeto, dignidad, at halaga—hindi mo kailangang umarte ng iba. Pero may mga paraan para ipakita mo kung sino ka talaga, at unti-unting magbago ang tingin ng tao sa’yo.


Number 1
Piliin mo ang mga salitang ginagamit mo


Ang mga salita ay parang bala — minsan, isang pitik lang ng dila ay sapat na para makasira ng araw, makasugat ng damdamin, o makasira ng tiwala. Pero sa kabilang banda, ang mga salita rin ay parang gamot — kaya nitong magpagaan ng loob, magbigay ng pag-asa, at magpatatag ng samahan. Kaya’t mahalaga na maging mapanuri tayo sa bawat salitang lumalabas sa bibig natin.

Hindi lang ito tungkol sa pag-iwas sa mura o panglalait. Mas malalim pa rito. Kasi kahit sa simpleng tono ng pagsasalita, sa pagpili ng mga salita, sa timing ng sinasabi natin — lahat 'yan ay may epekto. May mga taong hindi mo sinasadya pero nasasaktan mo dahil sa naging padalos-dalos kang magsalita. At sa panahon ngayon, kung saan mabilis kumalat ang mga salita — online man o personal — mas kailangan nating maging maingat. Isang maling bukambibig, isang maling biro, at puwede ka nang husgahan bilang bastos, arogante, o mapanakit, kahit hindi mo naman iyon intensyon.

Kapag marunong kang pumili ng salita, hindi ibig sabihin na mahina ka. Ang totoo niyan, mas malakas ka. Ipinapakita mo na kaya mong i-manage ang sarili mong emosyon. Na kaya mong maging matatag nang hindi kailangang manakit. Hindi mo kailangan sumigaw para marinig, o mang-insulto para lang mapansin. Mas pinapakinggan ang taong marunong magsalita nang may respeto, dahil dito lumilitaw ang tunay na katalinuhan — hindi lang ng isip, kundi ng puso.

At higit sa lahat, kapag pinili mo ang tamang salita, binubuo mo ang sarili mong imahe. Nakikita ng mga tao kung gaano ka ka-professional, ka-mature, at ka-responsable. Kapag sinanay mo ang sarili mong mag-isip bago magsalita, mapapansin mo ring nag-iiba ang pagtrato sa'yo ng mga tao — mas nagiging maingat din sila sa pakikitungo sa’yo, dahil alam nilang hindi ka basta-basta, at marunong kang gumamit ng wika bilang instrumento ng respeto at dignidad.

Ang wika ay may kapangyarihang magdala ng direksyon sa kung anong uri ng relasyon ang binubuo natin sa iba. Kaya’t kung gusto mong tratuhin nang may halaga, siguraduhin mong ang lumalabas sa bibig mo ay may timbang, may malasakit, at may saysay.


Number 2
Huwag kang magpa-victim palagi


Sa buhay, hindi natin kontrolado ang lahat ng nangyayari. Totoo 'yan. May mga taong mananakit sa’tin, may mga pagkakataong madadapa tayo, at minsan, tila ba unfair talaga ang mundo. Pero kahit gaano pa ito kasakit o kabigat, darating ang puntong kailangan mong tanungin ang sarili mo: “Hanggang kailan ako mananatili sa papel ng biktima?”

Ang palagiang pagpuwesto sa sarili bilang kawawa, api, o inapi ay isang uri ng bitag. Kapag masyado kang nananatili sa ganitong mindset, unti-unti mong pinapatay ang kakayahan mong kumilos, magdesisyon, at lumaban. Nawawala ang boses mo. Nawawala ang kontrol mo sa sarili mong buhay. Ang mundo mo ay umiikot na lang sa paghahanap ng simpatiya, hindi ng solusyon.

Hindi masama ang umiyak. Hindi mali ang madurog. Pero mali kung paulit-ulit mong pinipiling manatiling durog. Kasi sa totoo lang, habang inuulit mo sa sarili mong biktima ka, paulit-ulit mo ring pinapaalala sa ibang tao na wala kang lakas. At kapag iyan ang nakikita nila sa’yo, hindi ka nila tatratuhin bilang isang taong may kapangyarihan. Bagkus, tatratuhin ka nila ayon sa ikinikilos mo.

Ang problema sa ganitong gawi ay hindi lang tungkol sa imahe mo sa harap ng iba. Ang mas malalim na epekto ay kung paano mo tinitingnan ang sarili mo. Kasi habang lagi mong sinasabi na kasalanan ng iba ang lahat, na ikaw ang kawawa, na wala kang magawa, mas lalo mong pinapatibay ang paniniwalang hindi mo kayang kontrolin ang direksyon ng buhay mo. At ang paniniwalang ‘yan, kapag tumagal, ay magiging tanikala. Hindi mo na malalaman kung paano bumangon dahil nasanay ka nang laging nakalugmok.

Sa bawat sandaling pinipili mong huwag magpa-victim, isang hakbang ‘yan patungo sa pagiging mas matatag, mas totoo, at mas kapita-pitagang tao. Hindi ka inaalis sa realidad ng sakit, pero binibigyan ka ng kapangyarihang buuin muli ang sarili mo. Kapag natuto kang tumayo at sabihing, “Oo, nasaktan ako, pero hindi ako mananatili rito,” doon ka talaga sisimulang tingalain ng tao. Hindi dahil perpekto ka, kundi dahil kaya mong harapin ang imperpektong buhay nang may lakas, dignidad, at direksyon.

Ang tunay na respeto ay hindi binibigay sa mga taong laging umaasa ng awa. Ang respeto ay ibinibigay sa mga taong kayang harapin ang unos at hindi ito gawing dahilan para sumuko. Kapag hindi ka nagpapa-victim, ipinapakita mong hindi ka disposable. Ipinapakita mong may boses ka, may halaga ka, at higit sa lahat, may kapangyarihan kang baguhin ang takbo ng sarili mong kwento.


Number 3
Maging magalang, pero hindi sunud-sunuran


Sa kultura nating mga Pilipino, lumaki tayong tinuruan na maging magalang sa lahat ng oras. “Opo,” “po,” “mano po,” at ang hindi pagsasalita kapag may nakatatanda—lahat ‘yan ay itinuturing na batayan ng mabuting asal. At totoo, napakahalaga ng respeto. Pero sa sobrang pagtutok natin sa pagiging magalang, minsan, hindi natin namamalayan na unti-unti na tayong nawawala.

Napagkakamalan nating ang kabaitan ay katumbas ng pagsunod sa lahat ng gusto ng iba. Ang respeto, inakala nating nangangahulugan ng pananahimik, ng palaging pagpayag, at ng pagbibigay kahit hindi na tayo komportable. Hindi natin napapansin, nabubura na ang sarili nating tinig habang sinusunod natin ang tinig ng iba.

Ang pagiging magalang ay hindi dapat maging hadlang para ipahayag ang saloobin. Pwede kang magsalita nang may dangal at respeto, habang ipinaglalaban mo rin ang nasa puso mo. Hindi kailangang sumang-ayon sa lahat. Hindi kailangang tumango sa bawat opinyon. At lalong hindi kailangang iwan ang sariling prinsipyo para lang matawag na “mabait.”

Kapag palagi kang sunud-sunuran, unti-unti kang nawawala sa sarili mong istorya. Nagiging tauhan ka na lang sa kwento ng iba, hindi bida ng sarili mong landas. Masarap ang pakiramdam ng may mga taong natutuwa sa'yo, pero mas mahalaga ang pagkakaroon ng dignidad na hindi naiaasa sa palakpak ng iba.

Ang tunay na respeto ay hindi lang binibigay mo sa ibang tao. Ito’y ibinibigay mo rin sa sarili mo. Kapag kaya mong tumayo sa paniniwala mo nang hindi naninigaw, kapag kaya mong tumanggi nang hindi nananakit, at kapag kaya mong humindi nang hindi ka natatakot sa paglayo ng iba—doon nagsisimulang makita ng mundo ang halaga mo.

Ang respeto ay hindi lamang pagiging mahinahon—ito’y pagiging buo. Hindi mo kailangang ibaba ang sarili para sa sinumang ayaw makita ang taas ng prinsipyo mo. Sapagkat sa dulo, ang mga taong tunay na may respeto rin sa sarili, sila rin ang unang rerespeto sa'yo.


Number 4
Magpakita ng boundaries


Sa totoo lang, isa ito sa pinakamahalaga pero madalas kinakaligtaan ng marami. Sa dami ng gustong makisangkot, makialam, o makiangkla sa buhay natin, madalas tayong nahuhulog sa trap ng pagiging “available” para sa lahat, sa lahat ng oras, sa kahit anong bagay. Sa una, parang kabutihan. Mabait ka, approachable, madaling kausap. Pero ang totoo, kapag palagi kang bukas sa lahat ng bagay, unti-unti kang nauubos.

Kapag wala kang malinaw na hangganan, pinapahintulutan mong kontrolin ng iba ang oras mo, emosyon mo, desisyon mo, at minsan pati mismong pagkatao mo. Unti-unting nawawala ang direksyon mo kasi sa halip na ikaw ang nagmamando ng sarili mong buhay, hinahayaan mong ang ibang tao ang humawak ng manibela. At ang mas masakit pa roon, kapag nasanay na sila sa ganung setup, hindi na nila makikita ang tunay mong halaga. Kasi sa isip nila, "Ah, kahit ano, papayag ’yan. Kahit kailan, pwede ’yan. Kahit anong gawin ko, tatanggapin ako niyan."

Ang pagtatakda ng hangganan ay hindi kabastusan. Hindi ito pagiging masama o pagiging mataray. Sa halip, ito ay isang uri ng pagmamahal sa sarili—isang tahimik pero matatag na paraan ng pagsasabi na, "Mahal ko ang sarili ko sapat para protektahan ito." Ang mga taong marunong magtakda ng hangganan ay hindi mahina. Sila pa nga ang mga may malalim na pag-unawa sa kung ano ang tunay na respeto—respeto sa sarili.

Hindi mo kailangang sumigaw para maipakita na may limitasyon ka. Hindi mo rin kailangang magpaliwanag sa lahat ng ayaw mong tanggapin. Minsan, sapat na ang tahimik na pagtanggi. Sapat na ang mahinahon pero diretso mong paninindigan na hindi lahat ng bagay ay dapat mong pahintulutan. Sa ganitong paraan, tinuturuan mong respetuhin ka—hindi sa pamimilit, kundi sa pamamagitan ng dignidad.

Ang pagkakaroon ng boundaries ay isa ring anyo ng kalayaan. Kalayaan mula sa guilt. Kalayaan mula sa pressure. Kalayaan mula sa sobrang obligasyon. At sa sandaling matutunan mo ito, mapapansin mong unti-unting nagbabago ang pagtrato sa’yo ng mga tao. Yung mga dati’y sanay na sinasagad ka, biglang natutong lumugar. Yung mga dating walang pakialam, natutong magtanong kung okay ka ba. At yung mga taong ayaw tanggapin ang hangganan mo? Sila ang unti-unting mawawala—at tiyak, hindi mo rin sila kailangan.

Ang totoo, kung gusto mong tratuhin ka nang may respeto, dapat ikaw muna ang unang magpakita kung paano mo gustong itrato ka. At walang mas malinaw na mensahe kaysa sa pagtatakda ng malinaw, maayos, at matibay na hangganan.


Number 5
Ipakita mong kaya mong tumayo mag-isa


Sa buhay, darating ang panahon na mapapansin mong hindi lahat ng tao ay mananatili sa tabi mo. May mga kaibigang unti-unting nawawala, may pamilyang hindi laging sumusuporta, at may mga taong pinaniwalaan mong kasama mo habangbuhay—pero biglang lumalayo. Sa mga panahong ‘yon, doon mo makikita kung sino ka talaga kapag wala ka nang ibang sandalan kundi ang sarili mo.

Ang taong marunong tumayo mag-isa ay hindi nangangailangan ng approval ng iba para kumilos. Hindi siya natatakot mapag-isa, dahil alam niya ang halaga niya kahit walang palakpak o pagpuri. May paninindigan siya sa gitna ng katahimikan, at lakas sa gitna ng kawalan ng kakampi. Hindi siya naghahanap ng lakas sa labas, kasi buo na siya sa loob. ‘Yan ang dahilan kung bakit iginagalang siya ng mga tao—hindi dahil sa dami ng kasama niya, kundi dahil sa tibay ng pagkatao niya.

Kapag kaya mong tumayo mag-isa, hindi ka madaling manipulahin. Hindi ka madaling hilahin papunta sa direksyong ayaw mo. Hindi mo kailangang makiuso para lang matanggap. Hindi mo kailangang makisama kung ang kapalit ay sarili mong dangal. Sapagkat ang tunay na respeto ay hindi nakukuha sa dami ng taong nakapaligid sa’yo, kundi sa tapang mong manindigan kahit mag-isa.

Kapag nakikita ng tao na hindi ka umaasa sa kanila para maramdaman mong mahalaga ka, nagsisimula silang magbago ng tingin sa’yo. Hindi ka na nila tinitingnan bilang taong mahina, kundi bilang taong matatag. At sa totoo lang, hindi kailanman hadlang ang pagiging independent sa pagkakaroon ng malasakit. Mas lalo pa nga itong nagpapatatag ng tunay na koneksyon—kasi hindi mo sila kailangan, pero pinipili mong nandiyan ka pa rin. Ibig sabihin, ang presensya mo ay totoo, hindi nakasalalay sa kakulangan, kundi sa kusa.

Kapag kaya mong tumayo mag-isa, hindi ibig sabihin na sarado ka sa tulong ng iba. Ang ibig sabihin lang nito, hindi mo hinahayaan na ang buhay mo ay kontrolin ng kawalan ng suporta. Hindi mo sinisisi ang mundo kung bakit ka nag-iisa. Sa halip, ginagawa mong inspirasyon ‘yung katahimikan para mas makilala mo ang sarili mo, para mas tumibay ka. At doon, unti-unti, makikita ng iba na hindi ka basta-bastang tao. Isa kang haligi, hindi palamuti. Isa kang pinagmumulan ng lakas, hindi tagasalo ng awa.

Ang ganitong klaseng personalidad ay hindi laging malakas sa simula. Madalas, nanggagaling ito sa sakit, sa pagkatalo, sa kabiguan. Pero kapag pinili mong buuin ang sarili mo sa gitna ng pag-iisa, lumalabas ang tunay mong anyo. Sa ganyang paraan, kusa na lang dumarating ang respeto ng iba. Hindi mo kailangang hingin, dahil makikita nila ito sa paraan mo ng paglakad, pagsalita, at paninindigan sa sarili mong daan.


Number 6
Matutong magbitaw ng mga taong toxic


Maraming tao ang natututo kung paano magmahal, kung paano magsakripisyo, kung paano magpatawad — pero iilan lang ang natututo kung kailan na dapat bumitaw. Sa totoo lang, hindi lahat ng taong nakapaligid sa atin ay karapat-dapat manatili sa buhay natin. Hindi dahil galit tayo sa kanila. Hindi dahil mas mataas tayo kaysa sa kanila. Kundi dahil paunti-unti na nilang inuubos ang lakas, tiwala, at katahimikan natin.

Toxic na tao ay hindi palaging garapalan kung mang-abuso. Hindi sila palaging sumisigaw, nananakit, o nang-aalipusta. Minsan, sila pa nga ang mga palatawa, palakaibigan, at parang “malapit” sa’yo. Pero sa likod ng mga pakikisama nila, dahan-dahan ka nilang binababa. Sa simpleng pagbalewala sa saloobin mo, sa paulit-ulit na pagpaparamdam na ikaw ang may problema, at sa gasgas na gasgas na pangakong “magbabago na ako,” na hindi naman natutupad.

Kaya napakahalaga ng tanong na ito: Ilang ulit ka na bang napagod sa pag-aayos ng relasyon na ikaw lang ang may gustong ayusin?

Hindi mo kailangang humingi ng pahintulot para i-prioritize ang sarili mo. Hindi mo kailangang magpaliwanag kung bakit ayaw mo nang paulit-ulit na masaktan. Hindi selfish ang bumitaw sa mga taong paulit-ulit na sinasaktan ang damdamin mo, sinasakal ang growth mo, at sinasayang ang katahimikan mo.

Hindi lahat ng may kasamang “tagal” ay may kasamang “halaga.” Maraming relasyon ang matagal nga, pero puro lang pasensya, walang respeto. Maraming pagkakaibigan ang maingay nga, pero walang tunay na malasakit. At maraming koneksyon ang mahigpit nga, pero wala nang silbi kundi hilahin ka paatras.

Kaya kung pakiramdam mo ay hindi ka na lumalago, hindi ka na masaya, hindi ka na natutulungan kundi naaabuso — baka oras na para buwagin ang tali. Hindi lahat ng binibitawan ay sayang. Minsan, ang bitaw ay simula ng paghilom. Ang bitaw ay pagbibigay daan sa mas malalim na paggalang sa sarili. At ang bitaw, sa totoo lang, ay isa sa pinakamalalim na anyo ng pagmamahal—pagmamahal sa sarili.

Hindi ito pagiging maramot. Hindi ito pagiging masama. Ito ay pagiging totoo sa kung ano ang karapat-dapat para sa’yo. Hindi ka ginawa para maging basurahan ng emosyon ng iba. Hindi mo trabaho ang ayusin ang mga taong ayaw naman talagang magbago. Hindi mo tungkulin na paulit-ulit na magsalba ng mga taong hindi naman nagpapasalamat na sinasalo mo sila.

Ang tunay na lakas ay hindi lang nasusukat sa tibay ng kapit. Nasusukat din ito sa tapang ng bitaw. Dahil ang bumitaw ay isa sa pinakamahirap pero pinakamarangal na desisyong kailanman mong gagawin.

Kaya kung ramdam mong dapat ka nang lumaya, huwag mo na hintaying tuluyang maubos ka. Hindi mo kailangan ang basbas ng mundo para palayain ang sarili mo. Minsan, sapat na ang boses mong pabulong pero matatag na nagsasabing: “Tama na. Para sa ikabubuti ko, bibitaw na ako.”


Number 7
Ipagtanggol mo ang sarili mo kung kinakailangan


Sa mundong ito, may mga pagkakataon talagang susubukin ka. Susubukin hindi lang ang pasensya mo, kundi mismong pagkatao mo. May mga tao na kapag nakita nilang tahimik ka, iisipin nilang mahina ka. Kapag hindi ka lumalaban, iisipin nilang okay lang sa’yo na maliitin ka. At kapag palagi mong iniintindi ang damdamin ng iba kaysa sa sarili mo, darating ang araw na sarili mong halaga ay tuluyan nang mawawala sa mata ng ibang tao.

Hindi masama ang maging mabait. Hindi rin mali ang pagiging mahinahon. Pero huwag mong hayaan na ang kabaitan mo ang gamitin ng iba bilang pahintulot para abusuhin ka. Dahil kung palagi kang tatahimik kahit nasasaktan ka na, kalaunan, ikaw rin ang mahihirapang respetuhin ang sarili mo. Ang pagtindig sa sarili ay hindi tanda ng kayabangan—ito ay tanda ng pagpapahalaga sa sariling dangal.

May mga pagkakataong hindi mo na kailangang makipagsigawan, hindi mo kailangang makipagtalo, at hindi mo kailangang ipaliwanag ang sarili mo nang paulit-ulit. Minsan, sapat na ang isang malinaw, matatag, at mahinahong pahayag na, "Hindi ako papayag na tratuhin ako nang ganyan." 'Yan ang lakas na hindi kailangang umingay. 'Yan ang uri ng paninindigang hindi marunong mang-api pero marunong manindigan.

Kailangan mo ring tanggapin na hindi lahat ng tao ay magugustuhan ka kahit gaano ka kabuti. May mga taong sadyang hindi kayang irespeto ang mga taong palaging sumusunod lang sa agos. Pero kapag nakita nilang kaya mong tumayo para sa sarili mo, kahit hindi mo sila sigawan, kahit hindi mo sila tapatan, mararamdaman nilang hindi ka madaling apihin. Dahil ang lakas ay hindi laging nasa boses—minsan, nasa paninindigan.

At sa tuwing ipaglalaban mo ang sarili mo sa tamang paraan, pinapaalala mo rin sa mga tao na hindi lahat ay puwedeng balewalain. Hindi lahat ay dapat palampasin. At higit sa lahat, pinapaalala mo sa sarili mo na ikaw ay may halaga. Na may limitasyon ang pakikisama. Na may hangganan ang pananahimik. At ang sino mang hindi kayang igalang ka, ay hindi karapat-dapat sa lugar sa buhay mo.

Kaya sa bawat pagkakataong sinusubukan kang apihin, maliitin, o tratuhin nang mas mababa kaysa sa nararapat—tumayo ka. Hindi para makipagbangayan. Kundi para ipakita na ang katahimikan mo ay hindi kahinaan, kundi pagpili ng kapayapaan. Pero kapag kailangan, handa kang lumaban. Dahil may mga sandaling ang katahimikan ay hindi na kabutihan, kundi pagpapabaya na sa sarili.

At tandaan mo ito: kapag ikaw mismo ay hindi handang ipaglaban ang sarili mong dignidad, huwag mong asahang may ibang gagawa niyan para sa’yo.


Number 8
Lumakad sa buhay na may layunin at direksyon


Ang taong may layunin ay hindi basta-basta natitinag. Hindi siya basta naliligaw o natatangay ng opinyon ng iba, ng uso, o ng emosyon. Kasi alam niya kung bakit siya gumigising sa umaga. Alam niya kung bakit siya nagsusumikap. Alam niya kung bakit siya nagtitiis. At ang dahilan na ‘yon—ang layunin na ‘yon—ang nagsisilbing gabay niya sa bawat hakbang, bawat desisyon, bawat “oo” at bawat “hindi.”

Hindi madaling mamuhay na parang hindi mo alam kung saan ka pupunta. Parang sumakay sa tren na hindi mo alam kung saan bababa. Nakakabagot. Nakakalito. Nakakawala ng gana. At ang pinakamasakit, madalas kang hindi sineseryoso ng tao. Kasi kung ikaw nga mismo ay hindi mo alam ang direksyon mo, paano ka nila irerespeto? Paano ka nila susundan? Paano ka nila paniniwalaan?

Ang pagkakaroon ng layunin ay hindi lang para maging matagumpay. Ito ay para maramdaman mong may saysay ang bawat araw mo. Hindi mo na kailangang magkumpara. Hindi mo kailangang magpaliwanag. Hindi mo kailangang manghikayat. Kasi ang kilos mo pa lang, ang galaw ng buhay mo, nagsasalita na para sa’yo. Hindi mo kailangan ng palakpak para maramdaman mong mahalaga ka. Kasi alam mong may ginagawa kang makabuluhan, kahit walang pumansin.

Kapag lumalakad ka sa buhay na may malinaw na direksyon, nagkakaroon ng bigat ang presensya mo. Kahit tahimik ka, may dating ka. Kahit hindi ka ang pinakamatalino o pinakamagaling, nararamdaman nilang may lalim ka. Hindi ka madaling utuin, hindi ka madaling paikutin, at hindi ka basta-basta ginagawang laruan ng sinuman. Dahil alam mong may patutunguhan ka, hindi mo sinasayang ang sarili mo.

Ang pagkakaroon ng direksyon sa buhay ay parang liwanag sa gitna ng dilim. Hindi mo man agad makita ang dulo, pero alam mong tama ang tinatahak mo. At sa bawat hakbang, tumitibay ka. Lalong lumalalim ang pagkatao mo. Lalong lumilinaw kung sino ka. At habang unti-unti mong nilalakad ang layunin mo, unti-unti ka ring minamahal, ginagalang, at pinapansin ng mga tao—hindi dahil sa ingay, kundi dahil sa lalim ng tahimik mong paninindigan.


Number 9
Huwag mong ipagsigawan ang mga tagumpay mo


Ang tunay na tagumpay ay hindi kailangang isigaw para mapansin. Kapag totoo ang galing mo, kapag totoo ang naabot mong tagumpay, kusa itong makikita ng mga tao, kahit hindi mo ipamukha. Bakit? Dahil ang tagumpay ay parang liwanag—kahit anong takip, lumulusot. Kahit anong tahimik, sumisikat.

Ang problema kasi sa pagyayabang, kadalasan hindi ito galing sa kumpiyansa. Madalas, ito’y galing sa insecurity—sa takot na baka hindi ka mapansin, baka hindi ka kilalanin, baka hindi ka kilalanin kung hindi mo ipapaalala sa kanila ang mga nagawa mo. Pero ang kumpiyansang totoo ay hindi nagmamakaawang pansinin. Tahimik lang, pero buo. Payapa. Hindi kailangang magpakitang-gilas sa lahat ng pagkakataon para lang mapatunayan ang halaga mo.

Ang taong palaging ipinagsisigawan ang bawat maliit na accomplishment ay parang nauubos. Kasi bawat kilos niya ay laging may kasamang pressure na kailangang mapansin. Laging may hinihintay na palakpak, laging may inaabangang pagpuri. Pero sa totoo lang, hindi mo kailangang sumayaw sa entablado araw-araw para lang patunayan na may silbi ka. Dahil ang mga tunay na pinapahalagahan, hindi nabubuo sa dami ng likes, claps, o recognition. Nabubuo ‘yan sa karakter mo kapag wala nang nanonood.

Minsan, mas nakakahanga pa ang taong tumahimik kahit meron siyang karapatang mag-ingay. Kasi ang katahimikan sa gitna ng tagumpay ay senyales ng maturity. Ipinapakita nitong hindi mo hinahanap ang validation ng mundo para maramdaman mong sapat ka. Dahil sapat ka na, kahit walang palakpak. Dahil may paniniwala ka sa sarili mo, kahit walang taong pumalakpak sa tabi mo.

Ang katahimikan ay hindi kahinaan. Minsan, ito ang pinakamalakas na pahayag: na hindi mo kailangan ng pagkilala para maging matagumpay. Na hindi mo kailangang ipagsigawan ang sarili mong halaga—dahil alam mo na, sa sarili mo pa lang, may saysay ka.

At sa bandang huli, ang mga taong pinakamatunog ang pangalan, ay kadalasang ‘di nila kailangang isigaw ‘yon. Ang iba ang gumagawa noon para sa kanila. Ang reputasyon, kapag totoo, ay nilalakad ng ibang tao para sa’yo. Hindi mo kailangang kalampagin ang mundo. Kung totoo kang magaling, dadalhin ng hangin ang pangalan mo kahit wala kang gawin.

Kaya, huwag mong sayangin ang enerhiya mo sa pagsigaw ng “Ako ‘to!” Mas mahalaga na tahimik mong buuin ang sarili mo, kaysa maingay mong ipakitang buo ka—kahit sa loob mo, durog ka. Dahil ang respeto, ang tiwala, at ang tunay na paghanga… hindi yan hinihingi. Yan ay kusang ibinibigay sa mga taong hindi nagmamakaawa rito.


Number 10
Maging consistent sa mga desisyon mo


Ang pagiging consistent sa mga desisyon mo ay isa sa pinakaimportanteng katangian para igalang ka at seryosohin ng mga tao sa paligid mo. Kasi sa totoo lang, ang tao na hindi mo alam kung saan tatayo, hindi mo rin alam kung mapagkakatiwalaan mo. Kapag pabago-bago ka ng isip, lalo na pagdating sa mga importanteng bagay, nawawala ang tiwala ng tao sa’yo kahit hindi mo sila direktang sinaktan.

Ang consistency ay hindi lang tungkol sa paggawa ng tamang desisyon. Mas malalim pa ito. Ibig sabihin nito, kapag may pinili kang landas, panindigan mo ito kahit mahirap. Kapag may sinabi kang “Oo,” huwag mo itong gawing “Hindi” kinabukasan dahil lang sa pressure o takot. Kapag sinabi mong kaya mo, ipakita mong ginagawa mo. Hindi kailangang perpekto, pero kailangang makita ng mga tao na hindi ka sumusuko agad. Ang taong consistent ay nagiging simbolo ng katatagan.

Hindi mo kailangang laging tama—ang mahalaga, alam ng mga tao na kaya mong panindigan ang mga pinaniniwalaan mo. Doon lumalabas ang respeto. Kasi sa mundo ngayon na napakadaling bumitaw, ang tao na kayang tumayo sa desisyong pinili niya ay pambihira. Nakakabilib. At ‘yun ang klase ng ugali na hindi basta-basta binabalewala.

Kapag consistent ka, mas malinaw kang maintindihan ng ibang tao. Mas madali nilang malaman kung ano ang inaasahan nila sa’yo, at mas madali ka rin nilang igalang. Hindi sila malilito kung anong klaseng tao ka, kasi pinapakita mo ito araw-araw sa mga desisyong hindi mo binabali. Iyan ang nagbibigay ng bigat sa presensya mo, kahit hindi ka madaldal o palaging nagsasalita. Ang katahimikan mo ay may laman, kasi ang ginagawa mo ay dire-diretso, hindi zigzag.

Sa huli, ang pagiging consistent ay hindi para magmukhang matigas ang ulo. Hindi ito tungkol sa pagiging sarado ang isip. Ito ay tungkol sa integridad—na kapag pinili mong manindigan sa isang bagay, hindi ka basta tatalikod. At kapag ‘yan ang ipinakita mo sa buhay mo, kahit hindi mo hingin, darating ang respeto ng mga tao. Kusang loob nila itong ibibigay sa’yo.



Sa dulo ng lahat ng tips at gabay, isang mahalagang katotohanan ang dapat mong tandaan: ang respeto ng ibang tao ay hindi mo kailanman makukuha sa pamamagitan ng pagmamakaawa, pagpapa-cute, o pagsunod sa lahat ng kagustuhan nila. Ang tunay na pagbabago sa pagtrato ng mga tao sa'yo ay hindi nagsisimula sa kung paano mo sila pinapaligaya, kundi sa kung paano mo pinapahalagahan ang sarili mo.

Marami sa atin ang lumaki na may takot na baka hindi tayo tanggapin, hindi tayo magustuhan, o hindi tayo pahalagahan kung hindi tayo magiging “mabait,” “masunurin,” o “approachable.” Kaya madalas, kinokompromiso natin ang sarili nating dignidad para lang magkasya tayo sa paningin ng iba. Pero habang ginagawa natin ito, unti-unti rin tayong nauubos, napapagod, at nawawalan ng saysay ang ating tunay na pagkatao.

Ang dapat mong tandaan ay ito: Hindi mo kailangang ibaba ang sarili mo para lang itaas ka ng iba. Kapag kaya mong panindigan ang sarili mong halaga, kahit hindi ito maintindihan agad ng mga tao, darating ang panahon na makikita nila ito. At sa oras na makita nila ang tunay mong lakas, doon magsisimulang mag-iba ang pagtrato nila sa’yo.

Hindi mo kailangang maging palaban para lang ipakita na hindi ka basta-basta. Ang kailangan mo lang ay paninindigan. Kailangan mong ipakita, sa araw-araw mong kilos, na alam mo ang halaga mo, na hindi ka disposable, at hindi mo hinahayaan na tratuhin ka na parang wala kang boses. Kasi ang totoo, hindi ka marerespetong buo kung ikaw mismo ay hindi naninindigan para sa sarili mong dangal.

Ang respeto ay hindi hinihingi. Hindi rin ito basta-basta binibigay. Ito ay nararapat. At ang pagiging karapat-dapat ay hindi nakakabit sa kung gaano ka kagaling, kaganda, katalino, o kasikat—kundi sa kung gaano ka ka-totoo sa sarili mo. Kapag ang mga kilos mo ay nagmumula sa loob, babaguhin nito ang pagtingin sa’yo ng mga tao.

Ang hamon ay hindi lang basta mapabago ang tingin ng mundo sa’yo. Ang tunay na layunin ay mabago mo ang tingin mo sa sarili mo. Dahil kapag natutunan mong makita ang sarili mong may halaga, doon mo mararamdaman na kahit walang palakpakan o pagkilala, sapat ka.

At kapag dumating ka sa ganung punto—na hindi mo na hinahabol ang validation ng iba—makikita mong kusa na lang itong dumarating. Kusa na lang silang maglalakad palapit sa’yo, hindi para abusuhin ka, kundi para igalang ka.

Kaya sa bawat araw na lumilipas, gawin mong layunin hindi ang mapansin, kundi ang maging matatag. Hindi ang mapuri, kundi ang maging totoo. Dahil sa huli, ang respeto ay hindi lang bunga ng pag-arte—ito’y gantimpala sa pagiging buo, sa pagiging totoo, at sa pagiging ikaw.

Comments

Popular posts from this blog

6 na Dahilan Kung Bakit Magagalitin ang mga Tao By Brain Power 2177

God Is Talking To You (Don't Ignore These Signs) By Brain Power 2177

10 Dahilan Kung Bakit Hindi ka Nila Gusto By Brain Power 2177